สงครามเผ่าพันธุ์ต้นกำเนิด

บทนำ: เฝ้ามองจากความว่างเปล่า

        เขาตายในวัย 67 ปี ในปี 2027 โดยไม่ทันได้รู้ว่าชีวิตหลังความตายของเขาจะเป็นเช่นไร ไม่มีสวรรค์ ไม่มีนรก ไม่มีแสงสว่างหรือเสียงเพลงใด ๆ ที่เคยได้ยินมาในตำนาน มีเพียงความเงียบงันและความมืดมิดที่แผ่กว้างออกไปไม่มีที่สิ้นสุด

        เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองเป็นเพียงดวงจิตที่ล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่า ไม่มีร่างกาย ไม่มีเสียง ไม่มีมือที่จะสัมผัสหรือปากที่จะพูดได้ เขาได้แต่เฝ้ามองโลกใบเดิมที่เคยอาศัยอยู่ โลกที่กำลังเดินทางไปสู่จุดจบอย่างช้า ๆ

        ในช่วงแรก ๆ หลังความตาย เขารู้สึกตื่นเต้นกับการได้เฝ้ามองโลกจากมุมมองใหม่ เขาเห็นชีวิตของผู้คนที่ยังคงดำเนินต่อไป เห็นเด็ก ๆ วิ่งเล่นในสวน เห็นผู้คนเดินทางไปทำงาน เห็นครอบครัวที่ยังคงหัวเราะและมีความสุข แม้เขาจะไม่สามารถสัมผัสหรือมีส่วนร่วมได้ แต่การได้เห็นโลกที่ยังคงสวยงามและมีชีวิตชีวาทำให้เขารู้สึกเหมือนยังมีตัวตนอยู่บ้าง

        แต่แล้ว ความตื่นเต้นนั้นก็ค่อย ๆ จางหายไป เมื่อเขาต้องเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ เขาเห็นสงครามโลกครั้งที่ 3 ปะทุขึ้นจากความขัดแย้งเล็ก ๆ ที่ลุกลามจนไม่อาจควบคุมได้ ประเทศต่าง ๆ ล่มสลาย ผู้คนล้มตาย และความหวังก็ค่อย ๆ ดับลง เหมือนแสงเทียนที่ถูกเป่าให้มอดในความมืด

        เวลาผ่านไป เขาได้เห็นสงครามโลกครั้งที่ 4, 5 และต่อเนื่องไปจนถึงครั้งที่ 9 แต่ละครั้งทิ้งรอยแผลลึกไว้บนโลกใบนี้ ธรรมชาติถูกทำลาย เมืองใหญ่กลายเป็นซากปรักหักพัง และมนุษย์ที่เคยรุ่งเรืองก็ค่อย ๆ สูญสิ้นไป เหลือเพียงเศษซากของอารยธรรมที่ครั้งหนึ่งเคยยิ่งใหญ่

        จนกระทั่งวันหนึ่ง โลกก็ถึงจุดจบ ดวงอาทิตย์ดับลง ท้องฟ้าปิดตาย และทุกสิ่งทุกอย่างถูกกลืนหายไปในความมืดมิด ดวงจิตของเขาถูกทิ้งไว้ในอวกาศอันกว้างใหญ่ โดยไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยว ไม่มีเสียง ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีสิ่งใดให้เฝ้ามองอีกต่อไป เขาถูกทิ้งไว้เพียงลำพังในความว่างเปล่าที่ไร้ขอบเขต เวลาที่เคยมีความหมายก็เลือนหายไป ไม่มีวัน ไม่มีคืน ไม่มีปีที่ผ่านไป มีเพียงความเงียบงันที่แผ่คลุมทุกสิ่ง

        ในความว่างเปล่านั้น เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า ชีวิตที่ผ่านมาของเขามีความหมายหรือไม่? การได้เห็นโลกที่เคยรุ่งเรืองค่อย ๆ สูญสลายไปจนถึงจุดจบ ทำให้เขารู้สึกเหมือนทุกสิ่งที่เขาทำมาในชีวิตนั้นไร้ค่า แต่แล้วเขาก็เริ่มคิดถึงช่วงเวลาที่เขายังมีชีวิตอยู่ ช่วงเวลาที่เขาได้หัวเราะ ร้องไห้ รัก และสูญเสีย เขาเริ่มเข้าใจว่า แม้โลกจะถึงจุดจบ แต่ทุกช่วงเวลาที่เขาได้ใช้ชีวิตมานั้นมีความหมายในตัวมันเอง

        เขาค่อย ๆ ยอมรับความจริงที่ว่า เขาไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นได้อีกแล้ว แต่สิ่งที่เขาทำได้คือการจดจำและเรียนรู้จากทุกสิ่งที่เขาได้เห็น เขาเริ่มรู้สึกขอบคุณสำหรับทุกประสบการณ์ที่เขาได้ผ่านมา แม้บางครั้งมันจะเจ็บปวดหรือยากลำบาก แต่ทุกอย่างล้วนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ทำให้เขาเป็นเขาในวันนี้

        ในที่สุด เขาก็ปล่อยวางทุกสิ่ง ทุกความกังวล และทุกความหวัง เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้ว่าเขาจะไม่ยึดติดกับอดีตอีกต่อไป เขาปล่อยให้ดวงจิตของเขาล่องลอยไปในความว่างเปล่า โดยไม่พยายามหาคำตอบหรือความหมายใด ๆ อีก 

        จนกระทั่งในความมืดมิดของอวกาศ เขาก็ได้ยินเสียงจากความว่างเปล่า เสียงนั้นไม่ใช่เสียงพูดหรือเสียงเพลง แต่เป็นเสียงที่มาจากความมืดมิดทุกทิศทุกทาง "ดวงจิตตั้งแต่อดีตและปัจจุบันจงมารวมกันที่นี่" และในชั่วพริบตา แสงสว่างก็ปรากฏขึ้น

        แสงสว่างนั้นไม่ใช่แสงธรรมดา แต่เป็นแสงที่แผ่กระจายออกไปในทุกทิศทาง ราวกับว่ามันคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง แสงนั้นไม่ร้อน ไม่เย็น ไม่เจ็บปวด แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและสงบ   

  

        พอแสงนั้นหายไป ภาพตรงหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แทนที่จะเป็นความว่างเปล่าที่เขาคุ้นเคย เขากลับพบว่าตัวเองกำลังลอยอยู่ในอวกาศอันกว้างใหญ่ ตรงหน้าของเขาคือดวงดาวขนาดมหึมาที่คล้ายกับโลก แต่มีขนาดใหญ่กว่าโลกหลายร้อยเท่า

        ดวงดาวนั้นดูมีชีวิตชีวา แม้จะอยู่ห่างไกลออกไป แต่เขาสามารถเห็นรายละเอียดของพื้นผิวได้ชัดเจน มีมหาสมุทรสีน้ำเงินเข้มที่กว้างใหญ่ ปกคลุมด้วยเมฆสีขาวที่หมุนวนอย่างช้า ๆ และมีทวีปขนาดยักษ์ที่เต็มไปด้วยป่าไม้สีเขียวชอุ่ม แสงอาทิตย์ส่องกระทบพื้นผิวของดวงดาวนั้น สร้างเงาสลับกันไปมา ราวกับว่าดวงดาวนี้กำลังหายใจอยู่

        เขารู้สึกทึ่งกับความงดงามของดวงดาวนี้ มันดูเหมือนโลกในอุดมคติที่เขาคิดว่าคงไม่มีอยู่จริง แต่ที่นี่มันอยู่ตรงหน้าเขา ชัดเจนและสมจริง เขาสงสัยว่าดวงดาวนี้คืออะไร มันเป็นโลกอีกใบในจักรวาลนี้หรือไม่? หรือมันคือโลกในอนาคตที่กำลังรอคอยการเริ่มต้นใหม่?

        เขาลองสังเกตดูให้ละเอียดขึ้น และพบว่าดวงดาวนี้ไม่ใช่แค่ดาวเคราะห์ธรรมดา มันดูเหมือนมีชีวิต มีพลังงานบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ภายใน พื้นผิวของมันไม่หยุดนิ่ง แต่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เขาเห็นภูเขาไฟระเบิดในบางจุด และเห็นแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลผ่านทวีปต่าง ๆ ราวกับว่าดวงดาวนี้กำลังเติบโตและพัฒนาอย่างต่อเนื่อง

        ในใจของเขาเริ่มเกิดคำถามอีกครั้งว่า เขามาที่นี่เพื่ออะไร? ดวงดาวนี้มีความเกี่ยวข้องกับเขาอย่างไร? หรือมันเป็นเพียงภาพลวงตาที่จิตใจของเขาสร้างขึ้นมาเพื่อให้เขามีอะไรยึดเหนี่ยวในความว่างเปล่า?

  

เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้งในความว่างเปล่า เสียงนั้นชัดเจนและทรงพลังราวกับมาจากทุกทิศทางในจักรวาล

        "ดวงจิตทั้งหมดจะต้องเข้าร่วมวัฏจักรแห่งดวงดาวต้นกำเนิดนี้" เสียงนั้นประกาศ "แต่ละดวงจิตจะได้รับ 10,000 คะแนนในการสร้างเผ่าพันธุ์ที่ตนเองต้องการ แต่จงจำไว้ว่า ถ้าสร้างเผ่าพันธุ์เกิน 10,000 คะแนน เผ่าพันธุ์นั้นจะมีข้อเสียบางประการเกิดขึ้น ยิ่งเกินมากเท่าไหร่ ข้อเสียก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น"

        เสียงนั้นหยุดชั่วครู่ราวกับให้เวลาดวงจิตทั้งหมดได้ไตร่ตรอง ก่อนจะกล่าวต่อไป "อีก 1 ชั่วโมงจะทำการจุติที่ดาวต้นกำเนิด เผ่าพันธุ์ไหนที่ดับศูนย์ที่ดาวต้นกำเนิด ดวงจิตจะดับและหายไปตลอดกาล"

        เขารู้สึกตัวสั่นเล็กน้อย แม้จะไม่มีร่างกายให้สั่นไหวก็ตาม นี่คือโอกาสสุดท้ายของเขา โอกาสที่จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ โอกาสที่จะมีชีวิตอีกครั้ง แต่ก็เป็นความเสี่ยงมหาศาลเช่นกัน ถ้าเผ่าพันธุ์ที่เขาสร้างขึ้นมาล้มเหลว เขาจะหายไปตลอดกาล

        เขามองไปที่ดวงดาวต้นกำเนิดที่อยู่ตรงหน้า มันดูยิ่งใหญ่และมีพลังมากกว่าเดิม เขาเริ่มคิดถึงเผ่าพันธุ์ที่เขาต้องการสร้าง ควรจะเป็นเผ่าพันธุ์แบบไหน? แข็งแกร่ง? ฉลาด? มีความสามารถพิเศษ? หรือควรจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่สมดุลในทุกด้าน?

        เขาเริ่มนับคะแนนในใจ 10,000 คะแนนไม่มากและไม่น้อยเกินไป เขาต้องใช้ทุกคะแนนอย่างชาญฉลาด ไม่เช่นนั้นเผ่าพันธุ์ของเขาอาจจะมีจุดอ่อนที่ร้ายแรง

        เวลาเริ่มนับถอยหลัง 1 ชั่วโมง เขารู้สึกกดดัน แต่ก็ตื่นเต้นกับโอกาสที่ได้รับ นี่คือการเริ่มต้นใหม่ การได้สร้างสรรค์เผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิต

  

        เขาจินตนาการถึงเผ่าพันธุ์ที่เขาต้องการ ภาพตรงหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เผยให้เห็นต้นแบบของสิ่งมีชีวิตมากมาย ตัวอย่างเช่น ต้นแบบมนุษย์ใช้คะแนนเพียง 1,000 คะแนน เขาเริ่มไล่ดูต้นแบบต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ จนพบว่าเผ่าพันธุ์ที่ใช้คะแนนสูงที่สุดคือ "จิตอมตะ" ซึ่งต้องใช้ถึง 100,000 คะแนน หากเขาเลือกเผ่าพันธุ์นี้ คะแนนของเขาจะติดลบถึง 90,000 แม้มันอาจเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ก็อาจมาพร้อมกับข้อเสียมากมาย เขาจึงตัดสินใจมองหาตัวเลือกอื่นต่อไป

        จนกระทั่งเขามาถึงตัวเลือกสุดท้ายในตาราง ซึ่งมีเพียงเครื่องหมาย "???" เขาลองกดเข้าไปดู แต่ก็ไม่พบคำอธิบายใด ๆ เพียงแค่เครื่องหมาย "???" ยังคงปรากฏอยู่ เขาพยายามจินตนาการถึงสิ่งอื่นเพื่อเปลี่ยนภาพตรงหน้า แต่ไม่ว่ายังไงเครื่องหมาย "???" ก็ไม่ยอมหายไป มันยังคงลอยอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกำลังท้าทายให้เขาตัดสินใจ

        ในที่สุด เวลาก็หมดลง แสงสว่างจ้าล้อมรอบตัวเขา และค่อย ๆ ดูดเขาลงสู่ดาวต้นกำเนิด โดยที่เขายังไม่รู้เลยว่าเผ่าพันธุ์ที่เขาจะสร้างนั้นจะเป็นอย่างไร...