คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 1 ผู้ชายจากข้างทาง (2)
“ไม่ใช่ฉันไม่ได้ยิน ฉันแค่สงสัยว่าคุณรู้จักคำว่ากาลเทศะบ้างไหม”
“คืออะไรหรือ” รามตีหน้าซื่อ
“ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย มันสะกดยังไงล่ะ”
เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปอนินทิตาก็แทบล้มทั้งยืน
ถ้าตอนนี้ใครสักคนสมควรบำบัดจิต คนคนนั้นคงจะเป็นเธอแล้วละ อย่างรามนี่จิตแข็งเกินเยียวยาแล้ว
ถ้าเขาไม่ปกติจริง ต่อให้หมอไหนก็เอาไม่อยู่หรอก
“แล้วนั่นจะไปไหน”
เจ้าของเสียงเข้มถามเมื่อเห็นคนตั้งใจจะมาหาเรื่องเดินคอตกกลับไปอย่างท้อแท้
“ไปหาเสื้อผ้ามาให้ไง”
“คุณมีเสื้อผ้าผู้ชายด้วยหรือ”
คนถูกถามไม่ยอมตอบ จริงๆ
แล้วเธอมีเสื้อผ้าผู้ชายติดบ้านอยู่บ้าง เพราะทั้งพี่สาวและพี่เขยก็เคยมาค้างที่นี่บ่อยๆ
เวลามีงาน จึงมีเสื้อผ้าของสองคนนี้ติดบ้านไว้เสมอ
แต่สีหน้ากระอักกระอ่วนของเขาทำให้เธอนึกอยากเอาคืนบ้าง
อนินทิตายิ้มเจ้าเล่ห์ ไหนๆ ก็หน้าเข้มมาดโจรทั้งยังไว้ผมยาวประบ่าอย่างนี้ลองแต่งหญิงสักหน่อยไหม...ราม
รามิเรซ
ในทุกๆ
สงครามย่อมต้องมีผู้แพ้และผู้ชนะ
อนินทิตาเดินฮัมเพลงกลับเข้ามาในห้องน้ำแล้วส่งผ้าเช็ดตัวให้เขา
บอกว่าเตรียมชุดวางบนเดย์เบดไว้ให้แล้ว รอจนรามออกไปแล้วเธอจึงเข้าไปล้างห้องน้ำยกใหญ่
ทั้งที่ปกติแล้วจะจ้างบริษัททำความสะอาดตลอด แต่เธอจะทำใจใช้ห้องน้ำต่อจากรามได้อย่างไร
ต่อให้เป็นผู้หญิงสกปรกซกมกเพียงไร แต่เรื่องสุขอนามัยนั้นต้องเป็นที่หนึ่งเสมอ
เธอทำความสะอาดจนมั่นใจว่าสะอาดเอี่ยมไร้คราบไคลของรามแล้ว จึงอาบน้ำช้าๆ ไม่รีบร้อน
เพราะมั่นใจว่าเธอชนะสงครามนี้แน่
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย
เจ้าของบ้านคนสวยก็เดินผิวปากออกจากห้องน้ำด้วยความสดชื่น ความรู้สึกแบบผู้ชนะกำลังเบ่งบาน
นึกอยากเห็นสภาพรามสวมเสื้อผ้าของเธอเต็มแก่ ดูสิว่าเขาจะทำหน้าอย่างไร
เก่งนักใช่ไหม เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ได้อย่างไร
อนินทิตาเดินมาถึงห้องนั่งเล่น แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าชุดกระโปรงตัวโคร่งที่เก็บไว้ตั้งแต่สมัยเป็นวัยรุ่นตัวอวบยังอยู่ที่เดิม
รามไม่ได้เอาไปสวม แล้ว...เขาหายไปไหน
กลิ่นหอมที่ลอยมาเตะจมูกยิ่งส่งผลให้สาวเจ้าของบ้านชะงัก
แล้วเดินตามเข้าไปในครัวทันที เตรียมใจเห็นภาพอุจาดตา แต่ก็ไม่ แรกทีเดียวเธอกลัวใจรามจะทำแผลงด้วยการแก้ผ้าประชดไปเลย
คนหน้าหนาอย่างเขาทำได้ไม่อายใครอยู่แล้ว แต่ดีที่เขายังสวมกางเกงตัวเดิม
ส่วนท่อนบนเปลือยเปล่า ผ้าพันแผลยังอยู่ครบเพราะเมื่อครู่ที่เขาใช้อ่างอาบน้ำ
เขาแค่นั่งเอาขาแช่น้ำเท่านั้น ไม่ทำให้แผลโดนน้ำแต่อย่างใด
“ท่าทางผิดหวังน่าดูนะ” เจ้าของเสียงเข้มเปรย
เขาไม่หันกลับมาก็จริง แต่คนฟังจับความเย้ยหยันในน้ำเสียงนั้นได้
อนินทิตาขึงตาใส่แผ่นหลังเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามและบาดแผลต่างๆ
นานาของชายหนุ่ม เมื่อตัดอคติที่มีต่อเขาออกไป ก็ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง
ทำไมถึงมีแต่รอยแผลเต็มหลังขนาดนี้ และที่สำคัญ...เขาเป็นใครกันแน่
“คุณอาบน้ำนานมากจนผมซักอบกางเกงได้”
“ก็...เมื่อคืนไม่ได้อาบนี่”
“ผมทำอาหารเผื่อ”
รามหันกลับมาในที่สุด
ดวงตากลมโตหรี่แคบลงด้วยความสงสัย
เมื่อเห็นว่าด้านหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจางๆ ไม่แพ้กัน
“คุณจ้องผมนานไปแล้วนะอนิน”
“ไปโดนอะไรมา”
“อย่าได้คิดจะรักษาผมเชียว”
หนุ่มหน้าเข้มหัวเราะหึๆ
เขาเดินนำไก่อบและซีซาร์สลัดฝีมือตัวเองมาเสิร์ฟให้อนินทิตาถึงโต๊ะอาหาร
“ฉันไม่คิดจะรักษา แค่สงสัย”
“ผมไม่เป็นไร”
รามตัดบทแล้วนั่งลงตรงข้ามหญิงสาว
รอยยิ้มกวนๆ บนใบหน้าคมคายทำให้อนินทิตาเริ่มสนใจ
จากประสบการณ์กับคนไข้ที่เป็นอาชญากรที่ผ่านๆ มา พวกที่มีรอยแผลเต็มตัวแบบนี้มักเกิดจากการถูกทำร้ายร่างกาย
ถูกคุกคามทางเพศ ถูกกักขังหรือทรมาน จนมีอาการ PTSD[1] หรืออาการผิดปกติทางจิตใจ หวาดกลัว หวาดระแวงวิตกจริต บางคนถึงขั้นซึมเศร้าและนำไปสู่การฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ
แต่กับรามต่างไป เขาดูปกติมาก ทั้งยังพูดไปยิ้มไปราวกับว่าบาดแผลนั้นแค่ส่งผลกับร่างกาย
แต่ไม่เคยมีผลกับจิตใจของเขาเลย
“กินสิ” เจ้าของเสียงเข้มกระตุ้นแล้วดันจานไก่อบมาตรงหน้า
อนินทิตาสะดุ้งเล็กน้อย เธอมองใบหน้าคมคายของรามอย่างสนใจ
ทั้งที่ถามถึงบาดแผลเต็มตัวขนาดนี้ เขายังยิ้มได้
ดวงตาคมหวานยังเป็นประกายแพรวพราว ไม่ทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดจากอดีตให้เห็นเลย ซึ่งถ้าไม่จิตแข็งจริงๆ
ก็คงบ้าขั้นสุดชนิดว่าอะไรก็หยุดไม่อยู่ไปแล้ว
“คุณจะบอกฉันได้หรือยังว่าคุณหนีใครมา”
ถึงซีซาร์สลัดฝีมือเขาจะรสชาติดีก็เถอะ แต่เธอจะไม่ให้มันมาเบี่ยงความสนใจของเธอแน่
คนถูกถามไม่ตอบในทันที
เขาเคี้ยวไก่อบคำใหญ่แล้วค่อยตอบ “อย่ารู้เลย”
เจ้าของบ้านถึงกับขมวดคิ้ว...นี่มันคำตอบประเภทไหน
“ยิ่งรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี”
“ขอโทษเถอะค่ะ นี่ไม่ใช่ในหนังแอกชัน”
เจ้าของเสียงหวานเอ่ยประชด ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
เป็นไปไม่ได้เลยที่คนไม่รู้จักกันจะตามล่ากันเอาถึงตาย...นอกเสียจากว่าขัดผลประโยชน์
“กินก่อนได้ไหมแล้วจะเล่าให้ฟัง”
“ก็ได้” เธอรับคำอย่างว่าง่าย
จะว่าไปแล้วก็หิวมาตั้งแต่เมื่อคืน และถ้าจะซักไซ้กันจริงๆ ก็คงจะยาวแน่นอน
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น