บันทึกรักฉบับ : นักเรียนแลกเปลี่ยน

ข้อมูลเบื้องต้น

อันยองงง เราชื่อ “วาเลนไทน์ ฌองค์” แน่นอนเราได้ชื่อนี้เพราะว่าเกิดในวันแห่งความรัก 14 กุมภาพันธ์นั่นเอง  คุณแม่เราเป็นคนไทยเชื้อสายจีนส่วนคุณพ่อเป็นคนฝรั่งเศส  เราเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูจากแม่ อันที่จริงก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากหรอกเพราะพ่อก็ส่งเงินให้ใช้ตลอดแต่แม่ก็สอนให้รู้จักความยากลำบาก “เพื่อวันนึงที่ต้องอยู่คนเดียวจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้” แม่พูดแบบนี้ซ้ำๆตั้งแต่เรายังเด็กจนจำได้ขึ้นใจ  และแล้วสิ่งที่แม่พร่ำบอกก็เป็นจริง  เมื่อแม่จะย้ายไปอยู่กับพ่อที่ฝรั่งเศส  (ก่อนหน้านี้พ่อมีอีกครอบครัวนึงอยู่ที่ฝรั่งเศส นานทีปีหนจะบินมาหาเราสองแม่ลูกที่ไทย  ยอมรับเลยว่าเราไม่ค่อยรู้สึกโอเคกับพ่อเท่าไหร่พลานเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ไปด้วยเลย)  หลังจากที่ภรรยาอีกคนของพ่อเสียซึ่งตอนนั้นเราเรียนอยู่ม.5  แม่เลยขอเวลาพ่อว่ารอให้เราเรียนจบม.ปลายก่อนแล้วค่อยย้ายไป

ตอนนี้เราอายุ 19 ละแต่ยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องเรียนต่อมหาวิทยาลัยเลย  เราเป็นพวกติสๆอาร์ทๆทำเป็นหมดแทบทุกอย่างแต่ไม่ชำนาญซักอย่างเลยทำให้ลังเลว่าจะเลือกทางไหนดี  โชคดีที่เราสอบชิงทุนนักเรียนแลกเปลี่ยนซัมเมอร์ที่เกาหลีใต้ได้เลยมีเวลาให้เรียนรู้และค้นหาตัวเอง

อันที่จริงไอเรื่องทุนเนี่ยจะเรียกว่าโชคดีเลยก็ไม่เชิงหรอก  ต้องเท้าความพูดถึงเรื่องแฟนเก่าที่ชื่อว่า “ซามูเอล” ใช่แล้วล่ะเขาเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน  เราคบกันได้ 3 ปีกว่า เป็นคู่ที่ใครๆต่างพากันอิจฉา  (เชื้อชาติ หน้าตา ความสามารถ ฐานะ)  เราสองคนช่วยกันติวเพื่อที่จะชิงทุนดังกล่าวนี้แล้วไปเกาหลีด้วยกัน  แน่นอนว่าเราทำได้  แต่... ในวันที่เราจะต้องยืนยันว่าจะไปเป็นเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนประเทศไหนมันกลับเป็นวันที่เรากับซามูเอลต้องเลิกกัน  คณะกรรมการผู้ให้ทุนประกาศชื่อเราตามด้วยประเทศที่เราเลือกตามลำดับจากคนที่ได้คะแนนมากที่สุดไปหาคนที่ได้คะแนนน้อยที่สุด

คณะกรรมการ : นางสาววาเลนไทน์ ฌองค์  ยืนยันที่จะไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศเกาหลีใต้

ทุกคนต่างปรบมือแสดงความยินดีเนื่องจากเราเป็นคนแรก  และทุกคนก็ต่างรู้ดีว่าเรากับซามูเอลตั้งใจสอบชิงทุนนี้เพื่อไปเกาหลีใต้พร้อมกัน  จนเมื่อถึงอันดับที่ 4

คณะกรรมการ : นายซามูเอล คิม  ยืนยันที่จะไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศสหรัฐอเมริกา

วินาทีนั้นบอกเลยว่าเราหน้าชาและหูอื้อไปหมด  เราเห็นสายตาของนักเรียนทุนคนอื่นๆที่มองมายังเรา บ้างก็ซุบซิบ บ้างก็ตกใจ เราเองก็ทำอะไรไม่ถูกไม่กล้าแม้กระทั่งจะมองหน้าแฟนตัวเอง  ในหัวก้องไปด้วยคำว่า “คนทรยศ”

เรากลั้นน้ำตาตัวเองอยู่นานจนเสร็จงานแล้วเดินออกจากห้องนั้นอย่างเงียบๆ ไม่อยากคุยกับใครและก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับเรา (เป็นคนที่สีหน้าเวลาโกรธแสดงออกมาเองอย่างชัดเจน)  ซามูเอลก็หายไปจนเราก็ฝ่ายโทรไปเคลียในคืนนั้น

                เรา : นี่มันอะไรกัน

                ซามูเอล : เปล่าหนิ ไม่มีไร

                เรา : ตอนแรกเราไม่ได้ตกลงกันไว้แบบนี้  นี่นายหลอกใช้เราเหรอ

                ซามูเอล : อืม

                เรา : เห๊ย! ทำไมนายแม่งเลวแบบนี้

                ซามูเอล : ขอโทษ

                เรา : ขอเหตุผลหน่อยได้ป่ะ

                ซามูเอล : อยากไปพ่อ

                เรา : แค่นี้น่ะเหรอ

                ซามูเอล : เค้าไม่ได้อยากไปเกาหลีใต้นี่หว่า ตัวอยากไปก็ไปเองดิ

                เรา : แล้วที่ผ่านมาคือไรวะ

                ซามูเอล : เลิกบังคับกันซะทีเหอะ  น่าเบื่อว่ะ  เค้าอยากอิสระ  อยากทำอะไรเหมือนที่ผู้ชายคนอื่นเขาทำกัน  แบบนี้มันเหมือนนกที่ติดอยู่มนกรงอะ

                เรา : แน่จริงก็บอกตั้งแรกซิว่าไม่ชอบให้ทำให้สั่งแบบนั้นแบบนี้  คนเป็นแฟนกันมันก็ต้องมีฝืนใจกันบ้างป่ะวะ เราเองก็ไม่ได้บังอะไรนายมมากมาย  (เราบังคับแค่อย่าเจ้าชู้กับไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด)

                ซามูเอล : อธิบายไม่ถูกว่ะ

                เรา : งั้นก็บอกเท่าที่จะบอกได้  อยากให้เปลี่ยนตัวเองยังไงก็ว่ามาดิ

                ซามูเอล : เค้าไม่ได้รู้สึกกับตัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

                เรา : นี่หมายความว่าจะเลิกใช่ป่ะ

                ซามูเอล : คบต่อไปก็ไม่มีไรดีขึ้น  ยังไงก็ห่างกันอยู่ดี  ต่างคนต่างอยู่เหอะ

                เรา // ร้องไห้คร่ำครวญพูดไปต่างๆนานา

                ซามเอล // เงียบ (คาดว่าน่าจะเล่นเกมส์)

                เรากดวางสายแล้วส่งข้อความไปหาเขาทางไลน์แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า  ซามูเอลอ่านข้อความแต่ไม่ตอบกลับมาและก็ไม่เปิดอ่านเลยในที่สุด  เราเศร้ามากกับเรื่องนี้แทบไม่เป็นอันกินอันนอนเลยทีเดียว  (ตอนนั้นแม่ย้ายไปอยู่ฝรั่งเศสเรียบร้อยแล้ว  เหลือเราอยู่บ้านคนเดียวยิ่งเศร้าหนัก)  ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่รอวันบินไปเกาหลีใต้เราพยายามหากิจกรรมทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยเพื่อฆ่าเวลาในแต่ละวัน  สุดท้ายเราก็ยังคงส่งข้อความและโทรหาซามูเอลแทบทุกวันอยู่ดี