รักนะไอ้แว่นเฉิ่ม

 

 สวัสดีครับผมชื่อ ยศพงศ์ สุวาลทอง เรียกว่า ไวโอเล็ตหรือโอเล็ตก็ได้ไวโอเลตหมายถึงความสร้างสรรค์ ความมุ่งมั่น ความสวยงาม ศิลปะครับเพราะตอนเด็กๆคุณแม่ชอบศิลปะมากจึงตั้งชื่อผมว่าไวโอเลต แต่ผมไม่เก่งศิลปะเลยสักนิด ผมชอบดนตรีมากกว่าอีก " เออขอโทษครับ "ผมมัวแต่เหม่อเลยไม่ได้ดูทางเลยไปชนกับใครไม่รู้จนแว่นหลุดเลย " หัด เออขอโทษนะครับเป็นไรรึป่าว " ชายคนนั้นพูดขึ้นผมก็เลยสายหน้าไปมาแล้วก้มหาแว่นต่อ " เออขอโทษนะครับคุณช่วยหาแว่นหน่อยได้ไหม" ผมพูดเพราะผมมองไม่เห็น "  เออแว่น " เขาพูดแล้วมองหาแว่นแต่ไม่เจอ " อะเจอแล้ว"ผมพูดพร้อมหยิบแว่นขึ่นมาใส่ " เหิย ไอ้แว่น " ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างตกใจ " เออขอโทษนะครับที่เดินชน" ผมพูดออกไปแล้วกำลังเดินไปที่โรงอาหารแต่ยังไม่ทันถึงก็มีพี่คนที่ชนเดินมาเกาะไหล่ผม ทำให้ผมสดุงโยงเลยทีเดียว " เออมีอะไรรึป่าวครับ " ผมหันหลังไปถามรุ่นพี่คนที่แตะไหล่ผม " เออน้องชื่ออะไรหรอ " รุ่นพี่ถามผม " เออชื่อโอเล็ตครับ มีอะไรรึป่าวครับ " ผมบอกชื่อไปโดยไม่ได้คิดอะไร " เปล่าหรอกแค่อยากรู้เฉยๆ " รุ่นพี่ตอบแล้วหันมายิมให้ผม ไม่รู้ทำไมรอยยิมของรุ่นพี่ทำให้ผมเสียวหลังขึ้นมา " เออ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปโรงอาหารก่อนนะครับ " ผมพูดแล้วเดินไปทันที ชิ้งดิรอไร