รักที่วาดไว้

‘ภาพเธอยังคงชัดเจน ภาพเธอยังคงฝังใจ

ทุกเรื่องราวฉันยังจดยังจำไว้

เรื่องเธอไม่เคยลบเลือน เรื่องเธอไม่เคยจางหาย

ทุกเรื่องราวยังติดตรึงในหัวใจ

ผ่านมาเนิ่นนานเท่าไร จะผ่านไปอีกนานแค่ไหน

เธอยังคงอยู่ตรงนี้ อยู่ที่ในหัวใจ

อยากจะลบ อยากจะลืม อยากให้เธอเลือนหาย

แต่มันยากจะตัดใจ มันไม่ง่ายเลย

รักที่เคยวาดเอาไว้ รักที่เธอเคยมอบให้ไว้

จะลบมันออกจากใจได้อย่างไร ไม่รู้เลย ไม่รู้เลย’

“เราเลิกกันเถอะพู่”

นั่นคือคำพูดที่ยังดังก้องอยู่ในหูเธอมาจนถึงทุกวันนี้ หลายปีแล้วแต่เธอรู้สึกเหมือนเขาเพิ่งพูดกับเธอไม่กี่วันนี้เอง เธอไม่เคยรู้เหตุผลเลยว่าเพราะอะไรเขาถึงบอกเลิกเธอ เขาไม่เคยบอกเหตุผลและเธอก็ไม่เคยอยากจะถาม

เขาบอกตัดความสัมพันธ์แล้วเดินไปจากชีวิตของเธออย่างไร้เยื่อใย มาวันนี้เขาจะกลับเข้ามาในชีวิตเธอเพื่ออะไร

"พี่รู้ว่าพู่โกรธ พี่ไม่มีอะไรให้แก้ตัว แต่พี่อยากแก้ไข เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมพู่"

"ชีวิตพี่ดูง่ายจังนะคะ คิดจะตีจากก็ตัดฉับอย่างเลือดเย็น คิดจะกลับมาก็พูดสั้นๆ แค่นี้ พี่เห็นพู่มีเขาอยู่บนหัวที่จะให้พี่จูงจมูกไปไหนได้ตามชอบใจเหรอคะ"

"พู่กัน"

"กลับไปเถอะค่ะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น คนอย่างพู่เจ็บแล้วจำ ยิ่งเจ็บมากก็ยิ่งแค้นมาก อย่าให้พู่เกลียดพี่มากไปกว่านี้เลย"

พู่กันพูดแล้วก็เดินฉับๆ เข้าบ้านไป ปลายธนูได้แต่ผ่อนลมหายใจแล้วมองตามร่างอรชรไปก่อนตัดสินใจกระโดดข้าวรั้วเตี้ยๆ ก้าวยาวๆ เร็วๆ เดินไปให้ทัน

"เอ๊ะ! พี่ถือวิสาสะเข้าบ้านคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงคะ ออกไปนะไม่อย่างนั้นพู่จะแจ้งความข้อหาบุกรุก"

"โทรศัพท์มือถือพู่อยู่นี่จะโทรแจ้งยังไงดีล่ะ"

ต๋อม!

"โอ๊ะ! พี่ขอโทษนะพู่ พี่เผลอทำหลุดมือไป" ปลายธนูพูดยิ้มๆ หน้าตาท่าทางเขายียวนกวนประสาท

พู่กันมองโทรศัพท์มือถือที่ร่วงลงสระบัวอย่างตกตะลึง เธอแทบกรี๊ดออกมาให้สมกับความโกรธแค้นเกลียดชังที่อัดแน่นในอก อดีตเธอมองเขาผิดไปจนไม่น่าให้อภัย เพราะแท้จริงแล้วปลายธนูเป็นจอมวายร้ายและกวนประสาทที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา เขาไม่ใช่ผู้ชายแสนดีอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่แสดงให้เธอเห็นสักนิด

พู่กันหันรีหันขวางอยากคว้าอะไรมาฟาดศีรษะเขาสาสมกับความแค้น เธอเกลียดนักพวกถือคติตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก เขาควรอยู่ในที่ของเขา อยากมีผู้หญิงเคลียคลอสักกี่คนก็เอาเงินฟาดหนักๆ เข้า คนชอบเงินรักความสุขสบายมีเกลื่อนไป ไม่ใช่มาตามตอแยเอากับเธอแบบนี้

"พี่จะมาตอแยกับพู่ให้ได้อะไรคะ แค่การเอาชนะผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่มีทางสู้พี่ได้มันน่าภาคภูมิใจนักเหรอ"

"พี่อยากได้หัวใจไม่ได้อยากเอาชนะ พู่เคยรักพี่ยังไงพี่ก็อยากให้พู่กลับมารักพี่เหมือนเดิม"

พู่กันมองหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เขามันช่างเห็นแก่ตัวเอาแต่ได้ น่ารังเกียจนัก เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแล้วเอ่ยเบาๆ แต่หนักแน่นจริงจัง

"ต่อให้ตายแล้วเกิดมาเจอกันใหม่สิบชาติร้อยชาติพู่ก็ไม่มีวันรักคนอย่างพี่อีกแน่นอน แต่ถ้าพี่คิดจะตามตื๊อยาวนานขนาดนั้นก็เรื่องของพี่ไม่ใช่เรื่องของพู่ หลีกไปค่ะ พู่เสียเวลามามากพอแล้ว"

พู่กันก้มลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นจากสระบัว หญิงสาวมองโทรศัพท์มือถือที่เปียกโชกด้วยความเจ็บใจก่อนตวัดสายตามองเขาอย่างเชือดเฉือน

ปลายธนูได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้พู่กันเดินเข้าบ้านไป คำพูดเพียงเท่านี้ไม่ได้ทำให้เขายอมถอยง่ายๆ แน่นอน ก่อนเขาเคยทำให้พู่กันรักได้อย่างไร เขาก็จะทำให้เธอรักเขายิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า น้ำหยดลงหินทุกวันยังสึกกร่อน ให้มันรู้ไปว่าหัวใจอ่อนๆ ของเธอจะไม่หวั่นไหวโอนเอนบ้าง

"ไม่ต้องรอสิบชาติร้อยชาติหรอก แค่ชาตินี้ชาติเดียวพอ พี่จะทำให้พู่กลับมารักพี่ยิ่งกว่าเดิม" เขาพูดแล้วก็กลับออกจากบ้านของพู่กันมา เจ้าของบ้านมองลอดผ่านผ้าม่านเห็นเขาเปิดประตูรั้วออกไปแล้วก็ผ่อนลมหายใจยาว หวังว่าเขาจะไปแล้วไปลับไม่มาวอแวให้เธอต้องรู้สึกยากลำบากอีก เจ็บช้ำมามากพอแล้ว เธอจะไม่ยอมเจ็บมากไปกว่านี้อีกแล้ว

++++++++++++++++++++++

ติดตามเรื่องราวความรักของปลายธนูกับพู่กันต่อได้ทุกวันที่นี่นะคะ ส่วนในรูปแบบ Ebook รอพบกันที่ Mebmarket เร็วๆ นี้

​หญิงกัญญ์กลับมาแล้วค่ะ 'รักที่วาดไว้' เป็นนิยายแนวโรแมนติกดราม่า เรื่องราวความรักบนความต่างของคนสองคน การเดินทางของความรักมีเงื่อนไขและข้อแม้ที่เป็นบททดสอบว่าคนทั้งสองจะก้าวเดินถึงจุดหมายปลายทางของความรักได้หรือเปล่า หญิงพยายามถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครอย่างมาก ถ้าอ่านแล้วยังติดขัดอย่างไรก็น้อมรับคำแนะนำเพื่อปรับปรุงผลงานค่ะ

ปล.ขอวิจารณ์กันด้วยความสุภาพนะคะ หัวใจหญิงค่อนข้างเปราะบางกับความแข็งกร้าวดุดัน

ไปอ่านกันเถอะค่ะ 

ฝากช่องยูทูปและผลงาน Ebook เรื่องแรกด้วยนะคะ