นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
SF/OS Lie โกหฉัน(ชานแบค)ChanBeak
การเป็นคนดีมันคงไม่ดีพอ โง่.... การโกหกหลากหลายรูปแบบ วันนี้คุณลองจับผิดคนข้างๆรึยัง...
ผู้เข้าชมรวม
761
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
761
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 21 ส.ค. 58 / 14:16 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
"เราเลิกกันเถอะ" แบคฮยอนพูดออกมาด้วยหน้าตาเฉย
"ฉันทำอะไรผิด" ชานยอลยังคงไม่เข้าใจ
"..........." ไม่มีคำตอบใดจากปากของแบคฮยอน
ความรักที่ไม่ลงตัว ไม่เข้าใจกัน เหตุผลจริงๆมันคืออะไรกันแน่?? สุดท้ายแล้วมันจะลงเอยเช่นไร
กลับมา.....
SF/ChanBeak เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Lie
“เมื่อไหร่นายะปล่อยันไปสัทีห้ะ! ันเบื่อเ้าใมั้ยเบื่อ!เบื่อทุอย่าที่เป็นนาย”
นัวเล็ยืนะโนเสียัลั่นบ้าน้วยท่าทีโมโหสุีมือ้าหนึ่ยัถือระเป๋าสะพายไว้
“ไม่ ันไม่ยอมรับำเหล่านั้นอนายหรอนะแบฮยอน!” เป็นเสียอบลับออีนที่ัวสูว่า
ไม่พูเพียเท่านั้น
เ้ายัพยายามแย่ระเป๋าอแบฮยอนออามือ เพื่อไม่ให้เ้าหนีไปไหนไ้
“ปล่อยนะ! ันบอให้ปล่อยไ านยอล!”
สุท้ายแรอแบฮยอน็สู้านยอลไม่ไ้อยู่ีระเป๋าเลยถูานยอลระาไปหลบอยู่ที่หลัอเ้าเป็นที่เรียบร้อย
“ทำไมนาย้อทำัวอะไรแบบนี้้วยันไม่เ้าใเลยริๆานยอล! นายะอะไรับันหนัหนาห้ะ!! ันถามหน่อยเถอะ”
“ไม่ให้ไปไหนทั้นั้น”
านยอลยัอบเหมือนเิม
“พูภาษานไม่รู้เรื่อหรอห้ะ!! ะให้พูภาษาอะไรบอมาสินายถึะเ้าใที่ันพู
ะเอาภาษาอะไรนายถึะเ้าใว่า เรา! เลิ! ัน! เลิันไ้แล้ว!!!!”
แบฮยอนโมโหเ็มีเินำัอเ้าแล้วริๆ
“ไม่ให้ไปไหนทั้นั้น” านยอลยัอบเหมือนเิมไม่ผิไปาเิม
“โ่!!! โ่มารึไห้ะพูไม่รู้เรื่อสัทีเนี้ย!! ยัเป็นนอยู่รึเปล่า!!”
“.............”
านยอลเียบไม่ยอมอบอะไรทั้นั้น
“ันบอเลินายเป็นรั้ที่เท่าไหร่แล้ว
นายเยนับบ้ามั้ย!!!!”
แบฮยอนะโน่าสุเสีย้วยวามโมโหที่ไม่ไ้ลลไปเลย
นี่ไม่ใ่รั้แรที่พวเ้าทะเลาะันแบบนี้ พวเ้ามัะทะเลาะันเป็นประำแทบทุวัน
าวามรัที่หวานหอมลับะละปัลายเป็นรัที่ื่นมแบบนี้ไปไ้ยัไพวเ้ายัอบให้ับัวเอไม่ไ้
“ันไม่เยนับและัน็ไม่ิะนับมัน้วย!”
านยอลว่าแล้ว้อลับเ้าไปในาอแบฮยอน
“ันบอเลินายเป็นรั้ที่ 28 อเือน!และรั้ที่ 4อวัน !
ำบ้ารึเปล่าห้ะ”
แบฮยอนมอหน้าานยอลอย่าั้อั้ใ
สีหน้าอแบฮยอนูริัอยู่ลอเวลา
“ัน็บอว่าไม่ยอมเลิเป็นรั้ที่ 28 อเือน!และรั้ที่ 4
อวัน!เหมือนัน นาย็หัำบ้าสิ!! ”
านยอลอบลับไป้วยสีหน้าที่ไม่ไ้่าันเลย
อนนี้บรรยาาศูอึอัไปหม
อีนอยาเลิแ่อีนไม่ยอมเลิ
“เอาระเป๋าันืนมา”
แบฮยอนเปลี่ยนเรื่อเพราะเ้ารู้ีว่าป่วยารที่ะเถียเพราะยัไสะเ้า็ไ้ำอบเิมๆเหมือนทุรั้อยู่ี
“ันไม่ให้นายไปไหนทั้นั้น”
ไม่พูเปล่าานยอลลุึ้นาโฟาและเินเอาระเป๋าอแบฮยอนึ้นไปั้นสออบ้าน
“านยอล! หยุเี๋ยวนี้นะ! ันบอให้หยุไ
เอาระเป๋าันืนมา ันะไปไหนมัน็เรื่ออัน นายมาเี่ยวอะไร้วยห้ะ!!!”
แบฮยอนเริ่มโมโหหนัึ้น เ้าเินามึ้นบันไพร้อมับปา้าวอใส่านยอลอย่าไม่ยั้มือ
“นายะหนีันไปใ่มั้ย ถ้าันเอาระเป๋าให้นาย
นาย็ะหนีันไปเหมือนราวที่แล้ว ันไม่ให้” านยอลำระเป๋าแน่น
ใ่
แบฮยอนะหนีเ้าไปเหมือนราวที่แล้ว
แ่น่าเสียายที่ราวนั้นเ้าทำไม่สำเร็
แ่แบฮยอนไม่ยอมหยุ่ายๆเป็นแน่
“ใ่! ันะหนี หนีไปานายให้ไลๆ ไลที่สุเท่าที่ันะหนีไ้
และถ้าันหนีานายไปไ้เมื่อไหร่ นายะไม่มีวันไ้เห็นหน้าันอี” แบฮยอนว่า
“.......................................”
านยอลเียบ
ึ
านยอล้มัวลไปอเ่าแบฮยอนในทันทีที่ไ้ยินำพูเหล่านั้น ำพูทุำนี้มัน่าบาหัวใอเ้าเหลือเิน
แบฮยอนะหนีไปาเ้า
แบฮยอนึ่เปรียบเหมือนทุสิ่ในีวิอเ้าเปรียบเหมือนลมหายใ
ำลัะหนีเ้าไป แล้วะให้เ้ายอมรับไ้ยัไ เ้าะหายใยัไ
“ทำไม ทำไมหรอแบฮยอน ันทำอะไรผิหรอ ทำไมนาย้ออยาหนีไปาัน้วย
ฮึ ันอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีนาย
อร้อละนะอย่าทำแบบนี้เลยนะ”
หยน้ำใสๆเริ่มไหลออมาาาอานยอล
น้ำาลูผู้ายที่ำลัะเสียทุอย่าไป เ้าทำอะไรไม่ไ้เลย
นอาอเ่าแบฮยอนไว้แบบนี้
แบฮยอน้มหน้าเพียเล็น้อยูนิ่ที่านยอลำลัทำ
านยอลไม่ไ้ผิเลย ไม่ผิเลยสันิ
ที่ผิมันือวามรั่าหาที่าเราไป
“...........................”
แบฮยอนเียบไม่อบอะไรหันสายามอไปทาอื่น
เ้าไม่อยาะใอ่อนในเวลานี้
“บอันสิแบฮยอน
บอันว่านายะไม่หนีันไปไหน ะไม่ทิ้ัน บอันสิ บอัน”
านยอลลุึ้นมาเย่าแนแบฮยอนแรพอสมวร
“.............................” แบฮยอนยัรัษาวามเียบเอาไว้
ะให้อบยัไ
ันไม่อยาโหนายานยอล
“ันไม่ให้นายไปไหนทั้นั้น”
านยอลึแบฮยอนเ้ามาอแน่นแนบอพร้อมับน้ำาที่มันยัไหลลมาเรื่อยๆ
“ันหายใไม่ออ ปล่อย”
แบฮยอนเริ่มทุบหลัานยอลเพราะเ้าอแน่นเินไป
“บอัน่อนสิว่านายะไม่ไปไหน”
“านยอล นายพอสัทีเถอะ
เลิบ้าไ้แล้วันเหนื่อยแล้วนะ ฮึ” แบฮยอนหยุทุบไปในทันที
น้ำเสียเริ่มสั่นเรือ
“ันไม่ให้นายไปไหนทั้นั้น
เรายัรัันีอยู่นะแบฮยอน”
านยอลไม่ยอมลายอ้อมอนั้น
“ันไม่ไ้รันายแล้วไ้ยินมั้ยานยอล
ฮึ ไ้ยินมั้ยันไม่ไ้รันายแล้ว!!!”
แบฮยอนะโนทั้น้ำา
อึอัเหลือเิน เ็บเหลือเิน
“ไม่ๆๆๆ ันไม่ไ้ยินอะไรทั้นั้น
ไม่ๆๆๆ”
านยอลยมือึ้นมาปิหูัวเอแล้วส่ายหน้าไปมาเหมือนนบ้า เ้ายอมรับวามริไม่ไหว
มันยาเย็นินว่าะทำใไ้
“านยอล! ฟัสิฟั นายะไ้เลิบ้าสัที
ันไม่ไ้รันายแล้วไ้ยินมั้ย!!”
แบฮยอนพยายามแะมืออานยอลออ
แ่็ไม่เป็นผลอะไรเลย
“ันบอให้ฟัไ ฮึ ฟัสิ ฮึ
ฟั”
แบฮยอนเริ่มลไม้ลมือีานยอลอย่าไม่สนใ
ถ้าารที่นายีันแล้วนายยัอยู่ที่นี่ีันไปเถอะแบฮยอนเ็บายันทนไ้แ่เ็บรหัวใันายไ้อย่าเียว
แบฮยอนเริ่มีหนัึ้นทุทีๆ
านยอล็ล้มัวลไปอเ่าแบฮยอนไว้อีรั้
“ปล่อยัน! แล้วหัยอมรับวามริไ้แล้วานยอล
หยุบ้าสัที!!!” แบฮยอนระมทุบำปั้นอเ้าลไปทั้หลั
ทั้หัว ท้ายทอย แน และอีหลายที่ที่เ้าะทำไ้
านยอมไม่โ้อบเ้ายัอไว้แบบนั้นเ้ายอมให้แบฮยอนทุบีเ้าอยู่แบบนั้น
ะมีใรโ่แบบเ้าอีมั้ยนะ…..
............................................................
แสแยามเ้าเรียให้แบฮยอนรู้ัวว่าวรื่นนอนไ้แล้ว แบฮยอนยับร่าายหวัะบิี้เียสัหน่อย
แ่เพียยับแ่นิเียวเ้า็รู้สึไ้ถึบ้าอย่า
แบฮยอน้มลไปมอ
เป็นานยอล านยอลนอนอเอวเ้าไว้แน่นแล้วเอาหัวทุยๆมาบอยู่รหน้าอเ้าไว้ เ้าเพลอมอานยอลอย่าเอ็นู
านยอลทั้โ่ทั้บ้า
นอะไรไล่็ไม่ไปะไปเอ็ไม่ให้ไป
ทำไมนายโ่แบบนี้ห้ะ
แบฮอยนไ้แ่แอบบ่นในใ
พอมอูีๆแล้ว
แบฮยอน็สัเเห็นรอย้ำามแนอานยอล
เมื่อืนเ้าีานยอลแรไป
ิไ้แบบนั้นแบฮยอนเอ็แอบเสียใไม่ใ่น้อยที่ลมืออะไรแบบนั้นลไป
แบฮยอน่อยๆแะมืออานยอลออาเอว้าๆเพื่อไม่ให้เ้ารู้ัว
“อื้อออ ะไปไหน”
แบฮยอนหยะัมือไว้ทันที
“เ็บ พอแล้ว เ็บ” สีหน้าานยอลูไม่ีเลย
านยอลละเมอ...
เ้าำลัฝันว่าโนแบฮบอยีอยู่แน่เลยถึไ้ละเมอออมาแบบนี้ พอไ้ยินำนั้นแบฮยอนถึับใระุ
“ นี่ านยอลื่นไ้แล้ว”
าที่ำลัแะมืออานยอลอยู่แบฮยอน็เปลี่ยนเป็นเย่าที่ไหล่อานยอลเบาๆแทน
“อืมมมมม เ้าแล้วหรอ” านยอลพูทั้ๆที่ายัปิอยู่ไม่พอแ่นั้นลับึแบฮยอนเ้าไปอแน่นว่าเิมอี
“พอไ้แล้วนา ลุึ้นไ้แล้ว”
แบฮยอนพยายามผลั
“เฮ่ๆ นายะทำอะไร”
แบฮยอนิ้นนหลันหัวเีย
เพราะานยอลเล่นุไร้หน้าท้อแบบนี้ใระไปนิ่ไ้ัน
“ันแ่อยาให้อนนี้มันเป็นวามริไม่ใ่วามฝันไ
นายยัอยู่รนี้-”
ไม่ทันที่านยอละไ้พูอะไร่อ
แบฮยอน็เอามือึ้นมาปิปาานยอลทันที
พอเถอะานยอลอย่าพูอะไรให้ัวเอมีวามหวัไปมาว่านี้เลย
“หยุพูเถอะ ปาเหม็น”
“ริอะ”
“อือ ลุไปแปลฟันไ้แล้วไป”
“โอเๆ”
สุท้ายานยอล็เป็นฝ่ายลุออไปาเียเหลือเพียแบฮยอนที่ยันั่ใ้วามิอยู่บนเีย
ู่ๆน้ำาอแบฮยอน็ไหลออมา
เ้าทำแบบนี้ไ้ไนเ้าลายเป็นนแบบนี้ไ้ยัไ ใร้าย เย็นา โหเ่ แถม
ทำร้ายร่าายานยอลอี เ้ามันเลวริๆ
านยอลอโทษนะ ันไม่หวัให้นายให้อภัยัน
HRRRRR HRRRRRRR
โทรศัพท์เรื่อแพที่วาอยู่รหัวเียไม่ใล้ไม่ไล้เิสั่นึ้นมา บ่บอว่ามีสายเ้า
แบฮยอนยึ้นมาู
สัพัพอรู้ว่าใรโทรมาแบฮยอน็เลื่อนหน้าอรับสายอย่าไม่ลัเล
“ฮัลโหลว่าไ”
“.........................”
“ันพร้อมอยู่แล้ว”
“............................”
“อืม
นายไปรอันที่สนามบินเลยนะ”
“............................”
“ันอาไปสายนิหน่อยนะ ”
“........................................”
“ันัสินใแล้ว
ไม่มีอะไรเปลี่ยนใันไ้แน่นอน”
“.................”
“ิถึเหมือนัน”
“......................................”
“ัน็รันาย”
“....................................”
“โอเ แล้วเอันนะ”
“.......”
“บาย”
บประโยสุท้ายแบฮยอน็วาโทรศัพท์ไว้ที่เิม แล้วลุาเียเินรไปยัห้อน้ำในเวลา่อมา
๊อๆๆๆ
“เสร็รึยั”
“เสร็แล้วๆ”
านยอลรีบเปิประูออมา
“ั้นันออไปทำับ้าวรอนะ”
านยอลว่าพลายิ้มแ้มปริ
“ไม่้อวันนี้ันทำเอ” ันะทำเอ เป็นรั้สุท้าย
“ไม่เป็นไรันทำเอนายรีบอาบน้ำเถอะ”
“็บอว่าันะทำเอไ
ห้ามเถียเอาามนี่แหละ”
พูบแบฮยอน็รีบปิประูห้อน้ำทันที
“ร๊าบบบบบ” านยอลว่าพลาอมยิ้มเล็ยิ้มน้อยเินออไป
1 ั่วโมผ่านไป
อาหารไ้ถูัเรียมไว้เ็มโ๊ะผิไปาทุวัน
“ว้าววววน่าินัเลย
นานแ่ไหนแล้วนะที่นายไม่ไ้ทำอาหารให้ันินแบบนี้”
“อย่าพูมานา เปลือน้ำลายรีบินเถอะเี๋ยวเย็นหมพอี”
“รับๆ ะทานละนะ”
านยอลยิ้มอย่าสใสัอาหารมามายใส่านนเือบล้น
และินมันอย่าอร่อยโยไม่เอะใอะไรเลย....
“ินนี่้วยนายอบมา ันำไ้” แบฮยอนัอาหารใส่านให้านยอล
“นายำไ้้วย” านยอลแอบมีสีหน้าเศร้าไปแวบหนึ่โีที่แบฮยอนไม่ทันเห็น
“ำไ้สิ
ทำไมันูเหมือนนที่ะำอะไรไม่ไ้นานั้นเลยรึไันห้ะ”
“เปล่า ันแ่ีใหนะ”
านยอลยิ้มอบลับไป
พูบานยอล็ินำโเ้าไปนเลี้ยเลยทีเียว
เวลาผ่านไปทัู้่็ิน้าวนเสร็
และแบฮยอน็เป็นนอาสาเ็บถ้วยามไปล้าเอนเสร็
“านยอลมานี่สิ”
แบฮยอนที่ำลันัู่ทีวีอยู่็ะโนเรีย
“มีอะไรรึเปล่า” านยอลเินมานั่้าๆ
“เอาแนมานี่ ” แบฮยอนแบมือ
“ทำไมหรอ” านยอลสสัย
“เอามาเหอะนา ะทำแผลให้ไ”
แบฮยอนเริ่มทำหน้ายุ่
“ออๆ อะ” านยอลยื่นแนไปรหน้า
ไม่รอ้าแบฮยอนไ้เรียมอุปร์ทำแผลไว้เรียบร้อยแล้วเ้าั้ใะทำแผลให้านยอลริๆ
แบฮยอน่อยๆทายาลบนผิวที่้ำอานยอลอย่าเบามือ
ทาไปทีเปาไปทีลัวานยอลเ็บ
านยอล็้อมอแบฮยอนไม่ว่าา แบฮยอนในอิริยาบถนี้น่ารัเหลือเิน
แบฮยอนนายน่ารัมาเลยนะ ไม่แปลเลยทำไม่ันถึรันาย
“้ออะไร ทำแผลเสร็แล้ว” แบฮยอนรีบเ็บอุปร์ทำแผลอย่ารวเร็ว
“เปล่า ็แ่.... เปล่าๆ” านยอลไม่รู้ะอบยัไี
“เอ่อ
านยอลวันนี้นายะออไหนรึเปล่า”
แบฮยอนล้มัวลไปนอนัานยอลเสียื้อๆ
“อ่อ ไป วันนี้ะะไปธนาร
แล้ว็เ้าไปเ็ร้านาแฟที่สาาเมียสัหน่อย
ทำไมมีไรรึเปล่า”
“อ่อีเลย ั้นฝาื้อแรอทเ้แล้ว็
บราวนี่ที่ร้านพี่อินหน่อยสิ ไม่ไ้ินนานแล้วอะ ” แบฮยอนทำเสียอ้อน
“ไ้สิๆ”
“ะไปอนี่โมอ่ะ” แบฮยอนเริ่มถาม
“็ยัไม่รู้ทำไมหรอ”
“็อยาินเ้เร็วๆไ
เนี้ยอยาินมาๆเลยนะ ไม่ไ้ินมานานนนนนนนแล้ว”
“อาเี๋ยว่อยไปไ้มั้ยอ่ายัี้เียอยู่เลย”
“อืมมมมไปอนนี้ไ้มั้ยอ่าอยาินแล้วอ่า”
แบฮยอนอ้อน
“่อยไปนะๆๆน้า” านยอลอ้อนอบ
“ไปอนนี้สิ นะๆๆน้านะๆ เ้าหิวอ่า”
แบฮยอนอ้อนหนัว่า
“อะๆไปอนี้็ไ้”
“เย้
น่ารัที่สุเลย” แบฮยอนลุไปอานยอลแน่น
“ั้นึ้นไปเปลี่ยนเสื้อแปปนะ”
“อื้มเร็วๆนะเ้าอยาินเ้”
แบฮยอนยิ้มาปิ
“้า”
านยอลรีบลุึ้นไปยันั้นสออบ้านทันที
แบฮยอนสุแสนะีใที่านยอละรีบออไปาบ้าน เ้าะไ้ออไปามนัสัที.....
ไม่นานเิน็สมใแบฮยอนเมื่อานยอลเินลมาาั้นสอพร้อมับ้าวอมามายอเ้าที่ะไปทำธุระ
“เี๋ยว่อน” แบฮยอนวิ่มาับแนไว้
“หื้มะให้ื้อไรเพิ่มอีรึเปล่า”
“เปล่า ับรถีๆนะ” แบฮยอนว่า
พร้อมับเย่ปลายเท้าึ้นไปหอมแ้มานยอล
ทำเอาานยอลยิ้มแ้มแทบแเลยทีเียว
“อะใ่ นาย็อยูู่แลบ้านีๆนะ
อะใส่นี่้วย”
านยอลเินลับเ้าไปแล้วหยิบผ้าพันอสีแสลับำึ้นมาพันอให้แบอยอน
พร้อมับูบที่มับอย่าเอ็นู
“ันไปแล้วนะ”
“้ะ บ๊ายบาย”
แบฮยอนโบมือเล็น้อย
.
.
.
.
.
พอแน่ใแล้วว่าานยอลออไปไ้ไลแล้วแบฮยอน็รีบวิ่ึ้นไปยันันสออบ้าน
รไปยัู้เสื้อผ้า
เปิมันออแล้วรีบึเสื้อผ้าที่เป็นอัวเอออมาใส่ระเป๋าเินทาอย่าลวและรีบร้อน
ไม่นานเินรอแบฮยอน็เินลมาพร้อมระเป๋าใบโ
หยิบโทรศัพท์ออมาูเวลาให้แน่ใว่ายัไม่สายมานั
แบฮยอนลาระเป๋าไปถึประูแล้วแ่ลับเินเ้ามาในบ้สนอีรั้และหาอะไรสัอย่า
แล้วเ้า็เอโพสอิทสีเหลือที่ามหา
แบฮยอนเอาปาาึ้นเียนๆๆและ็เียนๆๆ้อวามลไปยัระาษโพสอิทแล้วแปะมันเอาไว้รทีวีเพื่อที่านยอละไ้เห็มันอย่าัเน
ทีนี้แบฮยอน็ลาระเป๋าออไปาห้อในที่สุ
แบฮยอนไ้โทรามแท็ี่ั้แ่อยู่บนห้อออมาาบ้านไม่นานแท็ี่็มาถึไ้ัใไม่รอ้าเ้ารีบึ้นมันและบอให้นับรถรไปที่สนามบินอินอนทันที
.....................................
“แบฮยอนทานี้ๆ” เฮุน
ายหนุ่มรูปามโบไม้โบมือสุแนให้แบฮยอนเห็น
“มาแล้วๆ”
พอแบฮยอนเห็นแล้วว่าเฮุนอยู่ไหน็รีบลาระเป๋าไป้วยวามีใสุๆ
หมับ!!
ทัู้่อันแน่นสุๆเท่าที่ะทำไ้
“ันิถึนายแทบบ้าเลยนะแบฮยอน” เฮุนยัอแบฮยอนไว้แน่น
“ัน็ิถึนายเหมือนัน
ไม่ไ้เอั้หลายวัน” แบฮยอนออบไปอย่าแน่นไม่่าันเลย
“ันีในะที่นายมา” เฮุนว่า
“แน่นอนสิ ็ันรันายหนิ” แบฮยอนอบ
“น่ารัที่สุเลยแบฮยอนอัน ไปเถอะถึเวลาึ้นเรื่อแล้ว
ไว้ถึอเมริาเมื่อไหร่ะัหนัให้หายิถึเลยอยู”
เฮุนว่าพร้อมับเปลี่ยนท่าเป็นอเอวแบฮยอนแทน
“บ้าพูอะไรน่าเลีย” แบฮยอนีแนเฮุนเบาๆอย่าเินอาย
“รู้มั้ยว่าันลำบาแ่ไหนว่าะออมาาบ้านนั้นไ้หนะ”
แบฮยอนเริ่มบ่น
“ไม่เอานาอย่าไปิให้ปวหัวสิรับที่รั
ไปันเถอะเราเสียเวลามามาพอละ”
ไม่พูอะไรมาวามไปว่านี้ทัู้่็เินบหายเ้าไปในสนามบิน
ทิ้ให้านยอลผู้ที่แอบามมาอย่าลับๆยืนมอพวเ้านสุสายา..........
ันรู้อยู่แล้วแบฮยอนว่านาย้อไปาัน
ันรู้อยู่แล้ว
แล้วัวันเอ็รั้นายไว้ไม่ไ้ วามรินายะไปับเ้าั้แ่เมื่อืนแล้ว
แ่ัน็ยื้อนายไว้ไ้
มันหมเวลาอันแล้วริๆแหละ
“ลา่อน”
แบฮยอนนที่ันรั และเฮุนเพื่อนรั......
ย้อนลับไปในอนเ้าที่านยอละทำอาหารให้แบฮยอนเป็นรั้สุท้ายแ่็แพ้แบฮยอนเพราะเ้าเอ็อยาทำเป็นรั้สุท้ายเหมือนัน เ้านี้ันพยายามยื้อเวลาอยู่ับนายให้นานที่สุเท่าที่ันะทำไ้
นายอยาให้ันออไปาห้อไว้ๆนั้นเท่าับันไ้อยู่ับนายน้อยลมาเท่านั้น
ันทำไ้แ่นี้ริๆ ันแพ้แล้วแบฮยอนแพ้นายหมแล้วทุอย่า
อย่าน้อยๆัน็ไ้ินอาหารฝีมือนาย่อนที่นายะไป
พอ้มมอูแนัวเอ็มีพลาสเอร์ลายาร์ูนที่แบฮยอนแปะให้่อนไป
อ้อมออแบฮยอนรั้สุท้าย
และที่แบฮยอนหอมแ้มเ้าเป็นรั้สุท้าย
ทุสิ่เหล่านี้ันะไม่มีวันลืมเลยแบฮยอน
และอบุนะที่นายไม่ถอผ้าพันอที่ันพันให้นายเมื่อเ้า
ที่อเมริามันหนาวเี๋ยวนายะเป็นหวัเอาไ้ นายยิ่ี้หนาวอี่าหา
ใ่แบฮยอนไม่ไ้เอะใอะไรเลยว่าานยอลรู้ทุอย่า
อนนี้ที่เาหลีร้อนะายานยอละพันผ้าพันอให้นายทำไมัน?
แร๊
เสียเปิประูบ้านัึ้นบ่บอว่าเ้าอบ้านลับมาแล้ว
“แบฮยอนันลับมาแล้วนะ ันื้อแรอทเ้ับบราวนี่ที่นายบอลับมา้วยรีบมาินสิ” านยอลยัหลอัวเอว่าแบฮยอนรอเ้าอยู่ที่บ้าน
“รู้มั้ยวันนี้ันเหนื่อยมาเลยนะ ไปธนาร็ปิ
ว่าะไปถึร้านพี่อิน็แทบแย่รถิเป็นบ้าเลย
แ่ีนะที่ยัเหลือแรอทเ้ับบราวนี่ที่นายอยาินพอี
ไม่ั้นมีหวัโนนายโรธแย่เลย เอ่อ
แล้วร้านาแฟที่สาาเมียายีมาเลยละันแทบไม่อยาเื่อเลยริๆ
นายว่าเราเปิสาาเพิ่มีมั้ย”
านยอลยัุยอยู่ับอาาศ้าๆอเ้าเหมือนนบ้าอยู่แบบนั้น
และสายาอเ้า็ไปเะเ้าับโพสอิทแผ่นสีเหลือที่แบฮยอนเียนทิ้เอาไว้
ไม่รอ้าานยอล็รีบึออมาอ่าน
อนที่นายอ่านโพสอิทแผ่นนี้ันไปไลแล้วันมีสิ่หนึ่ที่อยาะบอ
านยอล.....ันอโทษนะ ันอโทษริๆนายไม่้อให้อภัยัน็ไ้ อบุนะสำหรับทุสิ่ทุอย่าที่นายเยทำให้ัน นายทำเพื่อันมามาย
ันมันเห็นแ่ัวเอันรู้ันผิ นายเป็นนี ีมาเท่าที่ันเยเอมา
นายอย่าอยู่ับนเห็นแ่ัวแบบันเลยนะ
ลืมันะ แล้วนาย็ไปเริ่ม้นใหม่ับใรสันที่เ้ารันาย
นที่เ้าพร้อมะูแลนายริๆ นที่ีว่าันเป็นร้อยเท่าพันเท่า เลียันะานยอล
ปล. ลา่อน แบฮยอน
พออ่านบน้ำาอเ้า็เริ่มไหลออมา
ลืมนายั้นหรอ ิว่ามัน่ายนานั้นเลยหรอแบฮยอน เลียนาย ิว่ามันทำไ้่ายๆใ่มั้ยแบฮยอน
ันเป็นนี ใ่
ใรๆ็อบนีไม่ใ่หรอแล้วนายทิ้ันไปทำไม
อบุั้นหรอ อบุบ้าอะไรัน
ปึ!!!!!!!
แรอทเ้อนนี้ไ้แระายอยู่บนพื้นไปหม
“ฮึ ฮึ ทำไมมม!!! ” านยอลยมือึ้นมาปาน้ำา
เ็บ เ็บเหลือเิน
ัน้อทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทั้ๆที่ันรู้ทุอย่าว่าพวนายสวมเาให้ันยัไบ้า ันเป็นนเหมือนันนะมีิใ ิไ้ เ็บเป็น
เห็นันเป็นอะไรัน
านยอลยัอเ่าัวเอแล้วร้อไห้อยู่แบบนั้น ่าน่าสสารเหลือเิน......
“แบฮยอน ฮึ
บราวนี่ร้านพี่อินมาแล้ว ฮึ นายหิวไม่ใ่หรอ”
านยอละโนึ้นและเินถือบาวนี่ึ้นไปยันั้นสออบ้าน
“บราวนี่ ฮึ มันอร่อยมาเลยนะ
ฮึ”
พอเปิประูห้อเ้าไป็พบับวามว่าเปล่าไม่มีเาอใรเลยสัน
“รีบออมาินสิ ฮึ
อย่าเล่นแบบนี้เลยนะ”
านยอลวาบราวนี่ลบนเียแล้วเปลี่ยนทิศเินไปยัู้เสื้อผ้าแทน
“ออมาสิ ออมานะที่รั”
พอเปิู้ออมา
พบแ่เพียเสื้ออเ้า
“อยู่นี่เอ ฮึ
ันหานายั้นานรู้มั้ย ฮึ ทีหลันายอย่าเล่นแบบนี้อีนะ ฮึๆๆ”
านยอลหยิบเสื้อัวสุท้ายอแบฮยอนออมา
าว่าเ้ารีบเินไปนลืมมันไว้
านยอลอเสื้อัวนั้นไว้แน่นสุๆเท่าที่เ้าะทำไ้
“อย่าไปไหนอีนะ ฮึ รู้มั้ยว่าิถึ
อย่าเล่นแบบนี้อีนะ”
านยอลยันั่อและุยอยู่ับเสื้อัวนั้นเหมือนนบ้าไม่มีผิเพี้ยนผ่านไปั่วโมแล้วั่วโมเล่า...............
วามรัมัน่าโหร้าย
มันไม่เยปรานีใรเลย ิอยาะมา็มา ิอยาะไป็ไป ไม่ถามอะไรเราเลยว่าเรา้อารให้มันมามั้ย
หรือเรา้อารให้มันไปมั้ย
แบฮยอนไ้โปรลับมา.......
เป็นำพูสุท้ายอ ปาร์านยอล่อนที่เพื่อนบ้านะมาพบศพอเ้าในวันถัมา
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลับมาแล้วนะะอิๆ แ่เล่นๆ แ่เอร้อเอเ็บอ่า
ใรไม่ร้อไม่รู้แ่อินี่ร้อไปแล้ว ฝาอ่านันเยอะๆ้วยนะเผื่อะแ่เพิ่มอีริๆ
ฝันีะ
ผลงานอื่นๆ ของ จ๊ะจัง... ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ จ๊ะจัง...
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น