ผีลี้ลับ

หญิงสาวหน้าตาแฉล้มแช่มช้อยจูงมือกันผ่านผู้คนด้วยความนอบน้อมและเขินอายแทรกผ่านกลางวงไปหาผู้เรียก นักศึกษาสาวเฟรชชี่ปีหนึ่ง เพื่อนสนิทที่ติดตามกันมาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยม ทั้งสองทำงาน part-time ที่ร้านอาหาร ถูกพี่แหม่มตำแหน่งเชฟและพี่ริต้าผู้จัดการร้านชักชวนมาร่วมพิธีในวันนี้ด้วย เพราะเห็นว่าชาช่ากับบีเรไม่ค่อยได้ไปไหน เรียนเสร็จก็มาทำงานที่ร้าน เลิกงานก็กลับห้องชีวิตวนเวียนอยู่อย่างนี้เป็นหลัก จึงอยากจะพาน้องมาเปิดหูเปิดตาให้รู้จักโลกกว้างเสียบ้าง

“คนนี้ชื่อชาช่าค่ะ...ส่วนคนนี้ชื่อบีเร”

สองสาวไหว้ชายสูงวัยที่ถูกเรียกว่าอาจารย์ แต่ไม่ใช่อาจารย์ที่สอนในมหาวิทยาลัย และไม่ได้เป็นผู้มีวุฒิใดใดในทางวิชาการ

“เพิ่งประสบอุบัติเหตุมาใช่ไหม?” 

อาจารย์หม่อมถามกับหญิงสาวผมยาวมัดหางม้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก ทำให้คนถูกทักเกิดอาการงงและตกใจด้วยความประหลาดยิ่ง หากจะเป็นการเดาก็นับว่าเดาได้ถูกเกือบเลยทีเดียว

“ใช่ค่ะ” เธอตอบอ้อมแอ้มในคออย่างตรงไปตรงมา

“จริงหรือ! เป็นอะไรน่ะ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ผู้จัดการสาวควบตำแหน่งเจ้านายถาม

“อาทิตย์ก่อนหนูซุ่มซ่ามตกบันไดที่มหาลัยมาค่ะ”

“มิน่า...ตอนทำงานเห็นท่าทางการเดินแปลก ๆ แต่พี่ก็ไม่ได้เอะใจถามอะไร” แหม่มหรือเชฟสาวประจำร้านเอ่ย

“หนูไม่เป็นไรมากค่ะ คิดว่ายังทำงานไหวก็เลยไม่ได้บอก”

อาจารย์หม่อมกลับมองว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดา “เคราะห์ยังไม่หมด จะมีมาอีกเรื่อย ๆ”

“จริงหรือคะอาจารย์ ถ้าอย่างนั้นทำยังไงดี อาจารย์พอจะช่วยน้องหนูได้ไหมคะ”

“ไว้วันหลังค่อยพามาดูดวงแล้วกัน ส่วนวันนี้เอาไอ้นี่ไปใส่ก่อน” อาจารย์พูดตัดบทพร้อมหยิบเส้นด้ายที่ถูกถักเป็นกำไลข้อมือขึ้นมาส่งให้ทั้งสองสาวผู้มาใหม่รับไว้ แล้วหันไปคุยกับลูกศิษย์คนอื่นต่อ