(จบ)ข้าอยากเป็นฆาตกรไม่ได้อยากเป็นนักสืบ!!

ตอนที่ 7 : ยิ่งหนียิ่งถูกตาม...

บทที่ 6

หนิงเทียนยืนนิ่งแววตาแสดงออกว่าเหนื่อยหน่ายเต็มทน หวังว่าวันนี้เขาจะไม่โดนลากไปนู่นไปนี่ตามใจใครอีกเพราะเท่าจำได้ตั้งแต่ฝืนมาก็ถูกพี่ชาย เหล่าองค์ชายนี่มีเจ้าสำนักไป๋เฮ่ออีกน่ารำคาญ...น่ารำคาญจริงๆ!! หนิงเทียนโค้งคำนับองค์ชายเก้า เสวี่ยเฟิงเองก็เช่นกัน

“ถวายพระพรองค์ชายเก้าพะยะค่ะ”ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน

“อืม ว่าอย่างไรอาเทียนเจ้ามาทำอันใดที่นี่”ผมจะไปไหนต้องรายงานพวกพี่ท่านทุกคนเลยรึไง?

“มาดูศพที่ถูกฆ่าติดต่อกันสองคืนกับเจ้าสำนักไป๋เฮ่อพะยะค่ะ”องค์ชายเก้าเลิกคิ้ว อาเทียนสนใจเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อใดมิใช่ว่าว่างเวลาใดก็จะไปหาพวกเขาที่วังมิใช่รึ?

“ทำไมต้องดูเจ้าเกี่ยวข้องอันใดกับเรื่องนี้รึอาเทียน”

จะว่าผมเสือกว่างั้น? ก็ไม่ได้อยากยุ่งแต่เรื่องมันพุ่งมาหาเองแม้จะรู้แล้วว่าตระกูลเหอไม่เกี่ยวข้องแล้วก็เถอะ

“กระหม่อมขอร้องให้อาเทียนมาดูเองพะยะค่ะคิดว่าน่าจะเจออะไรบ้างแล้วก็เจอจริงอาเทียนเนี่ยเก่งจริงๆเลย”เสวี่ยเฟิงหันไปยิ้มให้หนิงเทียน คุณชายรองเหอโคลงศีรษะไม่เข้าแล้วโรงน้ำชากลับจวนเลยละกัน!

“กระหม่อมทูลลาองค์ชายเก้าพะยะค่ะ ลาล่ะเจ้าสำนักไป๋เฮ่อ”โค้งคำนับเสร็จก็หันหลังเดินเร็วๆออกมา

“อ่ะ! อาเทียนรอข้าด้วย! เอ่อ...ทูลลาองค์ชายเก้าพะยะค่ะ...อาเทียน!!!”เสวี่ยเฟิงหันหลังวิ่งตามหลังคุณชายรองเหอที่ไม่รู้ว่าจะรีบเดินไปไย เคอ คุน อาเหยาเลยต้องลำบากวิ่งตามนายตนไปด้วยอีก

เสวี่ยเฟิงวิ่งตามหนิงเทียนจนทันคุณชายรองเพียงแค่หลุบตาขึ้นมองนิ่งๆ แม้แต่เสวี่ยเฟิงก็ยังสูงกว่าผมความรู้สึกที่โคตรจะพ่ายแพ้เป็นครั้งแรกนี่คืออะไรวะ...เสวี่ยเฟิงเองก็ลอบมองหน้าหนิงเทียนใบหน้าหวานเรียบนิ่งแต่ก็ยังมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูดมากมองทีไรก็ไม่อยากจะถอนสายตาจากใบหน้าหวานๆนี้เลย

“มองหน้าข้ามีปัญหาอะไร”หนิงเทียนตวัดตามองขวางๆ

“ก็แค่มองไยชอบทำหน้าดุนักเล่า”เจ้าสำนักยิ้มมุมปาก หนิงเทียนโคลงศีรษะยิ้มอันใดของไอ้หน้าใจดีนี่วะ!

“ยามซวี(19.00 น. – 20.59 น.)เจอกันที่หน้าโรงเตี๊ยมสำนักท่านไม่ต้องไปรับข้า”

“ได้อย่างไรอาเทียนเจ้าเองก็เป็นบุรุษที่หน้าตาดีมากคนนึงหากคนร้ายออกมาทำร้ายเจ้าเล่า”เสวี่ยเฟิง

“....”ก็มาดิค้าบบบ! พ่อจะแทงสวนให้ยับเลย

“ข้าไปรับเจ้าดีกว่าเจอกันหน้าจวนของตระกูลเหอ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด”เสวี่ยเฟิงยกมือขึ้นจะลูบศีรษะหนิงเทียน

หมับ! บิดแขน

“อ้า!! อาเทียนเจ็บ! อาเทียนปล่อยข้อมือข้าเถิด...”เสวี่ยเฟิงช้อนตามองหนิงเทียนน้ำเสียงก็ออดอ้อนขอร้อง

“หึ...”หนิงเทียนกระตุกยิ้มเย็นปล่อยข้อมือของเสวี่ยเฟิง เคอ คุนส่ายหน้าท่านเจ้าสำนักก็ขยันหาเรื่องเจ็บตัวไม่เปลี่ยน...อาเหยาโค้งคำนับทั้งสามก่อนจะเดินเร็วๆตามนายตนไป เสวี่ยเฟิงมองตามหลังหนิงเทียนไปยิ้มๆ เคอ คุนมองหน้ากัน

“ท่านเจ้าสำนักชอบคุณชายหนิงเทียนรึขอรับ”เคอผู้ใจกล้าเอ่ยถามนายตน

“หือ...ไม่ข้าเพียงคิดว่าเวลาอาเทียนโมโหน่ารักน่าเอ็นดูดี”ยิ้มใจดีแล้วสะบัดอาภรณ์หันหลังเดินกลับไปโรงเตี๊ยมของสำนักหากได้แกล้งคนๆนี้ทั้งวันคงดีไม่น้อยชีวิตข้าคงมีสีสันขึ้นมาบ้าง น่ารัก...น่าเอ็นดู...?!!

“เจ้าคิดว่าอย่างไรคุน”เคอกระซิบถามสหาย

“คิดว่าที่เจ้าสำนักไม่เข้าใกล้สตรีนางใดคงเพราะเป็นพวกตัดแขนเสื้อกระมัง”กล่าวสีหน้าเรียบเฉยแล้วเดินตามนายตนไปติดๆ เคออ้าปากค้างท่าน...ท่านเจ้าสำนักเป็นพวกตัดแขนเสื้อ!!

คุณชายรองเหอหยุดเดินอาเหยาเงยหน้ามองคุณชายตนว่าหยุดเดินทำไมเพราะอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงจวนแล้ว หนิงเทียนมองรถม้าลวดลายงดงามดูก็รู้ว่าเป็นรถม้าของเชื้อพระวงศ์ข้างรถม้ายังมีชื่อของเจ้าของรถม้าอยู่ด้วย หยางหลง...องค์ชายเก้ามาทำอะไรที่จวนเขากัน หนิงเทียนก้าวเดินต่อองค์ชายเก้าลงจากรถม้าเมื่อคนของตนกระซิบบอกว่าคุณชายรองเหอกลับมาถึงแล้ว

“ถวายพะ...”

“อาเทียนเจ้าถวายพรเปิ่นหวางไปแล้ว”หนิงเทียนเยียดกายหลังตรง

“องค์ชายเก้ามาทำอันใดที่จวนกระหม่อมหรือพะยะค่ะ”จ้าวหยางหลงมองหน้าหนิงเทียนนิ่ง

“ต้องมีอะไรด้วยหรือถึงจะมาได้เมื่อก่อนเปิ่นหวางเห็นเจ้าไม่มีธุระอันใดก็ไปที่ตำหนักของเปิ่นหวางออกบ่อย”นั่นเมื่อก่อนและหนิงเทียนคนก่อนไม่ใช่ซันวิญญาณจากโลกปัจจุบันเฟ้ย!

“ช่วงนี้กระหม่อมยุ่งๆพะยะค่ะ”องค์ชายเก้าเลิกคิ้ว

“ไม่ใช่ว่ากำลังหลบหน้าพวกเปิ่นหวางอยู่หรือ”ถูกต้องครับพี่ท่านแบบนั้นเลย

“เมื่อก่อนกระหม่อมอาจคิดน้อยไปแต่ยามนี้กระหม่อมคิดว่าไม่ดีนักหากไปยุ่งเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์ทำตนสนิทสนมจนมากไปพระองค์โปรดเข้าใจกระหม่อมด้วยพะยะค่ะ”

“เปิ่นหวางไม่เข้าใจ เป็นเพราะเรื่องครานั้นที่พวกเปิ่นหวางทำให้เจ้าหลงป่าจนถูกเสือทำร้ายแทบปางตายหรือเจ้าถึงได้ทำตนห่างเหินกับพวกเปิ่นหวาง”ไม่ใช่แค่ปางตายแต่หนิงเทียนตายไปแล้วต่างหากละ แววตาหนิงเทียนเรียบเฉย

“กระหม่อมมิบังอาจกล่าวโทษพระองค์หรือองค์ชายองค์อื่นพะยะค่ะ เป็นเพราะกระหม่อมโง่เขลาเดินหลงไปจนเจออันตรายเข้า”องค์ชายเก้าเดินมาหยุดยืนตรงหน้าหนิงเทียนมือหนาเอือมจับแขนหนิงเทียนแล้วบีบแน่น

“ไม่กล่าวโทษแต่ในใจก็กล่าวโทษพวกเปิ่นหวาง อาเทียนเปิ่นหวางไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องเช่นนั้น....ข้า...อาเทียนอภัย...ให้ข้าด้วย...”หนิงเทียนนิ่งค้างหลุบตาขึ้นสบตากับองค์ชายเก้าที่มองเขาอย่างเจ็บปวดและรู้สึกผิด

“กระหม่อมมิ...มิบังอาจ”ทำไมต้องติดอ่างวะครับ!

“อาเทียน...”เอ่ยเรียกคุณชายรองเหอเสียงเบา หนิงเทียนถอนหายใจแล้วยกมืออีกข้างแกะมือองค์ชายเก้าออก

“พะยะค่ะ”แวบนึงเหมือนเขาจะเห็นองค์ชายเก้ายิ้ม

“ไปกับเปิ่นหวาง”คว้าจับข้อมือหนิงเทียนแล้วพาเดินไปทางตลาดอีกครั้ง เห้ย! พี่ท่านข้าจะเข้าจวนโว๊ยยย!จะพาไปไหนอีก!

“องค์ชายเก้าจะไปไหนพะยะค่ะกระหม่อมเดินเองได้ปล่อยเถิดพะยะค่ะ”องค์ชายเก้าหันกลับมาหลุบตามองมือตนที่จับข้อมือหนิงเทียน

“เมื่อก่อนเปิ่นหวางก็จับจูงเจ้าออกบ่อยลืมแล้ว”ไม่ได้ลืมพี่ท่านแต่ผมไม่ใช่หนิงเทียน! เว้ย!ตั้งแต่มาที่นี่ถูกย่ำยีศักดิ์ศรีไม่มีเหลือมาเข้าร่างที่หน้าตาโคตรจะหวานและองค์ชายเก้าก็ไม่ได้เกลียดหนิงเทียนจริงๆหรือรู้สึกผิดที่ทำให้หนิงเทียนเกือบตายแต่สายไปไหมหนิงเทียนตายไปแล้วจะรับรู้อะไร...

“แต่ว่า...”องค์ชายเก้าปล่อยข้อมือแล้วแต่เปลี่ยนมาจับมือแทนเล่นเอาหนิงเทียนตาโตขนลุกซู่ เห้ยๆไม่ตลกนะครับพี่ท่าน!

“องค์ชายเก้า...?!!!”หนิงเทียนพยายามสะบัดมือแต่องค์ชายเก้าจับมือแน่นแล้วเลิกคิ้วมองเขานิ่งๆ แม่งหน้าโคตรมึน!!

“ไยต้องเรียกเปิ่นหวางเสียงดังขนาดนั้น”ยังจะถามอีก! หนิงเทียนถอนหายใจปรับสีหน้าและแววตาให้เรียบเฉยอยากทำไรก็ทำพี่ท่านตั้งแต่มานี่ก็ถูกลากไปไหนมาไหนตลอดอยู่แล้ว แต่จับมือแบบนี้ก็ไม่ไหวเกรงใจไอ้ที่ห้อยต่องแต่งกลางหว่างขากันหน่อยเถอะครับ!

“จะไปที่ใดพะยะค่ะ...แล้วรถม้าพระองค์?”

“เปิ่นหวางเห็นอาเทียนจะเดินเข้าโรงน้ำชามิใช่ว่าหิวอยู่หรอกหรือ”หนิงเทียนชะงักไม่เห็นต้องสนใจเลยว่าเขาจะหิวหรือไม่หิวถึงขั้นนั่งรถม้ามาดักรอพาเขาไปหาอะไรกินเนี่ยนะ...ทำไมรู้สึกว่ามันสยิวแปลกๆวะ... 
-_-;;

ที่บอกว่าสยิวนั่นคือเรื่องจริงองค์ชายเก้าพาเขามาที่โรงเตี๊ยมของเขาที่หรูหราเหมือนโรมแรมห้าดาวมีครบทุกอย่าง ห้องพัก อาหารหรือแม้แต่สาวงาม...หนิงเทียนนั่งนิ่งมองอาหารบนโต๊ะ เนื้อแกะย่าง หมูตุ๋นน้ำแดง ไก่ต้มตัวโต และขนมบัวหิมะของโปรดของหนิงเทียนคนก่อนผมเกลียดของหวาน...องค์ชายเก้านั่งข้างๆเขาคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวเขาจนเต็มจนต้องหยิบตะเกียบขึ้นมากินอย่างอดไม่ได้อีกอย่างหิวครับ...อาเหยาที่เดินตามมาด้วยก็ยืนก้มหน้านิ่งอยู่อีกมุม คุณชายรองกินอิ่มจนพุงกางองค์ชายเก้ามองอาหารบนโต๊ะที่หมดเกลี้ยงไม่เหลือกะพริบตามองหนิงเทียนอย่างไม่เชื่อสายตาตระกูลเหอไยปล่อยให้คุณชายรองอดอยากถึงเพียงนี้จะเพียงก็แต่ของหวาน

“ขนมนี่ของโปรดอาเทียนไม่ใช่รึ”หนิงเทียนปรายตามองขนมบัวหิมะแววตาเรียบเฉย

“ไม่โปรดแล้วพะยะค่ะ”หนิงเทียนตอบไปตามจริง องค์ชายเก้าพยักหน้า

“เช่นนั้นยกให้บ่าวรับใช้เจ้าสิอาเทียน”อาเหยาเงยหน้ามองคุณชายกับองค์ชายเก้าตาโต

“บ่าวแสนต่ำต้อยผู้นี้มิบังอาจพะยะค่ะ!”อาเหยาคุกเข่า

“อืม อาเหยามาเอาไปสิ”คุณรองเหอไม่ได้ฟังเสียงอาเหยาสักนิด องค์ชายเก้าไม่กล่าวสิ่งใดยืนขึ้นแล้วกล่าวชวนหนิงเทียนกลับ

“เปิ่นหวางจะไปส่ง”หนิงเทียนพยักหน้าลุกขึ้นเดินตามองค์ชายเก้าออกมา ขากลับองค์ชายเก้าไม่ได้จับจูงมือเขาซึ่งเป็นเรื่องดีลอบมองหน้าองค์ชายเก้าจ้าวหยางหลงเขาเป็นบุรุษที่หล่อเหลาสง่างามแววตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆในบรรดาองค์ชาย องค์ชายเก้าเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดแล้วแต่ก็เป็นคนที่เผด็จการและเอาแต่ใจมากทีเดียว มาถึงจวนองค์ชายเก้าก็ขอตัวกลับและบอกก่อนจากไปด้วยว่าจะหาเวลาว่างมาหาเขาที่จวนอีกอยากปฎิเสธแต่ก็อย่างที่บอกไปองค์ชายเก้าเผด็จการและเอาแต่ใจ

ฟุ่บ!!

“อ่ะ...”เปิดประตูเข้ามาในเรือนนอนโตวฟูก็พุ่งกระโดดมาเกาะหน้าเท้าทั้งสองข้างจิกขยุ้มผมของคุณชายรองไม่ให้ตก แววตาของเจ้าแมวที่ดูจะอ้วนขึ้นมีความสะใจ หนิงเทียนนิ่งค้างยกมือขยุ้มหลังคอเจ้าแมวตาฟ้าออกจากหน้ามันเลยห้อยต่องแต่งอยู่ตรงหน้าเขา

“ช่างกล้าสะจริงถลกหนังแล้วย่างกินเสียดีไหม”หนิงเทียนแสยะยิ้มเหี้ยม เจ้าโตวฟูร้องโวยวายและดิ้นลงจนทำให้เล็บของมันข่วนเขามือขาวๆของคุณชายรอง หนิงเทียนไม่ได้รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อยเขาโยนเจ้าแมวตาฟ้าลงพื้นเดินไปนั่งที่โต๊ะน้ำชา

เมี้ยววว! โตวฟูตั้งท่าขู่ฟ่อ คุณชายรองร้องหึในลำคอก่อนนะยกมือข้างที่ถูกโตวฟูข่วนขึ้นมาเท้าคางมองออกไปที่หน้าต่าง เป้าหมายจริงๆของเขาหลังจากได้มาเกิดใหม่ที่นี่อยากเป็นฆาตกรอย่างที่โลกก่อนอยากจะเป็นแต่ดูเหมือนจะเป็นยากกว่าที่คิดเพราะอะไรหลายๆอย่างไม่เอื้ออำนวยเลยจริงๆไม่ใช่ว่าไม่กล้าลงมือฆ่าใครแต่ไม่มีใครจะให้ฆ่าต่างหากในหนังฆาตกรทุกคนมีปมเป็นของตัวเองแต่ตัวเขาปมอะไรละพ่อแม่ไม่รัก? โลกก่อนเขามีครบทุกอย่างหน้าตา ฐานะ ความฉลาดถึงขั้นอัจฉริยะแต่สิ่งที่ขาดคือความรักความเอาใจใส่ที่ควรจะได้จากคนเป็นพ่อแม่แต่สิ่งที่เขาได้จากพ่อแม่คือเงินและสิ่งของ...ชีวิตของหนิงเทียนในโลกนี้ต่างกับเขาลิบลับพ่อของเขารักและห่วงใยบุตรชายคนนี้มากเผลอๆจะมากกว่าหนิงเซียนบุตรสาวคนสุดท้องเสียอีก ฐานะก็อืมคล้ายกันแต่โลกก่อนเขารวยกว่า ความฉลาด...หนิงเทียนเป็นคนหัวดีแต่นิสัยโคตรโง่เง่า...เป็นคนดีมากมักเป็นของเล่นของคนอื่นถูกชักจูงจมูกง่ายเพราะดีเกินไป

“เต้าหู้แกว่าฉันจะเป็นได้ไหมฆาตกรเนี่ย”โตวฟูที่ขึ้นไปนอนบนเตียงตั้งแต่เห็นเจ้านายเหม่อลอยก็ลืมตามองแผ่นหลังของหนิงเทียนแววตาโง่งมไม่เข้าใจว่ามนุษย์ผู้นี้จะสื่ออะไร

หนิงเทียนกระโดดกำแพงออกมาจากจวนเขาสวมหน้ากากไม้ครึ่งหน้าเห็นเพียงริมฝีปากที่ชมพูระเรื่อดูสุขภาพดี หนิงเทียนเดินมาหาเสวี่ยเฟิงที่หน้าจวน เคอ คุนนั้นเสวี่ยเฟิงให้คุ้มกันเขาอยู่ในเงา เห็นชายหนุ่มชุดสีฟ้าอ่อนสวมหน้ากากเพียงครึ่งหน้าเดินตรงเข้ามาก็เลิกคิ้วแต่พอหนิงเทียนเดินเข้ามาใกล้เขาก็จำได้

“อาเทียน...”เสวี่ยเฟิงเรียกเขาเสียงเบา

“อือ ข้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าคุณชายรองเหอแอบหนีเที่ยวเข้าหอนางโลม”เสวี่ยเฟิงพยักหน้าเข้าใจ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่มีคนเข้าใจผิดคิดว่าอาเทียนของเขาเป็นชายงามเพราะหน้าหวานคล้ายสตรี

“เจ้าชอบสีฟ้ากับสีครามรึอาเทียนข้าเห็นเจ้าใส่เพียงแค่สองสีนี้”เสวี่ยเฟิงชวนคุยระหว่างเดินไปหอนางโลม คุณชายรองหลุบตาขึ้นมองหน้าเสวี่ยเฟิงก็มีแค่สองสีที่จริงเขาชอบสีดำและสีที่มันทึบๆหน่อยแต่เขาเลือกไม่ได้ซื้อใหม่หมดทุกอย่างท่านพ่อก็สงสัยแย่มีไงก็ใส่ไปก่อน...

“อืม”

“สีชมพูเล่าชอบหรือไม่”หนิงเทียนตวัดตามอง เสวี่ยเฟิงยิ้มกว้างแล้วกล่าวกับเข้าน้ำเสียงอารมณ์ดี

“ข้าจะซื้อให้เจ้าข้าว่าคงเหมาะมากแน่ๆ”มารดาแกสิ!เกรงใจความเป็นชายกระผมสักนิดเถอะครับพี่ท่าน!

“ไม่...”

“แต่ข้าจะซื้อ!”

ฆ่าเจ้าสำนักไป๋เฮ่อหมกข้างทางแถวนี้ก่อนได้ไหม? ดึงมีดมากะซวกไส้ให้ไหลตายพอตายแล้วผมใจดียับไส้กลับใส่เข้าไปให้เหมือนเดิมจัดท่าศพให้ดูดีให้สมกับหน้าตาให้ด้วยเนี่ยมีฆาตกรคนไหนที่มีความคิดใจดีแบบผมบ้างละ

“อยากตายก็ซื้อมา!” ( ￣＾￣)   ทำไมมีความรู้สึกว่าคนแถวนี้อยากจะตายจริงๆ...

นักเขียน : ทำไมชอบแกล้งน้องแล้วตัวเองก็เจ็บตัวเองอะอาเฟิง

เสวี่ยเฟิง : ไม่รู้แต่ข้าชอบที่ถูกกระทำ...

นักเขียน : ....//นี่ๆพบสาย M หนึ่งอัตราละแก!

เสวี่ยเฟิง : อันใดคือสาย M?

มาดึก...อัพถี่เมื่อวานก็ได้ข่าวว่าอัพไปฮ่าๆ เห็นรีดชอบอ่านแล้วสนุกเม้นดีเป็นกำลังใจไรท์ก็มีแรงอัพ! ><