[ AU ] My/Boku no hero academia || DEATH SCYTHE || allVILLAIN x Deku

_________________________________________

Death scythe

เดธ ไซต์

ฆาตกรต่อเนื่อง 

เขาไม่ขึ้นตรงกับใคร จะเคลื่อนไหวตามที่ใจอยาก  ตามจับตัวยาก ถ้าไม่อยากปรากฏตัว ก็อย่าหวังว่าจะเจอเขาได้ง่ายๆ

×××××××××××××××

ตัวเขานั้นสูญสิ้นความเชื่อใจต่อฮีโร่จอมปลอมทั้งหลาย  สูญสิ้นมันไปแม้กระทั่งความเชื่อใจในตัวฮีโร่อันดับหนึ่งอย่างออลไมท์  ทุกๆอย่างพังทลายลงในค่ำคืนสุดท้ายที่เปลวเพลิงลุกโหมกระหน่ำ กลืนกินบ้านและครอบครัวให้กลายเป็นเถ้าถ่าน....

"เด็กชายผู้รอดชีวิตจากเปลวเพลิง  มิโดริยะเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่"

........

"มิโดริยะ อิสึคุ"

[ กรีดร้องอ้อนวอนภาวนาด้วยหยาดน้ำตาของเด็กน้อยผู้บริสุทธิ์ หากแต่สิ่งตอบแทนคือคำพูดอันแสนเห็นแก่ตัวของเหล่าบรรดาฮีโร่ ]

"ช่วยแม่ผมด้วยครับ! แม่ผม..แม่ผมอยู่ข้างในนั้น!!..ได้โปรด คุณฮีโร่!!"

"ขอโทษนะ หนุ่มน้อย...แต่อัตลักษณ์ของฉันมันแพ้ทางไฟพวกนี้"

"ฉันก็ไม่อยากเสี่ยงตายเข้าไปหรอกนะ"

"แม่ของเธอคงไม่รอดแล้วล่ะ  ทำใจซะเถอะ..."

[ หยาดน้ำตาไหลนองไม่หยุดพร้อมกับความเห็นแก่ตัวที่ตัวเขาไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน  บัดนี้ พวกเขาทั้งหลายที่ตัวเด็กน้อยเคยชื่นชมมาตลอด กลับทำสีหน้าหวาดกลัว ระคนขยาดขลาดเขลาที่จะเข้าไปช่วยชีวิตของผู้เป็นแม่ที่ติดอยู่ในกองไฟ ]

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!"

[ แว่วเสียงของผู้เป็นมารดาดังออกมาจากตัวบ้าน  เด็กน้อยดิ้นสุดชีวิตหวังจะเข้าไปช่วยผู้เป็นแม่ หากแต่สิ่งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีดำ คือต้นเสาและกองเพลิงที่กำลังทับถม และคลอกร่างแม่ของเขาไว้.... ]

"ออล..ไมท์"

[ แต่ก็ไม่มีใครมา........... ]

* He tried to call somebody help his mom

* But nobody came...

       เวลา 23 : 55 น. ณ กรุงโรมในอิตาลี....

     เสียงเพลงคลอดังก้องอยู่ในโบสถ์ชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นเสียงเพลงที่ชวนให้ผู้คนรู้สึกสงบหากได้ฟังมัน หากแต่ความเป็นจริงนั้นมันไม่ใช่....

"เห้ย!! ไอ้หนู!! แกเป็นใครมาจากไหนวะ!!!?"

   โศกนาฏกรรมยามค่ำคืนกำลังจะเกิดขึ้นในโบสถ์แห่งนี้ เพียงนับเวลาถอยหลังไม่กี่อึดใจ  เด็กน้อยในความมืดเพียงตัวคนเดียว กับอันธพาลในโบสถ์นับร้อยกว่าชีวิตที่รายล้อม  ร่างบางในชุดที่ดูคล้ายกับบาร์เทนเดอร์ กอดเคียวคู่ใจไว้แนบกาย...

"ไอ้ชุดแบบนี้น่ะ..เด็กเสิร์ฟหรือเด็กขายตัววะ ฮ่าๆๆ!!!"

   ร่างบอบบางเหมือนอิสตรียื่นก้มหน้าจ้องมองเหล่าอันธพาลทั้งหลายผ่านเงามีดเคียวคู่กาย  ดวงตาสีเขียวที่เคยสวยงามดั่งมรกตในอดีตกลับกว่างเปล่าไม่รู้สึกอะไร..

"นี่...ในโบสถ์...เขาห้ามเสียงดังนะครับ..."

   แววตาเลื่อนมองอันธพาลคนหนึ่งที่อาจหาญเข้ามาใกล้ด้วยจิตใจอันสกปรกโสโครก  แววตาอันแสนต่ำช้าไล่มองร่างบางสมส่วนเหมือนหญิงของเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ฉันว่าแก..ก็คงถนัดงานบริการด้วยใช่ไหมล่ะ หึหึ~"

   ฝ่ามือหยาบกร้านสกปรกและน้ำเสียงแหบต่ำที่ฟังแล้วแสยงหูดังขึ้น  ร่างบางของเด็กหนุ่มผู้อยู่ท่ามกลางดงอันธพาลนับร้อยถอยห่างออกจากอีกฝ่ายนิดหน่อย

"นี่น่ะ..มันในโบสถ์นะครับ อย่าทำตัวต่ำตมเหมือนสุนัขที่เป็นโรคเรื้อนข้างถนนสิครับ"

   คำพูดแสบสันดังออกมาจากเด็กหนุ่ม ช้อนสายตาอันว่างเปล่ามองอันธพาลตรงหน้าที่กำลังฟิวส์ขาด  ดวงตาของมันวาววับไปด้วยความโกรธ พุ่งตัวเข้าใส่หมายจะต่อยให้เด็กนี่สิ้นฤทธิ์...

ผลัวะ!!!!

โดนเสนียดแตะตัวแล้วสิ...

   หยาดเลือดสีดำไหลหยดจากมุมปากออกมาให้เห็น  ดวงตาแวววับอยู่ครู่หนึ่งด้วยอารมณ์ที่เริ่มคุกกรุ่น  กำชับเคียวคู่กายในมือไว้แน่น เตรียมพร้อมนับถอยหลังให้กับโศกนาฏกรรมที่กำลังจะมาเยือนในโบสถ์แห่งนี้

"ไอ้ไก่อ่อน!! อย่ามาทำเป็นอวดดีหน่อยเลยน่า!!"

วูซซซซ!!!

   ลมเย็นยะเยือกพัดเข้ามาในโบสถ์ทันที ความเย็บซาบซ่านที่แทรกซึมเข้าไปถึงกระดูกจนเสี้ยววิหนึ่งที่ความกลังเกรงต่อร่างบางบังเกิด  เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้าง...

"ในสถานที่บางแห่ง มันก็ควรจะมีมารยาทกันบ้าง"

"ไม่เข้าใจกันเลยจริงๆ ว่าพ่อแม่ได้สั่งสอนพวกแกกันมารึเปล่า..."

"หรือว่า...พวกแกจะเป็นเพียงก้อนเนื่อเน่าข้างถนนที่คอยเป็นเสนียดสกปรกเกาะขาคนอื่นไปทั่วล่ะ?"

"เห๋หหห??  ว่าแต่...พวกแกเป็นวิลเลินใช่หรือเปล่า??"

"ฮีโร่อยู่ไหนล่ะ?...อ๋อ?  ฮีโร่คงเห็นแก่ตัวแล้วเอาแต่นอนหลับคุดคู้อยู่บนเตียงที่รกไปด้วยกองกระดาษขยะสินะ..."

"รู้อะไรไหม? การกำจัดวิลเลินอย่างถูกวิธีน่ะ มันคืออะไร!!?"

"โอ้ห์~  ดูเหมือนว่าโบสถ์นี้..จะทำให้ประตูมันเปิดเข้ามาด้านในสินะ~"

   ร่างบางแอ่นตัวไปด้านหลัง เงยหน้ามองกระจกเพดานใสที่กำลังฉายภาพวิวดวงจันทร์เต็มดวงที่กำลังสาดแสงสีนวลลงมาในโบสถ์  รูม่านตาหดเล็กลงพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉีกกว้างขึ้น เคียวคู่กายสะท้อนแสงวิบวับ แวบหนึ่งมันสะท้อนให้เห็นใบหน้าของใครบางคนที่กำลังหิวกระหายในบางอย่าง

( อย่าพล่ามเยอะสิครับ...รีบกินเถอะ ผมหิวจะตายอยู่แล้ว )

   เสียงระฆังขีดเส้นตายดังขึ้น พร้อมกับศพมากมายที่หัวหายแทบจะในทันที โศกนาฏกรรมในโบสถ์ที่เงียบเชียบและสงบราวกับว่าไม่มีอะไร

พรูดดดดดดด!!!

   โลหิตคาวพุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้า และตกลงมาราวกับห่าฝน ย้อมพื้นกระเบื้องหินแกรนิตเคลือบเงาให้กลายเป็นสีแดงฉาน  ยามแสงจันทร์สาดส่องลงมา เลือดนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำเงินอย่างน่าพิศวง

จ๋อม...

   ขยับขาออกให้เท่าระดับหัวไหล่  ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะชูเคียวคู่ใจที่ความจริงคือสิ่งที่สิงสู่อยู่ในกายเขามาตลอดนับตั้งแต่การสูญเสียในวันนั้น   คมมีดเคียวสีเงินสะท้อนกับแสงจันทร์ ก่อนที่พื้นที่โดยรอบจะปรากฎเป็นดวงแสงสีฟ้าอมขาวขึ้นมานับร้อยดวง

   มันคือ  ดวงวิญญาณมนุษย์....

"กินมันเข้าไปสิ..น้องพี่  แล้วเราจะแข็งแกร่งขึ้น...."

   เสียงระฆังได้สิ้นสุดลง  พร้อมกับดวงวิญญาณบริสุทธิ์นับร้อยดวงที่ถูกซาตานกลืนกิน อย่างไม่มีทางเลี่ยง...

__________

Project By 

Karen_zaza

_________

โอ้วววววว!!! สำหรับใครที่เป็นแฟนตัวยงของเรื่องนี้ และเป็นขาประจำที่ติดตามทุกเรื่องของไรท์แล้วล่ะก็  ไรท์มีข่าวดีจะมาบอก ซึ่งมันก็คือ!!!

ช่องทางการติดต่อใหม่!

โดยช่องทางการติดต่อที่เพิ่มเข้ามานั้นจะเป็นทวิตเตอร์ของไรท์เอง  เข้าไปหาได้เลย 

ทวิตเตอร์ : @KarenZaZa

อีเมลล์ : girl48285@gmail.com (ไม่แนะนำให้ติดต่อ เพราะเมลล์นี้ขยะสดเยอะมาก 5555)

ช่องทางการส่งแฟนอาร์ต สามารถส่งได้ที่สองช่องทางนี้เลยนะคะ โดยทุกท่านหรือท่านใดที่มีความประสงค์จะส่งทางอีเมลล์ กรุณาแจ้งบอกด้วยนะค้าาาา

Karen_zaza