KEN

ณ กลางป่ารกและความมืดที่มีเพียงเเสงของพระจันทร์ที่ส่องถึง คืนนี้ชั่งเงียบสงบ ลมพัดเบาๆ "เอ๊ะ"

เสียงตกใจปนประหลาดใจ "เราอยู่ที่ใหนแล้วทำไมมานอนตรงนี้ได้เนี้ย" ชายหนุ่มประหลาดใจ จู่ๆก็มีเสียงจากชายวัยกลางคนดังแล้วพูด

"ฮาฮาฮา ถึงเวลาที่เจ้าต้องตอบแทนเราแล้ว"

ชายหนุ่มหวาดกลัวปนตกใจจนได้สลบไป

   

สวัสดิ์ดีครับ ผมชื่อโรม อายุ29ปี เป็นพนักงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในแทบชานเมือง อาศัยอยู่กับลูกๆและภรรยา ลูกสาวผมชื่อ "น้องนามิ" อายุ4ขวบ กับน้อง "หยก"2ขวบ ส่วนภรรยาสุดสวยของผม เธอชื่อ "วันใหม่"อายุน้อยกว่าผม1ปีเธออายุ28ปี ครับ

    

"ตื่นๆที่รักตื่นได้แล้ว" เสียงของวันใหม่ที่มือ

ซ้ายกำลังกอดเอวของผมแล้วกระซิบข้างหูบอกให้ตื่น

"ครับๆ ตื่นแล้วครับ^_^" รอยยิ้มเดิมที่ตื่นมาทุกเช้าจะต้องเจอ เธอชั่งสดใส และน่ารัก ผมแทบจะละสายตาจากเธอไม่ได้เลย และแน่นอนเธอคือคนที่อยู่ตรงหน้าผม จากนั้นเราทั้งคู่ก็ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไป อาบน้ำ

"ก็อกๆ" เสียงเคาะประตูดัง วันใหม่รีบเดินไปเปิดประตู "เสียงเด็กที่ไร้เดียงสาสองคนพูดขึ้น

"พ่อกับแม่ตื่นแล้วหรอคะ"

วันใหม่อุ้มน้องหยกซึ่งเป็นลูกคนเล็กและจูงมือน้องนามิที่เป็นลูกคนโตเข้ามาแปลงฟันกันตรงหน้ากระจก ชั่งเป็นครอบครัวที่แสนอบอุ่น

"รีบๆกันเถอะเดี๋ยวไปทำงานสายแล้ว"

ผมพูดกับภรรยาและลูกๆ จากนั้นผมก็รีบอาบน้ำ และรีบแต่งตัว ตึกๆๆๆเสียงวิ่งลงบรรได

"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้เธอไม่ไปทำงานสายหรอก "

เสียงของวันใหม่ที่กำลังเตรียมกับข้าวให้ผมเพื่อนำไปทานที่ทำงาน งับๆๆๆเสียงทานอาหาร

" กลับมาให้ทันฉลองละห้ามสายเด็ดขาด"

เสียงของวันใหม่ที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ครับ เลิกงานแล้วจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดเลยนะสุดสวย"

เสียงผมพูดอ้อนภรรยา เนื่องจากวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา

"เย็นนี้ทำอะไรกินดี"

ผมถามภรรยา เธออยากกินอะไร ระหวางหมูกะทะ กับ ชาบู เธอยิ้มและหัวเราะเบาๆ ใช่เพราะนั้นคือของโปรดของเธอทั้งสองอย่าง

"งั้นเอาเป็นหมูกะทะดีกว่าเดี๋ยวเรารีบกลับมาแล้วเดี๋ยวซื้อของพร้อมกัน"

ผมพูดก่อนจะรีบทานอาหาร 

 

"ไปทำงานก่อนนะครับบบบ "

ผมพูดขึ้นก่อนจะเข้าไปกอดและหอมภรรยาก่อนไปทำงานทุกครั้ง 

เมื่อเริ่มขี่รถออกมาได้ซักพัก

หางตาของผมได้เลือบไปเห็นชายคนหนึ่ง ใส่เเจ็กเก็จสีดำ ตัวค่อนข้างสูง ใส่หมวกสีดำ ยืนกลางร่มใต้ต้นไม้ กำลังมองผมอยู่

"เอ๊ะ"คนบ้าที่ใหนมาใส่ชุดดำยืนกลางร่มใต้ต้นไม้ทั้งๆที่ฝนก็ไม่ตก "

เสียงพูดด้วยความประหลาดใจปนสงสัย

"รีบไปดีกว่า ขนลุก"

"ถึงซักทีเกือบสายแน่ะ "

เสียงพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ

ณ เวลาพักกลางวัน

"เฮ้ โรม "

เสียงทักทายของ "ซอล" เพื่อนสนิทที่ทำงานมาด้วยกันหลายปี

"วันนี้แฟนนายทำอะไรมาให้กินละ " ซอลถาม

"โว้ๆผัดพักใส่กุ้งหรอของโปรดฉันเลยแบ่งฉันหน่อยน้าาาา" เสียงซอลพูดพร้อมกับอ้อนขอแบ่งกับข้าวที่ภรรมยาผมเตรียมมาให้

"555 ได้สิ่ "

โรมหัวเราะ ก่อนจะแบ่งกับข้าวให้ซอลเพื่อนสนิท

"นี่พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว วันนี้ฉันว่าเลิกงานเราไปดื่มกันซักหน่อยดีกว่า นายว่าไงเพื่อน"

ซอลพูดชวนโรมในขณะนั้งกินข้าว

"ไม่ได้หรอกวันนี้ฉันมีนัดสำคัญหน่ะ"

เสียงโรมพูดพร้อมยิ้มเบาๆ"

"นี่นายกล้าปฏิเสธฉันหรอโรม นายมีนัดอะไรพูดมาสิ่"

เสียงซอลพูดพร้อมทำหน้าตาจริงจัง

"555 นายอย่าพึ่งโกรธฉันสิ่ วันนี้เป็นวันครบรอบงานแต่งฉันกับ วันใหม่หน่ะ เราเลยว่าจะ ฉลองกันซักหน่อย เดตนั้นแหละ5555"

เสียงโรมพูดแบบเขิลๆ

"โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้ว ว่าแต่เลิกงานฉันขอติดรถไปลงที่ตลาดหน่อยสิ่ ว่าจะไปหาซื้อของใช้ซักหน่อย"

"ได้สิ่ ฉันจะแวะไปซื้อของเพื่อฉลองคืนนี้อยู่พอดี "

โรมพูด

"โอเค งั้นเลิกงั้นเลิกงานไว้เจอกันนะ"

ซอลพูดก่อนจะรีบกินข้าวแล้วเดินกลับไปทำงานต่อ

ขณะที่นั้งกินข้าวอยู่จู่ๆตาของผมก็สังเกตุไปที่กระจกบานหนึ่ง ในกระจก ผมเห็นผู้ชายคนเมื่อเช้า ชายที่ใส่เเจ็กเก็จสีดำ ตัวสูง ใส่หมวกสีดำ

ในกระจกเหมือนชายคนนั้น ยืนอยู่ข้างหลังผมหางออกไปไม่เกิน สี่เมตร ด้วยความตกใจผมจึงรีบหันหลัง ใช่ผมไม่เจออะไร และรีบหันกลับมาดูที่กระจก ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว

"เมื่อกี้มันอะไรกัน หรือว่าเราตาฝาด คงทำงานเยอะไปแน่ๆ เห้อ"

เสียงพูดแล้วถอนหายใจยาวๆแบบกังวลๆ

"อิ่มจังเลย กลับไปทำงานต่อให้เส็จดีกว่า"

โรมพูดก่อนจะรีบเดินไปทำงานต่อให้เส็จ

ณ เวลาเลิกงาน

"เฮ้ มาแล้วๆโทษทีฉันพึ่งเครียงานเส็จหน่ะ"

ซอลพูดพร้อมกับขอโทษโรม

"รีบไปกันเถอะ"เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านช้าเอา"

จากนั้นทั้งสองก็เดินทางไปตลาดเพื่อซื้อของกับไปทำกับข้าวที่บ้านกับวันใหม่

"ขอบใจที่มาส่งฉันนะ"

ซอลตระโกนขอบใจโรมก่อนจะเดินแยกทางเพื่อไปซื้อของ

"ได้ของครบแล้วรีบกลับดีกว่าป่านี้วันใหม่คงรอแย่แล้ว"

จากนั้นโรมจึ่งขี่รถกลับบ้านอย่างเร่งรีบ

"ตู้ม" 

แล้วทุกอย่างก็มืดไปหมด ณ กลางป่ารกและความมืดที่มีเพียงเเสงของพระจันทร์ที่ส่องถึง คืนนี้ชั่งเงียบสงบ ลมพัดเบาๆ

"เอ๊ะ"

เสียงตกใจปนประหลาดใจ

"เราอยู่ที่ใหนแล้วทำไมมานอนตรงนี้ได้เนี้ย"

โรมรู้สึกประหลาดใจ จู่ๆก็มีเสียงจากชายวัยกลางคนดังแล้วพูด

"ฮาฮาฮา ถึงเวลาที่เจ้าต้องตอบแทนเราแล้ว"

โรมรู้สึกหวาดกลัวปนตกใจจนได้สลบไป "เสียงผู้คนที่เข้ามาลุมล้อมรอบรถ เพราะเกิดอุบัติเหตุรถชน

"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย รถชนอย่างงั้นหรอ "

โรมพูดด้วยอาการมึนและงงๆจากนั้นก็ค่อยๆเอาตัวเองออกมาจากรถ และนอนพักซักแปปนึ่ง เห้อๆเสียงหายใจที่เหนื่อยล้า

"คุณโรมใช่ไหมครับ" เสียงเรียกถามจากคนๆนึ่ง

"ใช่ครับๆ" โรมตอบในขณะที่ยังไม่ได้ลืมตาดูหน้าคนถามชื่อ

"งั้นก็ลุกขึ้นได้แล้ว" เสียงตะหวาดที่ น้ำเสียงเข้มขึมดังเข้าในหูจนหูแทบแตก

โรมสดุ่งแล้วรีบดีดตัวขึ้นจากพื้นด้วยความตกใจและจะดูหน้าเจ้าของเสียง แต่พอเห็นรูปร่างและหน้าตาชายคนนั้น ความกลัวภายในใจก็เริ่มเกิดขึ้น ชายที่เขาเห็นในฝัน หรือคนที่เขาคิดว่าตาฝาดมาตลอด ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา แบบตรงหน้า โรมอึ้งเงียบทำอะไรไม่ถูกทั้งกลัวทั้งสงสัย

"คุณๆ เป็นใครรู้จักฉันได้ยังไง" เสียงพูดสั่นๆ

"โอ้ ฉันลืมแนะนำตัวสิ่นะ สวัสดี ฉันเคน"

เสียงแนะนำตัวที่ดูเจ้าเล่ปากยิ้มและหัวเราะเบาๆ

"แล้ว เรารู้จักกันหรอ" โรมถามด้วยความสงสัย

"รู้จักสิ่รู้จักดีเลยล่ะ ฮิฮิฮิ" น้ำเสียงชวนพาหลอนๆ

"อ้อ หรองั้นฉันขอตัวก่อนนะ ฉันคิดว่าฉันควรต้องรีบกลับบ้านแล้วละ"

เสียงสั่นๆพลันหันหลังให้แต่เมื่อกำลังจะก้าวเดิน ก็มีเสียงบอกให้หยุด

"อ้อๆอ่อ ยังไม่รู้ตัวสิ่นะ" เสียงให้ชวนสงสัย

"รู้ๆอะไรหรอ" เสียงกล้าๆกลัวๆเพราะสงสัยแต่อยากจะออกจากจุดนั้นให้ไว้ที่สุด

"รู้ว่าตัวเอง ตายยังไงละ ฮิฮิฮิ"