ศึกรักสายใยลับ ตอน ยัยนักศึกษา(พยาบาล)มาร(หัวใจ)

       พุทธบูชา

ขอกราบแทบเบื้องบาทพระพุทธเจ้าผู้ทรงมีพระกรุณาธิคุณ ผู้ชี้ทางสว่างในหนทางอันมืดมนบนโลกใบนี้

ข้าพเจ้าจะยึดถือพระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์ไว้เป็นที่พึ่งที่ระลึก เพื่อนำไปประพฤติปฏิบัติทั้งกาย วาจา ใจ และข้าพเจ้าจะเคารพพระสงฆ์แลอุปถัมภ์ค้ำชูพระพุทธศาสนาตลอดชีวิต

จากใจ

สำหรับข้าพเจ้าแล้วไม่มีสิ่งใดไร้ที่มาและเหตุผล เพราะพระศาสดาศากยะมุนีผู้ทรงคุณอันประเสิรฐตรัสสอนไว้ว่า “เมื่อสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้เกิดขึ้น สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น เมื่อสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้ก็ไม่มี เพราะสิ่งนี้ดับไป สิ่งนี้ก็ดับ” นี่หมายความว่าทุกๆอย่างบนโลกนี้ล้วนมีเหตุผลและปัจจัยเกื้อหนุนกัน

ชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้ มีกรรมเป็นตัวกำหนดให้ต้องเป็นไป

ข้าพเจ้าเชื่อว่าชีวิตที่อาจดูไร้เหตุผลนั้น มันมีเหตุผลในตัวเองของมัน เพียงแต่เรายังขาดปัญญาในการหยั่งรู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราว เราจึงไม่ควรด่วนสรุปไปเสียก่อนว่า “มันช่างเกินความจริงยิ่งนัก”

รอก่อน เมื่อวันหนึ่งมาถึง วันเวลาที่เราเข้าใจความจริงนั้นได้ เราจะเข้าใจอย่างถ่องแท้ได้เองว่า มันมีเหตุผลที่ลึกซึ้ง

เมื่อนั้นเราจะนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้า หากเราน้อมนำธรรมของพระองค์มาเป็นที่พึ่งที่ระลึก ชีวิตประจำวันของเราวันนี้พรุ่งนี้ก็จะเปลี่ยนแปลงไปสู่สิ่งที่ดีขึ้นมากขึ้นกว่าเดิม จนไม่อยากตัดพ้อสิ่งใดในชีวิตอีกเลยว่าไร้ที่มาและเหตุผล เพราะเราได้มีปัญญาที่มองเห็นความจริงนั้นได้แล้ว ก็มีด้วยประการฉะนี้

ถึงนักอ่าน

 ผมเขียนนิยายออนไลน์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกหรือบอกให้ตรงความจริงที่สุดก็คือนี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนแล้วเผยแพร่ให้คนอื่นได้อ่านนอกจากตัวเอง พูดง่ายๆก็คือมือใหม่ ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรยังไงบ้างก็ค่อยๆหัด ค่อยๆเรียนรู้กันไป ฝากแนะนำ คำติ คำชม คำนิยมหรืออะไรก็ได้ครับ ทางผ่านอะไรประมาณนี้ก็แวะมาบอกกันได้นะ (นิยายที่ลงให้อ่านนี้เป็นเพียงร่างแรกที่ยังไม่ถือว่าสมบูรณ์ ต้องแก้ไขอีกมาก)

     อันที่จริงชื่อตอนนั้นเป็นชื่อเรื่องที่คิดขึ้นมาได้ก่อน ชื่อตอนนั้นมาทีหลังและมีความพิเศษในความซับซ้อนซ่อนปมความหมายหลายอย่าง จากมุมมองของตัวละครที่มีความเห็นต่างกัน 

     เมื่อตัวละครเชื่อว่าความคิดของตัวเองนั้นถูก เขาก็คิดว่าตัวเองเป็นเทวดา อีกฝ่ายเป็นมาร มันเป็นเหตุและผลที่เกิดขึ้นจากความมีอคติในใจของตัวละคร แต่ก็เป็นเพียงเบื้องแรกแห่งความไม่เข้าใจเท่านั้น เนื่องจากมีเหตุให้เ้าใจเช่นนั้น

         (อคติคือความลำเอียงของความคิดที่เกิดขึ้นจาก ความชอบ ความชัง ความหลง และความกลัว)

     หากคิดด้วยความลำเอียงจากอคติแล้วก็ย่อมมองไม่เห็นความเป็นจริงของตนเองและคนอื่นว่าที่แท้เป็นเช่นไร

     นี่คือการปะทะกันของความแตกต่างทางความคิด ที่ตัวละครต้องหาจุดเชื่อมต่อกันให้ได้ เรื่องราวถึงจะจบลงได้อย่างมีความสุข

     เราเขียนไปแก้ไปตั้งแต่ชื่อเรื่องหลายๆรอบ อย่างที่ท่านเห็นก็เป็นเช่นนี้ แต่ว่ามันเป็นนิยายเรื่องค่อนข้างยาวอยู่เหมือนกัน จึงต้องตั้งแยกเป็นตอนเพราะสามารถแยกออกมาได้ เหมือนคนละชาติภพของคนๆเดียวกัน