มันผิดหรือไงที่ผมจะ(พบ)รักในโลกแฟนตาซี!

บทนำ

          “ฉันว่าเราพอกันแค่นี้เถอะ”

                 “อึก...ทำไมล่ะครับ ผมไม่ดีตรงไหน”

                 “ฉันคิดว่าเรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้น่ะ”

นับจากวันที่ผมถูกบอกเลิกนี่ก็ผ่านมานานมากแล้ว วันนั้นเป็นวันจบภาคเรียนพอดี จู่ๆผมก็ถูกครูที่ผมชอบและคุยกันมากว่าปีบอกให้จบความสัมพันธ์ มันก็ทำใจยากอ่ะนะ

                 “เฮ๊ย! ไอ้วิน นายมัวยืนเหม่อไรว่ะ นี่จะสายแล้วนะเว๊ย!”

                 “ เออๆ โทษทีๆ”

ผมชื่อ กวิน แกลนเฮย์เลนด์ เพื่อนๆผมเรียก วิน เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส อายุ 17 ปี และยังเป็นทายาทของตระกูลขุนนางเก่าแก่ แต่ฐานะทางครอบครัวก็ไม่ได้ถือว่ารวยเป็นพิเศษอะไรอ่ะนะ แค่มีเงินพอที่ไม่ต้องออกไปทำงานอะไรก็มีกินมีใช้.

                 “วันนี้นายเป็นไรวะ ชั้นเห็นนายเหม่อลอยตั้งแต่เช้าละ” วิทย์เพื่อนสนิทผมถามด้วยความเป็นห่วง.

                 “เปล่าน่ะ แค่รู้สึกไม่ค่อยสบาย”

ที่จริงวันนี้เป็นวันครบรอบที่ผมถูกบอกเลิก ผมรู้สึกหดหู่ยังไงไม่รู้สิ สงสัยจะลืมเธอไม่ได้.

                 “เอ้า...เอานี่ไปอ่านเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น” วิทย์พูดขณะยื่นหนังสือนิยายให้ผม

                 “นี่มันนิยายเรื่อง อัศวินมือใหม่ มังกรป้ายแ_ง* หนิ”

          “ใช่แล้ว! แถมเป็นแนวฮาเร็มซะด้วย” วิทย์พูดพร้อมทำหน้าหื่นแบบสุดๆ

          “ขอบใจละกัน ไว้ฉันจะกลับไปอ่านดูนะ”

หลังจากผมอ่านหน้าปกนิยายเล่มนั้นผมก็เก็บมันใส่กระเป๋าเป้นักเรียนทันที.

      “ เอาล่ะนักเรียน อีกไม่กี่วันเราก็จะสอบปลายภาคแล้ว ขอให้ทุกคนตั้งใจอ่านหนังสือด้วยนะ”

      “ค๊า/คร้าบ!”

หลังหมดคาบเรียนสุดท้ายของวัน ผมก็เริ่มเก็บของใส่กระเป๋าและเตรียมตัวกลับบ้าน

          “โย่วว..ไอ้วิน นายอย่าลืมอ่านหนังสือที่ฉันให้ไปล่ะ”

                  “เออๆ ฉันไม่ลืมหรอกน่า”

ผมตอบวิทย์ที่กำลังทำหน้าร่าเริงแบบสุดๆ ด้วยน้ำเสียงที่เบื่อโลกของผม.

                 “งั้นไว้เจอกันพวก”

          “อืม ไว้เจอกัน”

ผมโบกมือลาวิทย์จากนั้น ผมก็เดินกลับบ้านตามปกติเหมือนทุกๆวัน

    วันนี้ท้องฟ้าดูสวยกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะอากาศดีมั้ง? หลังจากเดินไปได้สักพักใหญ่ๆผมก็ได้มาหยุดตรงที่บ้านปูนขนาดใหญ่2ชั้น ที่มีรถยนต์จอดอยู่2 คัน.

                 “กลับมาแล้วคร้าบ”

                 “กลับมาแล้วหรอลูก”

เสียงแม่ทักตอบผมจากในครัว แสดงว่าแม่คงกำลังทำกับข้าวอยู่

                 “พ่อไปไหนหรอครับ”

          “อ่อ พอดีพ่อมีธุระกับพวกอาๆน่ะจ่ะ”

          “ครับ งั้นผมขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ”

ผมพูดเสร็จก็เดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของผม    เมื่อถึงห้องนอนแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนจากนั้นก็หยิบนิยายที่วิทย์ให้มา ขึ้นมาอ่าน

                             .

                             .        

                             ผ่านไป4 ชั่วโมง

                                                   .

                                                   .

                “ในที่สุดก็อ่านจบสักที เหนื่อยชะมัด”

     วินเป็นคนที่มีพรสวรรค์ด้านการอ่านหนังสือที่รวดเร็วเหนือคนธรรมดาและสามารถจับใจความได้ในการอ่านเพียงครั้งเดียว ซึ่งก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ วิน มีผลการเรียนอยู่ในเกณฑ์ดี.

                 “จะว่าไปละ อยากมีชีวิตแบบในนิยายเล่มนี้ชะมัด”

วินพูดพรึมพรำอยู่คนเดียวจากนั้นก็ล้มหัวลงใส่หมอน สติของวินค่อยๆเลือนหายไป

                                      .

                                      .

                        กริ๊งงงงงง!!! เสียงของนาฬิกาปลุกดัง 

                 “อื่มมมม... เช้าแล้วหรอเนี้ย ขี้เกียจลุกชะมัด”

          “วิน เร็วๆเข้าเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายเอานะ”

          “คร้าบ แม่”

ผมตอบแม่ที่เรียก(หรือเร่งกันแน่ฟร๊ะ) จากนั้นก็แต่งตัว และลงไปกินข้าวข้างล่าง

                 “ผมไปก่อนนะครับ”

          “จ้า ตั้งใจเรียนนะจ่ะ”

ผมอำลาแม่จากนั้นก็เดินไปที่ประตู และเปิดประตูออกจากบ้านไป

                             .

                             .

            “ฉันขอคืนหนังสือที่นายให้ยืมไปนะ”

            “เป็นไง สนุกไหม? >3<”

ผมหยิบหนังสือที่วิทย์ให้ยืมคืนเขาไป 

            “ ก็ใช้ได้นะ”

            “ใช่ไหมล่ะ”

     ไม่รู้ทำไมแต่หมอนี้ดูเหมือนมีความสุขแฮะ สงสัยไปดูอนิเมะแนว18+มาแน่นอน อ่อลืมบอกไป ไอ้วิทย์น่ะเป็นโอตาคุตัวพ่อเลย.

                                                                      .

                                                                        .

  ชีวิตดำเนินไปอย่างน่าเบื่อจนถึงวันสอบ

                 “ในที่สุดก็สอบเสร็จสักที”

                 “สอบเสร็จก่อนเพื่อนอีกแล้วนะเธอเนี้ย”

          “แฮะๆ ครับครู”

ผมตอบกลับครูคุมสอบที่กำลังทำหน้าหน่ายๆผมอยู่ ทำไงได้ล่ะก็ผมอ่านหนังสือทบทวนก่อนสอบมาหมดแล้วหนิ.

           “ ฮืมม วิวสวยดีแฮะ”

ห้องสอบผมอยู่บนชั้น5 ของอาคารเรียน พอสอบเสร็จผมก็มั้กจะมายืนชมวิวตรงระเบียงเป็นประจำ

                 “เฮ้ออออ อยากจะมีชีวิตเหมือนในนิยายฮาเร็มจังเลยน่า”

          “อยากจริงๆนะหรอ”

          “ฮือ?”

จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงจากไหนไม่รู้พูดกับผม ซึ่งผมหาต้นตอของเสียงไม่เจอ

                 “ใครน่ะ...!!”

          “ฉันช่วยเธอได้นะ”

          “เอ๊ะ!?”

จู่ๆผมก็โดนบางอย่างลากตัวพุ่งกระเด็นตกจากระเบียงชั้น5 ของอาคารเรียน.

                 “เหวออออออ!!!”

ร่างผมตกกระทบกับพื้นคอนกรีตแข็งๆ ภาพมืดมัวไปหมด ทุกคนวิ่งมามุงผม

                 “โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว”

นี่ผมกำลังจะตายหรอ  ทำไมกันนะ แต่ชั่งเถอะ จะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอีก

O W E N TM.