บ่วงรักอำพรางแค้น

ฮื่อ ฮื่อ...คุณแม่ตื่นค่ะ ตื่นเร็ว ๆ สิคะ ตื่นมาเล่นกับลูกก่อน

เสียงเด็กสะอื้นไห้กอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งอยู่กลางบ้าน ใบหน้าสวยที่หลับตานิ่งยังคงทิ้งคราบน้ำตาให้แห้งไปตามกาลเวลา ซึ่งไม่เคยมีใครรู้เลยว่าเธอคนนั้นได้ผ่านเรื่องร้ายใดมาบ้าง เพียงแค่เก็บความเจ็บช้ำให้ตายไปกับเธอแต่เพียงผู้เดียว เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบที่รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด ร้องไห้เรียกหาแม่จนแทบขาดใจ 

“ญารินดา” สาวชาวสวนที่หลงรักทายาทเศรษฐีหมื่นล้าน ด้วยความที่แตกต่างทางสังคมทำให้ชายอันเป็นที่รักต้องจำใจไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ถึงแม้หญิงสาวจะขึ้นชื่อว่ามาก่อนและเป็นรักแรก รักแท้ แต่เพียงผู้เดียว แต่ด้วยความแตกต่างทางสังคม ทำให้เธอถูกมองข้าม และถูกทิ้งให้เธอเหงาอยู่กับลูกน้อยเพียงลำพังในบ้านหลังน้อย แม้ว่าความรักจะอยู่ใกล้ แต่ไม่สามารถครอบครองได้ ทำให้หญิงสาวต้องร่ำไห้กอดลูกน้อยอยู่ทุกวัน เมื่อครันเวลาผ่านไปความเจ็บปวดเริ่มเกาะกินหัวใจไปทีละนิด จากหญิงสาวที่มีรูปร่างผิวพรรณขาวสดใสชวนหลงใหล กับเปลี่ยนเป็นผิวซีด ซูบผอม และขี้โรค สุดท้ายพิษรักก็พรากชีวิตของเธอจากลูกน้อยไป ไม่มีหวนกับ

‘ปุณณ์ทิตา’ สาวน้อยวัยเจ็ดขวบได้แต่นั่งกอดร่างอันไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่ร้องไห้จนแทบขาดใจ “คุณแม่ตื่นสิคะ ตื่นมาเล่นกับชิตาก่อน” เด็กน้อยไร้เดียงสา ที่ไม่เคยรับรู้ถึงความเจ็บปวดใด ๆ ของผู้เป็นแม่เลยแม้แต่นิด เพราะแม้ความเจ็บปวดจะกัดกินหัวใจมากสักเพียงไหน ผู้เป็นแม่ก็จะยังส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับผู้เป็นลูกเสมอ แต่สุดท้ายพิษของความรักก็พรากเธอจากลูกสาวไปอย่างน่าเวทนา

‘เขมมิกา’ วิ่งมาหาหลานสาวที่ร้องไห้เสียงดังอยู่ในบ้าน แต่ก็ต้องตกใจจนแทบช็อกกับสภาพที่ได้เห็น เธอรีบเข้าไปโอบกอดหลานสาวเอาไว้ด้วยความสงสาร 

งานศพของญารินดาจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีผู้คนมาช่วยงานศพไม่มากนัก เพราะเธอเป็นคนต่างจังหวัด พ่อกับแม่ของเธอก็เสียกันไปหมดแล้ว และเมื่อเธอแต่งงานกับปัณณ์นุกุล ผู้เป็นสามี เธอก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพฯ แต่ด้วยการแต่งงานของเธอและสามีไม่ได้ถูกการยอมรับจากญาติผู้ใหญ่ของสามี ทำให้เธอจะต้องมาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่สุดมุมพื้นที่ของบ้านหลังใหญ่อันกว้างขวาง จากสถานะเมียหลวงก็กับกลายมาเป็นเมียเก็บที่อยู่อย่าไร้ตัวตนมาโดยตลอด

หลังจากพิธีศพเสร็จเรียบร้อย เขมมิกาก็ทำหน้าที่เลี้ยงดู ปุณณ์ทิตาต่อ เพราะมีเพียงผู้เป็นป้าเท่านั้นที่ยอมรับญารินดาเป็นน้องสะใภ้ และตัวเธอเองก็ไม่มีลูก แม้ว่าทางพ่อกับแม่ของเธอนั้นจะไม่เห็นด้วยที่เขมมิกาจะเอาหลานไปเลี้ยงเอง เพราะปุณณ์ทิตาก็เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของที่บ้านใหญ่ด้วย แต่ผู้เป็นป้ารู้ดีว่าหากปล่อยหลานสาวอยู่เพียงลำพัง เธออาจจะเป็นอีกคนที่ต้องจบชีวิตของตัวเองไม่ต่างจากผู้เป็นแม้อย่างแน่นอน