Identity V "เอกลักษณ์ทั้ง 5"

ตอนที่ 10 : Miss Nightingale 100%

เธอคนนั้น กับผู้ชายปริศนา.....

0%

เสียงอาวุธมีคมฟาดฟันกันยังคงดังต่อเนื่อง  หากแต่ปีศาจร้ายก็มิยอมเลิกรามือไปง่ายๆ...

" ฮ่าๆๆๆๆ!!! "

แฮก แฮก แฮก แฮก....

ฮันเตอร์ทั้งหลายเริ่มมีอาการเหนื่อยหอบ  พวกเขาไม่รู้เลย ว่าตัวเองสู้กับบางสิ่งบางอย่างตรงหน้านานแค่ไหนแล้ว  ตอนนี้ ความหวังในการปรากฎตัวของ ผู้อยู่เบื้องหลัง ก็เริ่มริบหรี่ลงไปทุกที   บางที เธอหรือเขาคนนั้นอาจจะไม่ปรากฎตัวออกมาคลี่คลายเรื่องนี้ก็ได้  อาจจะปล่อยให้พวกเขาถูกฆ่าตาย และจับชุบชีวิตขึ้นมาใหม่เพื่อความสนุก

" บ้าเอ้ย!! "

แกร๊งงงงงงงง!!!!

กรงเล็บของแจ๊คปะทะเข้ากับจรวดของโจ๊กเกอร์ นัยน์ตาสีแดงสดภายใต้หน้ากากจ่องมองอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว  เสียงหอบหายใจของแจ๊คดังจนอีกฝ่ายพูดแซว...

" โอ๊ะ..โอ~~~ เหนื่อยซะแล้วหรอ พวกฮันเตอร์!? ฮ่าๆๆๆๆๆ!!! "

แคร๊งงงงงงงงง!!!!

แจ๊คสะบัดกรงเล็บอย่างแรง  แต่ทว่าลัคกี้ กาย กลับถอยไปด้านหลังเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น  แจ๊คใช้จังหวะสั้นๆนี้ในการฟาดกรงหมอกไปที่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

วูซซซซซ!!!

ฉั๊วะ!!!!!

นับว่าเป็นความสำเร็จครั้งที่หนึ่งหลังจากการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ  ในที่สุดเขาก็สามารถสร้างบาดแผลให้อีกฝ่ายได้  ดวงตาภายใต้หน้ากากจ้องมองคราบเลือดสีดำเหนียวด้วยความสมเพช  ลัคกี้ที่ลงไปนั่งกับพื้นเงยหน้ามองก่อนจะแสยะยิ้ม...

วูบบบบบ!!

แต่แล้วพวกเขาก็ต้องตกตะลึง  เมื่อแผลที่ถูกคมหมอกของแจ๊คฟาดใส่สมานตัวกลับอย่างรวดเร็ว  ทิ้งไว้เพียงรอยเสื้อที่ขาดวิ่น กับคราบเลือดสีดำเท่านั้น

" นี่มันตัวบ้าไรวะเนี่ย!!? "

กริ้งงงงง!!!!

ลัคกี้ทรุดลงไปกับพื้นด้วยความมึนงง  ก่อนจะรู้สึกว่างร่างกายของตนเองมันหวิวๆ แปลกๆ ชอบกล   ออร่าสีเขียวบางๆกำลังครอบคลุมร่างของเขาอย่างช้าๆ  เบื้องหลังมีไวท์ที่กำลังลอยอยู่เหนือพื้นและชูมือมาที่เขา   ออร่าสีดำค่อยๆ ถูกสูบเข้าฝ่ามือของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

" หึ..วิญญาณร้ายแค่นี้  ไม่คนามือยมทูตพันปีอย่างข้าหรอก!! "

ลัคกี้กัดฟันกรอด  รู้สึกขาแขนไร้เรี่ยวแรงไปหมด  หากแต่เขาก็ยังฝืนลุกขึ้นมาได้  และพยายามควบคุมวิญญาณออกมาจากมิติที่เคยสร้างไว้

....

แต่ทว่ากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น......

' พวกเจ้าพอแค่นี้...ข้าจะจัดการเอง...... '

น้ำเสียงของอิสตรีนางหนึ่งดังขึ้น  เหล่าบรรดาผู้อยู่เบื้องล่างแหงนหน้ามองท้องฟ้าทันทีด้วยความใครรู้  ร่างเพรียวบางที่ดูก็รู้ว่าคือผู้หญิง หากแต่อีกฝ่ายเป็นอมนุษย์ครึ่งนก  ปีกสีทองของเธอโบกสะบัดพลิ้วไหว  ร่างของเธอลอยอยู่บนอากาศที่สูงกว่าพวกเขา เบื้องหลังของเธอมีกระจกบานใหญ่ที่ค่อยๆ หายไป

เพียงแค่เธอวาดมือไปด้านข้างหนึ่งครั้ง  ประตูมิติที่ลัคกี้สร้างขึ้นมาพลันมลายหายไปพร้อมกับวิญญาณร้าย  ร่างเพรียวระหงส์ลงมายังเบื้องล่างอย่างสง่างาม  มือขาวซีดค่อยๆ แตะไปที่หน้าผากของชายหนุ่มที่กำลังทำหน้าตื่นกลัว

อ๊ากกกกกกกกกก!!!!

บางสิ่งบางอย่างถูกสูบผ่านฝ่ามือของเธอ  ออร่าสีดำไหลออกจากร่างของลัคกี้เข้าสู่ฝ่ามือของเธอเร็วมาก  ทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนคนรอบข้างยังคงงงไม่หาย  รู้ตัวอีกที ร่างของลัคกี้ก็ลงไปนอนหมดสติบนพื้นดินในสภาพใบหน้าขาวซีด ปากเขียวคล้ำเหมือนคนตาย

' สไมล์ลี่ย์เฟซ.... '

หญิงสาวผู้ลงมาจบเหตุการณ์ทุกอย่างหันไปเอ่ยกับตัวตลกที่พอจะขยับตัวได้บ้างแล้ว จากการช่วยเหลือของหมอสาว เอมิลี่ ไดเยอร์

" ครับ.... "

' ไปนำดวงวิญญาณของเขากลับมาซะ...ภายในสามชั่วโมง  หากมาไม่ทัน  ฉันก็ไม่สามารถคืนชีพให้เขาได้..... '

สิ้นคำกล่าว  พลันปรากฎกระจกใต้เท้าของเธอ  ก่อนที่ร่างของเธอจะอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว  ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและเสียงสายลมที่พัดผ่าน....

ต่อตรงนี้

พวกเขาต่างมองด้วยความมึนงง  ร่างของลัคกี้ได้ถูกหมอเอมิลี่ทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างรวดเร็ว  ทุกๆคนเคลื่อนย้ายกลับเข้าคฤหาสน์  ต่างคนต่างมานั่งประชุมหารือกันว่าควรทำอย่างไรต่อ  เวลาเริ่มนับเดินถอยหลัง นี่ก็ผ่านมาจวบจนจะสามสิบนาทีแล้ว  สไมล์ลี่เฟซก็ยังไม่รู้ว่าจะไปหาวิญญาณของลัคกี้ได้ที่ไหน

   " ฟิโอน่า..เธอโอเคไหม? "

เอมม่าหันไปถามแม่หมอที่กำลังนั่งเหม่อหลังจากเหตุการณ์เริ่มสงบลง  ฟิโอน่าไม่มีท่าทีตอบสนองเลยแม้แต่น้อย  ในหัวของเธอมีแต่เรื่องดวงตาสีอำพันของใครบางคนที่เธอเคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว   และนี่คือในรอบหลายปีที่เธอได้เห็นมันอีกครั้งผ่านลัคกี้ กาย

เคยเห็น  แต่จำไม่ได้ว่านั่นคือดวงตาของใคร...

   " ฟิโอน่า!!! "

   " อ่ะ...ฮะ? "

แม่หมอสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเอมม่าเอามือฟาดเข้าที่แขน  ถึงแม้มันจะไม่ค่อยเจ็บซักเท่าไหร่ แต่เธอก็สามารถดึงสติกลับมายังโลกแห่งความจริงได้  ทุกๆคนมองเธอด้วยความเป็นห่วง ฟิโอน่าจึงหัวเราะแก้เขินนิดหน่อย

   " บอกมานะ..ว่าเธอคิดอะไรอยู่? "

เอมม่าคาดคั้นคำตอบจากหญิงสาว  เธอทำท่าทีอึกอัก และลังเลว่าจะบอกทุกๆคนดีหรือเปล่า เกี่ยวกับดวงตาสีอำพันที่ปรากฎขึ้นผ่านดวงตาของลัคกี้  แต่ทว่าพอเธอหันไปยังอีกฝั่งของมุมห้อง เธอเจอกับสายตาน่ากลัวของโจ๊กเกอร์ที่มองมายังเธออยู่

   " เกี่ยวกับลัคกี้ใช่ไหม? "

ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้  ทุกๆคนดูเหมือนจะเงียบกริบ และมองมาทางฟิโอน่ากันเป็นตาเดียว ทุกๆสิ่งตกอยู่ในความเงียบสงัด  ฟิโอน่าจำใจต้องเล่าในสิ่งที่เธอคิดออกมาให้ทุกๆคนได้ฟัง  เพราะบางทีมันอาจจะเป็น 1 ในเบาะแสสำคัญเกี่ยวกับเรื่องราวที่แสนวุ่นวายก็เป็นได้

   " ฉันเห็นดวงตาของลัคกี้ กลายเป็นสีอำพันแวบหนึ่ง "

ทุกๆคนดูเหมือนจะหันหน้ามองกันยกใหญ่  บางคนก็ไม่รู้เรื่อง แต่บางคนก็เห็นเหมือนกับที่ฟิโอน่าเห็น  ไม่มีใครพูดขัดอะไรแม่หมอ และปล่อยให้เธอเล่าต่อ

   " ฉันรู้สึกว่าดวงตาสีอำพันนั้น ฉันเคยเห็นมันมาก่อน...มัน..มันคุ้นมาก  คุ้นเคยมากๆเหมือนดวงตาของใครคนหนึ่ง....แต่ฉันจำไม่ได้ว่าดวงตาสีทองนั่นเคยเป็นของใคร   แต่มันช่างคุ้นเคยและ....มองฉันต่างออกไป  ในดวงตานั้น..ดูเหมือนมันกำลังโหยหาบางอย่างในตัวของฉัน....มันไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าฉัน   นี่คือสิ่งที่ฉันขบคิดอยู่ในตอนนี้   บางที..สิ่งที่ยึดร่างของลัคกี้ อาจจะเกี่ยวข้องกับประตูมิติของฉัน..... "

ฟิโอน่าเอ่ยจบก็หยิบซากประตูมิติขึ้นมา  ในตอนนี้มันไม่สามารถใช้การอะไรได้เลย  และเธอก็ไม่รู้วิธีซ่อมแซมมันกลับขึ้นมาใหม่อีก  และผู้อยู่เบื้องหลังก็ไม่มีท่าทีว่าจะยื่นมือเข้ามาช่วยเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว  ในตอนนี้ทุกๆคนเริ่มอับจนหนทางกันหมดแล้ว...

   " ในนี้ไม่มีห้องสมุดหรอ? "

คนที่เอ่ยสร้างความหวังอันริบหรี่ให้กับทุกๆคนคือสเตฟานที่ยืนพิงกำแพงอยู่ตรงมุมห้อง  ดวงตาสีแดงและชมพูจ้องมองฟิโอน่าด้วยสายตานิ่งเรียบ

   " มีสิ...ฉันเคยเข้าไปอยู่ "

เคิร์ทเอ่ยขึ้น  ทุกๆคนเริ่มกลับมามีความหวังกันอีกครั้ง  ทั้งหมดรีบเคลื่อนที่ไปยังห้องสมุดอย่างรวดเร็ว  และช่วยกันหาหนังสือที่ระบุเกี่ยวกับกุญแจมิติ หรือหนังสืออะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับกุญแจมิติของฟิโอน่า  แต่มันก็เป็นเรื่องยาก เพราะห้องสมุดในคฤหาสน์แห่งนี้ค่อนข้างกว้าง  ขนาดเคิร์ทที่เป็นหนอนหนังสือยังเคยบอกเลย ว่าเขายังอ่านหนังสือในห้องสมุดนี้ไม่หมด

   " จะทันไหมเนี่ย!? "

นี่ก็ผ่านมาแล้ว 1 ชั่วโมง  โจ๊กเกอร์เหลือเวลาอีกประมาณสองชั่วโมงเท่านั้นที่จะไปตามหาวิญญาณของลัคกี้กลับมา  ไม่ใช่แค่เขาที่กังวล  ทุกๆคนก็กังวลเช่นกัน พวกเขาต้องรีบแข่งกับเวลา หาทางออกให้เร็วที่สุด ก่อนที่ลัคกี้จะไม่มีวันกลับมาอีก

   ผ่านไปราวๆ ชั่วโมงครึ่ง....

ในตอนนี้พวกเขายังไม่เจอเบาะแสอะไรเกี่ยวกับประตูมิติเลยแม้แต่น้อย  ความหวังของทุกๆคนกำลังจะดับอีกครั้ง  ในขณะที่พวกเขากำลังจะมารวมตัวกันอีกครั้ง  เสียงของเคิร์ทได้ดังขึ้น

   " เฮ้!!! ทุกคน!!!!! "

เคิร์ทพยายามส่งเสียงเรียกทุกๆคนให้มารวมกันตรงจุดใดจุดหนึ่งในห้องสมุด   ทั้งฮันเตอร์และเซอร์ไวเวิลต่างวิ่งตามหาต้นเสียงกันด้วยความอลหม่าน  จนกระทั้งพวกเขามาเจอเคิร์ทที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูบานเก่าในห้องสมุด  มันเป็นประตูที่ทำมาจากไม้เนื้อดี  และมีสัญญลักษณ์ที่แสนคุ้นตาสลักอยู่หน้าประตู  เป็นสัญลักษณ์ที่มักจะแสดงขึ้นมาตอนเข้าเกมส์อยู่เสมอ

วูบบบบบบบบบ!!!

แต่ไม่ทันไร  ก็มีกระจกบานหนึ่งโผล่ขึ้นมากลางอากาศที่ว่างเปล่า  พร้อมกับร่างของผู้อยู่เบื้องหลังที่กำลังออกมาจากกระจกบานนั้น....