ความทรงจำสีจาง (Zenrei's Mind)

เนื้อเรื่อง

"เซนริว รีบๆ มาสิ ทำอะไรอยู่น่ะ หาาาา"

ผมตะโกนถามด้วยความโมโห (ดีนะที่กลั้นเอาไว้ได้ ไม่งั้นเพื่อนที่มันมัวเล่นอยู่ด้วยคงได้เห็นฉากสยองขวัญวันนี้แหละ)-*-

"ค้าบ พี่เซนเร ไปก่อนนะ" เสียงหัวเราะใสของเด็กชายอายุราวๆ 8-9 ขวบดังขึ้นท้ายคำพูดนั้นก่อนที่จะวิ่งจ้ำมาที่ผม (ซึ่งทำหน้าเหมือนจะถลกหนังมันทั้งเป็นได้อยู่แล้ว)

"ข้ามถนนกันเหอะ" ผมจับมือหมอนั่นก่อนที่จะออกแรงดึงไปที่ถนน

จนกระทั่ง

กึก

"อ้าว หยุดทำไมล่ะ เซนริว??" ผมเอ่ยปากถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวดีหยุดกึกที่ฟุตบาท

"เดี๋ยวก่อนะฮะ" เจ้านั่นพูดก่อนที่จะเริ่มหันซ้ายหันขวา

"อะไรอีกล่ะ" *ปึด* ผมเริ่มจะฟิวส์ขาดแล้วนะ!

"คุงคูสอนว่า ก่อนข้ามถนนต้องหันซ้ายขวาก่อน จะได้ไม่ถูกรถชนงับ" พูดแล้วยังไม่พอ มีตะเบ๊ะท่าด้วย (เดี๋ยวพ่อจับส่งโรงเรียนทหารเลยดีมะ)

"เฮ้อ" ผมพยายามสงบสติอารมณ์ด้วยการถอนหายใจ ก่อนที่จะทอดสายตามองไปที่ถนนโล่งนั้น

"เซนริวครับ" ผมเริ่มพูดแบบกัดฟัน เพราะตอนนี้ละครโปรดของผมกำลังออกฉายแล้ว

"ฮะ?"

"ตอนนี้..." ผมชี้ไปที่ถนน "...ไม่มีรถนะครับ"

"งิ ทำตามครูสอนก็ไม่ได้" ดูมัน พูดแล้วสะบัดหน้าใส่ผม งอนอีกแล้วเรอะ!?

"โอ๋ๆ ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ คราวนี้ไปกันได้หรือยัง" ผมยิ้มแปลกๆ ส่งผลให้ร่างที่เล็กกว่าต้องกลืนน้ำลายลงคอก่อนที่จะออกเดิน

ตึกๆๆๆ กลางถนน

"ฮา ฮา ฮัดเช้ยยยย" น้องชายตัวดีของผมจามดังสนั่น...แถมน้ำมูกก็กระเด็นมาติดที่เสื้อตัวเก่งของผมด้วย โอ้จ๊อด มันแย่มาก

"เป็นหวัดล่ะสิ พี่บอกแล้วว่าไม่ให้ไปเล่นกลางฝนเมื่อวานก็ไม่เชื่อ..." ผมหยุดกึกพลางมองดูน้ำมูกที่ย้อยออกมาจากรูจมูกของเจ้าตัวเล็กอย่างสมเฟช ก่อนลงมือความหาทิชชู่ จนไม่ไม่สังเกตเห็นแววตาตื่นตระหนกของอีกฝ่าย

"อา...เจอแล้ว"

*ปี๊นนนนนนน* เสียงคุ้นๆ แฮะ = =a

"พี่เซนเร ระวังฮะ!!!"

*ปึก*

"โอ๊ย ทำอะไรน่ะเซนริว!!?" ผมร้องด้วยความโกรธก่อนที่จะหันไปเผชิญกับภาพที่ไม่มีวันลืมลง

เปรี้ยงง

ร่างเล็กๆ ของเจ้าตัวแสบกระเด็นไปตามแรงชน ก่อนตกลงพื้นแล้วถูกบดขยี้ซ้ำด้วยล้อของรถบรรทุก กะโหลกแหลกเหลว สมองกระจายไหลนองไปทั่ว ตามเสื้อผ้ามีแต่คราบเลือด.... ---

"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา"

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลคลอไหล่ร้องลั่นก่อนที่จะลุกพรวดจากเตียง เหงื่อโทรมกาย ดวงตาสีม่วงแดงเบิกกว้างบ่งบอกถึงความตื่นตระหนกสุดขีด

"...ฝันนั้น อีกแล้วเหรอ" ร่างนั้นถอนหายใจอย่างกับว่าไม่อยากจะเชื่อเท่าใดนัก

แอ๊ดดด

"ฝันร้ายอีกล่ะสิ เซนเร" แสงอาทิตย์ยามเช้าลอดเข้ามาตามประตู เผยให้เห็นชายชราหัวล้าน ร่างผอม หลังงองุ้มเล็กน้อย เดินเข้ามา

"ครับพ่อ" ผู้ที่อายุน้อยกว่าตอบผสมหายใจหอบเป็นห้วงๆ

"อืมม...ฉันหิวพอดี แกไปซื้ออะไรมาหน่อยสิ" ชายแก่บอกความประสงค์ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินจากไป

"ครับพ่อ" เขารับคำ จัดแจงแต่งตัวแล้วออกไปที่ถนนใหญ่

...ก่อนที่จะมองซ้ายขวาก่อนข้ามตามที่น้องชายตัวแสบของตัวสอนไว้ทุกประการ