เจ้าสาวจอมมาเฟีย(ฉบับรีไรท์ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 11 : 4.1 บททดสอบ(รีไรท์)

บทที่ 4   บททดสอบ(1)

          เช้าวันใหม่มาลัยแก้วตื่นแต่เข้าตรู่เพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง ใช้เวลาเก็บข้าวของส่วนตัวเพียงเล็กน้อยที่เอาติดตัวมาจากบ้าน เมื่อออกจากห้องมาพบว่ารีแกนยืนรออยู่ก่อนแล้ว

"อรุณสวัสดิ์ครับ  คุณมะนาว"

 "อรุณสวัสดิ์ค่ะ  คุณรีแกน"บอดีการ์ดร่างใหญ่ยิ้มแก้เก้อกับสรรพนามที่สาวน้อยเรียก

 "เรียกผมว่ารีแกนก็พอครับ"

 "ได้ค่ะ   ถ้างั้นต้องเรียกฉันว่ามะนาวเฉยๆไม่ต้องมีคุณนำหน้า   ตกลงไหมคะ"

สาวน้อยว่าพลางส่งยิ้มละไมไปให้  รีแกนรับคำแต่โดยดี    

"ตกลงครับ"

ชายหนุ่มยื่นมือออกไปรับสำภาระซึ่งมีเพียงเป้เล็กๆหนึ่งใบ  เพื่อนำไปเก็บที่รถ     

             อาหารมื้อเช้าวันนี้ดูท่าจะรสดีกว่าเมื่อวานมาก    เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ    บนโต๊ะอาหารมีการพูดคุยหยอกล้อกันแบบออกรสออกชาติจากการ์ดคนสนิทจนเจ้านายหนุ่มรู้สึกเกิดอาการหมั่นไส้ตะหงิดๆ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย   มาดามดารินจึงออกมาส่งลูกชายที่หน้าตึก   

 "มัมหวังว่าลูกจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีนะจ๊ะ  ลูกรัก"

"ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ   "

แดนตรัยว่าพลางสวมกอดมารดาผู้เป็นที่รัก   ส่งลูกชายขึ้นรถเสร็จจึงหันมากระซิบกับมาลัยแก้ว

"หนูมะนาวไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ  จากเหตุการณ์เมื่อวานคงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าลูกชายของฉันไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่ เขาแกล้งตีหน้าเข้มไปอย่างนั้นเอง  ที่จริงแล้วดีนเป็นคนที่ใจดีมากๆโดยเฉพาะกับสาวๆแสนสวยจ้ะ"

"ค่ะ คุณท่านหนูจะพยายามให้เต็มที่ค่ะ"

มาลัยแก้วยกมือไหว้ลา  มาดามดารินสวมกอดเพื่อเรียกกำลังใจให้แก่หญิงสาว คนที่เข้าไปนั่งรอในรถเริ่มเกิดอาการที่เรียกว่า'อิจฉา'เห็นจะได้

  "ดูมัมจะเป็นห่วงเป็นยัย'หนูมะนาว'ของมัมซะเหลือเกินนะครับ  ถึงต้องล่ำลากันเป็นนานสองนาน   ยิ่งกว่าลูกชายตัวเองเสียอีก"

              มาดามดารินเผยยิ้มกับคำเหน็บแนมของลูกชายตัวดี ซึ่งไม่บ่อยนักที่จะได้ยิน แต่ก็ยอมปล่อยตัวมาลัยแก้วให้ขึ้นรถ  นางยืนมองจนรถเลี้ยวพ้นหน้าประตูคฤหาสน์ได้แต่ภาวนาตามหลัง  ขอให้สาวน้อยผู้สู้ชีวิตทำตามข้อตกลงนั้นสำเร็จทีเถิด

 รถลีมูซีนคันหรูวิ่งไปตามทางถนนเลี่ยงเมือง  แดนตรัยเลือกเพนเฮาส์นอกเมืองเพราะที่นั่นอากาศค่อนข้างดี   มีสวนสาธารณใกล้ๆ  เหมาะสำหรับการเดินสูดอากาศในตอนเช้า  ร่างใหญ่นั่งขรึมไปตลอดทาง  ทำเป็นไม่สนใจคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม  มาลัยแก้วแอบสำรวจใบหน้าและท่าทางคนตัวใหญ่เงียบๆ อยากรู้จังเลยว่าภายใต้แว่นตาสีดำนั่นซ่อนอะไรไว้บ้าง  มีคนเคยพูดว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ แต่ตาดันมองไม่เห็นนี่สิทำให้เธออ่านความคิดชายหนุ่มได้ยากยิ่งนัก   ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้ดูดีทุกกระเบียดนิ้วแม้จะอยู่ในชุดลำลองธรรมดาก็ตาม  ผมดำดกหนาคงจะได้มาจากมารดา จมูกโด่งเป็นสันคมตามสัญชาติตะวันตก  ส่วนลักยิ้มข้างแก้มเดาว่าคงมาจากบิดานั่นเอง  ดูรวมๆแล้วจัดว่าหล่อขั้นเทพในสายตาของมาลัยแก้ว     

 "เธอคิดยังไงถึงมารับงานแบบนี้"

อยู่ดีๆคนหน้านิ่งก็โพล่งขึ้น  มาลัยแก้วถึงกับสะดุ้งโหยงรีบหันซ้ายแลขวาก็พบว่าห้องโดยสารที่เธอนั่งอยู่กับชายหนุ่มนั้นถูกกั้นด้วยฉากระหว่างคนขับมิดชิด   ไม่อย่างนั้นคงได้มีอายบ้างล่ะ

"ฉันมีข้อตกลงบางอย่างกับคุณแม่ของคุณค่ะ แต่บอกไม่ได้เป็นความลับ"

"แล้วมันเกี่ยวกับฉันตรงไหนไม่ทราบ"

"เกี่ยวเต็มๆค่ะ  คุณแดนตรัยคือส่วนหนึ่งของข้อตกลงถ้าคุณยอมเข้ารับการผ่าตัดคุณก็จะได้รู้ค่ะว่าข้อตกลงคืออะไร"

สาวน้อยไม่ยอมบอกข้อแลกเปลี่ยนระหว่างตัวเองกับมาดามดาริน เพราะตั้งใจว่าจะเอาชนะใจเจ้านายหนุ่มด้วยความสามารถของเธอเอง ไม่ใช่เกิดจากความเห็นใจหรือว่าสงสาร

"จะเอาความลับมาหลอกล่อหรือเข้าใจคิดดีนี่สาวน้อย   แต่คงจะยากหน่อยนะเธอคงไม่รู้ตัวสินะว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร"

"ถึงยังไงฉันก็ไม่ถอดใจง่ายๆหรอกค่ะ   บอกไว้ก่อนถึงฉันจะตัวเล็กนิดเดียวแต่ฉันอึดนะจะบอกให้"

"พูดยังกับจะไปรบ 'บนเตียง'กับฉันอย่างนั้นแหละถึงต้องใช้ความอึด"

"จะบ้าหรือไงคะคุณแดนตรัย   ฉันหมายถึงความอดทนต่างหากค่ะที่ว่าอึดน่ะ"

                เสียงหวานแหวขึ้น  แดนตรัยหัวเราะหึหึ   ในลำคอที่สามารถกวนประสาทคนตัวเล็กได้  'นี่แค่น้ำจิ้มเล็กๆน้อยๆสำหรับเธอ  ยัยเด็กประสาท เจอชุดใหญ่เข้าไปจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง'คนตัวใหญ่คิดแผนร้ายในใจ  ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

***********

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ

กลิกา