ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปล่อยนกออกจากกรงทอง
บทที่2 ปล่อยนออารทอ
อนนี้... ลาว์นั้นำลัยืนอยู่ หน้าห้ออไออน
'๊อ ๊อ' ลาว์เาะประูห้ออไออน
"นี่..เปิประูหน่อยเถอะนะ.."
"ไม่!" ไออนะโนออมาาภายในห้อ
"ันยอมนายแล้ว.. ถ้านาย..อยาไปโรเรียนนั่น...ัน..ะไม่ห้าม..."ทันทีที่ลาว์พูบ ประูห้ออไออน ถูเปิ้วยวามรวเร็ว
"..ริหรอ!!"
"อืม..."
"อบุนะ... อบุมา..อบุริๆ..." ไออนพูพร้อมระโอลาว์
"แ่ัน้อเป็นนเลือโรเรียนให้นะ แล้วไปโรเรียนแล้ว้อหัห่วัวเอ้วยนะ..."
"ไ้สิ!" ไออนล่าว้วยรอยยื้ม
"ไปนอนเถอะ เี๋ยวันะลอหาูโรเรียนให้" ลาว์ล่าวับไออน่อนที่ะเินาไป
ถ้าเพื่อให้ไออนนั้นยิ้มอย่ามีวามสุ ไม่ว่าะให้ทำอะไรลาว์นั้น็ยอม โยที่ไม่ทันไ้ิว่า....
'รอยยิ้มอไออนนั้น' ะหายไปในัวัน
------------
วัน่อมา...
"ทรู"ลาว์พูึ้น
"มีอะไรล่ะ หืม?"
"นายว่าันวรเลือโรเรียนแบบไหนให้ไออนี.."
"เ้านั่นอยาไ้เพื่อนนี่ เอาแบบเปิว้า้านนั้น ับสอนเวทย์มน์้วย ีไหมล่ะ?"
"สอนเวทย์มน์้วยหรอ... ันไม่อยาให้ไออนใ้เวทย์มน์เลยนะ..."
"นายลัวหรอ?"
"..." ลาว์ทำหน้าเศร้าๆ
"ประวัิมันไม่้ำรอยหรอน่า.."
"อืม...ให้ไออนไปโรเรียนพรุ่นี้เลยีไหมล่ะ!! เี๋ยวยัเินเ้าะไ- "
'ผัวะ' อุ้เท้าอทรูบเ้าไปเ็มๆหน้าอลาว์
"ไอบ้านี่เป็นยุภาษาอะไร ิะยัเินให้ไออนเ้าโรเรียนเนี่ยนะ ให้ไออนสอบเ้าเถอะ ยัไอี 3 เือน เา็เริ่มรับนัเรียนแล้วนี่ ส่วนเรื่อวามรู้นั่นไออนรู้อยู่แล้วแหละ ไอเ้านั่นมันลาะาย เรียนรู้เร็วว่าเ็ธรรมาอี"
"ิ...ไอแมวบ้า.. บ่นะยาวเหยียเลยนะ"
"แล้วนายรู้แล้วหรอ ว่าะให้เ้าโรเรียนอะไร"
"ะเป็นโรเรียนนัฟไลป์แหละ"
"เลือไ้ีนี่.."
"อืม.." ลาว์พูอบ พลาเหลือบไปเห็นนาฬิาบนฝนั
"ริสิ..เวลาประมานี้ไออนื่นแล้วแหละ นายไปเล่นับไออนเถอะ" ลาว์ล่าว
"นายอย่าลืมให้'ไอนั่น'ับไออน้วยนะ เพราะถ้าวามลับแมันะส่ผลเสียทั้ับนายและไออน"
"่วนี้นาย็พาไออนออ ไป้านอฤหาสน์บ้า็ีนะ เ้านั่นไ้ปรับัวบ้า" ทรูล่าว..
-----------
บริเวสวน้าฤหาสน์
"ทรูมาแล้วหรอ... แไปไหนมาเนี่ย" ไออนล่าวึ้น
"โฮ.."ทรูร้อออมา
"นี่ๆทรู ลาว์อ่ะนะยอมให้ันไปโรเรียน้วยล่ะ ิ ไม่ิเลยว่าเ้านั่นะยอมให้ันไปน่ะ" ไออนพูพร้อมับรอยยิ้มที่ใสื่อ
ทรูเินนำไออนไปทาป่าหลัฤหาสน์
"นายอยาไปเล่นแล้วหรอ ั้นไปันเถอะ"
ทรูับไออนพาันเินไปทาป่าหลัฤหาสน์ ถึะเรียว่าป่า แ่ไออนไม่เยพบใรในป่านี้ ไม่เยพบสัว์ร้าย พบแ่พืและสัว์ินพืเท่านั้น ราวับว่ามันสร้าึ้นมาเพื่อไม่ให้อันราย ทุรั้ที่เ้ามาเล่นในนี้ไออนมัะแ่เสื้อผ้าเปื้อนลับมาเสมอ ไม่เยมีแผลเลย้วย้ำ แ่ไออนมัะ้อินยาประำทั้ๆที่ร่าายูแ็แรีแท้ๆ
ระหว่าทา ไออนไ้เห็นอไม้อหนึ่... เป็นอไม้ลีบสีำรปลายลีบสีม่ว ลีบแหลม มี่ทั้หมสี่ลีบ ไม่มีเสรปลายลีบห้อยลมา ัวอไม้เปล่แสสีม่ว พอเ็อไม้ออมารบริเวที่ถูเ็นั้นลายเป็นสีำและแห้เหมือนโนไฟเผา และแสที่เปล่าัวอไม้นั้น็หรี่ล้วย
"ทรููอไม้นี่สิ แปละมัเลยนะันพึ่เยเห็นเลยแหละ" ไออนพูเพื่อให้ทรูนั้นหันมาู แ่ทรูันเียบและาอทรูนั้นูเหมือนะใหน่อยๆ้วย สสัย...เป็นอไม้ที่ทรูไม่รู้ั..มั้...
อไม้นี้เป็นอไม้ที่หายามาๆ และมัะมีให้เห็น่อเมื่อเป็นารเือน... ัวออไม้นั้นมีวามหมายว่าารสูเสีย และเป็นารสูเสียรั้ยิ่ให่อี้วย... และแน่นอน.. ทรูนั้นไม่ไ้ไม่รู้ัแ่อย่าใ... รู้ัีเลย้วย้ำ
------------
อนเย็น..
"ไออนพรุ่นี้ออไป้านอ้วยันไหม?" ลาว์ถามไออน
"ไ้หรอ.." ไออนถาม้วยวามประหลาใ
"แน่นอน" ลาว์อบลับ้วยรอยยิ้ม
"อืม!! สัาแล้วนะ!!" ไออนพู้วยรอยยิ้ม... รอยยิ้ม..ที่บริสุทธื์.......
'โปริามอน่อไป'
แนบรูปอไม้ที่ไออนไปเอ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น