ชาตินี้ดุจดั่งธารามิอาจหวนคืน

โปรย...

  “ข้าได้เลือกส่งยาห้ามครรภ์ไปให้นางแล้ว แต่ว่าท่านก็ยังวางแผนเปลี่ยนยาอีก ในเมื่อการตั้งครรภ์ของนางไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการตั้งแต่แรกจำเป็นด้วยหรือที่ข้าต้องรู้สึกยินดี”

ฟางซิ่วอิงที่ยังคงยืนอยู่ด้านนอกได้ยินเช่นนั้น ฝ่ามือบอบบางของนางก็กำเข้าหากันจนแน่น

‘เป็นเช่นที่นางคิดเอาไว้ ที่แท้เรื่องยาห้ามครรภ์ก็เป็นฝีมือของเหยียนจื่อหลันอีกแล้ว’

“ในเมื่อเจ้ากับอิงเอ๋อร์ร่วมหอกันแล้ว ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ยอมให้เจ้าทั้งสองคนหย่ากันเป็นอันขาด นางมีบุตรให้กับเจ้าก็เป็นเรื่องสมควรแล้วไม่ใช่หรือ”

“นี่ตกลงว่าท่านยังเห็นข้าเป็นบุตรชายของท่านอยู่อีกหรือไม่ จึงได้วางแผนการต่อข้าครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้ วันนั้นข้าได้บอกท่านไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่าต่อให้ข้ากับนางจะร่วมเตียงกันแล้วก็ไม่อาจทำให้ข้ากลับไปสนใจนางได้อยู่ดี”

“อวี้เฉิน ข้าไม่เชื่อหรอกนะว่าเจ้าจะไม่เหลือเยื่อใยให้กับอิงเอ๋อร์นางแล้ว ตอนนี้นางยังตั้งครรภ์บุตรของเจ้าแล้วด้วย เจ้าจะยอมลดทิฐิลงไม่ได้เชียวหรือ”

“ท่านแม่ ในเมื่อตอนนี้นางตั้งครรภ์สมตามความปรารถนาของท่านแล้ว ข้ากับนางคงไม่สามารถหย่ากันได้อีก เช่นนั้นก็ให้นางเป็นภรรยาเอกอยู่ในจวน ส่วนบุตรที่เกิดจากนางก็นับว่าเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอกตามที่ท่านต้องการก็แล้วกัน”

“เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร”

“ท่านแม่ ท่านคิดว่านางตั้งครรภ์เช่นนี้แล้วจะสามารถทำให้ข้าใจอ่อนได้หรือ ท่านคิดผิดเสียแล้ว ต่อให้วันนี้นางจะคลอดบุตรออกมา นั่นก็ไม่อาจทำให้ข้าเปลี่ยนใจหากคิดจะแต่งภรรยาอีกคนไปได้”

วาจาร้ายกาจของหลี่อวี้เฉิน ราวกับคมมีดที่กรีดลึกลงไปบนหัวใจที่บอบช้ำของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฟางซิ่วอิงรู้สึกได้ถึงชีพจรภายในร่างกายที่ปั่นป่วนขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม

.......................................................

“พี่อวี้เฉิน”

ครั้งนี้ทั้งน้ำเสียงและแววตาของฟางซิ่วอิงช่างอ่อนโยนยิ่งนัก

‘พี่อวี้เฉิน’ คำเรียกที่เขาคิดว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้ยินมันจากปากของนางอีกแล้ว ราวกับว่านางได้กลับไปเป็นคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก ทำให้จิตใจของเขาล่องลอยไปชั่วขณะ

“ระหว่างข้ากับท่านไม่อาจย้อนกลับไปได้อีกแล้ว ท่านได้โปรดปล่อยวางเรื่องระหว่างเราลงแล้วใช้ชีวิตให้มีความสุขเถิดนะ” ตอนนี้ชีวิตของนางนับว่ามีความสุขจนไม่ต้องการสิ่งใดมากไปกว่านี้อีกแล้ว และนางเชื่อว่าหากเขาเลิกยึดติดกับเรื่องในอดีต ก็จะสามารถได้พบกับความสุขเช่นเดียวกัน”

“จากนี้ไปโปรดรักษาตัวด้วย”

หลังจากพูดจบแล้ว ฟางซิ่วอิงก็เอื้อมไปจูงมือของเด็กชายตัวน้อยขึ้นมา แล้วหันหลังค่อยๆเดินจากไป

** นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการเพื่อความบันเทิงเพียงเท่านั้น และเนื่องจากเป็นนิยายเรื่องแรกของนักเขียน หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ