จากนายสิบสู่วีรบุรุษ

เนื้อเรื่อง

แนะนำตัวละคร  1. สิบโทเก่ง พจญไพรี / 2. สิบโทเอก อริชาญยุทธ  / 3. ร้อยเอกนภัทร ราชโยธิน /  4. นายโรจน์ (หัวหน้าพ่อค้ายา)  /  5.นายเสือ(สมุนรองหัวหน้า ) / 6. ผู้พันธงชัย วชิรโยธิน

              วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2476 หลังการยึดอำนาจเปลี่ยนแปลงการปกครองมาเป็นประชาธิปไตยโดยคณะทหารนั้นบ้านเมืองแลดูเหมือนจะมีระบบระเบียบโดยดีแต่ทว่าทางแถบชายแดนภาคเหนือนั้นกลับเป็นที่ซ่องสุมพ่อค้ายาและอาชญากรรมโดยมีชุมโจรที่ทรงอิทธิพลที่สุดคือ ชุมโจรนายโรจน์และลูกสมุนอีกมาก ซึ่งข่าวนี้ได้มาถึง ณ กรุงเทพเรียบร้อยแล้ว สิบโทเก่ง กับ สิบโทเอก 2 สหายร่วมรบได้รับมอบหมายภารกิจจากผู้กองนภัทร ให้นำกำลังทหารจำนวนหนึ่งไปปฏิบัติการทะลายชุมโจรให้ราบคาบโดยภารกิจนี้เป็นภารกิจลับ                                                         รุ่งเช้าวันที่ 16 ตุลาคม กองกำลังของผู้กองนภัทรได้เคลื่อนพลขึ้นเหนือ (สิบโทเอก) : ผู้กองครับ ขออนุญาตครับกลยุทธิ์ครั้งนี้ของเราเป็นอย่างไรครับ  (ผู้กองนภัทร) : เราจะส่งทหารจำนวนหนึ่งปลอมตัวเป็นชาวบ้านไปลอบซื้อยาแล้วกำลังที่เหลือกระจายโอบล้อมโดยรอบ รอสัญญาณจากผมแล้วบุกได้เลย เอาล่ะถึงที่พักแล้วแยกย้ายกันไปพักก่อน ส่วนคุณสิบโทเก่ง คุณไปลาดตระเวนดูกำลังพลของพวกมันก่อนแล้วกลัยมารายงานผมทันที (สิบโทเก่ง) : รับทราบครับผม!! เวลาผ่านไปจนพลบค่ำเสียงฝีเท้าย่างก้าวเข้ามาบนพื้นดินกรวด (พลทหาร) : หยุดนะ!! อย่าขยับรายงานตัวมา (สิบโทเก่ง) : นี่ฉันเอง สิบโทเก่ง (พลทหาร) : ขอประทานโทษครับ ผู้กองกำลังรออยู่ในห้องพักแล้วครับผม!!! (สิบโทเก่ง) : กล่าวขอบใจแล้วเดินเปิดประตูไม้เข้าไปในห้องพักผู้กองนภัทรอย่างเงียบๆ พร้อมกับยืนวันทยาหัตแล้วรายงานสถานการณ์ "ตอนที่ผมเดินลอบเข้าไปสังเกตการณ์มานั้น กำลังของฝ่ายนั้นคาดว่ามีราวๆร่วมร้อยกว่าคนได้ครับท่าน อาวุธที่ใช้เป็นอาวุธปืนยาวกับปืนพก ยานพาหนะเป็นรถบรรทุกจอดอยู่ 3 คัน ที่หน้าค่ายนั้นมียามเฝ้าระวัง 4 คนครับผม " (ผู้กองนภัทร) : โอเค เราจะจัดกำลังเป็น 10 10 5 คุณคุมกำลัง 10 ประกบทางฝั่งซ้ายของค่าย ส่วนสิบโทเอกคุณคุมกำลังอีก 10 ประกบทางฝั่งขวาของค่ายไว้ ส่วนผมจะนำกำลังอีก 5 ดักรออยู่ทางด้านหลังค่ายที่เป็นป่าลึก แล้วกำลังที่เหลืออีก 5 คนให้ปลอมตัวเป็นชาวบ้านเข้าไปล่อซื้อยาเสพติด เมื่อผมโบกมือลงให้ทำการบุกได้เลย การบุกครั้งนี้ต้องทำอย่างรวดเร็วและไม่ให้้มันรู้ตัวได้ก่อนเด็ดขาด ด้วยกำลังของเราที่ด้อยกว่ามาก ผมจะปาระเบิดเข้าไปให้พวกมันปั่นป่วนและเสียขวัญกันก่อนแล้วจึงค่อยสั่งบุก ทุกคนรับทราบ ? (กำลังพลทหาร) : รับทราบครับผม !!!  ค่ำคืนนี้ผ่านไปด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาระยิบระยับด้วยแสงดาวพร่าบนท้องฟ้า จนแสงตะวันปรากฏแสงแรกให้ได้ประจักษ์ เวลา ณ ขณะนั้นคือ 7 โมงเช้า ทหารทุกนายเริ่มเคลื่อนพลไปตามจุดที่ได้วางไว้ตามแผน รถกระบะคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดนิ่งสงบหน้าค่ายชุมโจรนายโรจน์ พลทหารผู้ปลอมตัวทั้ง 5 คนลงมาจากรถพร้อมกับเรียกขอพบกับนายโรจน์ (สมุนโจร) : "เห้ย !!! มีอะไรวะ" (พลทหาร): "พวกเราจะมาพบนายโรจน์ พวกเราต้องการยา" ( นายเสือ) : "เห้ย เปิดประตูให้พวกมันเข้ามาและตรวจค้นตัวมันด้วย เอ้า พวกเอ็งเดินเข้ามาชูมือขึ้นสูงๆด้วย"  พลทหารดินเข้าไปช้าๆพร้อมเสียงหัวใจที่เต้นระรัวเพราะพวกเขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางศัตรูพร้อมอาวุธนับร้อย ในระหว่างที่กำลังเจรจากันอยู่นั้น ผู้กองนภัทรหัวหน้าทีมได้ขว้างระเบิดมือเข้าไป 2 ลูก สมุนโจรนับสิบกระเด็นกระจัดกระจายด้วยแรงระเบิดตายทันที กลุ่มโจรแตกตื่นวิ่งหนีหาที่กำบังคนละทิศคนละทาง  ผู้กองนภัทร โบกมือลง พร้อมกับตะโกนสั่งลุยทันที กำลังทหารเข้าประกบทั้ง 3 ด้าน ยิงกระหนาบด้วยปืนเอ็ม16 พร้อมๆกับปาระเบิดมือเข้าใส่ไม่ยั้ง เหตุการณ์ดูเหมือนจะเป็นไปตามแผนด้วยดี กลุ่มโจรถูกยิงตายย่อยยับไร้ทางสู้ ทว่าทันใดนั้นมีรถบรรทุกคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดพร้อมกับกลุ่มโจรนับสิบๆลงกันมาจากรถกระหน่ำยิงกลับด้วยปืนเอ็ม16ที่เพิ่งได้มา สถานการณ์เปลี่ยน ทหารถูกยิงตายไปเรื่อยๆ ( สิบโทเก่ง ) : "เอายังไง ดีครับท่าน" (ผู้กองนภัทร) : "แย่แล้ว พวกมันมีกำลังเสริม คุณรีบวิทยุเรียกขอกำลังเสริมที " ( สิบโทเก่ง ) : วอร์ 2 ๆ เปลี่ยน เราขอกำลังเสริมที่ทุ่งผาดำด้วย เปลี่ยน  ท่านครับสัญญาณวิทยุไม่มีเลยครับท่าน " ทันใดนั้นเองกระสุนลูกหนึ่งวิ่งมาถูกที่อกขวาผู้กองนภัทร (ผู้กองนภัทร ) :" โอ้ย!! คุณรีบพาลูกทีมหนีไปก่อน ผมคงไปไม่ไหว ขืนอยู่ต่อคงได้ตายกันหมดแน่ " (สิบโทเก่ง) : "ไม่ครับท่าน เราร่วมรบกันมาหลายสมรภูมิแล้ว สมรภูมินี้ก็เช่นกันครับ" ผู้กองนภัทรยิ้มทว่าดวงตาค่อยๆปิดลงพร้อมกับลมหายใจที่แน่นิ่งไป สิบโทเก่ง ร้องไห้กอดร่างผู้กองผู้เป็นทั้งนายและสหายร่วมศึกมาทุกสมรภูมิ บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยเขม่าดินปืน เสียงกระสุน และระเบิดที่ดังสนั่น ภาพทหารล้มตายไปทีละคนๆสลับกับกลุ่มโจรที่ล้มลงด้วยเช่นกัน ( สิบโทเอก ) : " เก่ง เราต้องถอยกันแล้ว เราคงต้านไว้ได้อีกไม่นาน พวกมันรุกคืบเข้ามาเรื่อยๆ ถอยก่อน " (สิบโทเก่ง) : " นาย พาลูกทีมที่เหลือถอยไปซะ พาพวกเขาข้ามผ่านจุดที่สองไปให้ได้ฝั่งนั้นกองกำลังเสริมตั้งแนวรอรับอยู่แล้ว ฉันจะสานต่อภารกิจนี้ต่อไปให้ได้ " ( สิบโทเอก ) : " นายจะบ้าหรอ ไปด้วยกันสิวะ " ( สิบโทเก่ง) ตะโกน : "ไม่มีเวลาแล้ว!! ไปซะพาลูกทีมไปให้รอด ถือว่าขอกันเป็นครั้งสุดท้ายสหาย" สิบโทเอก กลั้นน้ำตาไว้อย่างที่สุดพร้อมกับลุกขึ้นสั่งถอนกำลังถอยร่นเข้าป่าไปทันที  สิบโทเก่ง ไม่รอช้าปาระเบิดที่เหลือเข้าใส่กองโจรทันทีเพื่อถ่วงเวลาได้ผลกองโจรละเป้าหมายจากกลุ่มทหารที่ถอยร่นมายิงกระหน่ำใส่สิบโทเก่ง แต่ทว่าไม่โดน สิบโทเก่ง คว้าปืนเอ็ม16 ลุกขึ้นวิ่งยิงฝ่ากองโจรนับสิบเข้าไปที่คลังอาวุธของพวกมันและขว้างระเบิดใส่ถังน้ำมันของค่ายนับสิบถังในคลังอาวุธ แรงระเบิดทำให้บริเวณทั้งค่ายแหลกราบเป็นจุณ กองโจรถูกแรงระเบิดอัดตายนับไม่ถ้วน ที่เหลือก็ถูกไฟคลอกตายทรมาน ส่วนสิบโทเก่งถูกแรงระเบิดอัดกระเด็นไปฟาดเข้ากับต้นไม้ สิบโทเก่งค่อยๆนั่งลงอย่างแน่นิ่ง สติล่องลอยจวนจะดับลง มือขวากำปืนพกไว้ มือซ้ายกำรูปภาพที่กระเป๋าเสื้อเป็นภาพหมู่ที่ถ่ายร่วมกันกับผุ้กองนภัทรและสิบโทเอกกับลูกทีมก่อนจะมาทำภารกิจ ลมหายใจรวยรินลงเรื่อยๆๆจนสงบนิ่งดวงตาปิดลงอย่างสนิทอย่างแผ่วเบา เหลือไว้แต่ร่างที่ไร้ชีวิต เช้าวันถัดมา เสียงเฮลิคอปเตอร์บินลงจนลงมาจอดนิ่งอยู่หน้าค่าย  ผุ้พันธงชัย รองผู้บังคับบัญชากองพันทหารราบ ที่ 3 เดินลงมาจากเฮลิคอปเตอร์พร้อมกับทหารอีก 10 นายตามมา พร้อมคำสั่งอันเด็ดขาดสั่งทหารทุกนายตามหาสิบโทเก่ง ทหารทุกนายรื้อซากปรักหักพังกันอย่างเร่งรีบ ขณะนั้นเองได้มีเสียงดังขึ้น "พบ สิบโทเก่งแล้วครับท่าน !!! " ทหารทุกนายเร่งรีบไปยังที่ตรงนั้นทันทีแต่ทว่าภาพที่ปรากฏทำให้ทหารทุกนายต้องร้องไห้กันออกมา แต่คนที่ร้องไห้จนแทบคลั่งเป็น สิบโทเอกที่ต้องมาเห็นภาพสหายรักร่วมศึกต้องมาตายอยู่ตรงหน้า สิบโทเอกคุกเข่าลงพร้อมกับพูดกับร่างของเพื่อนที่ไร้วิญญาณ "หลับให้สบายสหาย แม้นายจะจากพวกเราไปแต่เรื่องราวของนายจะคงอยู่มิสูญหาย " ผู้พันธงชัย สั่งทหารให้แบกร่างของสิบโทเก่งขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป พร้อมกับทำอนุสาวรีย์ขึ้นเพื่อแสดงถึงวีรกรรมอันกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของนายทหารสิบโทเก่ง วีรบุรุษผู้ยึดมั่นในหน้าที่จนวินาทีสุดท้าย ....