เจ้าสาวจอมมาเฟีย(ฉบับรีไรท์ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 10 : ท้าทาย(3)

อิ่มอก อิ่มใจ และอิ่มบุญกันถ้วนหน้าในวันออกพรรษาแล้ว

กลับมาอิ่มอุ่นกับเฮียดีนกันต่อคร่า

*****************

ท้าทาย(3)
              แดนตรัยล้มตัวลงนอนที่เตียง  เวลาผ่านไปเนิ่นนานกลับไม่อาจหลับได้   สมองส่วนลึกเอาแต่ครุ่นคิดถึงกลิ่นหอม อ่อนๆของคนร่างเล็กที่ทำให้ร่างกายแกร่งตื่นตัวอย่างน่าประหลาด  คำพูดท้าทายที่กระซิบส่งผ่านริมฝีปากบางถูกกลบจนมิดด้วยกลิ่นกายสาวแรกแย้มที่เย้ายวนใจ  'หรือว่าเราจะห่างเรื่องอย่างว่ามานาน  เลยทำให้เราตื่นตัวแม้กระทั่งกับเด็ก   ยัยทะโมนเอ้ย!' ชายหนุ่มหาเหตุผลมาหักล้างกับปฏิกิริยาของตนเอง

แล้วก็อีกตามเคยบนโต๊ะอาหารมื้อเย็น   เมื่อความหวังดีของมาดามไม่ได้รับการตอบสนองอย่างเป็นที่พอใจ  การประท้วงด้วยความเงียบจึงต้องดำเนินต่อไป  จนคนที่ทนความอึดอัดไม่ไหวต้องเอ่ยทำลายความเงียบในที่สุด  ทำให้ผู้เป็นมารดาเผยยิ้มด้วยความยินดี

 "โอเคครับมัม   ผมยอมแล้วก็ได้แต่ต้องมีข้อแม้"

 "ว่ามาเลย  หากเป็นข้อแม้ที่รับได้ทุกฝ่าย"
มาดามว่า

"ผมจะไปอยู่ที่เพนเฮาส์ส่วนตัว   และถ้ายัยเด็กนั่นดูแลเตรียมความพร้อมให้ผมเข้ารับการผ่าตัดได้ภายในเวลาหนึ่งเดือนผมก็ตกลง"

ข้อแม้อันหฤโหดของลูกชายทำเอามาดามอ้าปากค้าง

 "จะบ้าหรือไงดีน   จากหกเดือนเหลือเพียงหนึ่งเดือน   ลูกก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้"

มาดามกล่าวอย่างฉุนเฉียว

"ถ้าเ ธอทำไม่ได้ก็ให้เธอกลับไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่เถอะครับ"

ชายหนุ่มตัดบทเอาดื้อๆ

"มัมคิดว่าเรื่องนี้ต้องถามความเห็นของหนูมะนาวด้วย" 

บุคคลที่สามในการสนทนาจำต้องวางช้อนลงเพื่อหยุดการรับประทานอาหาร 'อ้อมะนาว คงเป็นชื่อเล่นสินะ'คนเงี่ยหูฟังคิดในใจ

 "เธอคิดว่าไงล่ะ 'หนูมะนาว' "

แดนตรัยจงใจเรียกชื่อสาวน้อยตามที่ได้ยินจากมาดามดาริน

 "ฉันขอทดลองทำงานแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้นค่ะ หากว่าฉันทำให้คุณแดนตรัยเปลี่ยนใจยอมเข้ารับการผ่าตัดได้   ขอให้การเตรียมความพร้อม  เป็นระยะเวลาหกเดือนตามเดิมได้ไหมคะ"

ได้ยินข้อเสนอสุดท้าทาย  แดนตรัยลอบยิ้มอยู่ในหน้า  'รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว ยัยเด็กเมื่อวานซืน  พ่อจะเอาให้เผ่นกลับเมืองไทยไม่ทันเลยคอยดู'

 "ได้ตามนั้น"

 "แต่มัมไม่เจ้าใจว่าทำไมลูกต้องไปอยู่ที่เพนเฮาส์ส่วนตัวด้วย  บ้านเราน่าจะสะดวกสบายกว่า"

มาดามดารินแย้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล  อีกทั้งมาลัยแก้วจะคิดอย่างไรถ้าต้องไปอยู่กับลูกชายของตนเพียงลำพังในสถานการณ์เช่นนี้

"ถ้ามีปัญหาเพราะเรื่องแค่นี้ก็ล้มเลิกทุกอย่างไปเถอะครับ"
อาการไม่ยอมกันของสองแม่ลูก   ทำให้อาหารมื้อเย็นเริ่มฝืดคอ ทุกคนรวมใจกันรวบช้อนส้อมเพื่อตั้งใจฟังบทสรุปของเรื่องนี้

 "ก็ได้จ้ะก็ได้ แต่ว่าแม่ขอให้รีแกนไปอยู่กับลูกแทนแจ็ค  ส่วนจิมมี่หากกลับมาค่อยตามไปอีกคน "

"คุณแม่ไม่ไว้ใจผมหรือครับ  ถึงต้องให้รีแกนไปคอยสอดส่อง"

คำถามรู้ทันนั้นทำให้มาดามดาลินอยากตอบออกไปเหลือเกินว่า'ใช่'  แต่ก็ต้องยั้งปากเอาไว้ ทำไมนางจะไม่รู้นิสัยของลูกชายซึ่งเลี้ยงมากับมือตัวเองเล่า  ว่าความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจนั่นน่ะมีน้อยซะที่ไหน     

"ไม่ใช่อย่างที่ลูกคิดหรอกจ้ะ  มัมแค่เป็นห่วงเพราะว่าหนูมะนาวพึ่งมาจากต่างบ้านต่างเมือง  อย่างน้อยถ้ารีแกนไปอยู่กับลูก   เธอจะได้มีคนให้ปรึกษาบ้างเพราะคุ้นเคยกันมาก่อนหน้านี้"

คำสาธยายยืดยาวทำให้คนฟังคล้อยตามโดยง่าย

"มีเหตุผลที่พอฟังขึ้น  ก็ได้ครับ" 

คำตอบสุดท้ายที่รอลุ้นจนตัวโก่งทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารเผลอตัวถอนหายใจพร้อมกันอย่างโล่งอก

"อ้อ  อย่าได้ดีใจไปแจ็คกับรีแกนบทลงโทษของนายสองคน  ฉันยังยืนยันตามเดิม"

           แทนที่การ์ดคนสนิทจะทำหน้าหงอยกับสิ่งที่ได้ยินกลับพากันอมยิ้ม  ก็จะให้ทำหน้าหงอยได้อย่างไรกันเมื่อมาดามดารินลั่นวาจาไว้แล้วว่า   หากทำภารกิจสำเร็จนางจะตบรางวัลเป็นเงินเดือนสองเท่าตัวในระยะเวลาหนึ่งปี   เงินเดือนที่มาดามดารินเพิ่มให้มันมากกว่าเงินเดือนที่จะถูกเจ้านายหนุ่มตัดตั้งเยอะ!