NaJaNa

บ่ายวันเสาร์ ฝนตกหนักมาครึ่งชั่วโมงได้แล้วล่ะ ถนนในซอยด้านนอกเจิ่งนองขึ้นมาบ้าง แต่ฉันก็ทำเป็นมองผ่านไป เพราะฝนที่ยังปรอยๆ ลงมา มันชวนให้ใจอยากจะอ้อยอิ่งอยู่กับอะไรสักอย่าง

หยดน้ำที่ไหลเล่นไปตามขอบผ้าใบกันสาดทรงโค้งสีเขียวหัวเป็ด คล้ายจะกวักมือชวนให้ฉันผลักประตูเพื่อออกไปสูดอากาศด้านนอก ประตูบานนี้ทำด้วยไม้เนื้อแข็งทาสีเดียวกับกันสาด ครึ่งบนมันถูกเจาะเป็นช่องๆ แล้วใส่กระจกใส เลยทำให้ข้างในและนอกร้านไม่ถูกตัดขาดกันจนเกินไป

ฉันชอบมันมากนะ ชอบกว่าช่องกระจกบานใหญ่หน้าร้านเสียอีก ถึงแม้มันจะทำให้มองทีเดียวก็ทะลุไปเห็นตึกฝั่งตรงข้ามกันได้เลย

แต่ฉันแค่ชอบมองอะไรจากช่องเล็กๆ มากกว่า ไม่อยากให้ใครเห็นสายตา ไม่อยากให้คนรู้ว่าฉันกำลังแอบมอง

ที่นี่ไม่มีกลิ่นดินหลังฝนตกใหม่ๆ ตอนนี้ฝนเริ่มซา แต่รองเท้าผ้าใบของฉันเริ่มชื้นชวนอึดอัด เพราะละอองฝนยังเล่นงานมันได้อยู่นะ ฉันพลาด แต่ไม่อยากใส่ใจ เพราะหยดน้ำจากกันสาดยังทำให้ฉันเพลิดเพลินกับมันได้อยู่ อากาศไม่ถึงกับสดชื่น ออกจากอ้าวๆ เหนียวๆ แต่ฉันว่ามันดีกว่านั่งอยู่ในห้องแอร์ของร้านแล้วกันน่ะ

หรือฉันแค่กำลังหนีอะไรบางอย่าง หนีข้อความนั้นที่ส่งความซ้ำซากมาหาจนไม่อยากเคลื่อนไหวตอบโต้อะไรกลับไปแล้ว

กินข้าวรึยัง?

ถ้าหากไม่ต้องการคำตอบที่แน่ชัดจริงจัง ก็อย่าพิมพ์มาถามเลยดีกว่า ฉันรู้ว่า เอแคลร์ ไม่ได้อยากรู้อะไรนักหรอก แต่เพราะมันไม่รู้ว่าจะถามอะไรมากกว่า แค่อยาก Keep in touch ทั้งที่ความสัมพันธ์ของเรามันเบาบางยิ่งกว่ากระดาษชำระมาตั้งนานแล้ว

สู้ทำเงียบไปเลยดีกว่า ยังจะทำให้ฉันรู้สึกอยากจะกระตือรือร้นมากกว่านี้

พอฝนหยุดตก เสียงเปิดประตูจากร้านที่ถัดจากร้านตัดสูทของคุณลุงที่อยู่ชิดกับตึกของฉันก็ดังขึ้น ตึกแถวของซอยนี้ไม่ได้สร้างเรียงต่อยาวเป็นรูปแบบเดียวกัน แต่เพราะต่างตึกต่างมีเจ้าของคนละเจ้า สร้างคนละปี มันเลยเป็นเอกลักษณ์ของย่านนี้ที่จะมีตึกสูงต่ำสลับกันไป แต่คงไว้ซึ่งความเก่าแก่ เพราะร้านของฉันก็น่าจะสามสิบปีได้แล้วล่ะ ส่วนของคุณลุง ป้าที่เป็นเจ้าของร้านเดิมของฉันบอกว่า เขาสร้างมาก่อนหน้าสิบปีเลยไม่มีดาดฟ้าเหมือนของเราและมีแค่สองชั้น ตึกร้านฉันมีสามชั้น เหมือนๆ กันกับร้านกาแฟที่เพิ่งมาเปิดใหม่ ซึ่งก็คือเจ้าของเสียงบานประตูที่เพิ่งถูกเปิดนั่นแหละ

Najana

ให้ตายเหอะ ฉันเห็นป้ายร้านแล้วทำตายืดใส่แบบไม่มีอะไรให้ตั้งชื่อกันแล้วหรือไง มันใช่ภาษาเยอรมันหรือเปล่า ถึงจะใช่ฉันก็แปลไม่ออกอยู่ดี ไม่ค่อยรู้สึกอยากไปรู้จัก เพราะเจ้าของร้านนั้น กำลังจะทำให้คนเข้าใจผิดว่าพวกเราอยู่ในซอยนานา

ฉันแหงนมองป้ายร้านตัวเองแล้วส่ายหน้า เอาจริงป่ะ ฉันว่าต้องมีสักคนแหละที่เข้าใจผิด

Nana Bookstores

ใช่ค่ะ นั่นคือชื่อร้านหนังสือของฉันเอง

มะลิไง...จะใครล่ะ