Be my guest จะรักไม่รักก็ตามใจ

ความบัดซบนั้นไม่เข้าใครออกใคร...

แต่ถ้าเข้ามาหาฉันแล้วออกไม่ได้แน่นอน

เคยได้ยินมั้ย

ถ้ามีอะไรห่วยๆ เข้ามามีส่วนประกอบของการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน

ชีวิตของเราจะไม่สงบสุขอีกต่อไป

สำหรับฉัน อะไรห่วยๆนั่น

คงหนีไม่พ้นแฟนของฉันนี่แหละ

โคตรห่วย

*********************************

“ผมว่าคุณน่าจะทำได้ดีกว่านี้นะ ช่วงนี้มีปัญหาอะไรรึเปล่า”

“เปล่าค่ะ”

“ผมอยากให้คุณแก้งานนี้ แต่คุณต้องทำให้มันดีกว่าเดิมได้ใช่มั้ย”

“ได้ค่ะอาจารย์ ขอบคุณมากนะคะ”

“อืม คุณไปได้แล้ว”

“ค่ะ”

ฉันก้าวขาออกมาจากห้องอาจารย์ด้วยความอ่อนเพลีย

เหนื่อยจัง อาจารย์ก็จู้จี้ชะมัด เสียดายความหล่อของเขาจริงๆ...

“เป็นไง”

“ก็ไม่เป็นไง โดนบ่นว่าคะแนนดรอป ทำงานไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนอะไรแบบนี้” ฉันตอบ ‘ย่ำ’ เพื่อนสนิทคนเดียวของฉันที่เป็นผู้ชายในตอนนี้

“แล้วได้แก้มั้ย”

“จารย์บอกถ้าได้ แต่ต้องทำให้ดีกว่าเดิม” พูดจบฉันก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก ใครๆอาจจะคิดว่าแก้งานยังไงมันก็ต้องเกว่าเดิมอยู่แล้ว มันก็จริงนะ แต่สำหรับอาจารย์คนนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ...

ฉันว่าช่วงนี้ความตั้งใจของฉันมันก็ต่ำลงจริงๆนั่นแหละ ขอไม่โทษใครนอกจากตัวเอง ถ้าแม่รู้ ฉันโดนกระทืบแน่ๆ

“ฟ้า ตั้งแต่มึงคบกับไอพี่วินมา กูรู้สึกว่ามึงดูมีความสุขแค่ช่วงแรก”

“กูรู้...” ฉันตอบเสียงแผ่ว “แต่จะทำไงได้วะ กูรักเค้า” พูดจบฉันก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ทำให้ย่ำถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าจะทำเป็นเพื่อนหรือเพราะเหนื่อยใจกับฉันจริงๆก็ไม่รู้

“กูรู้นะ ว่ามึงรักมัน แต่ถ้าเหนื่อยขนาดนี้ ปล่อยไปไม่ดีกว่าหรอ” ทุกคำพูดของย่ำ นั้นเหมือนเหล็กแหลมๆที่เอาไปลนไฟ แล้วค่อยๆแทงเข้ามาที่ตัวฉัน มันทั้งเจ็บและแสบ

“คืนนี้ไปแดกเหล้ากันมั้ยย่ำ” ฉันเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจคำพูดของย่ำโดยการเปลี่ยนเรื่องแทน “เดี๋ยวชวนฟิวไปด้วย”

“มึงอย่าทำร้ายตัวเอง กลับหอไปนอนได้แล้ว” ย่ำส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ฉันจึงแค่นยิ้มส่งไปให้มัน

“ย่ำ”

“ไร”

“กูเลิกกับมันดีมั้ยวะ...”

“ถ้ามึงถามกู ยังไงกูก็ต้องตอบว่าดี” ย่ำพูดจบ น้ำตาที่คลออยู่บนเบ้าตาของฉัน ก็ไหลทะลักออกมาทันที และนั่นทำให้คนตรงหน้ารีบดึงฉันเข้าไปกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว “เลิกเถอะมึง ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียว”

“ฮือ”

“ถ้ามึงไม่มีใคร มึงก็ยังมีกูกับฟิว หันมาหาพวกกู พวกกูไม่ทิ้งมึงไปไหน” ย่ำลูบหัวฉันเพื่อเป็นการปลอบ

แต่เคยได้ยินมั้ย

ยิ่งถูกปลอบ มันยิ่งเศร้ากว่าเดิม

นั่นทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม และมันทำให้ย่ำตกใจ

“ขอบคุณนะมึง...” ฉันเข้าไปกอดคนตรงหน้าอย่างคนที่ต้องการหาที่พักพิง

ฉันไม่ควรทำให้เพื่อนต้องมาเหนื่อยใจกับเรื่องไร้สาระของฉัน... เรื่องนั้นฉันรู้ดี

ฉันไม่ควรเป็นแบบนี้เพราะผู้ชายคนเดียว... ฉันรู้ดี

ฉันไม่ควรทำให้ตัวเองมีสภาพแย่ลงขนาดนี้... ฉันรู้ดี

แต่ทั้งหมดนี่ มันเป็นเพราะความรักหรืออะไร... เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆ

ได้โปรดบอกฉันที...