What & Why .. เพราะอะไรและทำไม? (YAOI-YERYEO)

ลำดับตอนที่ #4 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 3

 

3

ภายในโรงแรมแรมเลิศหรูกว้างขวางยามราตรีแห่งนี้ ภายในตกแต่งด้วยสไตล์หรูหราและล้ำสมัย ภายในห้องเลี้ยงแขกขนาดใหญ่ ที่มืดมนมีเพียงแสงไฟจากด้านบนส่องประกายให้เข้ากับบรรยากาศเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน เสียงไวโอลินถูกขับกล่อมให้คนในงานเลี้ยง เพลิดเพลินกับมัน เสียงที่ไพเราะกังวานไปทั่ว เป็นเพียงเสียงดนตรีแต่สามารถเข้าถึงใจของทุกคนในงานนี้ว่ามันเศร้าเพียงใด



แปลกไหม .. เสียงอันไพเราะนี้เศร้าแต่เรายังต้องการที่ฟังมัน 

แปะ แปะ แปะ .. เสียงปรบมือดังไปทั่วทั้งห้อง ชายหนุ่มที่พึ่งเล่นเครื่องดนตรีนั้น ก้มหัวเป็นการขอบคุณแขกผู้มีเกียติและมีหน้ามีหน้าในสังคมชั้นสูงก่อนจะระบายรอยยิ้มนั้น และจากลาทุกคนไป
พร้อมกับไวโอลินตัวโปรด  ขายาวรีบก้ามออกจากโรงแรมแห่งนี้ สายตาทอดมองออกไปบนท้องฟ้าดึกแบบนี้แล้ว น้อยคนนักที่จะออกมาเดินตามถนน เขาเดินไปตามท้องถนน ก่อนจะอ้อมไปอีกทางเพื่อจะผ่านสถานที่บางแห่งที่เคยพบกับใครบางคน ที่ไม่แม้แต่จะรู้จักกัน และเจอกันไม่กี่นาที 

แต่ทำไม . . เขายังจำใบหน้าแสนเศร้านั้นได้ดี

ติ้ด ติ้ด ติ้ด . . เสียงโทรศัพทร์ของเขาดังขึ้นก่อนจะมองหน้าจอโทรศัพย์

- Siwon call in -

"ว่าไง ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ"


'ไอ้เฮนรี่อยู่ไหนวะเพื่อน จะคริสมาสตร์อยู่แล้วยังหาเช้ากินค่ำอีก ฮ่าฮ่าฮ่า'เสียงปลายสายบอก


"แล้วมึงละ เก็บองุ่นหมดไร่หรือยัง?"พูดกวนกลับไปแล้วขำเบาๆ


'ยังวะอีกนิด เออแล้วนี่ได้หยุดมั้งหรือป่าววะเพื่อน มาหาหน่อยดิ นะๆเหงาวะ'


"ก็คุณมึงอยู่ไร่องุ่น จะไปหายังไงละครับ?"


'นั่งรถมาดิ หรือจะให้กูเหาะไปรับละวะ'


"กูไปได้ซะที่ไหนเล่า นั้นมันที่ทำงานมึงนะ"


'ได้ดิ!ก็บ้านพักกูอยู่เนี่ยอะ อีกอย่างกูโทรไปขอคุณซองมินเขาเรียบร้อยละ มึงแพคกระเป๋าเตรียมมาหากูได้เลยนะเพื่อน!!' 



"โห นี่มึงเตรียมการไว้แล้วซินะ" แต่ก็นะ ดีไปอีกแบบได้ไปพักผ่อนด้วย อากาศที่ต่างจังหวัดคงดีสุดๆไปเลย อยู่ที่โซลก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว


'ใช่แล้วครับเพื่อน เจอกันพรุ่งนี้นะจุ้บๆ'


"เออๆพรุ่งนี้เจอกัน กูคงไปถึงเย็นๆ" หลังจากจบบทสนทนาก็วางสายไป ก่อนจะเดินเข้าบ้านเช่าหลังเล็กไปและเตรียมตัวจัดของ พลางถอนใจหายๆ เมื่อไหร่นะ ชีวิตที่น่าเบื่อของเขาจะเปลี่ยนไปเสียทีไม่ใช่ไม่รักในการเล่นดนตรี รักมากที่สุดเลยต่างหาก เพียงแต่เขา อยากจะทำอย่างอื่น และเพื่อคนอื่นบ้าง ..







หิมะปกคลุมไปทั่วท้องถนนแห่งนี้ ต้นไม้ใหญ่ๆริมทางดูขาวสวยแม้ในยามค่ำคืน ดอกไม้ราตรียังบานและเย็นยะเยือกไปหมด ท้องถนนที่กำลังจะเข้าใกล้บริเวณธรรมชาติที่มีแต่ต้นไม้ แต่จะเรียกป่าก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ทางเข้าที่มืดมนเต็มไปด้วยต้นไม้หนา และไร้ซึ่งแสงไฟ มีเพียงไฟจากหน้ารถเท่านั้นที่จะเห็นทางตรงหน้าได้



"หยุดรถทำไม?"เสียงของคนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะหันมาจ้องหน้าคนขับข้างๆเขา


"....."ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ มีเพียงสายตาเย็นชาที่ส่งมาก่อนมือหน้านั้นจะบีบคางคนตัวเล็กแน่นเสียแบบจะแหลกคามือของเขา ยิ่งร่างเล็กพยายามดิ้นเท่าไหร่่ เขายิ่งยิ้มออกมา รอยยิ้มดั่งปีศาจ...
ไม่ใช่รอยยิ้มที่อ่อนโยนเลย ไม่ใช่เลยซักนิด ลิ้นร้อนไล่สัมผัสไปทั่วใบหน้า ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากเล็กๆนั้นที่บอบช้ำจากการจูบ ขบเบาๆก่อนจะโอบกอดให้ร่างใต้เขามาใกล้เขามากยิ่งขึ้น ก่อนจะซุกไซร้ซอกคอหอมนั้น ราวกับจะกลืนกินคนตรงหน้าเข้าไปอย่างนั้นละ




"อย่านะครับ..ปล่อยผมเถอะ"เสียงของร่างเล็กสั่นระรัวด้วยความกลับจับใจ



"หึหึ..รยองกู"ร่างสูงกดเสียง ก่อนอุ้มคนตรงหน้ามานั่งตรงตักเพื่อจะให้คนตัวเล็กหนีไปไหนไม่ได้ ยิ่งอยู่บนรถตรงคนขับแบบนี้จะหนีไปได้ละ ...



"ร้องสิ ตะโกนเลย หรือวิ่งหนีออกไปเลยหาคนช่วยเหมือนคราวก่อนสิ!"ร่างสูงตะคอกเสียงดัง จนคนตรงหน้าน้ำตาร่วงออกมา "จำไว้ นายเป็นของฉัน นายไม่มีวันหนีฉันได้ไอ้คนทรยศ!!"









อากาศเย็นกระทบเข้ากับผิวที่ของร่างบางที่กำลังก้าวเท้าออกไป ผู้คนมากมายในสนามบินเดินไปมาแต่ก็ไม่ได้มากถึงขนาดแออัดหรอกเพราะนี่ก็ดึกแล้ว เลยเวลาหลับนอนของใครหลายๆคนมามากนักก่อนที่คนตัวบางจะเดินไปซื้อของกินแถวนั้น


"ทานอะไรไหมคยูฮยอน?"เสียงนุ่มเอ่ยก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่แบกกระเป๋าให้ตนเอง ใบหน้านั้นพยักหน้าเบาๆและยังนิ่งเหมือนเดิม ..


"แล้วแต่คุณเลยครับฮีชอล"



"แซนวิชแล้วกันนะ เดียวเราค่อยไปทานอาหารที่ร้านของทงเฮต่อ นั้นๆดูสิคยฺูฮยอนปารีสตอนกลางคืนสวยจังเลย ดูแทกซี่ซิอย่างนั่งแบบนี้นานแล้ว แล้วดูนั้น..."ฮีชอลตื่นเต้น ชี้นู้นนี่เป็นการใหญ่ก่อนจะยิ้มร่าเริง จนคนเงียบขรึมต้องยิ้มให้บางๆ แต่เหมือนแสยะยิ้มมากกว่า แต่ฮีชอลไม่ถือหรอก


"ดึกแล้วนะครับ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาเดินเที่ยวตื่นเต้นกันใหม่"คยูฮยอนกล่าวเรียบๆก่อนจะโบกมือเรียกแทกซี่แล้วใส่กระเป๋าหลายใบไว้ในนั้น ร่างสูงเข้าไปนั่งในรถรอคนตัวบางซื้อของกิน




"ทำเป็นเย็นชานะคยูฮยอน อย่าให้เห็นตอนจู๋จี๋กับซองมินนะจะอัดคลิปประจารเลย ฮิฮิฮิ"ฮีชอลพูดเบาๆกับตัวเองพร้อมหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินไปสั่งแซนวิช ฮอทดอกและน้ำผลไม้ กว่าจะทำการเข้าใจกับคนขายก็ใช้เวลาพอสมควรเพราะเขาพูดภาษาฝรั่งเศสไม่ได้นี่ ได้แต่งูๆปลาๆไปเท่านั้น...



"เราจะไปพักที่โรงแรมกันใช่ไหมครับ คุณฮีชอลบอกทางด้วย"คยูฮยอนโยนหน้าที่ไปให้ฮีชอล



"ใครบอก ฉันจะไปนอนกับทงเฮแล้วนายก็ไปพักด้วยกันเลยซิ"ฮีชอลบอก คยูฮยอนพยักหน้าเบาๆจริงๆเข่าไม่อยากไปพักบ้านทงเฮเท่าไหร่นัก เขาไม่ชอบสุงสิงกับใครอีกอย่างเขาไม่รู้ทงเฮสักหน่อย



"อุ้ยนี่จะตีหนึ่งแล้ว ทงเฮหลับหรือยังน้า~"ฮีชอลบอกกับตัวเอง



"ไม่ทราบครับ.." 



"ฉันพูดคนเดียวคยูฮยอน!"ฮีชอลบอกพร้อมแลบลิ้นใส่







ร่างสูงพึ่งเสร็จจากการซื้ออาหารสด ผักสดๆ และอย่างอื่นมากมายเพราะพี่ชายเขามาหาทั้งทีจะต้องโชว์ฝีมือในการทำอาหารเสียหน่อยแล้วละ ทงเฮเดินไปตามท้องถนนยามค่ำคืน สวยจริงๆปารีส...
ที่โซลจะสวยเท่านี้ไหมนะ ไม่ได้เหยียบแผ่นดินนั้นเสียนานเลย ร่างสูงกำลังไขกุญแจเข้าบ้านก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีคนมาปิดตา ร่างสูงสะบัดอย่างแรง


"ทายสิ ใครเอ่ย?"เสียงนั้นพูดอย่างขำๆ ก่อนทงเฮจะโอบคนข้างหลังมาประชันหน้ากับตัวเอง



"พี่ฮีชอล!!"ทงเฮร้องด้วยความดีใจก่อนจะคว้าคนตรงหน้ามากอดแน่นๆ แล้วจ้องใบหน้าหวานๆนั้นอีกครั้งหนึ่ง พี่ชายของเขา น่ารักมากจริงๆ



"ทงเฮ ฮือ..ทงเฮโตขึ้นมากเลย หล่อมากด้วยน้องพี่"ฮีชอลปล่อยโฮทันทีแล้วกอดคนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อเจ็ดปีที่แล้วทงเฮยังผอมและตัวเล็กกว่านี้ ตอนนี้เค้าทั้งโตและรูปร่างกำยำขึ้นเยอะ เขาเป็นหนุ่มแล้วจริงๆ หนุ่มหล่อมากเสียด้วย


"พี่ฮีชอล พี่ก็..น่ารักมากจนผมจำแทบไม่ได้พี่ครับผมคิดถึงพี่มาก"ทงเฮบอกก่อนน้ำตาจะไหล



"สวัสดีครับคุณทงเฮ"คยูยอนกล่าว เหมือนจะลืมไปด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ตรงนี้นะ


"อ่อ.."



"ทงเฮ นี่คยูฮยอนสามีของซองมินน้องเยซองจ้ะ"ฮีชอลแนะนำให้



"สวัสดีครับคุณคยูฮยอน เชิญครับ เข้าไปคุยกันต่อในบ้านนะครับหนาวตายกันพอดี"ทงเฮบอกก่อนจะช่วยหยิบข้าวของกระเป๋าต่างเข้าไปในบ้าน



"พี่ซื้อของกินมาให้ด้วยนะทงเฮ แต่กว่าจะคุยกับเขารู้เรื่องแทบแย่แหนะ"ฮีชอลเล่า




"ผมทำให้พี่กินก็ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะพาพี่ไปรู้จักร้านผมแล้วก็ผู้จัดการร้านผมด้วย มีแต่คนอยากจะจีบพี่นะครับ ฮ่าฮ่าฮ่า"ทงเฮบอก ก่อนจะโอบพี่ชายของเขามาใกล้ๆ




"แหมเว่อร์ไป แล้วทงเฮละมีแฟนหรือยัง พี่ถามเรากี่ปีๆเราก็บอกไม่มี ไหนดูสิแอบใครไว้ในบ้านหรือเปล่า?"ฮีชอลบอกก่อนจะทำท่าสำรวจรอบบ้านนี้



"ไม่มีครับ ผมยังไม่เจอใครที่ชอบเสียที"เขากล่าวก่อนจะหันไปยิ้มให้คยูฮยอน ที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง



"คุณคยูฮยอนตามสบายใจนะครับ ผมจะพาไปที่ห้อง อยากดื่มอะไรไหมครับ?"ทงเฮบอก



"ผมอยากดื่มไวน์สักแก้ว"



"ผมมีตัวนึงแนะนำครับ ทางนี้เลย"ทงเฮกล่าวก่อนจะยิ้ม ความสัมพันธ์เริ่มแรกกับคนนิ่งๆแบบคยูฮยอนดูจะใช้ได้เลยทีเดียว เพราะทงเฮเข้ากับทุกคนง่ายจริงๆ คยูฮยอนไม่แปลกใจเลยว่าทำไม เพราะทงเฮเหมือนฮีชอลแทบจะทุกอย่าง ทั้งนิสัยร่าเริง คุยเก่ง ใจดี ที่สำคัญเขาสุภาพบุรุษสุดๆ เหมือนที่ฮีชอลอ่อนโยนกับทุกคนสุดๆเหมือนกัน



"ทงเฮ..ไปอยู่เกาหลีกับพี่นะ ไปอยู่บ้านพี่กับเยซองแล้วก็ตัวเล็ก"



"ผมไปเกาหลีอยู่แล้ว แต่ผมไม่อยากรบกวนคุณเยซองนะครับ"




"เยซองเขายินดีมากๆเลยนะถ้าทงเฮจะมา นี่น้องชายของเยซองอายุพอๆกับทงเฮเลยนะ เขาจะได้มีเพื่อนไง เขาชอบเก็บตัวเงียบๆนะ"




"ตัวเล็กหรอครับ...ไว้ผมจะชวนเขาทำอาหารนะครับพี่ฮีชอล"



"ตกลงนะ นะทงเฮไปอยู่กับพี่นะ"ฮีชอลยังอ้อนต่อไป มีหรือใจดีอย่างทงเฮจะขัด ร่างสูงพยักหน้าเบาๆก่อนจะรินไวน์ให้คยูฮยอนที่รออยู่ด้านนอก









เช้าที่สดใสของไร่องุ่นแห่งนี้ดูสวยมากทีเดียว หิมะตกปรอยๆนิดๆทำให้ที่ดูแสนจะโรแมนติก คนตัวสูงออกมาสูดอากาศจิบกาแฟแต่เช้า ก่อนจะลงไปตรวจองุ่นที่เขาดูแล ...



"อรุณสวัสดิ์ซีวอน"เสียงเย็นๆเอ่ยเบาๆ จนคนตัวสูงที่กำลังเดินสะดุ้งทีเดียว


"แหม คุณซองมินครับมาไม่ให้เสียงผมตกใจหมดเลยครับ"ซีวอนบอกก่อนจะกุมหัวใจตัวเอง


"แล้วจะเสียงดังโวยวายทำไม?"ซองมินถามก่อนจะส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินนำไปกับลูกน้องอีกสองคน




"โธ่..คุณซองมินก็กลัวองุ่นมันตื่นเหรอครับ ^^"



"ฉันใช่เพื่อนเล่นนายไหม"ซองมินบอกเสียงเรียบก่อนจะก่อนไปทิ้งให้ซีวอนเกาหัวอยู่คนเดียวเจ้านายเขานี่จริงๆเล้ยดุแต่เช้า แต่ไม่จริงหรอกคุณซองมินนะหน้าดุแต่ใจดีต่างหากละ ว่าแล้วซีวอนก็รีบวิ่งตามเจ้านายไปที่โรงบ่มไวน์แดงทันที



"รับอะไรไหมครับคุณซองมิน^^"



"ไม่ละ ฉันเรียบร้อยแล้ว แล้วไอ้ไวน์ตัวนี้อะ บ่มมากี่วันแล้ว? สีมันแปลกๆนะ"ซองมินถาม


"อาทิตย์กว่าแล้วครับ"ซีวอนบอก


"แล้วนายก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้เนี่ยนะ?"



"ใช่ครับ^^"



"เก็บไว้แดกเองเถอะซีวอน!!"



"อะ...อ้าวT^T"

ซองมินเดินสะบัดหน้าไปทางอื่นพร้อมกับส่ายหัวเบาๆถึงแม้ว่าร่างบางนั้นจะไม่ได้โกรธเคืองอะไรกับการกระทำของลูกน้องเขาแต่สายตาอันเย็นชานั้นทำให้คนตัวสูงถึงกับจ๋อยสนิท

"ช่างมันซีวอนเดียวฉันจัดการเองนะ ไปชงกาแฟมาให้แก้วหนึ่งซิ"ซองมินกล่าวก่อนที่ซีวอนจะเดินทำหน้ามุ่ยๆไปที่ห้องครัวด้านบนเล็กๆ และลงมือชงกาแฟให้เจ้านายหน้าโหดของเขา


"โหดชะมัด ไม่รู้คุณคยูฮยอนทนได้ไง-^-"ซีวอนบ่นอยู่คนเดียวแต่ทว่า...


"ซีวอนนายลืมปิดประตู!"


"T^T"


"อย่ายุ่งเรื่องคยูฮยอนนะถ้านายยังอยากทำงานอยู่ พอๆฉันชงเองจะไปทำไรก็ไปเถอะ"


"ผมขอโทษครับT^T"


"ไม่รับ..เพราะฉันไม่ได้ใส่ใจเอาละไปได้แล้ว"
ซองมินโบกมือไล่คนตัวสูงที่กำลังทำหน้าหมาง๋อยออกไป นั้นแหละนิสัยของเขา ที่ไม่ได้รับอะไรมาใส่ใจเสียเท่าไหร่เพราะทุกวันนี้งานก็เยอะพอสมควรอยู่แล้ว ไม่มีเวลาจะมาใส่ใจอะไรเล็กๆน้อยๆ
แต่ทว่า..บางสิ่งที่เล็กน้อยนั้น หากไม่ได้รับการใส่ใจก็อาจเลือนหายไป

ร่างบางเดินดุ่มๆออกมาจากโรงบ่มไวน์เพื่อมาสูดอากาศบริสุทธ์ ไร่องุ่นแห่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่แม่ของเขามอบให้ตั้งแต่เยซองกับซองมินยังเด็กๆ ใช่..ซองมินชอบดื่มไวน์มาก จนอยากจะลองทำมันเอง
และแล้วความฝันของเขาก็เป็นจริงเว้นเพียงไม่มีคนอยู่ดูความสำเร็จกับเขา...

เสียงรถแล่นเข้ามาจอดบริเวณบ้านพักของเขาทำให้ซองมินตื่นจากห้วงความคิดนั้นและรีบก้าวเท้าไปยังหน้าบ้านพักของเขา..

ปัง!
เสียงปิดประตูรถดังพร้อมกับขายาวๆที่ก้าวลงมานั้น



"มาตั้งแต่เมื่อคืนทำไมพึ่งถึงละ?"



"เมื่อคืนฉันหลับนิดหน่อย ใครจะออกตรงเวลาเป๊ะๆละ"ร่างสูงสวนคำถามกลับก่อนจะเดินมาเปิดประตูรถอีกฝั่งและอุ้มคนตัวเล็กออกมา


"เรียวอุคเป็นอะไร??"



"...ไม่สบายนะ เดียวพี่จะพาเรียวอุคไปนอนต่อ"
ร่างบางรีบปรี่ตรงมาหาคนในอ้อมกอด ก่อนจะลูบแก้มเบาๆด้วยส่งยิ้มหวานๆให้ รอยยิ้มที่มีแค่คิมเรียวอุคได้รับจากลีซองมินคนนีิ้


"ไหวไหมรยองกู ดูสิตัวสั่นเลย.."ถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมเงยหน้าคุยกับร่างสูง


"หนาวจะตายทำไมไม่หาเสื้อหนาๆให้น้องใส่ละ!"สีหน้านิ่งกลับมาเช่นเคย


"พี่รีบ"เยซองกล่าวสั้นๆ ก่อนจะพาตัวเล็กเข้าไปในบ้านพักของเขา ทิ้งให้ซองมินเดินตามมาทีหลัง
ภายในบ้านไม้สีโอ้คที่เข้ากับบรรยากาศทิวไม้และธรรมชาติ ตกไม้ด้วยไม้เกือบทั้งบ้าน แลดูอบอุ่นและสบายถึงแม้จะไม่ใหญ่เท่าบ้านของเขา แต่มันก็ผ่อนคลายไปอีกแบบ ชั้นสองที่อยู่หลายห้องไว้รับแขกที่นี่ แต่ส่วนมากจะปล่อยทิ้งไว้เสียงมากกว่า

ตุ้บ! 
ร่างสูงเหวี่ยงคนตัวเล็กลงเตียงก่อนจะรวบแขนทั้งสองข้างไว้เหนือศรีษะของตนเอง


"ไม่!อย่านะ ปล่อยผม.." ร่างเล็กเสียงสั่น น้ำตาใสๆไหลออกอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความกลัว


"อย่าสำออยนะ! หึหึ แล้วก็อย่ามาอ่อยน้องชายฉัน!!!"เยซองกดเสียงและฝังหน้าเข้ากับลำคอเรียวขาวนั้น ขบมันด้วยเขี้ยวคมราวกับผีดิบที่กระหายเลือดก็ไม่ปาน ...


"ไม่ ฮึก..ปล่อยผมนะ ผมไม่ได้อ่อย ปล่อยผม!"


"หึหึ สันดารมันแก้ไม่ได้หรอกอย่างนายนะ อ่อยให้ตายใจมากี่คนแล้วละ!!!"


"ที่แน่ๆผมไม่เคยคิดจะอ่อยผู้ชายอย่างคุณ!"เรียวอุคสวนกลับ แต่กลับสั่นมากกว่าเดิม แววตาชาเฉยของเยซองกำลังฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นอยู่ตอนนี้



"ผู้ชายอย่างฉันมันทำไมหรอ..หือ ตอบสิ?"เยซองถามขณะที่จมูกโด่งนั้นไซร้ไปตามไปหน้าและกกหูของคนที่อยู่ใต้ร่างของเขา



"คุณมันใจร้าย คุณมัน..ฮือ อ เลว"



"มีผัวเป็นคนเลวอยู่แล้วยังจะพูดมากอีก!!" เยซองตะโกนใส่ใบหน้าที่หวาดกลัวน้ำตาไหลเต็มไปหมดก่อนจะสะอื้นออกมาอย่างหนัก มือหนาสะบัดใส่ใบหน้านั้นให้เกิดรอยแดง

เพี๊ยะ!!
เรียวอุคสะอื้นเบาๆก่อนจะซุกหน้าเข้ากับหมอนนุ่มนั้น ... เจ็บเหลือเกินที่ต้องทนการกระทำป่าเถื่อนของคนตรงหน้า จะหนีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพ้น จะอ้อนวอนกี่ครั้งก็ไม่เคยปราณี


"เลิกสำออยซะมันไม่ได้ผลกับฉัน หุปปากเดียวนี้!!!"




ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..
เสียงเคาะประตูดังขึ้นประหนึ่งเป็นเสียงสวรรค์ของคนตัวเล็ก ร่างสูงรีบลุกขึ้นจากคนตัวเล็กแล้วเอาผ้าห่มหนามาปิดไว้ถึงอกก่อนจะหักลงข้างๆและกุมมือของคนตัวเล็กไว้ ...


"อ้าว..พี่เยซอง เรียวอุคเป็นไงบ้าง?"



"ปวดหัวนะ ดูสิร้องไห้ใหญ่เลย"เยซองตอบเรียบๆ ก่อนซองมินจะเดินมาลูบแก้มใสๆนั้นพร้อมปาดน้ำตาให้คนตัวเล็ก


"ใครตบหน้าเรียวอุคนะ!!!"ซองมินขึ้นเสียงก่อนหันมาถามเยซอง


"เมื่อกี้พี่พยามป้อนยาเรียวอุค แต่เขาดิ้นนะ เลยไปโดน.."คำโกหกคำโตของเยซองเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ไม่ได้แสดงถึงพิรุทอะไรใดๆทั้งนั้น ...



"เรียวอุค อย่าดื้อสิกินยาซะนะ"ซองมินกล่าวพร้อมก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของคนตัวเล็กแล้วเดินดุ่มๆเตรียมจะไปห้องน้ำเพื่อเช้ดตัวให้เรียวอุค "พี่เยซองไปนอนเถอะผมจัดการเอง"



"ไม่ต้อง!"


"อย่ามายุ่งนะ ผมจะเช็ดตัวให้ตัวเล็ก"เช็ดตัวแล้วรอยที่พึ่งฝากระหว่างทางมาละ . . . ?


"ผม..หนาวครับ กอดผมหน่อย"เรียวอุคกล่าวก่อนจะซุกหน้าเข้าที่อกของซองมิน ร่างบางกอดรัดน้องชายตรงหน้ากอดจะลูบผมเบาๆ "คืนนี้พี่จะนอนกอดตัวเล็กเอง โอเคนะครับ"


"ไปนอนไปพี่เยซอง ผมจะนอนเฝ้าเรียวอุค" เยซองพยักหน้าเบาๆก่อนจะรีบก้าวเท้าออกจากห้องนั้นโดยเร็ว ไม่มีใครรู้หรอกนอกจากเรียวอุคว่าเขากำลังโกรธแค่ไหน .. แต่ขอให้เรียวอุคคนนี้ได้พักเสียบ้างเถอะอย่างน้อยได้กอดคนตรงหน้าก็พอแล้วดีกว่าไม่เหลือใครในโลกนี้ ...

หลังจากที่เรียวอุคหลังลงในอ้อมกอดของซองมิน ร่างบางก็ค่อยๆวางคนตัวเล็กลงตรงหน้าก่อนจะปลดกระดุมและเตรียมจะเช็ดตัวให้เรียวอุคก่อนที่ตากลมโตจะตกใจที่ซอกคอถึงอกของคนตัวเล็กมีแต่รอยรัก . . . และแน่นอนว่ามันไม่มีทางเป็นรอยอย่างอื่นแน่

เรียวอุคมีแฟนแล้วหรอ แต่แปลกจังเขาไม่เคยเห็นเรียวอุคไปไหนเลย
หรือบางทีเขาไม่มีเวลาไม่หาน้องของเขาจนไม่รู้เลยว่าเขามีแฟน ..
แต่มันก็น่าแปลกอยู่ดี เรียวอุคกลัวเรื่องนี้จับใจเลยไม่ใช่หรืออย่างไร ?
ตั้งแต่วันนั้น ........................



TBC..
พูดคุยกันนิดนึงนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมากๆ เราชื่อ จ๊ะ นะคะ
ก็เขียนแนวนี้เป็นครั้งแรก แล้วก็แก้เยอะด้วย จริงๆคิดมานานแล้ว แต่พึ่งลง ฮิฮิ
เรื่องนี้ คือ เกลียดเย่ได้นะ 55555 เพราะเรื่องนี้ เย่เลวจริงๆ ที่สุดแล้วจ้า

เขียนตรงไหนไม่ดียังไงขอโทษด้วยนะคะ T_T
จะถามว่าอยากได้ NC กันไหม ? เพราะจริงๆแล้ว จ๊ะไม่เก่งเลย
แต่ถ้าอยากได้มากๆจะพยายามสุดๆจ้า :D