ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 10 (LOVE WAR) 100%
SO, LET'S THE WAR BEGINS!
YESUNG VS DONGHAE .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ร่างสูงที่ยืนอยู่ริมระเบียงกดโทรออกซ้ำๆ หาบุคคลหนึ่งมาเป็นวันๆแล้วยังไร้การติดต่อกลับอีก ร่างสูงข่มอารมณ์ไว้ข้างในก่อนปาโทรศัพย์ออกนอกระเบียงไปด้านนอก ลมหนาวๆปะทะที่ใบหน้าสูงแต่อารมณ์ภายในใจนั้นร้อนรนยิ่งกว่าฝืนไฟ
"ไปตากลมอะไรข้างนอกนะเยซอง"เสียงหวานเอ่ยด้วยความห่วงใย
"ไม่เป็นไรหรอกครับ.."
"นี่เยซอง..อย่าเครียดไปเลยนะบางทีทงเฮอาจจะพาตัวเล็กไปทะเลหรืออะไรแบบนี้ก็เป็นได้นะ"ฮีชอลตอบอย่างใจเย็นก่อนจะโดนมาลูบไหล่ของเยซอง ใช่ว่าเขาไม่ห่วงทั้งสองคนหรอกแต่เพราะทงเฮมีประสบณ์การสูงในการเดินทาง ต้องปลอดภัยแน่ๆ
"......." คำว่าไปทะเลทำให้เยซองอารมณ์เสียมากขึ้น ไปกันสองคนอย่างนั้นหรือ ทงเฮเป็นใครทำไมอยู่ๆแย่งคนตัวเล็กของๆเขาไปได้โดยไม่ได้ขออนุญาตเลยด้วยซ้ำ!!
"เยซอง ลองโทรเข้าเบอร์บ้านดีกว่า บางแม่ครัวอาจจะอยู่ก็ได้นะ หรือไม่ก็คนงานบางคนไง"
"ครับ.."เยซองตอบก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพย์อีกเครื่องที่อยู่ในลิ้นชัก และกดเบอร์โทรออกอย่างรวดเร็ว
'สวัสดีคะ บ้านคุณชายเยซอง...'
"ยองจูหรือ?"
'ใช่คะ คุณเยซองหรือค่ะมีอะไรให้รับใช้คะ'
"ทงเฮกับเรียวอุคไปไหน ทำไมฉันติดต่อไม่ได้!"
'เห็นคุณหนูบอกจะไปต่างประเทศคะ'
ต่างประเทศ ...งั้นหรือ กล้ามากเกินไปแล้วนะ ที่พาเรียวอุคหนีเขาไปไกลขนาดนี้ ตอนนี้ร่างสูงไม่สนด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นน้องชายของฮีชอลหรือพระเจ้ามาจากไหนก็ตามแต่ถ้ามาแตะต้องของๆเขานะ เขาไม่มีวันยอม!!!!
หลังจากที่เดินเล่นมองแสงสีไฟในยามค่ำคืนแสนนาน เรียวอุคก็งัวเงียเรียบร้อย ทงเฮจึงแบกเรียวอุคขึ้นหลังพากลับโรงแรมซึ่งไม่ไกลมากนัก ร่างเล็กที่ซบหลักของร่างสูงยิ้มน้อยๆแม้จะง่วงแค่ไหนก็ยังเขินได้เสมออุ่นเหลือเกินแผ่นหลังของลีทงเฮ ....
ทงเฮค่อยๆเปิดประตูเบาๆ และเดินพาคนตัวเล็กไปวางไว้ที่เตียงนุ่ม ก่อนจะถอดเสื้อหนาวตัวหนาออกเพื่อให้คนตัวเล็กได้นอนสบายๆ และถอดหมวกไหมพรมออก ก่อนจะลูบแก้มใสเบาอย่างเบามือ
"อื้อ..ทงเฮ"เรียวอุคเรียกอย่างงัวเงีย
"นอนเถอะตัวเล็ก พรุ่งนี้ต้องรีบกลับนะ"ทงเฮบอกก่อนจะหยิบหวีมาหวีผมให้เรียวอุคอย่างเบามือ
"หวีให้ผมทำไม?"
"เดียวตอนเช้าผมจะได้ไม่พันกันไงครับ เดียวเรียวอุคเจ็บไง"
"ไม่เอาไม่หวีแล้ว ทงเฮนอนเถอะ"
"ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ"ทงเฮตอบก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ คนตัวเล็กซุกเข้าหาความอุ่นจากคนข้างๆ
"กอดผมนะทงเฮ"เรียวอุคบอกอย่างอ้อนๆ
"ครับ.."ทงเฮกระชับให้คนตัวเล็กเข้ามาสู่อ้อมกอด ก่อนจะหอมแก้มใสๆนั้น ดีใจจังเหลือเกินที่ได้นอนกอดคนตรงหน้าแบบนี้ ตอนนี้ทงเฮรู้แล้วละว่าความรักมันหวานหอมมากแค่ไหน เรียวอุคเงยหน้ามองคนตรงหน้า สายตาของทั้งคู่ประสานกันมันช่างลึกซึ้งเกินกว่าใครๆจะอธิบายได้ จมูกโด่งของทั้งสองแตะกันเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากของร่างสูงจะแตะเบาๆที่ริมฝีปากหวานนั้น
หวานเหลือเกิน หวานยิ่งกว่าลูกอมราคาแพงอันไหนในโลก ....
"ตัวเล็กครับ..จูบแรกของผมเป็นของคุณ และจากนี้ทุกๆสัมผัสของผมคือของคุณคนเดียว.."
"ทำไมคุณถึง...ให้ผม"
"ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมรักคุณ.."
"ทงเฮ..ไม่รังเกียจหรือที่ร่างกายผมเป็นของเขา"
"ตราบใดที่หัวใจคุณเป็นของผมก็พอครับเรียวอุค" ร่างเล็กยิ้มหวานกว้าง ใช่...คิมเรียวอุคมีความสุขมากที่สุดในโลก มากกว่าใครๆ ใช่..เขาเคยโชคร้าย แต่ขอบคุณที่พระเจ้าประทานของขวัญเป็นพระอาทิตย์ในยามเหน็บหนาวนี้.... ลีทงเฮ ผู้ชายที่คิมเรียวอุครัก
มือนุ่มจับมือหนาอยู่นานสองนานก็ไม่มีที่ท่าจะปล่อยออกจากกันแม้แต่น้อย สายตากลมโตประสานกับนัยตาคมของร่างสูง ลึกซึ้งเกินกว่าใครๆจะอธิบายออกมาได้ บรรยากาศหนาวๆแบบนี้มีเพียงไออุ่นของคนบางคนก็ทำให้ร่างบางนี้อุ่นเกินพอ กลิ่นอายต้นไม้ที่ห้อมล้อมแห่งนี้ทำให้ผ่อนคลายกันการทำงานที่ผ่านมา
"โอ้ยยยยยย หวานเหลือเกินโอ้ยยยมดกินองุ่นหมดสวนแล้วครับผม"เสียงแซวพร้อมหัวเราะคิกคักเอ่ยออกมา ทำให้คนที่โดนแซวหน้านิ่ง
"เสือก!"เสียงดุๆส่งกลับไป
"โอ้ยเจ็บมากเลยครับคุณซองมินT^T"ซีวอนคร่ำครวญกับคำด่าเมื่อตะกี้
"คุณซองมินไม่โดนมาตบก็ดีแล้วนะมึง!"เฮนรี่ดุเบาๆก่อนจะช่วยเพื่อนตัวแสบเก็บองุ่น
"สวัสดีครับคุณซองมินกับ...เอ่อ?"
"คยูฮยอน"เสียงทุ้มตอบ
"ครับผม...อากาศดีนะครับ"เฮนรี่ชวนคุยพร้อมกับรอยยิ้ม
"อากาศนะดีแต่ชอบมีคนทำลายมัน!"ซองมินตอบพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ซีวอน ซีวอนได้แต่ทำหน้ามุ่ยพร้อมเก็บองุ่นไปเงียบๆ คยูฮยอนยิ้มตอบสองคนนั้นก่อนจะลูบแขนซองมินเบาๆ
"อย่าดุซีวอนสิครับ ดูสิหน้ามุ้ยหมดแล้วนะ"
"ใช่ครับคุณคยูฮยอน ผมเสียใจม๊ากมาก ร้องไห้แล้วนะครับเนี่ยT^T"
"นี่ซีวอนอย่ามาสำออยกับคยูฮยอนนะ"ซองมินดุ ก่อนคยูฮยอนจะขำออกมา ก็ที่จริงซองมินจะดุแต่หน้าเท่านั้นแหละจริงๆแล้วใจดีจะตายไป แถมรักซีวอนมากด้วย ซีวอนคือคนเดียวที่ซองมินไว้ใจที่สุดเรียกว่าแทบจะให้ดูแลธุรกิจทั้งหมดในไร่ของเขาเสียด้วยซ้ำ
"ป่าวนะครับT^T"
"เฮนรี่นี่นายมาช่วยซีวอนแบบนี้ฉันต้องให้ค่าแรงแล้วนะ ซีวอนนายอู้หรือไง?"ได้ที่ซองมินก็หาเรื่องซีวอนกันยกใหญ่เลยทีเดียว
"ป่าวนะครับ ก็มันไม่มีไรทำเลยมาช่วยเองนะ"
"ใช่ครับๆ อีกอย่างผมไม่เอาค่าแรงหรอกไม่กี่วันผมก็กลับแล้วละครับคุณซองมิน"
"รีบกลับไปหาน้องชายฉันหรือไงเฮนรี่"คนถูกถามหน้าตาแดงก่ำอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนจะยกยิ้มให้บางๆ ซองมินรู้เรื่องนี่ได้ยังไงนะ เขาแสดงออกขนาดนั้นเลยหรือไง?
"แล้วคุณเรียวอุคเป็นอย่างไรบ้างครับคุณซองมิน?"เฮนรี่ถามคำถามใหม่
"อยากรู้ก็โทรไปถามสิ!"
"ผม...เอ่อ.....ไม่มีเบอร์นะครับ"
"ขอฉันสิ!!"ซองมินตอบพร้อมกับยกยิ้ม เฮนรี่แปลกใจเสียเล็กน้อยคิดว่าซองมินจะหวงน้องชายตัวเล็กเหมือนๆกับเยซองเสียแล้ว
"จริงหรอครับ ขอบคุณมากนะครับ รบกวนคุณซองมินจริงๆเลยนะครับ"เฮนรี่ตอบรัวๆด้วยถามดีใจ
"ไม่เป็นไรหรอก..อย่ามาทำน้องฉันเสียใจแล้วกัน"
"ครับผม!"
"นี่ทุกคนมาทานอาหารได้แล้วจ้ะ"เสียงดังๆเอ่ยมาจากไกลๆ
"ครับพี่ฮีชอล"ซองมินตอบให้บุคคลที่มาเยือนใหม่
"สวัสดีจ้ะทุกคน อ้าวสองคนนี้ใครเอ่ย? มาทานอาหารด้วยกันนะ ^^"
"ขอบคุณครับคุณ...?"เฮนรี่โค้งเบาๆก่อนจะยิ้มให้
"ฮีชอลจ้ะ มามะๆทั้งสองคนเลยนะ"
"สวัสดีครับคุณฮีชอล ผมชื่อซีวอนครับ..."เสียงของอีกคนแทรกมาก่อนจะอมยิ้มให้ร่างตรงหน้า
ตกเย็น ...
เยซองเดินเข้ามาในตัวบ้านด้วยความโมโห ร่างสูงได้แต่กดเบอร์ของลีทงเฮกับเรียวอุคซ้ำๆ จนแทบจะปาโทรศัพท์เครื่องนี้ทิ้งอีกเครื่อง ฮีชอลได้แต่นั่งดื่มน้ำมะนาวนิ่งๆปล่อยให้คนตัวสูงควันแทบออกหูเดินวนไปๆมาๆในบ้าน ตั้งแต่ออกจากไร่องุ่นเยซองกดโทรออกทั้งอยู่บนรถ จนกระทั่งถึงบ้านก็ยังโทรไม่หยุด ฮีชอลเองก็เหนื่อยใจแทน
"เยซองใจเย็นเถอะนะ มาดื่มน้ำเย็นๆแก้เครียดไหม?"
"คุณกินเถอะ!"
"เห้อ เยซอง!"
ร่างสูงของลีทงเฮลงจากรถแท็กซี่คันใหญ่ก่อนจะอ้อมไปเปิดประตูอุ้มอีกคนที่หลับอยู่ แถมแบกกระเป๋ากับของฝากทั้งหมดอีกนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพื่อคนตัวเล็กลีทงเฮคนนี้พร้อมเสมอ ต่อให้แบกหินขึ้นภูเขาก็ตามเขาคงจะยอมทำถ้าเรียวอุคสั่ง
"อื้อ.."เสียงอู้อี้ดังขึ้นขณะที่ทงเฮกำลังเดินเข้าบ้าน เรียวอุคกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะขยับเล็กน้อย
"อย่าดิ้นนะครับตัวเล็ก เดียวตกลงไปหรอกเราถึงบ้านแล้วนะครับเดียวผมอุ้มไปส่งที่ห้องนะ"
"อื้อ...หนักไหมทงเฮ?"เรียวอุคบอกก่อนจะหาวฟอดๆพร้อมขยี้ตา
"ลีทงเฮ!!!"เสียงดุดันกล่าวขึ้นเสียก่อนทงเฮจะตอบเรียวอุค ร่างสูงค่อยๆวางของและเรียวอุคลงพื้นอย่างช้าๆก่อนจะหันไปสบตากับบุคคลที่แสนจะเย็นชาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
"พี่เยซอง พี่ฮีชอลสวัสดีครับ"
"นายพาเรียวอุคไปไหนมา!!!"เสียงกระแทกนั้นดังขึ้นทำให้ฮีชอลถึงกับตกใจ
"เยซอง!นายดุทำไมละ เรียวอุคกับทงเฮกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้วนะ!!"
"แต่...!"เสียงดุๆนั้นต้องกลืนไปหายไปเพราะฮีชอลที่กำลังจ้องมองก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าทันทีร่างสูงที่ใบหน้าดุดันและเคร่งเครียดถูกสร้างภาพด้วยรอยยิ้มก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ
"ตัวเล็กพี่เป็นห่วงมากเลยรู้ไหม...ตัวเล็กไม่ค่อยไปไหนเลยพี่ก็เลยห่วง"เยซองบอก
"ผมผิดเองแหละครับพี่เยซองคิดว่าพวกพี่ไปหลายวันนะครับเลยไม่ได้โทรบอกใคร"ทงเฮแก้ตัวแทน
หึ..กะจะไปไม่ให้รู้กันก็บอกมาเถอะลีทงเฮ
"ไม่เป็นหรอก แต่คราวหน้าต้องบอกกันรู้ไหมทงเฮ เยซองเขาห่วงเรามาก"ฮีชอลบอกก่อนจะเดินมาลูบผมสั้นๆของน้องชายของเขาพร้อมกับยิ้มให้
"ครับ..ผมขอโทษ"
"ช่างมัน..ดูสิตัวเล็กหน้าเหนื่อยจะแย่ไปนอนเถอะ"เยซองกล่าว ก่อนจะบีบข้อมือเล็กนั้นเต็มแรง เรียวอุคตัวสั่น เขาไม่อยากไปนอนกับเยซอง ได้โปรดเถอะลีทงเฮช่วยเขาด้วย
"ไปกับพี่สิครับตัวเล็ก พี่คิดถึงจะแย่แล้ว"
"ผมช่วยถือของนะครับ"ทงเฮกล่าว
"ไม่ต้อง!ฉันถือเอง นายไปพักเถอะทงเฮ"เยซองรีบขัดก่อนจะรีบสูงมือเรียวอุคขึ้นไปข้างบนด้วยกัน ทงเฮก็เก็บของๆตนขึ้นห้องไปเหมือนกัน ส่วนฮีชอลรีบเข้าครัวไปเตรียมอาหารให้ทุกคนเพราะอีกแปปคงจะหิวกันเสียแล้ว
"โอ้ยเจ็บนะ!"เรียวอุคร้องลั่นเมื่อโดนแรงจากมือหนาผลักให้ล้มไปกองกับพื้นก่อนจะกระชากคนตัวเล็กกลับขึ้นมาสู่อ้อมอกใหม่ สายตาคมจ้องลึกไปที่ดวงตากลมโตที่สั่นระริกด้วยความกลัว ปลายจมูกโด่งกดไปที่แก้มนวลนั้นก่อนจะยกฝ่ามือขึ้น
เพี้ยะ!!!
แรงตบทำให้เรียวอุคเซล้มไปนอนบนที่นอนที่ขาวสะอาดที่ปูไว้ใหม่ ก่อนจะที่ร่างหนาจะลงไปคร่อมไว้ไม่ให้ไปไหน มือหนารวบแขนทั้งสองข้างไว้ก่อนจะบดริมฝีปากของตนลงกับเรียวปากเล็กที่หวานหอมอย่างดุดันลิ้นร้อนที่เข้าไปหาความหอมหวานหันพัวพันด้วยแรงโกรธของร่างสูง
"กล้าดียังไงถึงไปกับมัน!!!!!!!"
"เรื่องของผม!ปล่อยผมนะ!!"
"ไปนอนกกกับมันมาสินะ เป็นไงละลองของใหม่ลืมของเก่าหรือยัง"
"ปล่อยผมนะ ออกไป!!!"
"ได้ผัวใหม่แล้วก็ลืมผัวเก่าหรือเรียวอุค!!"เยซองกระแทกเสียงก่อนจะบีบคางแทบจะให้แหลกคามือของเขา ริมฝีปากร้อนนั้นก้มลงไปดูดเม้นคอขาวที่มีรอยรักเก่าของเขาฝังอยู่
ทงเฮล้มตัวลงนอนก่อนจะถอนหายใจแบบโล่งใจ เกือบไปแล้วเกือบโดนเกลียดแล้วไงลีทงเฮ แอบมาตัวเล็กไปเที่ยวแบบนี้ทำคนอื่นเขาโกรธแทบแหนะต่อไปมีอะไรคงต้องบอกทั้งสองคนแล้วละ แต่ตอนนี้เขากับเรียวอุคคบกันแล้วเยซองจะว่าอะไรไหม ... แต่เขาคงต้องบอกแหละไม่อย่างนั้นต่อไปเยซองอาจจะโกรธมากกว่าเดิมก็ได้ที่ไม่บอก
"เอ้ะ...ยังไม่ได้ตุ๊กตาหมีที่ซื้อมาจากฝรั่งเศสเลยนี่"ทงเฮพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเอียงคอ รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นมาอย่างน่ารัก
"ป่าวนี้หลับอยู่แน่เลย แอบเอาไปตั้งให้ดีกว่าตื่นมาจะได้เซอไพร์ ^^"ทงเฮกล่าวกับตัวเองอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่สีขาวสะอาดพร้อมกับริบบิ้นสีม่วงอ่อนสดใสผูกไว้อย่างสวยงานไร้ที่ติ ทงเฮอุ้มขึ้นมาก่อนจะก้าวขาออกจากห้องของตนไป และค่อยเปิดประตูห้องข้างๆซึ่งเป็นของเรียวอุค ที่รักของเขา....
สายตาคมของร่างสูงชะงักขึ้นกับภาพตรงหน้าที่เห็น .... ร่างสูงที่ขึ้นชื่อด้วยว่าเป็นพี่ชายของคนรักเขากำลังคร่อมร่างน้องชายที่กำลังบิดเร้าด้วยความทรมานมือเล็กๆนั้นทุบอย่างขัดขืนน้ำตาไหลออกมาเป็นทางๆอาบแก้มบวมแดงนั้น ส่วนร่างสูงก้มลงไซร้ซอกคอของผู้เป้นน้องอย่างเอาตาย
เยซองกำลังข่มขืนเรียวอุค ....
หากเป็นชายคนอื่นคนใดทงเฮคงเดินปรี่เข้าไปฆ่าคนนั้นด้วยน้ำมือของเขา แต่นี่มันไม่ใช่เลยนี่มันพี่ชายของเรียวอุคและที่สำคัญที่สุดเขาคือสามีของพี่ชายของเขา ... คิมฮีชอล
มือที่ถือกล่องของเขาไร้เรี่ยวแรง ปล่อยให้กล่องนั้นหล่นกระแทกลงกับพื้น ทำให้ร่างสูงที่กำลังจะขืนใจน้องชายหันควับมาจ้องตาเขาเป็นประกาย รอยยิ้มที่แสนร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปาก
สติของลีทงเฮกับมาพร้อมกับรอยยิ้มนั้นก่อนใบหน้าที่หวาดผวาจะนิ่งเฉยและค่อยๆปิดประตูไม้สีขาวนั้นสายตาของลีทงเฮจ้องไปที่ใบหน้าคม
"คุณกล้าดียังไงมาทำกับเรียวอุคของผม!"
"ทำไมละลีทงเฮ ฉันมาทวงของๆฉันไม่เป็นแปลกเลยนะ"ทงเฮกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากในขณะที่เยซองยิ้มเยาะเย้ย รอยยิ้มนั้นน่ากลัวและขนลุกเป็นที่สุด ที่แท้คนที่ทำร้ายเรียวอุคอยู่ไม่ไกลเขาเลยใกล้มาเสียทีเดียว
"ของๆคุณคือพี่ชายผมไม่ใช่เขา!!!!"เยซองเปลี่ยนสีหน้านั้นเป็นความดุดันแทน ก่อนจะชี้หน้าลีทงเฮ
"ยังไงก็ตามแต่เรียวอุคก็เป็นของๆฉัน!!!!"
"ก็แค่ร่างกายก็เท่านั้น หัวใจของเขาเป็นของผม!!!"
"หึหึ...แล้วฉันไปอยากได้หัวใจไร้ค่าของเรียวอุคตอนไหนไม่ทราบลีทงเฮ ฉันอยากจะได้ร่างกายนี่ก็พอและฉันต้องได้คนเดียว!"
"ไม่มีวันต่อจากนี้ต่อไปคุณจะไม่มีวันได้แตะต้องเรียวอุคของผม!"
"ของนายหรือ ฮ่าๆๆ ....เห็นที่ฉันต้องแย่งจากเสียแล้วละเพราะฉันอยากมากจนทนไม่ไหวด้วยสิ"
"อยากได้มากหรือ...งั้นก็เข้ามาแย่งสิเยซอง!"เยซองจ้องใบหน้าอย่างเอาตาย ลีทงเฮนายกล้าดีไปแล้วที่มาต่อกรกับเขา ไม่มีวันเสียหรอกที่คนอย่างเยซองจะยอม
"ฉันไม่จำเป็นต้องแย่งในสิ่งที่มันเป็นของฉันอยู่แล้วนะ!"
"ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณเป็นใครแต่คุณไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายคนรักของผมทั้งสองคน!!!!!"
"หึหึ แต่ฉันทำไปแล้วทำไงดีละเด็กน้อย?"
"ผมจะฆ่าคุณ ถ้าคุณบังอาจมาแตะตัวตัวเล็กของผมอีก"
"หึหึแล้วถ้าตัวเล็กนายรักฉันละลีทงเฮ ฮ่าๆ ได้กันแทบทุกวันคงจะหวั่นอยู่บ้างใช่ไหมตัวเล็ก?"
"ไม่!!!"เรียวอุคแผดเสียงออกมาก่อนน้ำตาจะไหลพราก
"ฝันกลางวันหรือป่าวครับคุณพี่ชาย! ใครจะไปรักผู้ชายอย่างคุณ สารเลว!!"
"ลีทงเฮ!"เยซองปรี่ตัวเข้ามาคว้าปกเสื้อของทงเฮไว้ ก่อนจะจ้องลึกไปในดวงตาที่เคยอ่อนโยนเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาแต่บัดนี้มันแข็งกร้าวเสียเหลือเกิน
"ไม่ว่ามันจะจบยังไง ไม่ผมกับคุณจะต้องตายกันไปข้างผมก็ยอมถ้าเพื่อเรียวอุคผมยอม"
"อยากจะบอกพี่ชายนายให้ขาดใจตายไหม หึหึ เชิญลงไปบอกได้เลยนะ"
"ไม่! สงครามนี้มีแค่คุณกับผม!"
"เตรียมตัวตายไว้ก่อนเลยนะลีทงเฮเพราะฉันจะไม่ใช่คนแพ้"
"เตรียมตัวชนะในขุมนรกเถอะนะเยซองเพราะผมก็จะไม่ยอมเสียตัวเล็กให้ใคร!!!"
TBC....
เอาแล้วววววววววววววววววววววววววว!!!!!
โอ้ยยยยยยยยเรียวอุคเลือกใครลูก เราเองยังเลือกไม่ถูกเลยนะ-.,-
หล่อแสนดีกับแบดบอยตัวพ่อ โฮกฮาก!
คิดถึงทุกคน :DDDDDD
ปล.เมลล์เก่าโดนบลอคนะคะ แอดมาเมลนี้ chakiyamezo@hotmail.com
แล้วเจอกันตอนนหน้านะคะ !
ปีใหม่นี้ขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จนะคะ ขอให้มีความสุขทุกคน
เรียนเก่งๆ เงินทองไหลมาเทมาเนอะ ได้ไปคอนเอสเจครบสามวัน
อยู่กับเอสเจไปทุกๆปีนะคะ :D
COMING SOON....
'มาแอบเป็นชู้กับเมียคนอื่นแบบนี้ไม่อายหรือลีทงเฮ ?'
'ผมหรือคุณกันแน่ครับที่เป็นชู้'
YESUNG VS DONGHAE .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ร่างสูงที่ยืนอยู่ริมระเบียงกดโทรออกซ้ำๆ หาบุคคลหนึ่งมาเป็นวันๆแล้วยังไร้การติดต่อกลับอีก ร่างสูงข่มอารมณ์ไว้ข้างในก่อนปาโทรศัพย์ออกนอกระเบียงไปด้านนอก ลมหนาวๆปะทะที่ใบหน้าสูงแต่อารมณ์ภายในใจนั้นร้อนรนยิ่งกว่าฝืนไฟ
"ไปตากลมอะไรข้างนอกนะเยซอง"เสียงหวานเอ่ยด้วยความห่วงใย
"ไม่เป็นไรหรอกครับ.."
"นี่เยซอง..อย่าเครียดไปเลยนะบางทีทงเฮอาจจะพาตัวเล็กไปทะเลหรืออะไรแบบนี้ก็เป็นได้นะ"ฮีชอลตอบอย่างใจเย็นก่อนจะโดนมาลูบไหล่ของเยซอง ใช่ว่าเขาไม่ห่วงทั้งสองคนหรอกแต่เพราะทงเฮมีประสบณ์การสูงในการเดินทาง ต้องปลอดภัยแน่ๆ
"......." คำว่าไปทะเลทำให้เยซองอารมณ์เสียมากขึ้น ไปกันสองคนอย่างนั้นหรือ ทงเฮเป็นใครทำไมอยู่ๆแย่งคนตัวเล็กของๆเขาไปได้โดยไม่ได้ขออนุญาตเลยด้วยซ้ำ!!
"เยซอง ลองโทรเข้าเบอร์บ้านดีกว่า บางแม่ครัวอาจจะอยู่ก็ได้นะ หรือไม่ก็คนงานบางคนไง"
"ครับ.."เยซองตอบก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพย์อีกเครื่องที่อยู่ในลิ้นชัก และกดเบอร์โทรออกอย่างรวดเร็ว
'สวัสดีคะ บ้านคุณชายเยซอง...'
"ยองจูหรือ?"
'ใช่คะ คุณเยซองหรือค่ะมีอะไรให้รับใช้คะ'
"ทงเฮกับเรียวอุคไปไหน ทำไมฉันติดต่อไม่ได้!"
'เห็นคุณหนูบอกจะไปต่างประเทศคะ'
ต่างประเทศ ...งั้นหรือ กล้ามากเกินไปแล้วนะ ที่พาเรียวอุคหนีเขาไปไกลขนาดนี้ ตอนนี้ร่างสูงไม่สนด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นน้องชายของฮีชอลหรือพระเจ้ามาจากไหนก็ตามแต่ถ้ามาแตะต้องของๆเขานะ เขาไม่มีวันยอม!!!!
หลังจากที่เดินเล่นมองแสงสีไฟในยามค่ำคืนแสนนาน เรียวอุคก็งัวเงียเรียบร้อย ทงเฮจึงแบกเรียวอุคขึ้นหลังพากลับโรงแรมซึ่งไม่ไกลมากนัก ร่างเล็กที่ซบหลักของร่างสูงยิ้มน้อยๆแม้จะง่วงแค่ไหนก็ยังเขินได้เสมออุ่นเหลือเกินแผ่นหลังของลีทงเฮ ....
ทงเฮค่อยๆเปิดประตูเบาๆ และเดินพาคนตัวเล็กไปวางไว้ที่เตียงนุ่ม ก่อนจะถอดเสื้อหนาวตัวหนาออกเพื่อให้คนตัวเล็กได้นอนสบายๆ และถอดหมวกไหมพรมออก ก่อนจะลูบแก้มใสเบาอย่างเบามือ
"อื้อ..ทงเฮ"เรียวอุคเรียกอย่างงัวเงีย
"นอนเถอะตัวเล็ก พรุ่งนี้ต้องรีบกลับนะ"ทงเฮบอกก่อนจะหยิบหวีมาหวีผมให้เรียวอุคอย่างเบามือ
"หวีให้ผมทำไม?"
"เดียวตอนเช้าผมจะได้ไม่พันกันไงครับ เดียวเรียวอุคเจ็บไง"
"ไม่เอาไม่หวีแล้ว ทงเฮนอนเถอะ"
"ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ"ทงเฮตอบก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ คนตัวเล็กซุกเข้าหาความอุ่นจากคนข้างๆ
"กอดผมนะทงเฮ"เรียวอุคบอกอย่างอ้อนๆ
"ครับ.."ทงเฮกระชับให้คนตัวเล็กเข้ามาสู่อ้อมกอด ก่อนจะหอมแก้มใสๆนั้น ดีใจจังเหลือเกินที่ได้นอนกอดคนตรงหน้าแบบนี้ ตอนนี้ทงเฮรู้แล้วละว่าความรักมันหวานหอมมากแค่ไหน เรียวอุคเงยหน้ามองคนตรงหน้า สายตาของทั้งคู่ประสานกันมันช่างลึกซึ้งเกินกว่าใครๆจะอธิบายได้ จมูกโด่งของทั้งสองแตะกันเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากของร่างสูงจะแตะเบาๆที่ริมฝีปากหวานนั้น
หวานเหลือเกิน หวานยิ่งกว่าลูกอมราคาแพงอันไหนในโลก ....
"ตัวเล็กครับ..จูบแรกของผมเป็นของคุณ และจากนี้ทุกๆสัมผัสของผมคือของคุณคนเดียว.."
"ทำไมคุณถึง...ให้ผม"
"ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมรักคุณ.."
"ทงเฮ..ไม่รังเกียจหรือที่ร่างกายผมเป็นของเขา"
"ตราบใดที่หัวใจคุณเป็นของผมก็พอครับเรียวอุค" ร่างเล็กยิ้มหวานกว้าง ใช่...คิมเรียวอุคมีความสุขมากที่สุดในโลก มากกว่าใครๆ ใช่..เขาเคยโชคร้าย แต่ขอบคุณที่พระเจ้าประทานของขวัญเป็นพระอาทิตย์ในยามเหน็บหนาวนี้.... ลีทงเฮ ผู้ชายที่คิมเรียวอุครัก
มือนุ่มจับมือหนาอยู่นานสองนานก็ไม่มีที่ท่าจะปล่อยออกจากกันแม้แต่น้อย สายตากลมโตประสานกับนัยตาคมของร่างสูง ลึกซึ้งเกินกว่าใครๆจะอธิบายออกมาได้ บรรยากาศหนาวๆแบบนี้มีเพียงไออุ่นของคนบางคนก็ทำให้ร่างบางนี้อุ่นเกินพอ กลิ่นอายต้นไม้ที่ห้อมล้อมแห่งนี้ทำให้ผ่อนคลายกันการทำงานที่ผ่านมา
"โอ้ยยยยยย หวานเหลือเกินโอ้ยยยมดกินองุ่นหมดสวนแล้วครับผม"เสียงแซวพร้อมหัวเราะคิกคักเอ่ยออกมา ทำให้คนที่โดนแซวหน้านิ่ง
"เสือก!"เสียงดุๆส่งกลับไป
"โอ้ยเจ็บมากเลยครับคุณซองมินT^T"ซีวอนคร่ำครวญกับคำด่าเมื่อตะกี้
"คุณซองมินไม่โดนมาตบก็ดีแล้วนะมึง!"เฮนรี่ดุเบาๆก่อนจะช่วยเพื่อนตัวแสบเก็บองุ่น
"สวัสดีครับคุณซองมินกับ...เอ่อ?"
"คยูฮยอน"เสียงทุ้มตอบ
"ครับผม...อากาศดีนะครับ"เฮนรี่ชวนคุยพร้อมกับรอยยิ้ม
"อากาศนะดีแต่ชอบมีคนทำลายมัน!"ซองมินตอบพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ซีวอน ซีวอนได้แต่ทำหน้ามุ่ยพร้อมเก็บองุ่นไปเงียบๆ คยูฮยอนยิ้มตอบสองคนนั้นก่อนจะลูบแขนซองมินเบาๆ
"อย่าดุซีวอนสิครับ ดูสิหน้ามุ้ยหมดแล้วนะ"
"ใช่ครับคุณคยูฮยอน ผมเสียใจม๊ากมาก ร้องไห้แล้วนะครับเนี่ยT^T"
"นี่ซีวอนอย่ามาสำออยกับคยูฮยอนนะ"ซองมินดุ ก่อนคยูฮยอนจะขำออกมา ก็ที่จริงซองมินจะดุแต่หน้าเท่านั้นแหละจริงๆแล้วใจดีจะตายไป แถมรักซีวอนมากด้วย ซีวอนคือคนเดียวที่ซองมินไว้ใจที่สุดเรียกว่าแทบจะให้ดูแลธุรกิจทั้งหมดในไร่ของเขาเสียด้วยซ้ำ
"ป่าวนะครับT^T"
"เฮนรี่นี่นายมาช่วยซีวอนแบบนี้ฉันต้องให้ค่าแรงแล้วนะ ซีวอนนายอู้หรือไง?"ได้ที่ซองมินก็หาเรื่องซีวอนกันยกใหญ่เลยทีเดียว
"ป่าวนะครับ ก็มันไม่มีไรทำเลยมาช่วยเองนะ"
"ใช่ครับๆ อีกอย่างผมไม่เอาค่าแรงหรอกไม่กี่วันผมก็กลับแล้วละครับคุณซองมิน"
"รีบกลับไปหาน้องชายฉันหรือไงเฮนรี่"คนถูกถามหน้าตาแดงก่ำอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนจะยกยิ้มให้บางๆ ซองมินรู้เรื่องนี่ได้ยังไงนะ เขาแสดงออกขนาดนั้นเลยหรือไง?
"แล้วคุณเรียวอุคเป็นอย่างไรบ้างครับคุณซองมิน?"เฮนรี่ถามคำถามใหม่
"อยากรู้ก็โทรไปถามสิ!"
"ผม...เอ่อ.....ไม่มีเบอร์นะครับ"
"ขอฉันสิ!!"ซองมินตอบพร้อมกับยกยิ้ม เฮนรี่แปลกใจเสียเล็กน้อยคิดว่าซองมินจะหวงน้องชายตัวเล็กเหมือนๆกับเยซองเสียแล้ว
"จริงหรอครับ ขอบคุณมากนะครับ รบกวนคุณซองมินจริงๆเลยนะครับ"เฮนรี่ตอบรัวๆด้วยถามดีใจ
"ไม่เป็นไรหรอก..อย่ามาทำน้องฉันเสียใจแล้วกัน"
"ครับผม!"
"นี่ทุกคนมาทานอาหารได้แล้วจ้ะ"เสียงดังๆเอ่ยมาจากไกลๆ
"ครับพี่ฮีชอล"ซองมินตอบให้บุคคลที่มาเยือนใหม่
"สวัสดีจ้ะทุกคน อ้าวสองคนนี้ใครเอ่ย? มาทานอาหารด้วยกันนะ ^^"
"ขอบคุณครับคุณ...?"เฮนรี่โค้งเบาๆก่อนจะยิ้มให้
"ฮีชอลจ้ะ มามะๆทั้งสองคนเลยนะ"
"สวัสดีครับคุณฮีชอล ผมชื่อซีวอนครับ..."เสียงของอีกคนแทรกมาก่อนจะอมยิ้มให้ร่างตรงหน้า
ตกเย็น ...
เยซองเดินเข้ามาในตัวบ้านด้วยความโมโห ร่างสูงได้แต่กดเบอร์ของลีทงเฮกับเรียวอุคซ้ำๆ จนแทบจะปาโทรศัพท์เครื่องนี้ทิ้งอีกเครื่อง ฮีชอลได้แต่นั่งดื่มน้ำมะนาวนิ่งๆปล่อยให้คนตัวสูงควันแทบออกหูเดินวนไปๆมาๆในบ้าน ตั้งแต่ออกจากไร่องุ่นเยซองกดโทรออกทั้งอยู่บนรถ จนกระทั่งถึงบ้านก็ยังโทรไม่หยุด ฮีชอลเองก็เหนื่อยใจแทน
"เยซองใจเย็นเถอะนะ มาดื่มน้ำเย็นๆแก้เครียดไหม?"
"คุณกินเถอะ!"
"เห้อ เยซอง!"
ร่างสูงของลีทงเฮลงจากรถแท็กซี่คันใหญ่ก่อนจะอ้อมไปเปิดประตูอุ้มอีกคนที่หลับอยู่ แถมแบกกระเป๋ากับของฝากทั้งหมดอีกนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพื่อคนตัวเล็กลีทงเฮคนนี้พร้อมเสมอ ต่อให้แบกหินขึ้นภูเขาก็ตามเขาคงจะยอมทำถ้าเรียวอุคสั่ง
"อื้อ.."เสียงอู้อี้ดังขึ้นขณะที่ทงเฮกำลังเดินเข้าบ้าน เรียวอุคกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะขยับเล็กน้อย
"อย่าดิ้นนะครับตัวเล็ก เดียวตกลงไปหรอกเราถึงบ้านแล้วนะครับเดียวผมอุ้มไปส่งที่ห้องนะ"
"อื้อ...หนักไหมทงเฮ?"เรียวอุคบอกก่อนจะหาวฟอดๆพร้อมขยี้ตา
"ลีทงเฮ!!!"เสียงดุดันกล่าวขึ้นเสียก่อนทงเฮจะตอบเรียวอุค ร่างสูงค่อยๆวางของและเรียวอุคลงพื้นอย่างช้าๆก่อนจะหันไปสบตากับบุคคลที่แสนจะเย็นชาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
"พี่เยซอง พี่ฮีชอลสวัสดีครับ"
"นายพาเรียวอุคไปไหนมา!!!"เสียงกระแทกนั้นดังขึ้นทำให้ฮีชอลถึงกับตกใจ
"เยซอง!นายดุทำไมละ เรียวอุคกับทงเฮกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้วนะ!!"
"แต่...!"เสียงดุๆนั้นต้องกลืนไปหายไปเพราะฮีชอลที่กำลังจ้องมองก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าทันทีร่างสูงที่ใบหน้าดุดันและเคร่งเครียดถูกสร้างภาพด้วยรอยยิ้มก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ
"ตัวเล็กพี่เป็นห่วงมากเลยรู้ไหม...ตัวเล็กไม่ค่อยไปไหนเลยพี่ก็เลยห่วง"เยซองบอก
"ผมผิดเองแหละครับพี่เยซองคิดว่าพวกพี่ไปหลายวันนะครับเลยไม่ได้โทรบอกใคร"ทงเฮแก้ตัวแทน
หึ..กะจะไปไม่ให้รู้กันก็บอกมาเถอะลีทงเฮ
"ไม่เป็นหรอก แต่คราวหน้าต้องบอกกันรู้ไหมทงเฮ เยซองเขาห่วงเรามาก"ฮีชอลบอกก่อนจะเดินมาลูบผมสั้นๆของน้องชายของเขาพร้อมกับยิ้มให้
"ครับ..ผมขอโทษ"
"ช่างมัน..ดูสิตัวเล็กหน้าเหนื่อยจะแย่ไปนอนเถอะ"เยซองกล่าว ก่อนจะบีบข้อมือเล็กนั้นเต็มแรง เรียวอุคตัวสั่น เขาไม่อยากไปนอนกับเยซอง ได้โปรดเถอะลีทงเฮช่วยเขาด้วย
"ไปกับพี่สิครับตัวเล็ก พี่คิดถึงจะแย่แล้ว"
"ผมช่วยถือของนะครับ"ทงเฮกล่าว
"ไม่ต้อง!ฉันถือเอง นายไปพักเถอะทงเฮ"เยซองรีบขัดก่อนจะรีบสูงมือเรียวอุคขึ้นไปข้างบนด้วยกัน ทงเฮก็เก็บของๆตนขึ้นห้องไปเหมือนกัน ส่วนฮีชอลรีบเข้าครัวไปเตรียมอาหารให้ทุกคนเพราะอีกแปปคงจะหิวกันเสียแล้ว
"โอ้ยเจ็บนะ!"เรียวอุคร้องลั่นเมื่อโดนแรงจากมือหนาผลักให้ล้มไปกองกับพื้นก่อนจะกระชากคนตัวเล็กกลับขึ้นมาสู่อ้อมอกใหม่ สายตาคมจ้องลึกไปที่ดวงตากลมโตที่สั่นระริกด้วยความกลัว ปลายจมูกโด่งกดไปที่แก้มนวลนั้นก่อนจะยกฝ่ามือขึ้น
เพี้ยะ!!!
แรงตบทำให้เรียวอุคเซล้มไปนอนบนที่นอนที่ขาวสะอาดที่ปูไว้ใหม่ ก่อนจะที่ร่างหนาจะลงไปคร่อมไว้ไม่ให้ไปไหน มือหนารวบแขนทั้งสองข้างไว้ก่อนจะบดริมฝีปากของตนลงกับเรียวปากเล็กที่หวานหอมอย่างดุดันลิ้นร้อนที่เข้าไปหาความหอมหวานหันพัวพันด้วยแรงโกรธของร่างสูง
"กล้าดียังไงถึงไปกับมัน!!!!!!!"
"เรื่องของผม!ปล่อยผมนะ!!"
"ไปนอนกกกับมันมาสินะ เป็นไงละลองของใหม่ลืมของเก่าหรือยัง"
"ปล่อยผมนะ ออกไป!!!"
"ได้ผัวใหม่แล้วก็ลืมผัวเก่าหรือเรียวอุค!!"เยซองกระแทกเสียงก่อนจะบีบคางแทบจะให้แหลกคามือของเขา ริมฝีปากร้อนนั้นก้มลงไปดูดเม้นคอขาวที่มีรอยรักเก่าของเขาฝังอยู่
ทงเฮล้มตัวลงนอนก่อนจะถอนหายใจแบบโล่งใจ เกือบไปแล้วเกือบโดนเกลียดแล้วไงลีทงเฮ แอบมาตัวเล็กไปเที่ยวแบบนี้ทำคนอื่นเขาโกรธแทบแหนะต่อไปมีอะไรคงต้องบอกทั้งสองคนแล้วละ แต่ตอนนี้เขากับเรียวอุคคบกันแล้วเยซองจะว่าอะไรไหม ... แต่เขาคงต้องบอกแหละไม่อย่างนั้นต่อไปเยซองอาจจะโกรธมากกว่าเดิมก็ได้ที่ไม่บอก
"เอ้ะ...ยังไม่ได้ตุ๊กตาหมีที่ซื้อมาจากฝรั่งเศสเลยนี่"ทงเฮพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเอียงคอ รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นมาอย่างน่ารัก
"ป่าวนี้หลับอยู่แน่เลย แอบเอาไปตั้งให้ดีกว่าตื่นมาจะได้เซอไพร์ ^^"ทงเฮกล่าวกับตัวเองอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่สีขาวสะอาดพร้อมกับริบบิ้นสีม่วงอ่อนสดใสผูกไว้อย่างสวยงานไร้ที่ติ ทงเฮอุ้มขึ้นมาก่อนจะก้าวขาออกจากห้องของตนไป และค่อยเปิดประตูห้องข้างๆซึ่งเป็นของเรียวอุค ที่รักของเขา....
สายตาคมของร่างสูงชะงักขึ้นกับภาพตรงหน้าที่เห็น .... ร่างสูงที่ขึ้นชื่อด้วยว่าเป็นพี่ชายของคนรักเขากำลังคร่อมร่างน้องชายที่กำลังบิดเร้าด้วยความทรมานมือเล็กๆนั้นทุบอย่างขัดขืนน้ำตาไหลออกมาเป็นทางๆอาบแก้มบวมแดงนั้น ส่วนร่างสูงก้มลงไซร้ซอกคอของผู้เป้นน้องอย่างเอาตาย
เยซองกำลังข่มขืนเรียวอุค ....
หากเป็นชายคนอื่นคนใดทงเฮคงเดินปรี่เข้าไปฆ่าคนนั้นด้วยน้ำมือของเขา แต่นี่มันไม่ใช่เลยนี่มันพี่ชายของเรียวอุคและที่สำคัญที่สุดเขาคือสามีของพี่ชายของเขา ... คิมฮีชอล
มือที่ถือกล่องของเขาไร้เรี่ยวแรง ปล่อยให้กล่องนั้นหล่นกระแทกลงกับพื้น ทำให้ร่างสูงที่กำลังจะขืนใจน้องชายหันควับมาจ้องตาเขาเป็นประกาย รอยยิ้มที่แสนร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปาก
สติของลีทงเฮกับมาพร้อมกับรอยยิ้มนั้นก่อนใบหน้าที่หวาดผวาจะนิ่งเฉยและค่อยๆปิดประตูไม้สีขาวนั้นสายตาของลีทงเฮจ้องไปที่ใบหน้าคม
"คุณกล้าดียังไงมาทำกับเรียวอุคของผม!"
"ทำไมละลีทงเฮ ฉันมาทวงของๆฉันไม่เป็นแปลกเลยนะ"ทงเฮกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากในขณะที่เยซองยิ้มเยาะเย้ย รอยยิ้มนั้นน่ากลัวและขนลุกเป็นที่สุด ที่แท้คนที่ทำร้ายเรียวอุคอยู่ไม่ไกลเขาเลยใกล้มาเสียทีเดียว
"ของๆคุณคือพี่ชายผมไม่ใช่เขา!!!!"เยซองเปลี่ยนสีหน้านั้นเป็นความดุดันแทน ก่อนจะชี้หน้าลีทงเฮ
"ยังไงก็ตามแต่เรียวอุคก็เป็นของๆฉัน!!!!"
"ก็แค่ร่างกายก็เท่านั้น หัวใจของเขาเป็นของผม!!!"
"หึหึ...แล้วฉันไปอยากได้หัวใจไร้ค่าของเรียวอุคตอนไหนไม่ทราบลีทงเฮ ฉันอยากจะได้ร่างกายนี่ก็พอและฉันต้องได้คนเดียว!"
"ไม่มีวันต่อจากนี้ต่อไปคุณจะไม่มีวันได้แตะต้องเรียวอุคของผม!"
"ของนายหรือ ฮ่าๆๆ ....เห็นที่ฉันต้องแย่งจากเสียแล้วละเพราะฉันอยากมากจนทนไม่ไหวด้วยสิ"
"อยากได้มากหรือ...งั้นก็เข้ามาแย่งสิเยซอง!"เยซองจ้องใบหน้าอย่างเอาตาย ลีทงเฮนายกล้าดีไปแล้วที่มาต่อกรกับเขา ไม่มีวันเสียหรอกที่คนอย่างเยซองจะยอม
"ฉันไม่จำเป็นต้องแย่งในสิ่งที่มันเป็นของฉันอยู่แล้วนะ!"
"ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณเป็นใครแต่คุณไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายคนรักของผมทั้งสองคน!!!!!"
"หึหึ แต่ฉันทำไปแล้วทำไงดีละเด็กน้อย?"
"ผมจะฆ่าคุณ ถ้าคุณบังอาจมาแตะตัวตัวเล็กของผมอีก"
"หึหึแล้วถ้าตัวเล็กนายรักฉันละลีทงเฮ ฮ่าๆ ได้กันแทบทุกวันคงจะหวั่นอยู่บ้างใช่ไหมตัวเล็ก?"
"ไม่!!!"เรียวอุคแผดเสียงออกมาก่อนน้ำตาจะไหลพราก
"ฝันกลางวันหรือป่าวครับคุณพี่ชาย! ใครจะไปรักผู้ชายอย่างคุณ สารเลว!!"
"ลีทงเฮ!"เยซองปรี่ตัวเข้ามาคว้าปกเสื้อของทงเฮไว้ ก่อนจะจ้องลึกไปในดวงตาที่เคยอ่อนโยนเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาแต่บัดนี้มันแข็งกร้าวเสียเหลือเกิน
"ไม่ว่ามันจะจบยังไง ไม่ผมกับคุณจะต้องตายกันไปข้างผมก็ยอมถ้าเพื่อเรียวอุคผมยอม"
"อยากจะบอกพี่ชายนายให้ขาดใจตายไหม หึหึ เชิญลงไปบอกได้เลยนะ"
"ไม่! สงครามนี้มีแค่คุณกับผม!"
"เตรียมตัวตายไว้ก่อนเลยนะลีทงเฮเพราะฉันจะไม่ใช่คนแพ้"
"เตรียมตัวชนะในขุมนรกเถอะนะเยซองเพราะผมก็จะไม่ยอมเสียตัวเล็กให้ใคร!!!"
TBC....
เอาแล้วววววววววววววววววววววววววว!!!!!
โอ้ยยยยยยยยเรียวอุคเลือกใครลูก เราเองยังเลือกไม่ถูกเลยนะ-.,-
หล่อแสนดีกับแบดบอยตัวพ่อ โฮกฮาก!
คิดถึงทุกคน :DDDDDD
ปล.เมลล์เก่าโดนบลอคนะคะ แอดมาเมลนี้ chakiyamezo@hotmail.com
แล้วเจอกันตอนนหน้านะคะ !
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : -:-SquIrrel_Ryeo-:-< My.iD >  [ IP : 14.207.195.91 ]  ส่งข้อความลับ | ||
ปีใหม่นี้ขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จนะคะ ขอให้มีความสุขทุกคน
เรียนเก่งๆ เงินทองไหลมาเทมาเนอะ ได้ไปคอนเอสเจครบสามวัน
อยู่กับเอสเจไปทุกๆปีนะคะ :D
COMING SOON....
'มาแอบเป็นชู้กับเมียคนอื่นแบบนี้ไม่อายหรือลีทงเฮ ?'
'ผมหรือคุณกันแน่ครับที่เป็นชู้'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น