คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 4 คนรักกำมะลอ (3)
“ผมทายาให้แล้วกัน”
“ไม่ต้องๆ”
เรื่องอะไรจะให้เขามาใกล้ชิดให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีก อนินทิตาส่ายหน้ารัว
หันไปสนใจเขียนบันทึกรายงานประเมินอาการทางจิตเวชต่อ
ในห้องเงียบไปเล็กน้อยเมื่อไม่มีเสียงสนทนาของหนุ่มสาว
มีแต่เสียงแมวที่ยังเล่นกันไม่เลิกระคนเสียงหัวเราะของราม ฟังๆ ไปก็เพลินดี
จะว่าไปมีเขาอยู่ตอนนี้ก็ถือเป็นโชคดีของเธอ จะได้ยกหน้าที่ไปให้เขาทั้งหมด
ไว้เมลิสสากลับมาพาลูกๆ ไปเมื่อไร เธอค่อยไล่เขาไปก็ยังไม่สาย
เธอส่ายหน้าน้อยๆ
แล้วตั้งสมาธิจมจ่อมกับงานตรงหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน กว่าจะเขียนรายงานส่งทั้งหัวหน้าของเธอและหัวหน้าฝ่ายสอบสวนของแม็กซ์เสร็จก็คงดึกพอตัว
และเริ่มง่วงนอนเสียแล้ว
“นี่”
เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลังมาพร้อมสัมผัสอ่อนโยนที่ข้อเท้า
“อะไร” อนินทิตาสะดุ้ง
จากที่ง่วงๆ ก็ได้สติขึ้นมาทันที เธอพยายามชักเท้าหนีมือหนากร้าน แต่รามไม่ยอมปล่อย
“คุณยังไม่ได้ทายา”
“เดี๋ยวจัดการเองน่า”
“แต่คุณจะหลับอยู่แล้วนี่”
เขายังยึดข้อเท้าเธอไว้ ไม่สนใจแรงขัดขืนของเธอเลยแม้แต่น้อย
“ฉัน...”
“อย่าดื้อน่า
หรือจะให้ใส่กุญแจมือเหมือนคืนแรก”
“นี่!” นักจิตวิทยาอาชญากรสาวขึงตาใส่ นึกในใจว่าจะขู่ทั้งทีก็เลือกคำขู่ให้ดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง
แบบนี้มันอีโรติก ได้ยินแล้วจิตหลุดทุกที
“ผมทาให้”
รามนั่งลงตรงปลายขาหญิงสาว
อนินทิตารู้สึกว่าใบหน้าของเธอกำลังร้อนวาบ
ไม่บอกก็รู้ว่าสองแก้มต้องแดงจัดแน่ๆ เธอจึงเอาแต่นอนก้มหน้า แสร้งทำเป็นสนใจทำงาน
ซ่อนความเขินอายไว้ไม่ให้เขาเห็น แต่พอปลายนิ้วกร้านแตะลงมาตามรอยฟกช้ำบนขาเท่านั้นละ
มันไม่เจ็บเลยสักนิด แต่กลับทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แทน
ให้ตายเถอะ...มันจะเกินไปแล้ว
อนินทิตาซุกหน้าลงกับหมอน
อยากจะกรีดร้องออกไปเหลือเกินว่าปล่อยขาเธอได้แล้ว เธอจะหายใจไม่ออกแล้ว แค่เขาทายาให้
แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมีฟีโรโมนลอยฟุ้งแบบนี้เล่า...นี่เขาคิดจะมอมเมาเธอหรือไง!
“ทำไมเกร็งขนาดนี้” รามถามเสียงกลั้วหัวเราะ
แต่ปลายนิ้วยังอ้อยอิ่งไปตามปลีน่องขาวนวลเนียนช้าๆ
ทั้งที่ตรงนั้นไม่มีรอยแผลหรือรอยฟกช้ำแต่อย่างใด
สาวคนเจ็บหันไปมองค้อนขวับ แต่พอเห็นดวงตาเป็นประกายของเขา
เธอก็ต้องรีบหันกลับมาแล้วซุกหน้าลงกับหมอนต่อ
ทำไมยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งเป็นแบบนี้...เธอจะทนไม่ไหวแล้ว
อนินทิตาพยายามตั้งสติ
เธอเป็นพุทธศาสนิกชนเช่นเดียวกับพี่สาวเธอ อย่างแรกที่ต้องการคือสติ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยุบหนอ พองหนอ อย่าหลงผิดคิดชั่วกับคนอย่างรามหนอ
และ...ทนไม่ไหวแล้วหนอ
“พอแล้ว”
เธอชักเท้าหนีมือเขาทันทีท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจของราม
“ก็ได้ๆ”
เขายอมปล่อยข้อเท้าเล็กบอบบางในที่สุด
อนินทิตาลุกขึ้น ชักเท้ากลับแล้วนั่งกอดเข่า
เก็บขาตัวเองไว้อย่างหวงแหน มองเขาอย่างระแวงนิดๆ แล้วเอ่ยถาม “แผลคุณล่ะ
เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรแล้วละ” รามยักไหล่
“แค่แผลปริ เรื่องเล็กน้อย”
“ให้ฉันนอนบนเดย์เบดแล้วคุณจะนอนไหน”
ภายในห้องเพลย์รูมนี้ไม่กว้างเลย ไหนจะแมวสี่ตัวที่ยึดพื้นที่บางส่วนไปอีก
มีแค่เดย์เบดอย่างเดียวที่ใช้ต่างที่นอนได้ ให้เธอนอน แล้วเขาเล่า
“ใครบอกว่าจะให้คุณนอนบนเดย์เบดล่ะ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างเดียว ท่าทางกวนประสาท
“ฮะ!” อนินทิตาอ้าปากค้าง สุภาพบุรุษที่ดีก็ต้องเสียสละให้สุภาพสตรีไม่ใช่หรือ
“ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษขนาดนั้นหรอก”
พูดพลางลุกขึ้น แต่เธอคว้าแขนเขาไว้
“เดี๋ยวนะ” ดวงตากลมโตฉายแววเอาเรื่อง
“นี่บ้านฉัน”
“คุณไปนอนกับแมวแล้วกัน
จะได้สนิทกับหลานๆ คุณเสียที”
“เฮ้!
แบบนี้ไม่ได้นะ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
ยิ่งเห็นสีหน้าตลกๆ ของเธอ รามก็ยิ่งอยากแกล้ง
เขาลุกขึ้นช้อนร่างเล็กขึ้นมาในอ้อมแขนโดยไม่ฟังเสียงร้องลั่นของเธอเลย
“นี่! ปล่อยฉันก่อน”
“ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วนอนได้แล้ว”
“ยังไม่ได้ปิดแ]ปทอปเลย”
“ผมจัดการให้” บอกพลางปล่อยสาวร่างเล็กลงที่หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ
แล้วสั่งสำทับ “รีบเข้าล่ะ มันดึกแล้ว”
“อือ” อนินทิตารับคำสีหน้าจ๋อยๆ แล้วใช้สายตาไล่เขาออกจากห้องน้ำ
รามเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงมายังแลปทอปของอนินทิตาที่ยังเปิดค้างไว้
เขาไม่แตะต้องมัน แต่ตาคมกริบไล่อ่านข้อความที่ปรากฏอย่างรวดเร็ว
แบบประเมินโรคอาการทางจิตเวชของ สตีเวน
เรแกน
หนุ่มลูกครึ่งยิ้มมุมปาก
เจอสิ่งที่หามานานเสียที เป็นจริงอย่างที่เขานึกสงสัยตั้งแต่วันที่แอบขโมยแฟลชไดรฟ์ที่ผู้ชายสวมแว่นคนนั้นส่งมอบให้อนินทิตา
เมื่อเอามาเปิดดูก็พบว่าข้างในคือประวัติการเดินทางเข้าออกประเทศของเขานี่เอง
ตั้งแต่ตอนที่ยังทำงานในแผนกวิเคราะห์ข้อมูล ต้องตามเจ้านายไปทำงาน ‘ลับ’ ที่เจนีวาในฐานะผู้ช่วยทูต
ซึ่งปกติแล้วไม่ควรมีใครเจาะถึงข้อมูลส่วนนี้ได้ ถ้าไม่ใช้ระบบฐานข้อมูลความลับระดับสูง
นั่นคือครั้งแรกที่เขาสงสัยการทำงานของอนินทิตา
ทำไมนักจิตวิทยาธรรมดาๆ ถึงอยากรู้ประวัติของเขาและหาทางรู้จนได้
ทำไมเธอกับผู้ชายสวมแว่นคนนั้นถูกลอบทำร้าย ต่อให้เหมือนอุบัติเหตุอย่างไร
แต่เขาเชื่อว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่
จนกระทั่งไปส่งเธอที่ทำงาน
สถาบันจิตวิทยาที่ใครๆ ก็ทำงานได้
แต่ผู้ชายที่ยืนรอรับเธอด้านหน้าสถาบันต่างหากที่น่าสงสัย
ตัวสูงใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำ ท่ายืนแข็งๆ
ใบหน้าที่เชิดขึ้นเล็กน้อยบ่งบอกถึงอัตตาและอีโก้ที่สูงลิบลิ่ว รามทำงานกับคนพวกนี้มานานพอที่จะดูออกว่าใครเป็นใคร
จึงแอบถ่ายรูปเขาไว้และแอบนำมาเทียบกับฐานข้อมูล แล้วก็ไม่ผิดจากที่คาดเลย
ผู้ชายคนนั้นชื่อแม็กซ์ เป็นเจ้าหน้าที่สืบสวนสอบสวนและหัวหน้าชุดปฏิบัติการในซีไอเอ
ทุกอย่างลงตัว
อนินทิตาทำงานให้ซีไอเออย่างที่สงสัยจริงๆ
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้รามผละจากแลปทอปแล้วไปประคองเธอกลับมาที่เดย์เบดทันที
ใบหน้าคมเข้มยังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“ไหนว่าจะปิดแลปทอปให้ไง”
“ผมเห็นงานคุณค้างอยู่หน้าจอน่ะสิ
ไม่อยากยุ่งน่ะ”
“อ้อ” อนินทิตาก็เพิ่งนึกได้
เธอเดินกะเผลกไปบันทึกงานและปิดคอมพ์ไปเสีย จากนั้นจึงมานอนที่เดย์เบดกลางห้อง ส่วนรามก็แยกไปนอนที่ถุงนอนใกล้ๆ
กับเบาะแมว แล้วปิดไฟ
“ส่งน้องคิตตี้ให้หน่อยสิ”
เสียงของรามดังขึ้นในความมืด แต่อนินทิตาไม่ตอบ จนเขาต้องออกปากอีกครั้ง
“อนิน...ได้ยินไหม ส่งน้องคิตตี้ให้หน่อย นอนไม่หลับ”
เจ้าของบ้านยังแกล้งทำเป็นหลับต่อ...ดูซิว่าเขาจะทำอย่างไร
“อนิน...ถ้าไม่ส่งน้องคิตตี้มา ผมจะไปอุ้มคุณมานอนกอดแทนน้องคิตตี้นะ”
น้ำเสียงอ้อนๆ
ของเขาส่งผลกับหัวใจอนินทิตาอย่างจัง ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะนอนไม่หลับจริงๆ
หรือเพราะทำกวนประสาทไปอย่างนั้นเอง
“คนบ้า” เจ้าของเสียงหวานหน้าแดงจัด
ดีที่ทั้งห้องมีแต่ความมืด ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้จะมองหน้าเขาอย่างไรเช่นกัน
เธอคว้าตุ๊กตาตัวใหญ่โยนข้ามห้องไปให้ท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจของราม
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น