[fic Mha x resident evill] ผมก็แค่เจ้าของคลินิกเอง

สถานที่หนึ่งในแอฟริกาภูเขาไฟแห่งหนึ่งร่างๆนึงได้มองไปที่จรวดที่ได้พุ่งเข้ามาใส่ตรงหน้าของเจ้าตัวด้วยความสิ้นหวังตัวของร่างนั้นกรี้ดร้องออกมาด้วยดังลั่นไปทั่วพื้นที่ว่า

"คริสสสสนสส!!!!!!!!"เสียงร้องนี้นตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้นแต่อฝงไปด้วยความเศร้าที่ตัวเองต้องมาตาย

และภาพทุกอย่างก็ตัดไป

ชายที่เรียกตัวเองว่าเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดและเจ้าของบริษัทมรณะ อัมเบรลล่า ใช่เขาคือเวสเกอร์ได้สิ้นแล้วแต่ทว่า

"อาโล่ ท่านผู้เจริญ"เสียงๆนึงดังขึ้นมาเรียกให้เวนเกอร์ได้ตื่นขึ้นมาจากความตายอีกครั้งพร้อมกับตัวเวสเกอร์ได้ถูกหมักนั่งติดอยู่กับเก้าอี้อยู่

เวสเกอร์ได้มองไปที่ตรงหน้าพร้อมกับเขารู้สึกหวาดกลัวสิ่งตรงหน้าแบบบอกไม่ถูกความกลัวไม่เคยมีในตัวเขาแต่ครั้งนี้มันเกิดขึ้นในจิตใจของเวสเกอร์

"ว่าไงมนุษย์ที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าอย่างเจ้านะ กลัวงั้นเหรอ"สิ่งตรงหน้าเวสเกอร์คืดใบหน้าขนาดใหญ่ตามภาพขี้เกียดอธิบาย

"แกตัวอะไรกันแน่!?"เวสเกอร์พูดพร้อมกับพยายามดิ้นออกจากเก้าอี้แต่ทำไม่ได้

"กูพระเจ้าและกูก็เป็นพ่อมึงด้วยไอสัด จะว่าเป็นพ่อของมนุษย์ทุกคนก็ได้"ใบหน้าพูดออกมาพร้อมกับเอาหน้าของมันมาใกล้เวสเกอร์จนทำให้้จ้าตัวต้องหันหน้าหนี

"ฟังไอลูกชาย แกได้รับโอกาสจากฉันและแกใช้มันให้ดีๆด้วย ชีวิตที่ผ่านมาแกไม่เคยใช้ชีวิตแบบคนปกติเลยแม้แต่น้อยและถูกกระทำเหมือนเครื่องมือจนหลงผิด"ใบหน้าใหญ่พูดออกมาพร้อมกับค่อยถอยห่างจากเวสเกอร์ก่อนที่เวสเกอร์จะหันกลับมาเหมือนเดิม

"พ่อขอโทษที่ลูกต้องมาเจอแบบนี้ มนุษย์ส่วนมากมันเหม็นเน่าเสียจริง...เพราะฉะนั้นพ่อจะให้โอกาสเจ้า'ใบหน้านั้นพูดออกมาและค่อยๆทำหน้า้ศร้าก่อนจะกลับมาเป็นใบหน้าที่ยิ้มเหมือนเดิม

"โอกาสอะไร"

"การใช้ชีวิตเหมือนคนปกติในโลกใบที่พ่อเลือกให้เจ้าไง"เวสเกอร์พูดออกมาด้วยความสงสัยแต่กลับถูกตอบอย่างรวด้ร็วเหมือนอีกฝ่ายอ่านใจเขาได้

"เอาละไวรัสในตัวเจ้าพ่อทำอะไรกับมันไม่ได้ทำได้แค่ให้มันดีกว่าเดิมและดียิ่งขึ้นไปอีกเพราะมันพัฒนาตัวเองได้ตลอดเวลาส่วนอัตลักษณ์ของเจ้าคือเรียกพวก B.O.W ออกมาช่วยสู้อะนะ...ส่งไปที่คลินิกที่พ่อสร้างขึ้นยาและของอื่นๆไม่มีวันหมดให้เจ้า...เงินในกระเป๋าตังค์ก็ไม่มีวันลดละกันนะ"ใบหน้านั้นพูดออกมาเวสเกอร์ที่ได้แต่งงก็มองด้วยความไม่เข้าใจ

"เอานี่คู่มือบนโลกใบนั้นและนี้แว่นของเจ้าและนี่โทรศัพท์"ใบหน้าผู้พร้อมกับใช้พลังจิตโยนสมุด

บันทึกให้เวสเกอร์พร้อมกับแว่นที่โยนใส่เข้าที่ใบหน้าอย่างพอดีและโทรศัพท์

"โชคดีนะบูตรแห่งข้า"ใบหน้านั้นพูดออกมาก่อนที่พื้นข้างล่างที่เวสเกอร์ได้เปิดออหก่อนที่ร่างของเวสเกอร์จะร่วงไปพร้อมกับเก้าอี้และสิ่งของพวกนั้นที่ใบหน้านั้นให้

"อาโล่ ไปละ"ใบหน้าพูดพร้อมหายไปในทันที