ครูทหารหัวใจฮีโร่ !!!

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แนะนำตัวละคร 1. กล้า / 2. ยุทธ / 3. ไอซ์ / 4. ร็อค / 5. ชมพู่ / 6. ดรีม / 7. สิบโทอู๋ / 8. สิบโทสถิต / 9. ร้อยเอกยุทธศักดิ์ / 10. เสือเมฆ (หัวหน้ากองโจร) / 11. เสือขาม (รองหัวหน้า)

 

          ณ ค่ายเขาชนไก่ แดนศิวิไรซ์ที่ใฝ่ฝันของวัยรุ่นทุกผู้นาม  "เอ้า !! เข้าแถวตอนเรียงหนึ่ง ปฏิบัติ!!! " เสียงอันดังกังวานของหัวหน้าครูฝึกร่างท้วมใหญ่ สวมแว่นหนาเตอะ "สำหรับหมวด 1 หมู่ 1 ให้ครูอู๋ กับ ครูสถิต เป็นผู้ดูแล ไอ้หมู่นี้มันแสบต้องจัดให้หนักๆ" เสียงหัวเราะดั่งลั่นลานหญ้า เวลาผ่านไปๆจนมืด (กล้า): "เห้ย ไอ้ยุทธไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อยดิวะ " (ยุทธ) : "โหย ไอ้ห่า ปวดก็ไปเข้าเองดิวะกูจะนอน" (กล้า) : "ไอ้ห่านี่ เห็นแก่นอน นอนไปคนเดียวเลยมึงน่ะ กูไปเองก็ได้วะ " กล้าค่อยๆลุกออกไปจากคอนโดสุดหรู(เต๊นท์กางกับเสาไม้นึง) "นี่ๆ ดรีม หลับยังวะลุกไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ" (ดรีม) : หลับแล้ว!! (กล้า) : "โหย ไอ้ห่าหลับแล้วมึงจะตอบกูได้ไง อย่าเนียน เร็วๆกูปวดเยี่ยวเนี่ยย" (ดรีม) : "เออๆ ไปแล้ว" ดรีมลุกคลานออกมาจากเต๊นท์พร้อมกับส่องไฟฉายออกมา "เอ้า ไปๆ " ทั้งสองเดินมาเข้าห้องน้ำหลังลานนอน "รอกูตรงนี้นะเว้ย" (ดรีม) : "เออ เร็วๆเหอะมึงอ่ะกูง่วงนะเนี่ย" ระหว่างที่กล้ากำลังยืนฉี่อย่างสุนทรีย์ฝุดๆนั้นเอง "เห้ยไอซ์กูว่าพรุ่งนี้เว้ยระหว่างพักกูจะไปที่ศาลเจ้าพ่อทหารพรานว่ะ เขาว่ากันว่าหาก ร.ด.คนไหนเข้าไปกราบไหว้แล้วขออะไรแม่งก็จะได้ตามนั้นเว้ย มึงไปกับกูป่ะ" (ไอซ์) : "น่าสนใจว่ะ กูก็ว่าจะไปขอให้ขอให้แอดมิชติดว่ะที่บ้านป๊ากูหวังไว้" ทันใดนั้นเอง ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก แอ๊ดดด (กล้า) : "เห้ย กูไปด้วยคนดิไอ้ร็อค ไอ้ไอซ์" (ไอ้ร็อค) : "ไอ้กล้ามึงกลัวผีขึ้นสมองไม่ใช่หรอวะ ถ้ามึงไปมึงไม่ฉี่ราดเอาหรอวะ ฮ่าๆๆๆ" (กล้า) : "กูอ่ะใจพอ แล้วไงให้กูไปด้วยดิ" (ร็อค) : "เออๆ ไปก็ไป" แล้วเหตุการณ์ก็ดำเนินผ่านไปปกติ จนถึงเช้า ปรี้ดดดเสียงครูอู๋เป่านกหวีดเรียกรวมแถว "เอ้าๆ จัดแถวแถวตอนเรียงหนึ่งปฎิบัติ!! " (ร.ด.ทุกๆคน) : เฮ้!!! พร้อมกับแตะบ่ากันพร้อมเพรียง (ครูสถิต) : "วันนี้!!! ครูจะแจกปืนให้คนละกระบอกปืนนี้เป็นปืนจริงแต่ไม่มีกระสุน นักศึกษาทุกคนต้องแบกปืนเดินขึ้นเขาเมื่อไปถึงยอดเราจะหยุดพักแล้วทานอาหารมื้อเที่ยงกันบนนั้น ทุกคนรับทราบ ? " ร.ด.ทุกคน "รับทราบครับ" "หมวด 1 หมู่ 1 เดินตามครูอู๋ไป" (ร็อค) : "ครูครับ แล้วหมู่อื่นล่ะครับครู ? " (ครูสถิต) : "เขาจะแยกกันไปอีกเส้นทางนึงแล้วไปพบกันบนยอดเขา" (ครูอู๋) : "เอ้า!!หน้าเดิน" ร.ด.ทุกคน " 1 2 3 4 ชาติ เกียรติ วินัย กล้าหาญ อดทน เอี้ยะ (ร้องวนกันไปมา) (กล้า) : "แม่งร้อนว่ะ หิวน้ำด้วย ไอ้ยุทธมีน้ำมั้ยวะ ? " (ยุทธ) : "ไม่มีว่ะ กูดื่มไปหมดแล้ว"  "อ่ะ กล้า เอาน้ำเราไปดื่มก่อนก็ได้เรากรอกมาเยอะ" เสียงใสน่ารักของชมพู่ (เธอแอบชอบกล้า) (กล้า) : "ขอบใจนะชมพู่" ยิ้มให้แล้วรับกระบอกน้ำมาดื่มอย่างกระหาย (ร็อค) : "เหยดโด้วว โคตรหวานกันเลย ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะดังกันครื้นเครง (ครูสถิต) : "เห้ย เงียบๆ เดินให้พร้อมเพรียงกันด้วย แล้วเสียงหายไปไหนหมด เอ้าร้องพร้อมเพรียง" ร.ด.ทุกคนเดินย่ำเท้าพร้อมกับร้องชาติ เกียรติ วินัยกันอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้ง (ครูอู๋) : "เอ้า หยุดพักกันตรงนี้ก่อน ใครจะไปกรอกน้ำ เดินไปกรอกตรงแท้งค์น้ำตรงนู้น ส่วนใครจะซื้อน้ำกับแซนวิชไปอีกฝั่งนึงรถจอดรอไว้อยู่แล้ว ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายนั้น (ร็อค) : "เฮ้ยพวกมึง เดินเข้าป่าไปหน่อยก็จะเจอศาลเจ้าพ่อทหารพรานแล้ว ไปเหอะ รีบไป" ทั้ง กล้า ไอซ์ ชมพู่ ยุทธ ดรีม ต่างเดินตามร็อคเข้าป่าไปอย่างไม่ลังเลด้วยความอยากพิสูจน์ความศักดิ์สิทธ์และหาอะไรสนุกทำด้วย ผ่านไป 5 นาที (ไอซ์) : "ยังไม่ถึงอีกหรอวะ เดี๋ยวกลับไปไม่ทันหรอก" (ร็อค) : "เอาน่า เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ยังไงก็ต้องขึ้นไปเจอกันบนยอดเขาอยู่ดี เดี๋ยวใช้ทางลัดอ้อมขึ้นไปก็ได้ พี่กูบอกมาพี่กูเคยทำมาแล้ว วางใจได้" ทุกๆคนต่างเดินตามร็อคผู้รู้ทางเดินไปเรื่อยๆๆจนเวลาล่วงเลยมา 30 นาที (กล้า) : " ร็อค ไหนมึงบอกรู้ทาง ห่าไม่ถึงสักที กูว่าย้อนกลับทางเก่าเหอะ" (ยุทธ) : "เออ กูเห็นด้วยว่ะ กลับตอนนี้ยังทันนะเว้ย" ทุกๆคนในกลุ่มต่างเริ่มเห็นพร้อมต้องกันแล้ว (ร็อค) : "เออ กูก็ว่างั้นว่ะ แม่งไม่เหมือนทางที่พี่กูเคยบอกไว้แล้วว่ะ " ทุกคนเริ่มขวัญเสียเพราะจับทิศจับทางไม่ถูกว่าจะต้องเดินไปทางไหนต่อ (กล้า): "เพราะมึงคนเดียวไอ้ร็อคไหนบอกรู้ทางไอ้ห่าจะกลับกันยังไงเนี่ย " (ร็อค) : "เห้ยใจเย็นก่อน กูขอหยิบโทรศัพท์มาเปิดจีพีเอสก่อน (ไอซ์) : "ในป่าบ้านป้ามึงอ่ะมีสัญญาณ พร้อมกับหยิบแผนที่ ที่ครูอู๋ได้ให้ไว้ขึ้นมากางแผ่ออก เอ้า ช่วยกันดูหน่อยว่าเราน่าจะอยู่กันตรงไหนแล้ว (ชมพู่) : "นี่ ทุกคน ชมพู่ว่าถ้าเรามีแผนที่แต่เราไม่รู้ว่าต้องไปทิศไหนมันก็น่าจะไม่มีประโยชน์อะไรนะคะ" ทุกคนเงียบกริบ................ (กล้า) : "โหยยยแม่งง แล้วจะไปทางไหนวะเนี่ย" ในระหว่างที่ทุกคนต่างกำลังโวยวายและขวัญเสียกันอยู่นั้นเอง (ร็อค) : "กูรู้แระ กูว่าเราเดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆมันต้องเจอทางออกเชื่อดิ " ทุกคนต่างมองร็อคอย่างลังเลแต่ก็ยอมเดินตามร็อคไปข้างหน้าต่อไป ท่ามกลางป่าที่เงียบสงัดมีแต่เพียงเสียงรองเท้าคอมแบทที่เหยียบย่ำลงบนพื้นใบไม้ ในระหว่างที่เดินกันไปอยู่นั้น ร็อคก็เห็นว่ามีควันไฟลอยอยู่บนท้องฟ้า "เห้ย พวกเรามีควันลอยอยู่ว่ะแสดงว่ามีคนอยู่เรารอดแล้ว" ท่ามกลางความดีใจของทุกๆคนร็อครีบเดินนำเข้าไปอย่างไม่รีรอ แต่สิ่งที่ได้เห็นคือ กลุ่มชายฉกรรค์นับสิบแต่งตัวคล้ายกรรมกร บางคนคลุมโม่ง บางคนไม่ใส่เสื้อเผยให้เห็นถึงรอยสักเต็มตัว นั่งกันอยู่รอบกองไฟพร้อมกับปืนยาว ปืนเอ็ม16 ที่วางกองรวมกันไว้ (เสือเมฆ) : "เห้ย เด็กที่ไหนหลงมาวะ ฮ่าๆๆ" ร็อคและคนอื่นๆกลัวขึ้นมาทันที มีเพียงกล้าที่อยู่หลังสุดแล้วค่อยๆถอยห่างออกไปๆ (เสือเมฆ) : "เห้ย!! จับพวกมันไว้" สิ้นคำสั่งหัวหน้าลูกสมุนโจรทั้งสิบก็กรูกันเข้าจับตัวทุกคนไว้เว้นแต่กล้าที่แอบนิ่งอยู่หลังแนวต้นไม้ใหญ่ (ร็อค): "ปล่อยพวกผมไปเถอะครับน้า ผมขอร้องล่ะครับ " (เสือเมฆ) : "ปล่อยทำไมให้โง่ละวะ นานๆจะมีเหยื่อหลงมาสักที จะได้เอาไปขายแถบชายแดนเขมรฝั่งโน้นน่าจะได้เงินดีอยู่ว่ะ ฮ่าๆ (เสือขาม) : "พี่เมฆ หรือว่าเราจะเรียกค่าไถ่ดีพี่ ดูๆไปไอ้เด็กพวกนี้ดูเป็นลูกคนมีตังค์อยู่นาา " (เสือเมฆ) : "อืม น่าสนใจอยู่นะ ข้าขอคิดดูก่อนละกันว่าจะเอายังไงกับพวกมัน แต่ตอนนี้เอ็งไอ้ขามเอาพวกมันไปมัดรวมกันไว้ที่ลานต้นโพธิ์ก่อน (เสือขาม) : "ได้เลยลูกพี่ !! " เสียงกรีดร้องและร้องขอความช่วยเหลือระงมไปทั่วป่าแต่ทว่ากลับเหมือนไม่มีใครได้ยิน กล้าซึ่งแอบอยู่รีบวิ่งหนีกลับไป วิ่งไปๆด้วยความเป็นห่วงเพื่อนและความกลัวที่สับสนอยู่ในสมองวิ่งไปจนไปชนกับครูอู๋ซึ่งเดินมา (ครูอู๋) : "เอ้า แล้วเพื่อนๆไปไหนหมด ครูกับครูสถิตเห็นพวกเธอหายไปเลยเข้ามาตามหา แล้วเกิดอะไรขึ้น" กล้าร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ "ครูครับครู ช่วยเพื่อนผมด้วยครับ"พร้อมกับเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง ครูฝึกทั้งสองได้ยินดังนั้นจึงสั่งกำชับให้กล้าย้อนกลับไปแจ้งต่อหัวหน้าครูฝึกในเส้นทางที่ได้ใช้มีดเฉือนต้นไม้เป็นสัญลักษณ์เอาไว้ ซึ่งเป็นทางออก กล้ารีบวิ่งไปตามทางที่ครูบอกในทันที ครูฝึกทั้งสองเดินย่องไปดูสถานการณ์อย่างเงียบเชียบ (ครูสถิต) : "พวกมันคงเป็นพวกโจรที่หลบมากบดานอยู่เขตป่าชายแดนแน่ๆ แต่ไหนถึงมาโผล่อยู่ตรงนี้ได้" (ครูอู๋): "แล้วเราจะทำอย่างไรดีล่ะสถิต" ครูสถิตผู้ซึ่งผ่านหลักสูตรรบพิเศษซีลมาแล้ว (ครูสถิต) : " กำลังของฝ่ายนั้นมีราวสิบกว่าคนได้พร้อมอาวุธหนัก กลยุทธิ์เราคือ ผมจะแอบลอบไปทางด้านหลังแล้วปล่อยเด็กๆออกมาก่อน คุณต้องเบี่ยงเบนความสนใจของพวกมันไปทางอื่น และที่สำคัญต้องห้ามให้พวกมันเห็นถึงความเคลื่อนไหวคุณได้เด็ดขาด (ครูอู๋) : "โอเค รับทราบ!!" ครูฝึกทั้งสองแยกย้ายกันไป สิบโทอู๋ ขว้างก้อนหินไปทางป่าฝั่งทางซ้ายทันที (เสือเมฆ) : "เห้ยเกิดอะไรขึ้นวะ เอ็ง 3 คนไปดูซิ" สิบโทอู๋ตะโกนร้องแล้วขว้างหินไปให้ไกลกว่าเดิมในด้านซ้าย (เสือเมฆ) : "เห้ย มีคนบุกรุก เอ็ง 7 คนตามข้ามา ส่วนเอ็งอีก 3 เฝ้าเด็กมันไว้ " พูดจบกลุ่มโจรก็สะพายปืนเดินมุ่งหน้าไปทางป่าที่เกิดเสียงขึ้น (ครูสถิต) : "ค่อยๆคลานราบไปกับพื้นจนมาถึงด้านหลังของร็อค (ร็อค) : "อ้าว ครูมาได้ไงครับเนี่ย" (ครูสถิต) : "เงียบไว้ ครูมาช่วยทุกคนแล้ว " ครูสถิตคายมีดที่คาบมาลงแล้วใช้มีดค่อยๆเฉือนเชือกที่ผูกข้อมือทุกๆคนไว้อยู่จนเสร็จสิ้น "เอาล่ะฟังครูดีๆ พวกเธอค่อยๆขยับก้นถอยหลังไปทีละนิดๆจนห่างมาพอสมควรแล้วคลานต่ำอ้อมไปทางด้านต้นไม้ที่ครูทิ้งผ้าสีแดงไว้คลานไปตามเส้นทางนั้นเธอจะพบกับครูอู๋รอเธออยู่" ทุกๆคนพยักหน้ารับทราบพร้อมกับทำตามที่ครูสั่งทันที แต่ร็อคเขยิบถอยเร็วไปหน่อยจนทับกับกิ่งไม้หัก สมุนโจรคนหนึ่งหันมาเห็นเข้าพอดี "เห้ย พวกมันกำลังจะหนี" พร้อมกับเดินถือปืนเอ็ม16 เข้ามา ครูสถิตรีรอไม่ได้แล้วรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปจับปืนไว้พร้อมกับเตะเข้าข้อพับขาโจรล้มลงครูสถิตแย่งปืนมาได้พร้อมกับยิงกระหน่ำใส่โจรอีก 2 คนที่ยืนอยู่เสียชีวิต พร้อมกับใช้พานท้ายปืนฟาดท้ายทอยโจรซึ่งล้มนอนอยู่สลบไปทันที ครูสถิตไม่รอช้ารีบคว้าปืนอีกกระบอกที่วางไว้มาด้วยพร้อมกับสั่งให้ ร.ด.ทุกคนรีบวิ่งไปตามเส้นทางทันที เสือเมฆซึ่งกำลังเดินอยู่ได้ยินเสียงปืนที่เพิ่งดังมา "เห้ย!! เราหลงกลมันแล้วรีบกลับไปที่แคมป์เร็ว!!! "กองโจรกรูกันวิ่งกลับมาที่แคมป์ซึ่งสวนกันกับกลุ่มครูสถิตที่วิ่งอ้อมไปอีกทาง (ครูสถิต) : "ครูอู๋ เราได้ตัวเด็กมาแล้วรีบถอยเร็ว " ทุกคนต่างวิ่งกลับไปเส้นทางที่ได้ทำสัญลักษณ์ไว้ แต่ขณะนั้นเองก็มีกลุ่มโจรวิ่งตามมาข้างหลัง (ครูอู๋) : "สถิต เราต้องยิงสะกัดพวกมันไว้ " สิ้นเสียง ก็เกิดเสียงดังสนั่นลั่นป่าด้วยปืนเอ็ม16 ของทั้งสองฝ่ายที่ยิงโต้ตอบกัน เขม่าดินปืนคละคลุ้ง ต้นไม้ใบหญ้ากระจัดกระจายด้วยแรงกระสุน (ครูสถิต) : "เด็กๆรีบวิ่งเร็วเข้าวิ่งให้เร็วกว่านี้อีก "กระสุนปืนต่างพุ่งเข้ามาไม่ขาดสาย ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างยิงกระหน่ำโต้ตอบกันอยู่นั้น ครูสถิตถูกกระสุนเข้าที่ขาขวาล้มลงกับพื้น (ครูอู๋) : "สถิต นายลุกไหวมั้ย " (ครูสถิต) : "ไม่ต้องห่วงผม พาเด็กๆหนีไปต่อให้ได้" สิ้นเสียงสั่งแล้ว ครูสถิตพยุงตัวเองลุกขึ้นมาด้วยแรงที่ยังมีอยู่ทั้งหมด พร้อมกับยิงโต้ตอบกลับไปไม่ขาดสาย ท่ามกลางสถานการณ์ที่ดูไร้ความหวังนั้นเอง ก็มีกระสุนปืนกระหน่ำพุ่งมาจากด้านขวาของป่าปรากฎเป็นกำลังทหารนับร้อยที่เดินรุกคืบเข้ามาพร้อมกับยิงกระหน่ำด้วยปืนเอ็ม16 กองโจรถูกยิงตายนับไม่ถ้วนไร้ทางสู้ (เสือเมฆ) : "ไอ้เสือ!! ถอย" กองโจรต่างถอยร่นกลับเข้าแนวป่าไปโดยมีกองทหารไล่ติดตามไปติดๆ (ครูอู๋) : "เป็นยังไงบ้างสถิต ทนไหวมั้ย" (ครูสถิต) : "เด็กๆเป็นยังไงบ้าง" (ครูอู๋) : "เด็กๆปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วง" ทหาร 3 นายเดินเข้ามาช่วยพยุงสิบโทสถิตให้ลุกขึ้นพร้อมกับพากันออกจากป่าไป ( ร้อยเอกยุทธศักดิ์ ) : "เอ้าๆ รีบเอาเปลสนามมาหามสิบโทอู๋ขึ้นรถเร็วเข้า!!" กองทหารต่างชุลมุนกันช่วยพยุงเปลสิบโทอู๋ขึ้นรถบรรทุกอย่างระมัดระวังเพื่อเร่งพาไปส่งโรงพยายาลให้เร็วที่สุด โดยมีกลุ่มของร็อคขอตามขึ้นไปด้วย เวลาล่วงผ่านไป สิบโทสถิตได้สติขึ้นมาพบตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาลโดยมีกลุ่มของร็อคที่นอนหลับอยู่ข้างๆ (กล้า)  : "เห้ยๆ ครูฟื้นแล้วๆ" ทุกคนลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างดีใจ (ครูสถิต) : "พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่ ? " (ไอซ์): "พวกผมมาเฝ้าครูครับ " ทุกคนๆพร้อมกับร้องไห้ออกมาพร้อมกับก้มลงไหว้ครูสถิต "พวกผมขอโทษนะครับที่ทำให้ครูต้องมาเป็นแบบนี้" (ครูสถิต) : "เอาล่ะๆ พอเถอะๆ ไม่เป็นไรครูเห็นพวกเธอปลอดภัยดีก็พอใจแล้ว " ขณะนั้นร้อยเอกยุทธศักดิ์ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมสิบโทอู๋ (ร้อยเอกยุทธศักดิ์) : "สิบโทอู๋เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมฟังหมดแล้ว คุณสถิตคุณกล้าหาญมากและยังทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายในการเป็นครูฝึกนักศึกษาวิชาทหารได้อย่างดีเยี่ยม ผมได้เสนอต่อเบื้องบนแล้วนะ คุณสถิต คุณจะได้เลื่อนยศขึ้นเป็น ร้อยตรี และได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าชุดครูฝึกในเทอมต่อไปด้วย " (สิบโทสถิต) : "ขอบคุณครับหัวหน้า" (สิบโทอู๋) : "พักผ่อนให้สบายเพื่อนเพื่อนทหารทั้งค่ายรอนายกลับมาอยู่นะ รีบๆหายเข้าล่ะ ทุกคนในห้องต่างหัวเราะกันครื้นเครงและมีความสุขที่ในเหตุการณ์ที่เลวร้ายนี้ไม่มีใครต้องสูญเสีย ....... 

       "ทหาร อาจจะดุและน่าหวาดเกรงไปบ้าง แต่พวกเขาล้วนพร้อมสละชีวิตเพื่อพิทักษ์ประชาชน แผ่นดิน และคงไว้ซึ่งราชบัลลังค์มิเสื่อมคลาย"          บันทึกโดย  ร็อค