เมื่อฉันเกิดใหม่ในโลก Rule of Horror

“นี่เคียร่าเมื่อไรจะลาออกจากบริษัทเวรนี้ซักที” ฉันได้ยินใครซักคนถามคำถามนี้กับฉัน ฉันก็ยังงงๆอยู่ว่าใครถามเพราะจำได้ว่าฉันไม่มีเพื่อนนี่นาและก็ฉันก็เบลอๆด้วยแหละด้วยการทำงานโต้รุ่งตลอดทั้งสัปดาห์ อ๋อใช่ฉันนึกออกแล้วโนเอลรุ่นพี่ที่บริษัทของฉันเป็นคนถาม ฉันก็ตอบกลับไปว่า “ไม่รู้สิ” เอาจริงฉันก็อยากตอบว่า จะลาออกวันนี้นะ แต่ก็นะคงไม่มีบริษัทที่ไหนรับฉันเข้าทำงานในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้หรอก มีแต่จะไล่ออกเพิ่มขึ้นทุกวัน ส่วนบริษัทที่ฉันยังทำงานอยู่นะเหรอไม่อยากจะพูดตอนแรกคนก็ยิ่งน้อยอยู่แล้ว เพราะบริษัทไม่อยากจ่ายค่าจ้าง ตอนนี้ยิ่งน้อยลงจนเหลือ 3 คนในแผนกบัญชี ฉันนี่แทบอยากจะบ้าตาย ระหว่างที่ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รุ่นพี่ของฉันโนเอลบอกข่าวร้ายกับฉันมาว่า “พี่ลาออกแล้วนะรวมถึงอีกคนด้วย ส่วนเรื่องงานพี่ก็ได้ทำงานในบริษัทใหม่ด้วย ขอให้โชคดีนะ” ฉันได้ยินอย่างนั้นก็สะดุ้งสุดตัวสิ เพราะแค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว แต่นี่ปริมาณงานเท่าเดิมแต่คนน้อยลงเท่ากับฉันต้องทำงานหนักขึ้นด้วยเงินเดือนเท่าเดิม ฉันถึงกับฟุ้งซ่านครั้งใหญ่แล้วเฝ้ามองเพื่อนร่วมแผนก 2 คนกำลังเดินออกไป ฉันไม่รู้จะทำอะไรต่อเลยชีวิตนี้ ฉันก็เลยเผางานที่เหลือของวันนี้ให้เสร็จ แล้วค่อยไปวางแผนชีวิตต่อที่บ้าน

“เฮ้อ เสร็จสักที” ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกที่ถอนหายใจ ฉันถอนหายใจเองนี่แหละ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้าน พยายามผ่อนคลาย ทำหัวให้ว่าง แต่ก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรต่อดีในชีวิต เอาเถอะฉันนอนๆให้มันจบๆไปเลยละกัน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดละวะ พอฉันเริ่มจะนอน ฉันรู้สึกเหมือนฉันจะตายเลย มันรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากหายใจเลย แล้วฉันก็หลับไปด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้จะดีขึ้น