Midoriya Izuku
"เขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับดาบคาตานะที่ชอบถือพาดไหล่อยู่ตลอดเวลา และแววตาเฉี่ยวคม ที่แทบไม่หลงเหลือถึงความสดใสเฉกเช่นในอดีต"
.
.
.
.
.
เขาถูกค้นกระเป๋า ก็พบกับซองบุหรี่ที่ถูกยัดใส่ไว้ในนั้นโดยที่ตัวเขาไม่รู้เรื่อง ครั้นจะพูดแก้ตัว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผลสำเร็จ เพราะหลักฐานนั้นแน่นหนาเกินกว่าที่เขาจะทำอะไรได้ นอกเสียจากก้มหน้ายอมรับผิดในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ
เขาเพียงแค่เดินผ่าน แต่ทว่าเพื่อนคนนี้กลับตกบันไดไปเฉยๆ เสียงอย่างนั้น ในขณะที่ตัวเขากำลังคิดอะไรเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็โดนป้ายความผิดว่าทำร้ายร่างกายเพื่อนร่วมชั้นไปเสียแล้ว
หลังจากการเปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนชุดเสร็จ อาจารย์ประจำชั้นที่ตนเคารพก็เรียกไปคุยในห้องพักครู เพียงเพราะเหตุผลที่ว่า ทำไมในโทรศัพท์ของเขาถึงได้มีรูปกางเกงใน และรูปแอบถ่ายในห้องแต่งตัวของผู้หญิงได้ ทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแม้แต่น้อย....
"ถ้าหากเธอยังทำนิสัยแย่ๆ แบบนี้อีก...ฉันสั่งพักการเรียนเธอจริงๆ แน่มิโดริยะ!!"
นี่คือคำพูดของเหล่าอาจารย์ที่มองเขาด้วยสายตาผิดหวัง แม้กระทั่งออลไมท์เองก็ยังมองแบบนั้น ตัวเขาพยายามที่จะพูดแก้ไขถึงความเข้าใจผิด และความเป็นจริงที่ว่าเขาไม่ได้ทำ แต่ถูกใส่ร้าย กลับกลายเป็นว่ายิ่งโดนเทศน์หนักกว่าเดิม พร้อมถูกเปลี่ยนเป็นสั่งกักบริเวณโดยอาจารย์ประจำชั้น 1 สัปดาห์เต็มที่หอนอน...
เขาไม่รู้ว่าทำไมทุกคนถึงได้ไม่สนใจคำพูดของเขา ทุกคนล้วนหันไปให้ความสนใจกับเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นที่ย้ายเข้ามากลางคัน เพื่อนร่วมชั้นชายหน้าหวานผู้กลายเป็นที่รักของทุกคน แทนที่ตัวเขาที่ถูกเขี่ยตกลงมาอย่างไม่ใยดี
จากที่มีเพื่อนอยู่เคียงข้างกายก็เริ่มตีตัวออกห่าง จากที่มีคนรักรายล้อมก็เริ่มหายไปทีละคน จากที่เป็นที่รักใคร่ของเหล่าอาจารย์ก็เริ่มน้อยลง จวบจนกลายเป็นการเมินเฉย และการกลั่นแกล้งที่เรียกได้ว่าเกิดขึ้นแทบจะทุกวัน
ทั้งเอาขยะมายัดไว้ใต้โต๊ะบ้างล่ะ
ขีดเขียนโต๊ะบ้างล่ะ
ส่งจดหมายสาปแช่งให้เขาไปตายเต็มตู้ล็อกเกอร์บ้างล่ะ
อีกทั้งยังโดนทั้งซ้อม ทำร้ายร่างกายโดยพวกผู้ชายในห้อง แต่ตัวเขาก็ไม่สามารถโต้กลับได้อยู่ดี หากเพียงแค่สวนหมัดออกไป อาจารย์ประจำชั้นก็จะโผล่ออกมาดุมาว่า และมอบบทลงโทษอย่างเช่นการกักบริเวณเพิ่มจาก 1 สัปดาห์เป็น 1 เดือน
ความรู้ก็ไม่ได้ ตามใครก็ไม่ทัน เพื่อนก็ไม่มี นี่คือความลำบากที่แท้จริง
ตัวเขาไม่เข้าใจว่าไปทำอะไรให้ชายคนนั้นไม่พอใจหรือเปล่า? เพราะทุกสิ่งที่เขาเคยมี ทุกสิ่งที่เขาเคยได้รับ ถูกอีกฝ่ายแย่งไปทีละอย่าง ทีละอย่าง จนกระทั่งตอนนี้เขากลับมาไม่เหลืออะไรอีกครั้ง...
ไม่เหลือแม้แต่อัตลักษณ์ที่คนภาคภูมิใจอย่าง One for all
ไม่เหลืออะไรแล้ว....
เลือดสีแดงฉานไหลอาบย้อมพื้นกระเบื้องสีขาวในห้องน้ำให้กลายเป็นสีแดง กลิ่นคาวสนิทลอยคลุ้งไปทั่วห้อง ตีเข้าจมูกเจ้าของกลิ่นคาวนี้จนอยากจะอ้วก หากแต่ตัวอิสึคุเองนั้นเจ็บเกินกว่าที่จะมาใส่ใจกับกลิ่นคาวเลือดของตนเอง
ร่างเล็กนั่งพิงกำแพงในห้องน้ำพลางเหม่อมองกำแพงกลับด้วยสายตาว่างเปล่า คมมีดคัตเตอร์ที่กรีดลงไปในเนื้อหนังทั่วร่างอย่างน่าสยดสยอง ก็ไม่เจ็บปวดเท่าความรู้สึกสิ้นหวังและหดหู่ที่อยู่ในใจ
เขาเหนื่อยแล้ว
เขาท้อแล้ว
เขาไม่ไหวแล้ว
มันหนักหนาเกินไป
ทุกอย่างมันพังไปหมด
มันพังเพราะชายคนนั้น
ชายที่มีชื่อว่า
"ชิน ชิไอ"
นี่คงเป็นการกลั่นแกล้งที่หนักที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของอิสึคุ การที่ตัวเขาถูกใส่ร้ายว่าแอบโกงข้อสอบปลายภาคของปีสอง โดยมีหลักฐานคาตาคือชีทคำตอบของการสอบข้อเขียนปลายภาค เขายังจดจำสายตาของเหล่านักเรียนและอาจารย์ได้เป็นอย่างดี สายตาที่ส่อแววทั้งผิดหวัง โกรธ เกลียด เหยียดหยาม สะใจ เยาะเย้ย โดยเฉพาะสายตาของชายคนนั้น ชายที่มีชื่อว่า ชิน ชิไอ
'ผม..ชนะ'
นี่คือสิ่งที่อิสึคุอ่านได้จากปากของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะถูกพาตัวไปทำเรื่องไล่ออกจากโรงเรียนทันที สายตาผิดหวังของเหล่าครูอาจารย์และสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียดมากมายส่งผ่านตีแผ่ใส่เต็มหน้าเด็กหนุ่ม
โอเค เขาถูกไล่ออก.....
แต่ดูเหมือนว่าความโชคร้ายนั้นจะยังไม่หมดลงเพียงเท่านี้ ตัวเขาในตอนนี้เรียกได้ว่าโดนจับตัวมาทันที หลังจากที่อาจารย์เฉดหัวเขาออกมาจากรั้วโรงเรียน กลุ่มคนปริศนาพร้อมกับชายที่ทำลายชีวิตของอิสึคุกำลังยืนคุยกัน ก่อนที่กลุ่มคนปริศนานั่นจะเดินมาหาเขา พร้อมกับลากตัวไปทันทีโดยที่เขาก็มิอาจขัดขืนอะไรได้...
และวันนั้นเขาก็ได้รู้ ว่าอีกฝ่ายที่นอกจากจะตั้งใจแย่งทุกๆอย่างไปแล้ว ยังมีของแถมมาให้อีกนั่นก็คือ การส่งเขาไปตายในโรงงานนรกแบบที่ไม่มีใครรู้.....
.
.
.
.
.
.
.
"เนื่องจากว่า เราได้เสียใจกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น และยังเป็นความโชคดีที่เรายังหาตัวนักเรียนคนนั้นเจอ ดังนั้น เขาจะกลับมาเรียนร่วมห้องกับพวกเราอีกครั้งในปีสุดท้ายของพวกเธอ..."
เสียงประตูดังขึ้น พร้อมกับร่างผอมสูงหุ่นสมส่วนเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีที่คล้ายกับอันธพาล มือข้างหนึ่งถือคาตานะคู่ใจวางพาดบ่าตนไว้ เสริมความน่ากลัวและลุคโหดเหี้ยมด้วยแววตาสีเขียวแก่เฉี่ยวคม
ไม่มีเสียงพูดอะไรนอกจากประโยคแนะนำตัวสั้นๆ สายตากวาดไล่มองไปที่อดีตเพื่อนร่วมห้องทุกคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา จนกระทั่งไปหยุดที่ชายคนหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไปมากเลย หลังจากที่ตัวเขาไม่อยู่
แรงกดดันมหาศาลถูกปล่อยออกมาทุกย่างก้าวที่เขาเดิน ดวงเนตรที่เฉี่ยวคมดุร้ายราวกับสัตว์ป่า กวาดมองเพื่อนร่วมห้องทุกคนที่จ้องเขา และใครก็ตามที่ได้สบตาคู่นี้ พวกมันต่างก้มหน้าหนีราวกับกลัวความผิดที่พวกมันเคยก่อกับเขาไว้เมื่อครั้งยังอดีต
แต่เขาจำเป็นต้องสนใจ? ในเมื่อตอนนี้ตัวเขาเองก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากเครื่องจักรสังหารมีชีวิตหรอกนะ ความรู้สึกที่หลงเหลืออยู่น่ะ มันคือความแค้นและความอาฆาตทั้งนั้น
ดูสิ แม้แต่อาจารย์ไอซาวะยังไม่กล้าสบตาตรงๆเลย...
กลัวความผิดในสิ่งที่ทำลงไปสิท่า :)
แน่นอนว่าการเรียนการสอนนั้นไม่ได้อยู่ในจุดที่ว่าร่างผอมบางจะสนใจเลยแม้แต่น้อย ปล่อยใจให้ว่างเปล่าแล้วทอดสายตามองไปยังด้านนอกของห้องเรียน หวนนึกถึงความอัปยศอดสูในอดีตและความเลวร้ายที่ถึงขันถูกส่งให้ไปตายแล้ว ก็เผลอปล่อยออร่าความน่ากลัวออกมาจนคนในห้องอึดอัดไม่เป็นอันเรียน
ครั้นอาจารย์จะเอ่ยขัดก็มิกล้า เพราะเพียงแค่ดวงเนตรเฉี่ยวคมคู่นั้นตวัดหันมา ริมฝีปากก็ปิดสนิททันทีอย่างไม่อาจควบคุม เลยต้องจำใจสอนทั้งๆอึดอัดแบบนั้น....
ความน่าสมเพชที่กำลังอยู่เบื้องหน้า ขัดจิตขัดใจจนเด็กหนุ่มต้องถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยของวัน ดวงเนตรเฉี่ยวคมมองชามคัตสึด้งในมือของอดีตเพื่อนสนิทสาว ที่กำลังยื่นมาให้ตรงหน้าด้วยความสั่นกลัวจนน้ำในชามกระเพื่อมแทบหก
"คือ..ข..ข...."
อุรารากะก้มหน้างุด เบื้องหลังคือเหล่าบรรดาเพื่อนสาวอีก 5 ชีวิตที่ยืนหน้ากระดานเรียงหนึ่งด้วยใบหน้าที่ชื้นฉ่ำไปด้วยหยาดเหงื่อ พวกเธอรู้ ว่าการกระทำในแต่อดีตนั้นยากที่คนตรงหน้าจะให้อภัย แต่ก็ได้แอบหวังไว้นิดๆว่า.....
เพล้งงง!!!
ชามคัตสึด้งที่เคยเป็นของโปรด ถูกฝ่ามือเรียวขาวซีดของเด็กหนุ่มปัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี นั่นทำให้ทุกคนมองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ อุรารากะที่ตั้งใจจะมาขอโทษ กลับน้ำตาซึมไปด้วยความรู้สึกผิดที่ตีตื้นขึ้นอีกมากกว่าเดิมเป็นหลายร้อยเท่า
มันก็สมควรแล้ว สมควรแล้วเพราะเพื่อนสนิทอย่างเธอ ที่เคยสนิทกับชายตรงหน้ามาก่อน กลับกลั่นแกล้งและเลือกที่จะเชื่อชายคนนั้น ชิน ชิไอ ใช่...ทุกคนในห้องเอทั้งหมดในอดีตเข้าข้าง ชิน ชิไอ หมดทุกคน...
"พวกคุณทั้งห้องเกลียดผมไม่ใช่หรอ?"
"....."
ดวงเนตรเฉี่ยวคมมองกดต่ำอย่างดูถูกเหล่าผู้หญิงทั้งหกในห้อง ไม่มีเสียงพูดคุย นอกจากอุรารากะที่เริ่มสะอึกสะอื้นแล้วหน้าซีดลงพอๆ กับพวกผู้หญิงด้านหลัง
"และตอนนี้ผมก็เกลียดพวกคุณมากเลย..ถ้าจะมาหวังขอโทษของ้อ ขอคืนดี..."
.
.
.
.
.
"ไม่มีวันอย่างแน่นอน เพราะของพรรค์นั้น ผมไม่ต้องการ"
เมื่อพูดจบ ร่างสมส่วนของเด็กหนุ่มก็หันหลังกลับไปตามทางเดิน มือข้างขวายังคงถือดาบคู่ใจพาดไหล่ไว้ไม่ห่างกายไปไหน เขาหมดอารมณ์ที่จะทานอาหารไปนานแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องทานมันเสียด้วยซ้ำไป
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการทำลาย ถ้าหากพวกเรามีอิทธิพลมากกว่านี้ ก็คงไม่จำเป็นต้องมาเล่นบทละครเป็นนักเรียนในรั้วโรงเรียนหรอก
เพราะมันไร้สาระ และน่ารำคาญ....
"ความรู้สึกอะไร เขาไม่มีอีกแล้ว ที่มีชีวิตอยู่ทุกวันนี่ ก็ในฐานะเครื่องจักรสังหารที่เข้ามาทำภารกิจตามคำสั่งก็เท่านั้นแหละ...."
"ฮืออออ..ได้โปรด!!!"
เสียงกรีดร้องอันน่าสมเพชดังออกมาจากปากของชายหนุ่มผู้เป็นจุดเริ่มต้นของความเหี้ยมโหดเดินได้ กลุ่มผมที่เคยนุ่มกลับยุ่งเหยิงและถูกจิกลากไปอย่างไม่ใยดี หยาดน้ำตาไหลอาบใบหน้าพร้อมกับฝ่ามือที่พยายามแกะมือแกร่งของชายผมสีเขียวออก
เฝ้าร้องขอภาวนา ตัวเขารู้ว่าเวรกรรมกำลังจะตามมาเอาคืน เมื่อ ชิน ชิไอ ผู้ซึ่งเคยทำลายชีวิตคนมานับไม่ถ้วน ในวันนี้ ตัวเขาต้องมาจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของคนที่เขาเคยทำร้าย ทำลาย และแย่งทุกๆ อย่างมาจากเขา
"มิโดริยะ อิสึคุ"
"คุณชิน ผมจะส่งคุณไปตายในที่ๆ คุณส่งผมไป...โอเคนะ?"
"ไม่..ไม่!! ได้โปรด!!!!! ผม..ผมขอโทษ!!!"
ร่างนั้นดีดตัวลงมาคุกเข่ากราบแทบเท้าของเด็กหนุ่ม สองแขนเรียวตวัดเกาะกอดขาของเขาอย่างน่าสมเพช หากแต่ตัวอิสึคุเองกลับมองการกระทำนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกใดๆ ที่ฉายชัดอยู่ในนั้น....
[ My/boku no hero academia ]
|| Hell Factory PROJECT ||[ DEMO ]
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Sorry but it's just a DEMO
(ขอโทษนะ. แต่มันเป็นเพียงแค่ตัว เดโม เท่านั้น)
ชอบบบบบบบบ ชอบแนวนี้มากกก ดาร์กได้ใจ เอาไป 10 10 ไม่ต้องหัก ขอโหดๆเลยครับบ
ง่าาา เรื่องนู้นก็น่าสนเรื่องนี้ก็น่าสน น่าสนทุกเรื่องที่ท่านแต่งเลยหงะ แต่ก็สู้ๆน้าาเราติดตามทุกเรื่องเลยย งุงิๆ
อยากอ่านมากมาย แค่เดโมก็สนุกแล้ว ฮิฮิ~