อยากบอกนายว่า "ไปตายซะน่อ!!!"

ลำดับตอนที่ #29 : บทที่ 27 หายไปเป็นปี กลับมาอีกทีคนก็ลืมเนื้อเรื่องหมดแล้วโว้ยยย

บทที่ 27 หายไปเป็นปี กลับมาอีกทีคนก็ลืมเนื้อเรื่องหมดแล้วโว้ยยย

     

     

     

     ความเดิมจากตอนที่แล้ว ฮิจิคาตะประสบอุบัติเหตุจากจานบินที่คางุระขว้างมาอย่างเต็มกำลังจนทำให้นอนกองอยู่กับพื้น คางุระเลยจะช่วยด้วยการผายปอดให้? แต่ก็เกิดอุบัติเหตุที่ทำให้คางุระและฮิจิคาตะจูบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน คางุระก็ได้ถอนจูบออก

     "อ้าว ทชชี่ ลื้อฟื้นแล้วหรอ?" คางุระเอ่ยถามชายตรงหน้า

     "เอ่อ....." ฮิจิคาตะตกใจจนพูดไม่ออก

     "ทุกโคนนน อามายองเลอร์ฟื้นเลี่ยวน่อ อั้วเก่งใช่ม๊า" คางุระหันไปบอกทุกคน แต่คนอื่นๆกลับเอาแต่ตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้างกันเป็นแถบๆ

     "พวกลื้อเป็นไรกันไปหมดน่อ อากินจัง ได้ยินอั้วอ่ะป่าว ยังไม่ตายใช่มั้ยน่อ" คางุระพูดกับชายผมหยักศกแต่ก็ไร้การตอบรับใดๆจากเขา

     "หรือพวกลื้อก็จมน้ำมาน่อ ไม่เป็นไรเดี๋ยวอั้วผายปอดให้ทุกคนเองน่อ"

     ว่าแล้วหล่อนก็หันไปหากินโทกิเพื่อจะทำการผายปอดให้ แต่...

     "นี่เธอคิดจะทำอะไรน่ะ!!!" 

     ฮิจิคาตะและโซโกะพูดพร้อมกันพร้อมกรูไปดึงตัวคางุระออกมาไกลๆกินโทกิ ทั้งคู่หันมามองหน้ากันเหมือนอยากจะถามว่าเอ็งมาทำเหมือนตูทำไม

     "อ้าว พวกลื้อพูดได้แล้วหรอ" คางุระหันมาถามพวกเค้า

     "เอ่อ...ก็" โซโกะ

          ผั้วะ

     "เฮ้ย ไอ้หัวหยักศก เอ็งจะนิ่งทำสถิติโลกรึไงว่ะ พวกเอ็งทั้งหลายก็ด้วย" ฮิจิคาตะหันไปถีบกินโทกิและคนอื่นเพื่อเรียกสติ

     "อา..เอ่อ...เฮ้ย คางุระ เมื่อกี้หล่อนทำอะไรน่ะ!" กินโทกิรีบถามสาวผมส้มด้วยท่าทีตกใจ

     "อะไรน่อ ก็จะผายปอดให้ลื้อไง" 

     "เฮ้ย อันนี้ไม่ได้ห้ามทำ ฉันไม่อยากติดคุก แต่ว่าไม่ใช่เมื่อกี้เฟ้ย ก่อนหน้านี้อ่ะ"

     "อ้าว ก็ลื้อถามอั้วว่าเมื้อกี้อั้วทำไรไม่ใช่หรอน่อ" คางุระถามกลับ

     "ช่างมันเมื่อกี้ไปเถอะ ก่อนหน้านั้นน่ะหล่อนทำอารายยย!!!??" 

     "ก่อนหน้านั้น แล้วมังตอนไหนอ่ะน่อ"

     "ก่อนที่เธอจะมาผายปอดให้ฉันน่ะ"

     "แล้วมันก่อนที่อั้วจะมาผายปอดให้ลื้อกี่วินาทีอ่ะน่อ"

     "โว้ยยยยยยย!!! ตอบตูมาซะทีเถอะโว้ยยยยยย ตอบตูมาทีว่าที่หล่อนจูบกับไอ้สารก่อมะเร็งนั่นน่ะตูตาฝาด"

     พอกินโทกิพูดอย่างนั้นขึ้นมา สถานการณ์โดยรอบก็กลับไปเงียบอีกครั้ง โดยเฉพาะหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่เผลอทำหน้าไม่พอใจออกมาโดยไม่รู้ตัว

     "อ๋อ ตอนนั้นหรอน่อ มันเรียกว่าจูบหรอน่อ ไม่ใช่ผายปอดหรอกหรอ"คางุระถามด้วยความสงสัยปนไร้เดียงสา

     "ไม่ใช่ว้อยยยยย ไอ้ที่เอ็งทำมันเรียกจูบ จูบอ่ะจูบบบบ" กินโทกิพูดพร้อมทำปากจู๋ให้คางุระดู

     "แล้วจูบมันคืออาไรน่อ"

     "เสือกมาโง่ในเวลาแบบนี้อีก ก็ไอ้ที่ตาเหม่งเธอกับหม่ามี้เธอชอบทำกันเวลาจะแสดงความรักน่ะ"

     "อ๋อ งั้นที่หม่ามี้ชอบโขกสับป๊าปี้ทุกวันงั้นก็เรียกว่าจูบเองหรอน่อ" 

     "ไม่ใช่เฟ้ย นี่บ้านหล่อนแสดงความรักกันแบบนั้นหรอฟ่ะ"

     "แต่ไม่เห็นเหมือนที่อั้วทำกับอามายองเลอร์เลยน่อ"

     "อันที่แม่เธอทำน่ะไม่ใช่จูบ ไอ้ที่หล่อนเพิ่งทำไปต่างหากที่เรียกว่าจูบ ยัยสมองไม่ทำงาน!!!!"

     "ช่างมันเถอะน่อ ถึงจะเป็นจูบแต่ก็ทำให้อามายองเลอร์ฟื้นขึ้นมาได้อ่ะน่อ" คางุระพูดอย่างภาคภูมิใจ

     "มันไม่ได้ฟื้นเพราะหล่อนจูบว้อย มันฟื้นเพราะตูไปตบป๋องแป๋งมันตะหา_อุก!"

     "แกเองหรอที่เป็นคนตบป๋องแป๋งฉันน่ะ" ฮิจิคาตะคว้าหัวกินโทกิแบบเต็มแรงพร้อมพูดด้วยอารมณ์เดือดดาล

     หมับ

     "เออ ตูเองแหละ! แต่จะว่าไปแกเองก็เป็นคนลุกขึ้นมาจูบคางุระนี่นา จะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไงดีล่ะพ่อหนุ่ม ลูกป๋องแป๋งเอ็งสองลูกก็ไม่พอหรอกเว้ย" กินโทกิบีบแขนที่ฮิจิคาตะจับหัวเขาไว้พร้อมพูดสวนกลับ

     พอได้ยินแบบนั้นฮิจิคาตะก็หน้าแดงขึ้นมา ทั้งที่เขาพยายามเก็บอารมณ์เขินมาจนถึงตอนนี้แต่ก็ต้องหลุดเพราะโดนกินโทกิพูดใส่ แต่เขาก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีเจ้าชายซาดิสม์จ้องเค้าเขม็งเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย

     "พอเถอะครับคุณกิน ยังไงมันก็เป็นอุบัติเหตุ แถมคางุระจังเองก็ไม่รู้ว่าจูบคืออะไรด้วย จบๆไปเถอะครับ" ชินปาจิที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมา

     "คางุระไม่รู้อ่ะจริงอยู่ แต่ถ้าตาเหม่งรู้ แกกับฉันรวมถึงไอ้สารก่อมะเร็งนี่ได้ไปสวรรค์แน่!!!" กินโทกิพูดพลางตัวสั่นไปด้วย

     "แต่คุณอุมิโบซึก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ซะหน่อยนี่ครับ อีกอย่างถ้าไม่มีใครพูดคุณอุมิโบซึก็ไม่รู้หรอกครับ" ชินปาจิพูดคลายสถานการณ์

     ในระหว่างทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น รถของหน่วยซินเซ็นงุมิก็จอดอยู่ริมถนนข้างชายหาด 

     "คุณคอนโด้คร้าบบบบ ขออภัยที่รบกวนเวลาพักผ่อนนะคร้าบ" ยามาซากิผู้จืดจางแห่งซินเซ็นกุมิลงมาจากรถแล้วรายงาน

     "มีอะไรยามาซากิ" กอริลล่าถามกลับ

     "พอดีมีคนมาตามหาลูกสาวครับ พอผมเห็นลักษณะเค้าผมก็จำได้ว่าเค้าเป็นพ่อของอาหมวยร้านรับจ้าง เลยพามานี่ครับ" ยามาซากิพูดพลางเปิดประตูรถด้านหลังให้ชายคนหนึ่งลงมา ทันทีที่กินโทกิและชินปาจิเห็นชายคนนั้นก็พากันเหงื่อแตกพลั่กๆ

     ชายหัวใสปิ้งไร้ผมที่ออกมาจากรถพร้อมร่มคันใหญ่คู่ใจเจ้าของฉายา "เอเลี่ยนฮันเตอร์" และถูกขนานนามว่าเป็นตำนานที่ยังมีชีวิตอยู่ 

     "ไง ไอ้หัวหยักศก"

     "ตะ..ตาเหม่งงง!!!"

     

     กลับมาอัพจนได้หลังห่างหายไปหลายปี อาจจะไม่มีคนอ่านแล้วก็ได้ แต่ก็อยากกลับมาอัพ แน่นอนว่าจำพล็อตเรื่องที่เคยวางไว้ไม่ได้เลย เลยมาคิดเอาใหม่ ยังไงก็อยากขอโทษคนอ่านหลายๆท่านที่อุตส่ามาอ่านจนถึงปีนี้ จะพยายามแต่งต่อเด้ออ ขอโทษมากมายยยยย