จมดิ่ง

เรื่องนี่อาจมีนิยายอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วฉันมักจะลงชีวิตจริงมากกว่า ตามสไตล์lazy ชีวิตที่lazy จะเกี่ยวกับความฝันและประสบการณ์เล็กๆน้อยๆที่เจอ อาจจะปะปนอยู่กับนิยาย ไม่แน่นิยายดังๆที่คุณชอบและกำลังอ่านอยู่อาจเป็นชีวิตจริงของใครบางคน นักเขียนส่วนใหญ่มักใช้เรื่องในชีวิตประจำวันมาเขียนเสมอ เพราะมันทั้งสมจริงและเข้าใจคนเรามากพอสมควร ทำให้เราอินไปกับนิยายที่เราอ่านได้ 

ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่อ่านแล้วอินไปกับมัน ฉันเริ่มเขียนนิยายที่ไม่เกี่ยวกับชีวิตฉันสักนิด มันไม่สะดุดตาใครสักนิดรวมถึงตัวฉันเองด้วย ฉันรู้สึกว่ามันไร้ชีวิตชีวา ราวกับเด็กพึ่งหัดเขียนหนังสือ ฉันได้ตั้งคำถามกับตัวเองมากมายว่าทำไมฉันถึงทำแบบนั้นและแบบนี้ไม่ได้ จนหลายคนได้ตอบฉันมาว่า "ให้ฉันเขียนเกี่ยวกับชีวิตของฉันสิ" ฉันก็ได้แต่นั่งนึก ว่าชีวิตฉันมีอะไรน่าสนใจตรงไหน ซึ่งก็คิดมาปีกว่าๆก็คิดไม่ออก จนปีนี้ฉันได้นึกย้อนดูว่าชีวิตของฉันมันเป็นเรื่องราวแทบจะเป็นหนังสือได้สักสองสามเล่มหนาได้ ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่า 'ชีวิตของคนเรามีเรื่องราวเสมอ' 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือหลงเข้ามา แต่ฉันก็อยากจะให้คุณอยู่อ่านเรื่องราวของฉันไปจนจบนะคะ^_^

*ขอโทษที่นอกเรื่องไปเยอะนะคะ ฉันเป็นคนชอบเอ่ยเรื่องราวต่างๆเข้ามาผสมด้วยน่ะค่ะ 

ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว..

ฉันเคยฝันถึงคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนและแน่นอนว่าฉันไม่เห็นหน้าเขา(-_-")

ไม่รู้ว่าคุณอ่านแล้วคุณจะคิดยังไง แต่สำหรับฉันแล้ว..ฝันนั้น...คือดีย์~ แต่ที่พีคคือไม่มีในชีวิตจริงให้สำหรับคนอย่างฉัน (T^T)

[เริ่มกันเถอะค่ะ]

เมื่อครั้งหนึ่งเคยฝันว่า...

ณ หน้าอาคาร6 รร.มัธยมแห่งหนึ่ง

เอ๊ะ!โทรศัพท์ใครมาอยู่นี่หว่า หันซ้ายหันขวา

อ๊ะ!นั่น! "พี่คะ!" ชายหนุ่มม.ปลายหันหลังกลับมา "นี่ใช่โทรศัพท์พี่รึเปล่าคะ?" ชายหนุ่มมอง "ใช่ครับ"

"พอดีหนูเห็นมันตกอยู่อ่ะค่ะ"

"อ๋อครับ"(อ่อนโยนจัง#ในใจหญิงสาว)

"ถ้าไม่มีมันพี่คงแย่ ขอบคุณน้องด้วยนะ" พี่เขายิ้ม^_^ เอ๊ะ!เดี๋ยวนะ! พี่เขาเป็นหนุ่มฮอต รร.นี่หว่า น่ารักชิบ#ในใจหญิงสาว ทั้งสองคุยไปหัวเราะไป

"น้องยังไม่กลับหรอ?" ชายหนุ่มเอ่ยถาม หญิงสาวรุ่นน้องครุ่นคิด จะตอบยังไงดีหว่า "กำลังจะกลับค่ะ"

"พี่ไปก่อนนะ บาย~" ชายหนุ่มยิ้มให้ ก่อนจะควบรถมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบค์

"บาย~ค่ะ" หญิงสาวยิ้มตอบ

ภาพตัดมาที่...วันวาเลนไทน์!!!

' วันวาเลนไทน์ ที่ทุกคนเฝ้าคอย วันนี้ อากาศดี รื่นเริง เสียงกรี๊ดกร๊าดบ้าง เสียงแซวบ้าง มีการบอกรักมากมาย มีการมอบช่อดอกไม้ ที่กล่าวมาทั้งหมด เด็กหญิงมัธยมต้นไม่ได้อะไรเลย พี่คนนั้นคงจะได้เยอะมาก ก.ไก่ล้านตัว ก็เล่นน่ารักซะ เด็กสาว(ตัวไม่)น้อยมัธยมต้นไม่สนสิ่งที่เกิดขึ้น มุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนอาคาร6 ไปที่ห้องเรียนไปนั่งที่โต๊ะที่นั่งประจำ ถึงแม้จะไม่ใช่ห้องประจำของเธอก็ตาม '

เด็กสาววางกระเป๋าลงเก้าอี้ เอ๊ะ! ช่อดอกไม้ใคร? มาอยู่บนโต๊ะนี้ได้ไง? เด็กสาวถือช่อดอกไม้แล้วมองอย่าง.งงๆ และเดินไปถามเพื่อนร่วมชั้น ทุกคนปฎิเสธ เด็กสาวเลยเลือกที่จะเดินไปนอกห้องเรียน

"อ้าว" ชายหนุ่มที่มาเยือนใหม่ทักเด็กสาว แล้วมองที่ช่อดอกไม้ เด็กสาวเห็นดังนั้นจึงถามชายหนุ่มรุ่นพี่

"พี่รู้รึเปล่าคะ นี่ช่อดอกไม้ใคร พอดีหนูจะเอาช่อดอกไม้ไปคืนน่ะค่ะ ถามเพื่อนเพื่อนบอกว่าไม่ใช่T_T" ชายรุ่นพี่(คนดังที่เด็กหญิงเก็บโทรศัพท์ให้)เห็นดังนั้น จึงเอ่ยขึ้น

"นั่นช่อดอกไม้ของพี่เอง" ชายรุ่นพี่แลเห็นข้างในห้อง "เราเรียนนี่หรอ?"

"ใช่ค่ะ" "เรานั่งโต๊ะพี่นะรู้ป่าว?"

"หืม ไม่รู้ค่ะ55 นี่ห้องพี่หรอ?"

"ใช่ นี่ห้องเรียนประจำพี่...ช่อดอกไม้เนี่ย เราเอาไปก็ได้นะพี่ให้ ^_^"

"แต่นี่มัน...มีคนให้พี่มาไม่ใช่หรอ?" "เอาไปเถอะ พี่มีเยอะแล้ว^_^"

"อ๋อ~ค่ะ"เขิน~^_^ เด็กหญิงยิ้มอย่างเขินอายมองช่อดอกไม่สีชมพูในมือ จากนั้น...ก็ตื่นจากฝัน

ปล.ที่ตื่นเพราะแม่ปลุกนะพอดีต้องไปโรงเรียน=^=

ย้ำอีกครั้งนะว่านี่คือความฝันจริงๆ จำรายละเอียดอะไรไม่ได้มากเพราะเราก็ลืมเยอะเหมือนกัน55

หากคุณรักต้นไม้คุณจะรู้ว่ามันดีที่มีต้นไม่อยู่ เพราะหากเป็นต้นไม่ใหญ่ มันก็จะเป็นร่มบังแดดให้เรา^_^