คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : คำสาปแห่งเมทาทรอน (จบ)
แอหลบารโมีอเมทาทรอนไม่ทันึโนฟันเ้าที่แนนเลือไหลหาบแน
“อั๊...ูท่าเราะนะไม่ไ้แล้วล่ะ” แอใ้มืออี้าหนึ่ปิปาแผลไว้
“แบัอามาินยาที่ันอุส่าทำึ้น...ยาที่ะทำให้ันไ้เป็นเ้าแห่ฮาเร็มอย่าสมบูร์แบบ..แ!!!” เมทาทรอนวัแว่าบอีรั้
“อ๊ะ...ผ..ผมอโทษนะเรีย” แอเริ่มมีบาแผลบนัวมาึ้น
“เผ็ศึเลยละัน
ไอ้เ็เวรเอ้ย” เมทาทรอนใ้าบแททะลุัวแอ
“อั๊” เลือสๆระเ็นออาปาอแอ
าบอเมทาทรอนแททะลุอออแอ
แอ่อยๆล้มัวุเ่าลในสภาพที่มีาบปัออยู่
“ายๆไปะไอ้หนอนแมล” เมทาทรอนพู้วยวามโมโหสุี่อนะใ้เท้าเหยียบัวแอแล้วึอาบออมา
ัวแอเริ่มี
เาพยายามะยับัวสัพั่อนะนอนแน่นิ่ไป เลือสๆ่อยๆไหลออาัวเา
“แอ!!”
“่อไป็าเธอแล้วล่ะ”
เมทาทรอนเินมาทาผมอย่า้าๆโยที่าบอเามีเลืออแอหยเป็นทา
อนนี้ผมยัฟื้นพลัายยัไม่เสร็ึยับัวไม่ไ้
“ั้นยัไม่ยอมายหรอนะ” ผมรีบร่ายเวทย์บลัฟใส่ัวึทำให้พอยืนึ้นไ้
“เฮ้ออออ...ันี้เียเล่นแล้ว
อผ่านเลยละัน” เมทาทรอนหายไปาวิสัยทรรศน์อผม
ุบ
ึ
“อึ”
ผมถูเมทาทรอนฟันเ้าที่า่อนะถูถีบนระเ็นไปนับำแพห้อ
“น่าเบื่อริๆ” เมทาทรอนทำหน้าเอือมๆ่อนะเินมาหาผม
“อั๊” ผมถูเมทาทรอนใ้เท้าเหยียบหัวเอาไว้
“ป..ปล่อยเรียป..ไปนะ” เสียอเ็ผู้ายัมาาอีฝั่หนึ่
“อ..แอ”
“ยัไม่ายอีเหรอ” เมทาทรอนทำหน้าเบื่อๆ
แอที่วระนอนายไปแล้ว
อนนี้ร่าอเาถูละออแสสีเหลือำนวนมาห่อหุ้มอยู่่อนที่แสา่อยๆาหายไป
“เอ...มีารแปลร่า้วยแฮะ
ฮ่าๆๆ” เมทาทรอนหัวเราะอย่าสนุสนาน
ร่าอแออนนี้มีรอยสัที่วนให้รู้สึประหลาใึ้นเ็มัว
ลอยสัอเาเรือแสเป็นสีเหลือ วาอเาเปลี่ยนไป
อนนี้วาอเาลายเป็นสีเหลือะสนิท
“ถอยออมาาเรียะ” แอำรามออมา่อนะพุ่เ้าใส่เมทาทรอน
“อุ๊ย
ะเอาอีเหรอ” เมทาทรอนแสยะยิ้ม่อนะพุ่เ้าหาแอเหมือนัน
าร่อสู้รั้นี้่าไปาทุรั้
เพราะมันูไม่เหมือนาร่อสู้อมนุษย์ทั่วไป
แ่มันลายเป็นาร่อสู้อสัว์ประหลา นหนึ่ทีู่เหมือนปีศาส่วนอีนทีู่เหมือนเทพ่าฝ่าย่าโมีันแบบไม่เว้นัหวะให้หายใ
“แมีแ่นี้เอเรอะ” เมทาทรอนท้าทายแอ
“...”แอระโออมา่อนะเริ่มร่ายเวทย์
“แสแห่ันทรา
วะวัน และวาว ้าแ่เหล่าทวยเทพแห่วามยุิธรรมทั้หลาย
โปรประทานแสสว่าแ่ผู้โ่เล่าผู้นี้ แสสว่าที่ะใ้ำระล้าวามอัปยศอพวนบาปให้สิ้นา!!” ทันทีที่แอร่ายเวทย์เสร็ ละออแสสีเหลือๆ็เริ่มไปอรวมันที่าบอเา
“สลายไปะ”
แอฟาาบลมานเิลื่นแสสีเหลือพุ่เ้าใส่เมทาทรอน
“ธาุแสหรอเรอะ
อยาะรู้เหมือนันว่าะแน่แ่ไหนันเียว”
เมทาทรอนยืนรับารโมีอแอรๆโยไม่ป้อันอะไรเลย
ู้มมมมม
เสียระเบิัึ้น
ทัศนวิสัยถูแสที่ระเบิออมาทำให้าาฝ้ามัว แรระเบิรุนแรมา
“ไ้แ่นี้เอริๆ้วยสินะ” เมทาทรอนยืนูแนที่มีรอยแผลื้นๆอเา
“อั๊” แอล้มัวลุเ่า รอยสัทั่วๆัวเาหายไปแล้ว
“เอาเป็นว่าวันนี้ันพอ่อนละัน
ไว้เอันใหม่นะ ‘ผู้ล้า’ ” เมทาทรอนใ้าบแหวมิิ่อนะเินหายเ้าไป
“อ..แอ” ผมรีบวิ่ไปหาเา
“ม..ไม่เป็นไรใ่ไหม” แอถามผมทั้ๆที่สภาพัวเอแทบูไม่ไ้แท้ๆ
“าบ้าเอ้ย” ไม่รู้ทำไมผมถึ่อยๆมีน้ำาไหลอาบแ้ม
ในที่สุพวเราทุน็รอ
เหุาร์รั้นี้ผมะำไว้เป็นบทเรียนไปลอีวิ ะที่ผมิแบบนั้นอยู่
มิิ็เปิึ้น
“ไม่ิว่าันะไป่ายๆสินะ” เมทาทรอนเินออมาามิิ
“..แ!?” ผมใมา
“พอีเอาอมาฝา”
“หึ!?”
เมทาทรอนโยนาบใส่ผม าบแททะลุัวผมอย่า่ายาย
้วยวามแรในารปาึทำให้ผมถูาบพาไปิบนำแพ
“ร..เรีย..แฮ่..แฮ่” แอไอเป็นเลือ
“อ๊ะ” ผมอ้วออมาเป็นเลือ
ระบบป้อันัวในัวผมเริ่มทำาน
บาเรียเริ่มทำารห่อหุ้มัวผมเพื่อป้อันอันราย
เพี้ย
บาเรียอผมแลทันทีที่มันสัมผัสับาบอเมทาทรอน
“ิว่าาบอันเป็นอะไรัน
นั้นมันาบที่ใ้่าพระบุรเียวนะ ไอ้บาเรียระอๆแบบนั้น่วยอะไรไม่ไ้หรอ
ฮ่าๆๆๆๆ”
เมทาทรอนหัวเราะอย่าสนุสนาน่อนะเินมาึาบออาัวผม
“ฝันีนะ
เรียั” เาเินลับเ้าไปในมิิอีรั้
“ร..เรียอย่าเป็นอะไรนะ!!” แอพยายามลานมาหาผม
“...อโทษนะแอ” สิอผมไ้ถูัาไปแล้ว
______________________________________
อสันละอมเม้น์ไ้ม้ายย ่อให้เป็นอมเม้น์เ่า็รับนะ55555
ความคิดเห็น