Robotics ระบบกับสุดยอดอาชีพนักสร้างหุ่นยนต์

ชัยวุฒิ บวรโชติวิบูลย์ เป็นนายแบบหนุ่มไฟแรงอายุไม่มาก อย่างไรก็ตามหน้าที่การงานของเขาเป็นด้วยดีและประสบความสำเร็จ แต่แล้วมันก็พังไปหมด อำนาจ ชื่อเสียง เงินทอง สูญเสียสิ้นเพียงในเวลาไม่นาน

เพื่อนแสนดีจอมหลอกลวงโกหกเขาแม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายด้วยคำพูดหวานล้ำปานน้ำผึ้งคุณภาพดี เขาไม่เคยรับรู้ว่าเพื่อนคนนี้จะกล้าทำได้ขนาดนี้

หลอกให้เขาทำงานนี้ หลอกให้เขาไปสู่ฝั่งฝัน ท้ายที่สุดก็ทำลายเขาย่อยยับ

วินาทีที่เพื่อนสารเลวคนนี้หัวเราะเยาะ เขาแทบลืมไปแล้วว่าตัวเองยังมีลมหายใจอยู่ สีหน้าสงบนิ่งของชัยวุฒิไม่ได้ทำให้เพื่อนสารเลวคนนี้พอใจนักกลับกันเขายิ่งอยากทำให้ใบหน้าที่พระเจ้าบรรจงมอบให้นี้บิดเบี้ยว ทุกข์ทรมาร เหมือนดังหวัง

"แกต้องพังพินาศยิ่งกว่านี้!!"

"..งั้นเหรอ เหอะ! ชั่วได้ใจจริงๆ"

ชัยวุฒิเค้นเสียงขึ้นจมูกแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินออกไปด้วยแผ่นหลังเหยียดตรงไม่ไหวติง เขารู้ตัวเองดีว่าผิดหวัง เสียใจไปก็เปล่าประโยชน์ ทุกคนทิ้งเขาหมดแล้ว ตอนนี้คงทำได้แค่หาทางให้ตัวเองมีชีวิตไปต่อเรื่อยไป

แต่เขาจะไม่มีวันลืมความบัดซบของตัวเองในช่วงก่อนหน้านี้หรือตอนนี้ เขาจะเริ่มต้นใหม่ ไม่ต้องมีเงิน ไม่มีอำนาจ แค่มีความสุขก็พอแล้ว

.

.

.

.

ช่วงแรกชัยวุฒิลำบากมาก ไม่มีแม้กระทั่งที่นอนหรืออาหารกิน โชคดีที่หน้าตาเขาพอพึ่งใบบุญให้เข้าทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านขนมหวานได้อยู่

รายได้ไม่ได้มากมายนักแต่พอซื้อของกินของใช้ได้และพอมีเก็บใช้ โชคดีอีกอย่างคือเจ้าของร้านให้ห้องพักพนักงานแก่เขา

เขาเลยตั้งใจทำงานให้เถ้าแก่ร้านอย่างมุ่งมั่น มีหลายคนจำเขาได้และบางคนจำได้แต่ไม่สนใจนัก มีคนให้กำลังใจเขาบ้าง เกลียดบ้าง ก็ว่ากันไปอย่างน้อยคนพวกนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับเขานัก

มีบางครั้งเขาโดนทาบทามให้ไปเป็นดาราหรือนายแบบ แต่เขาเลือกปฏิเสธทั้งหมด ความฝังใจที่ปลูกขึ้นเป็นต้นไม้ใหญ่ในใจอย่างไรเสียคงไม่มีวันลบลงได้

เขาทำงานจนกระทั่งมีพอซื้อบ้านหลังหนึ่งก็ซื้อเก็บไว้ เขารู้สึกภูมิใจจนต้องไปคุยโอ้อวดกับเถ้าแก่ร้านที่ทั้งเอ็นดูและระอาใจกับเด็กในความดูแล

ชัยวุฒิอาจจะดูหยิ่งไปบ้างจากฐานะเดิมของตัวเอง แต่ถึงแบบนั้นเพราะความอ่อนแข็งตามสถานการณ์ของเจ้าตัวก็ไม่สร้างความรำคาญใจให้ใคร กลับกันช่างเป็นบุคลิกที่ถูกใจใครหลายคน

จวบจนอายุเขาเยอะขึ้นจนได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการร้าน ที่ตอนนี้มีชื่อเสียงโด่งดัง อาจเป็นเพราะรอยยิ้มมากเสน่ห์ของชัยวุฒิดึงดูดลูกค้าได้มากมายเสมอจนทำให้ร้านเป็นที่จดจำ

"นี่คุณชัย! เมื่อไหร่จะสละโสดกัน?"

"เรื่องนั้นคงต้องถามว่าที่แฟนที่ไม่มีอยู่แล้วล่ะ"

คำตอบของชัยวุฒิเรียกเสียงหัวเราะขบขันได้ดี เถ้าแก่คนสวยที่เริ่มแก่ตัวลงนั่งมองคนที่เสมือนลูกคนหนึ่งด้วยรอยยิ้มขำ

"วันนี้ร้านปิดทำการเร็วหน่อยนะครับ"

"แย่จัง...ฉันอยากนั่งชิวต่ออ่ะ"

"ครับๆ ไว้โอกาสหน้าล่ะกันน่ะ"

เสียงนั้นเอ่ยกล่อมอ่อนละมุน คนฟังก็เคลิ้มตามเข้าใจว่าง่าย

ชัยวุฒิเก็บของในร้านเสร็จ ไม่ลืมเอ่ยลาเถ้าแก่แล้วเดินทางกลับบ้านด้วยท่าทางเร่งรีบ วันนี้วันเกิดของเขา ชัยวุฒิคิดว่าอยากจะเลี้ยงฉลองให้ตัวเองบ้าง แต่ความฝันเขาพังอีกครั้งและไม่มีวันเป็นจริงเมื่อเขาได้ตายลงภายในวันนี้

วันที่ 25//12//2009 ชัยวุฒิ บวรโชติวิบูลย์ เสียชีวิตเนื่องจากประสบอุบัติเหตุ แพทย์ชันสูตรพบเศษกระดูกในหลอดลม คาดการณ์ว่ากระดูกติดหลอดลมทำให้ชัยวุฒิเสียชีวิตลง

//

พึ่งแต่งนิยายเป็นครั้งแรกนะคะ นิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อสนองนี้ดไรท์ อาจจะอัพไม่ตรงเวลาแต่จะพยายามอัพให้ทุกอาทิตย์ค่ะ แต่งในโทรศัพท์อาจจะมีผิดพลาดบ้าง(´-﹏-`；) ช่องทางที่อัพไวกว่าคือ Fictionlog ค่ะ!

//