อัพเลเวลพิชิตZOMBIE

บทนำ

ท่ามกลางเสียงลมหายใจที่หอบถี่และความเงียบงันอันน่ากลัว พัตน์ยืนอยู่ในเงามืด มองออกไปยังเส้นทางอันว่างเปล่าเบื้องหน้า ในโลกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนและแสงไฟของกรุงเทพฯ บัดนี้กลายเป็นภาพลวงตาที่หลงเหลือแต่เพียงความทรงจำ เขายืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง เศษหิน เศษโลหะ และเศษเนื้อของเหล่าซอมบี้ที่เพิ่งโดนจัดการก่อนหน้านี้ ความเหนื่อยล้าผสานเข้ากับความหิวและความตึงเครียดที่คืบคลานเข้ามาในหัวใจ พัตน์ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไร หรือเขาจะได้ใช้ชีวิตไปในแบบที่เคยฝันอีกครั้งหรือไม่

“วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ต้องเอาชีวิตรอด” เขาพึมพำกับตัวเอง มือของเขากำดาบที่เปื้อนเลือดแน่น ใบมีดของเขาเคยเงาวาวกลับหม่นหมองปะปนด้วยรอยเลือดและสิ่งสกปรกจากเหล่าซอมบี้ที่ต้องล้มลงเพราะเขา พัตน์ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเขาจะต้องมาอยู่ในสถานการณ์นี้ เพียงแค่ไม่กี่วันก่อน เมืองยังมีชีวิตชีวา มีเสียงรถราที่วิ่งผ่านไปมา เสียงหัวเราะ และการใช้ชีวิตที่ปกติสุข

แต่วันนี้ มันไม่เหลืออีกแล้ว…

ความวุ่นวายเริ่มขึ้นเมื่อมีเสียงดังกับฟากฟ้าว่าเกมได้เริ่มขึ้นแล้ว เรื่องการระบาดของเชื้อประหลาด ผู้คนเริ่มแตกตื่นและหนีตายกันอลหม่าน ในช่วงแรก พัตน์ยังคิดว่ามันคงเป็นเพียงโรคติดต่อทั่วไปที่พอจะจัดการได้ในเวลาไม่นาน แต่แล้วซอมบี้ที่ดุร้ายเหล่านั้นก็กระจายตัวออกไปทั่วเมืองราวกับฝันร้ายไม่มีที่สิ้นสุด พวกมันไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด ไม่รู้สึกถึงความเหนื่อยล้า และไม่รู้จักหยุดยั้ง

ในขณะที่เขายังอยู่ในความคิด วีณาและโจ้เดินเข้ามาใกล้ ทั้งสองเงียบขรึม สายตาสื่อถึงความเหน็ดเหนื่อยไม่ต่างกัน แม้พวกเขาจะอยู่ร่วมกันในสถานการณ์เลวร้ายนี้ แต่ความหวังที่จะเอาชีวิตรอดออกไปจากกรุงเทพฯยังเลือนลาง และยังไม่มีวี่แววของการช่วยเหลือใด ๆ

“พัตน์ เราจะทำยังไงต่อไปดี” วีณาถามเสียงเบา สายตาของเธอมองเขาด้วยความหวังแม้จะเริ่มหมองลงด้วยความอ่อนล้า พัตน์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น

“เราต้องออกจากที่นี่… ออกจากกรุงเทพฯให้ได้”