ความรู้สึกที่เวียนวนบนฟากฟ้า (เส็ตโชมารู x ริน)

ลำดับตอนที่ #5 : 5

ท้ายหมู่บ้าน

รินที่พึ่งอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จก็เดินออกมาจัดการกับข้าวของที่ได้มาจากหมู่บ้านที่เธอไปช่วยเหลือ มีผู้ป่วยและผู้บาดเจ็บมากมายจากการรุกรานของปิศาจแต่ก็ไม่ยากเย็นเกินกว่าที่ท่านอินุยาฉะจะจัดการได้ แต่ด้วยที่มีผู้ป่วยมากมายเลยทำให้ใช้เวลานานกว่าจะเดินทางกลับมาได้ “คงต้องทำความสะอาดบ้านสักหน่อยแล้ว แต่ก่อนอื่นต้องลงไปดูสวนดอกไม้ก่อนไม่อยู่ตั้งหลายวัน” รินลุกขึ้นจากข้าวของตรงและมุ่งตรงไปยังสวนดอกไม้อันเป็นที่รักของเธอ สวนดอกไม้ที่เธอเองเป็นผู้ปลูกเอาไว้ ซึ่งดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ก็เป็นของท่านจาเค็นที่มักจะเอามาฝากให้รินปลูกไว้ จึงไม่แปลกที่รินจะรักและห่วงแหนสวนดอกไม้ของเธอมาก  จะว่าไปทั้งท่านจาเค็นแล้วก็ท่านเซตโชมารุก็ไม่แวะเวียนมานานหลายปีแล้วหวังว่าท่านทั้งสองจะยังคงสบายดีอยู่นะ ล่าสุดที่ท่านจาเค็นและท่านเส็ตโชมารุมาพร้อมกับพันธุ์ดอกไม้หายากและกิมิโนตัวสวยท่านจาเค็นก็บอกไว้แล้วว่าคงหายไปหลายปีเพราะท่านเส็ตโชมารุกำลังขึ้นเป็นจักรพรรดิอันยิ่งใหญ่ที่เหนือกว่าอสูรทั้งปวงจะว่าไปแล้วท่านเส็ตโชมารุก็คงเหนื่อยน่าดูที่ต้องต่อสู้กับเหล่าอสูรมากมายขนาดนั้นแต่ไม่ว่ายังไงท่านเส็ตโชมารุก็ต้องทำได้อยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอกไม่นานเดียวทั้งท่านจาเค็นและท่านเส็ตโชมารุก็จะมาหาข้าเอง รินคิดในใจพรางยิ้มออกมาอย่างมีความหวังเธอมักจะมีความหวังเสมอถึงแม้ความหวังของเธอนั้นจะยากที่จะเป็นจริงก็ตาม อสูรหนุ่มยังคงจ้องมองหญิงสาวจากป่าทึบหลังจากที่รินกลับมากับอินุยาฉะ รินยังคงใช้ชีวิตอย่างปกติและเติบโตขึ้นมาก มนุษย์ใช้เวลาไม่กี่ปีก็เติบโตได้ถึงเพียงนี้เลยสินะ หญิงสาวตรงหน้ายังไม่รู้ตัวว่ามีดวงตาของอสูรหนุ่มค่อยจับจ้อง และอสูรหนุ่มเองก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่ต้องไปปรากฏตัวต่อหน้าหญิงสาวจึงทำให้การมาของเส็ตโชมารุมักจะจบลงด้วยการจ้องมองหญิงสาวเพียงฝ่ายเดียว

เวลาล่วงเลยไปถึงค่ำคืนอันมืดมิดอินุยาฉะที่ยังคงนั่งเฝ้ายามให้กับคาโงมะและผู้คนในหมู่บ้านสายตายังคงจับมองไปในความมืด สัมผัสที่รับรู้ได้ผ่านสายลม “อินุยาฉะ อากาศค่อนข้างหนาวไม่เข้ามานอนในบ้านหรอ” คาโงเมะเอ่ยถามเพราะเป็นห่วงอินุยาฉะที่กลับมาจากปราบอสูรก็ยังไม่ทันได้พักผ่อนเลย “ข้าไม่หนาวหรอกเจ้านั้นเหละที่ควรจะอยู่ในบ้าน”

“แต่ว่า”

“มีอะไรหรอ”

“เข้าไปนอนด้วยกันเถอะนะ”

มันคือคำสั่งสินะ สำหรับอินุยาฉะแล้วคาโงเมะน่ากลัวกว่าสิ่งอื่นใด อินุยาฉะเดินตามคาโงเมะเข้าไปในที่นอนที่ถึงแม้จะเข้ามาแล้วก็ยังคงหนาวอยู่เหมือนเดิม และถึงอินุยาฉะจะไม่ได้จ้องมองไปยังนอกหมู่บ้านเขาก็ยังรับรู้ได้จากกลิ่นและประสาทสัมผัส คาโงเมะตรงหน้าถอดผ้าคลุมออกเพื่อเข้านอนและไม่บ่อยนักที่ทั้งสองจะนอนด้วยกัน อินุยะฉะนั่งลงบนที่นอนสายตาจับจ้องไปยังคาโงเมะกำลังหลับตาพริ้ม  มืออันหยาบกรานอดไม่ได้ที่จะแตะไปที่แก้มของคาโงเมะ ใบหน้าแดงระเรื่อของคาโงเมะเป็นสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้ทั้งอินุยาฉะเองก็เช่นกันแต่แล้วไม่นาน ‘ลมเปลี่ยนทิศ’ อินุยาฉะลุกขึ้นทันทีที่รู้สึกผิดปกติ

“มีอะไรหรออินุยาฉะ”

“อยู่ๆลมก็เปลี่ยนทิศน่ะ แปลกมากเจ้าอยู่ที่นี้นะอย่าไปไหนข้าจะไปดูสักหน่อยเดียวข้ากลับมา”

“จ๊ะ”

ตรงไปที่ท้ายหมู่บ้านหวังว่าเซตโชมารุเองก็คงรู้สึก “เฮ้!!! เซตโชมารุเจ้าเจออะไรไหม? ทำไมอยู่ๆลมก็เปลี่ยนทิศ?”  อินุยาฉะรู้ดีว่าเซตโชมารุก็สัมผัสได้ เขายังคงจ้องมองไปที่บ้านของรินนั้นจึงทำให้อินุยาฉะมั่นใจไปใหญ่ว่ากำลังมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นไม่งั้นเขาคงไม่มาเองแบบนี้

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้น” เซตโชมารุตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและเสียงของอินุยาฉะนั้นเองที่ทำให้รินออกมายืนมอง

“เจ้ายังอยู่ก็ดีข้าจะได้ไม่ต้องห่วงท้ายหมู่บ้าน งั้นข้ากลับหมู่บ้านก่อนล่ะ” ไม่ทันจะฟังคำตอบเพราะยังไงเซตโชมารุเองก็คงไม่ไปไหนจนกว่าจะมั่นใจว่าที่นี่ปลอดภัยถ้างั้นก็หมดห่วงเรื่องริน

“ท่านเซนโชมารุ” น้ำเสียงที่อ่อนหวานเอ่ยออกมากจากริมฝีปากขอหญิงสาว สีหน้าแปลกใจที่คงอยู่ไม่นานก็กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่สดใส

 “ท่านจาเค็นไม่มาด้วยหรอค่ะ”

“ไม่มาหรอก”

“งั้นหรอค่ะ” ลมที่หนาวปะทะเข้ากับหน้าของอสูรหนุ่มสำหรับเขาแล้วไม่ได้รู้สึกใดๆ แต่สำหรับมนุษย์แล้วคงทำให้ป่วยได้ไม่ช้า รินที่อยู่ในชุดกิมิโนตัวบางสีขาวและผ้าคลุมธรรมดาคงไม่สามารถคลุมร่างกายให้อบอุ่นได้เป็นแน่

“เข้าข้างในเถอะ” อสูรหนุ่มพูดและเดินนำไปยังบ้านตัวบ้าน ถึงยังไงก็ยังไม่ปลอดภัยข้าสัมผัสได้ถึงความผิดปกติต้องสังเกตดูซักระยะ

ไม่บ่อยหนักที่ท่านเซตโชมารุจะมาหารินเพียงลำพังและไม่เคยเลยสักครั้งที่ท่านเซตโชมารุจะเข้ามาในบ้าน นั้นจึงทำให้รินทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ รินยืนมองแผ่นหลังของท่านเซตโชมารุอย่างเงียบๆ ยังคงเหมือนเดิมถึงแม้จะผ่านไปกี่ปีท่านเซตโชมารุก็ยังคงเหมือนเดิม จะเปลี่ยนก็เป็นเพราะเราเองที่สามารถมองได้อย่างชัดเจนขึ้นใกล้มากขึ้น ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่แผ่นหลังก็ตาม  ไร้คำเอ่ยใดๆจากปากของอสูรหนุ่มและเด็กสาวมนุษย์ อสูรหนุ่มยังคงยืนจ้องมองไปยังนอกหน้าต่างเพื่อตรวจสอบอะไรบ้างอย่าง รินทราบดีว่าท่านเซตโชมารุกำลังใช้ความคิดจึงไม่คิดจะรบกวน รินจึงเลือกที่จะนั่งลงและอ่านหนังสือของท่านนักบวชไปเงียบๆ

นานเท่าไรไม่รู้ที่เซตโชมารุใช้ความคิดแต่ก็ไม่เจออะไร น่าแปลกที่บริเวณโดยรอบหมู่บ้านเงียบเสียจนน่าสงสัย ถึงแม้ลมจะกลับสู่ทิศเดิมแล้วตาม อสูรหนุ่มละจากวิวทิวทันศ์นอกหน้าต่าง หันกลับมามองรินเด็กสาวที่เคยเดินตามเขาในวัยเด็กซึ่งบัดนี้กลับเติบโตเป็นสาวงามราวเทพธิดา รินที่นั่งอ่านหนังสือเผลอหลับไปนั้นจึงทำให้เซตโชมารุสามารถมองรินได้อย่างชัดเจนขึ้นและใกล้ขึ้น ดวงตากลมโตที่เคยสดใสตอนนี้กลับหลับตาพริ้มเสียงลมหายใจที่ดังอย่างต่อเนื่องบ่งบอกว่าเธอหลับสนิท ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดจากวันวานเมื่อครั้งเป็นเด็ก อสูรหนุ่มเดินเข้าใกล้เด็กสาวมนุษย์แล้วอุ้มเธอขึ้นหมายจะพาเธอเข้านอน ซึ่งไม่ใช่ครั้งแรกที่อสูรหนุ่มเคยทำ เซตโชมารุเคยทำเมื่อรินยังเด็กแต่บัดนี้รินโตจนทำให้รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวและเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองอยู่เหนือพื้นเธอจึงรีบคว้ารอบคอของเซตโชมารุทันทีด้วยความตกใจ “อะ อ๊ายย ทะ ทะท่านเซตโชมารุ” อสูรหนุ่มหลืบมองหญิงสาวในอ้อมแขนและสัมผัสอุ่นจากร่างกายของเธอก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่ารินไม่ใช้เด็กอีกต่อไปแล้ว เซตโชมารุเดินตรงไปยังห้องนอนและวางรินลงบนที่นอนอย่างเบามือ