คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 ผู้ชายจากข้างทาง (1)
1
ผู้ชายจากข้างทาง
ความคิดที่ว่าในช่วงวันหยุดจะใช้เวลานอนเต็มที่ต้องพังทลายลง อนินทิตารู้สึกเมื่อยขบไปทั้งเนื้อทั้งตัว ทั้งที่เตียงเธอก็ใช้เตียงนอนเพื่อสุขภาพอย่างดีไม่ใช่หรือ หญิงสาวลืมตาขึ้นมาช้าๆ น่าแปลกที่เธอไม่ได้อยู่ในห้องนอนรกๆ ของเธออย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับมานอนบนพื้นพรมภายในห้องเพลย์รูมเสียอย่างนั้น
อนินทิตาหรี่ตาลง นึกไปถึงสาเหตุที่ทำให้เธอมาอยู่ตรงนี้แล้วก็ดีดตัวลุกขึ้นทันทีราวกับติดสปริง ก้มลงมองข้อมือที่เคยถูกพันธนาการ แต่ตอนนี้ไม่มีกุญแจมืออยู่แล้ว จึงโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่งว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ อย่างน้อยเธอก็จะป้องกันตัวได้ จากนั้นมองซ้ายมองขวาพยายามหาตัวต้นเรื่องว่าเขายังอยู่ที่นี่หรือไม่ แต่ก็ไม่พบใคร ในห้องเพลย์รูมมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น
ไปแล้วใช่ไหม...
สาวเจ้าของบ้านก้มลงสำรวจตัวเองว่ามีอะไรบุบสบายหรือไม่ เสื้อผ้า กางเกง และชั้นใน ทุกอย่างยังอยู่ครบ อย่างน้อยก็รอดจากการถูกข่มขืนไปแล้ว มีแค่รอยเลือดจากเมื่อคืนเท่านั้น แต่ซักก็น่าจะออก
เจอเรื่องหนักๆ มาทั้งวันทั้งคืนก็ทำเอาล้าไปทั้งตัวเช่นกัน อนินทิตาลุกขึ้นเดินไปเปิดม่านที่หน้าต่างรอบๆ ทาวน์เฮาส์ บ้านข้างๆ พาลูกออกมาปั่นจักรยานยามเช้า บ้านถัดไปพาหมาออกมาเดินเล่น ส่วนอีกหลังก็พาคุณยายออกมาเดินออกกำลังกายเช่นกัน ทุกอย่างยังดำเนินไปตามปกติ ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
หญิงสาวถอนหายใจโล่งอกที่อย่างน้อยเธอก็ยังไม่ตาย จากนั้นจึงปิดล็อกทั้งประตูและหน้าต่างให้แน่นหนา แล้วเดินโผเผไปเข้าห้องน้ำ ผ่านมาทั้งคืนเธอก็อยากล้างคราบเลือดออกไปใจจะขาด ทว่าภาพที่สะท้อนผ่านกระจกเงาทำเอาเจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง แล้วได้แต่ถามตัวเองว่าเมื่อคืนไปกินเลือดใครมา ถึงได้เลอะไปทั้งปากทั้งหน้าขนาดนี้ แต่พอคิดได้ว่าเพราะใครและเพราะอะไร ใบหน้าสวยหวานก็แดงจัด ซึ่งไม่ใช่เพราะความสะท้านอาย แต่เป็นเพราะโทสะต่างหาก
ยิ่งคิดไปถึงผู้ชายมาดเข้มท่าทางกวนประสาทคนนั้นก็ยิ่งโมโห อนินทิตาล้างหน้าล้างตาเอาคราบเลือดออกให้หมด จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าออก ตั้งใจจะเข้าไปแช่น้ำอุ่นให้สบายตัวเสียหน่อย ทว่าเมื่อเดินไปเปิดม่านพลาสติกที่กั้นระหว่างอ่างอาบน้ำ หายนะก็บังเกิด เพราะอ่างอาบน้ำถูกยึดครองโดยคนที่เธอคิดว่าไปแล้ว และที่สำคัญ...เธอไม่สวมอะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
“เฮ้ย!”
“กรี๊ด!”
สาวเจ้าของบ้านร้องลั่น สองมือยกขึ้นปิดบังร่างกายแล้วรีบวิ่งหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ตาคมที่มองมาทำเอาอนินทิตาตัวสั่น นึกอยากจะมุดดินหนีไปเหลือเกิน ไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ในเมื่อทั้งบ้านก็ไม่หลงเหลือร่องรอยของเขาแล้ว ทั้งยังอยู่ในบ้านเธอได้เงียบเชียบเหลือเชื่อ ทำเหมือนเป็นแค่เงาที่ไม่มีตัวตน แต่นึกอยากโผล่ตรงไหนก็โผล่ขึ้นมาอย่างนั้นละ
เขาก็ช่างกระไรเลย เธอล้างหน้าอยู่ข้างนอกทั้งยังบ่นเสียงดังขนาดนั้น เขาก็น่าจะได้ยินหรือส่งเสียงบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้เธอเดินแก้ผ้าเข้าไปหา แล้วนี่จะมองหน้ากันอย่างไร
อนินทิตาสวมเสื้อคลุมเรียบร้อย เมื่อความอับอายแปรเปลี่ยนเป็นโทสะ เธอจึงเดินออกไปหยิบไม้เบสบอลแล้วเดินกลับเข้ามาหารามด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว...” คนตั้งใจมาหาเรื่องชะงักทันทีเมื่อเห็นว่าเป้าหมายกำลังจะลุกขึ้นจากอ่าง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง อ้าปากค้าง เช่นเดียวกับไม้เบสบอลที่หลุดจากมือตกพื้นเสียงดัง
รามไม่มีท่าทีตกใจ สายตาตกตะลึงของเธอไม่มีผลกับเขาเลยแม้แต่น้อย เขากำลังจะลุกขึ้น แต่นอนินทิตาห้ามไว้เสียก่อน
“อย่าเพิ่ง!”
“อะไร” หนุ่มหน้าเข้มทำเสียงรำคาญ “ก็ไหนว่าจะให้ผมออกไปไง”
“ไหนเสื้อผ้าคุณ”
“เอาไปซัก อยู่ในเครื่องซักผ้าคุณน่ะ”
“อะไรนะ” เจ้าของบ้านทำหน้าเหลือเชื่อ นี่เขาเพ่นพ่านไปทั่วบ้านเธอเลยอย่างนั้นหรือ
“ต้องให้พูดซ้ำไหม”
“ไม่ใช่ฉันไม่ได้ยิน ฉันแค่สงสัยว่าคุณรู้จักคำว่ากาลเทศะบ้างไหม”
“คืออะไรหรือ” รามตีหน้าซื่อ “ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย มันสะกดยังไงล่ะ”
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น