ตัวสำคัญหรือตัวสำรอง

เรื่อง ตัวสำคัญหรือตัวสำรอง
แนะนำตัวละคร
เคะ บิ๊ก น่ารัก หล่อ ขาว ดัดฟัน อยู่ม.4
เมะ บอย น่ารัก หล่อเข้ม โหด อยู่ม.6
ชะนี พลอย ขาว สวย ปากจัด แฟนเมะ...
เคะ2 ชาน หล่อ น่ารัก ขาว เฟลลี่ เพื่อนบิ๊ก
เมะ2 มาร์ค โหด ใจร้อน หล่อเข้ม เด็กนอก เพื่อนบอย

สวัสดีค่ะนิยายเรื่องนี้เพื่อคามสนุกสนานน่ะค่ะไม่ได้อ้างอิงค์ชีวิตใครถ้าชอบก็ฝากติดตามต่อไปน่ะค่ะขอบคุณค่ะ

พค: เคะทำไมวันนี้มึงมาเช้าจังว่ะ.ทำหน้างงๆ
เคะ: พอดีกูตื่นเช้าละนอนไม่หลับว่ะ.ตอบหน้านิ่ง
พค: อ่อมึงเป็นรัยว่ะหน้าซีดๆ.มองรอบๆเคะ
เคะ: เอิ่มมม กูง่วงไงตื่นเช้าไงเลยง่วง.นึกในใจแถไปสิกู
ก่อนเกิดเรื่อง12ชั่วโมงที่แล้ว
ปังๆๆ เสียงเคาะประตูดังลั่น
เคะ: ใครค่าบ.ลืมตาช้าๆ
เมะ: พี่เองเคะเปิดประตูให้พี่หน่อย.ตะโกนลั่น
เคะ: เดินไปเปิดประตู
เมะ: ผลักเคะลงเตียง จับเเขนกดลงที่เตียง
เคะ: เหี้ยพี่จะทำไรว่ะ.พยายามดิ้น
เมะ: คิดว่าดิ้นละจะหลุดหรอ หึๆ.ยิ้มมุมปาก
เคะ: ปล่อยกูดิว่ะ กูบอกให้ปล่อยไง.ดิ้น
เมะ: ไม่เว้ย.ไซร้คอเคะ ดูดคอเคะ
เคะ: อ่าส์….ซี๊ดอ่าส์
เมะ: ยัดxเข้าไปในช่องเคะ
เคะ: พะ….พี่…มะ…เมะ
เมะ: หื้มมม ว่าไงคับ .มองเตะกระแทกถี่ๆ
เคะ: อ่ะ…อ่าส์…พะ…พี่เมะ/พูดไม่เป็นภาษา
เมะ: อ่าส์ของน้องเคะนี่แน่นจริง อื้ม/ครางอย่างพอใจ
เคะ: เคะจะแตกแล้วอ่าส์/ซอยถี่ๆ2-3ทีแตกใส่หน้าตัวเอง
เม: รอพี่ด้วยสิครับ อื้มม อ่าส์/ ซอนถี่ๆ4-5ทีแตกในช่องเคะ

ณ โรงอาหารโรงเรียน XXX
เคะ: เห้อ กูเป็นใครกันแน่ว่ะ.ถอนหายใจ
เมะ: เป็นไรหรอ หื้ม?/มองหน้านิ่ง
เคะ: ป่าวนิพี่ไปดูแลเมียพี่เถอะ.มองไปทางชะนี
ชะนี: พี่เมะค่ะอยู่นี่นี่เองชะนีหาตั้งนานแหนะ/มองตาขวางใส่เคะ
เคะ: กูทำไรผิดว่ะ.เคะคิดในใจ
เมะ: พี่ขอโทดน่ะคับไปกินข้าวกันน่ะ.กอดเอวชะนี เดินไป หันกลับมามองเคะ
เคะ: ลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้อง
พค: อีเคะจะไปไหน.ตะโกน
เคะ: กลับห้อง
พค: ข้าวไม่แดก?
เคะ: กูไม่หิวว่ะ

เมะ: มึงกล้าตบกูหรอเคะ.จูปเคะสอดลิ้นเข้าปาก
เคะ: อ่ะ…อื้มมม แหกๆ.ดันเมะออก
เมะ: อีเคะมึงดันกูออกทำไม.ง้างมือจะตบเคะ
เคะ: ไปหาเมียมึงเสะ จะตบก้อตบเลยดิ้.น้ำตาคอ
เมะ: มึงเลือกได้ด้วยหรอเคะ หึๆ.ยกยิ้ม มองนิ่ง
เคะ: ใช่สิกูก็แค่ตัวสำรองนิ จะทำไรก็เชิญ.ยืนนิ่ง
เมะ: เคะพี่ขอโทด พี่ไม่ได้ตั้งใจ.ดึงเคะมากอด
เคะ: ปล่อย.พูดเสียงนิ่ง
เมะ: ไม่เคะพี่ไม่ปล่อย.กอดเคะแน่น
เคะ: แกะมือเมะออกละเดินหนี

ชะนี: พี่เคะหายหัวไปไหนมาว่ะ ทิ้งชะนีให้กินข้าวคนเดียวได้ไงว่ะ.ตะคอกใส่เมะ

เมะ: เอาไว้ก่อนได้ป่ะชะนี.พูดเสียงแผ่วๆ

ชะนี: อะไรว่ะกูไม่สำคัญแล้วนิกูก็แค่ของเก่านิ หึ.ตะคอกใส่เมะ

เมะ: เป็นเหี้ยไรหนักหนาสัส! รู้ตัวป่ะว่ามึงน่ารำคาณแค่ไหนอ่ะ.ตะคอกใส่ชะนี

ชะนี: เลว.ตบหน้าเมะเดินหนี

เมะ: ตัดสวะชีวิตไปได้สักทีกู เห้อ.ถอนหานใจยาวๆ

เมะ: เคะ! เคะรอพี่ก่อน.ตะโกนวิ่งตามเคะ

เคะ: ไปให้พ้น!

เมะ: ดึงเเขนเคะไว้ทัน ดึงมากอด

เคะ: กลับไปหาอีชะนีเถอะ.ร้องไห้

เมะ: เคะเคะฟังพี่เมะน่ะคับ พี่เลิกกะชะนีแล้วน่ะคับ.ดึงเคะมากอด

เคะ: เหอะ เคะไม่สนเคะไม่อยากเป็นตัวสำรองหรือคนแกxของใคร.ผลักเคออกร้องไห้

เมะ: คะ…เคะ

เคะ: ลาก่อนพี่เมะ.เดินไปด้วยน้ำตา

เมะ: ไม่น่ะคะ…เคะ

2 เดือนผ่านไปเคะยังคงเสียใจ

แต่เมะคิดแต่แก้แค้น เหมือนเมะได้รู้ความจริงบางอย่า…

ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

เมะ: จะไปไหนคับเคะ หื้มม.ยิ้มเจ้าเล่

เคะ: เลิกยุ่งกันไปตั้งนานแล้วทำไมยังมารังควานอีก.มองด้วยสีหน้าเศร้าๆ

ชาน (เคะ2): อ้าวเคะมากะใครว่า ไม่เจอกันนานเลย.เดินเข้าไปหาเคะ

เคะ: มาคนเดียวว่ะไปหารัยกินกันม้ะมึง.ยิ้มหวานใส่

เคะ2: ไปดิ้ มึงเลี้ยงน่ะ5555.มองขำ

เมะ: กูไม่ให้ไป.กระชากแขนเคะ

เคะ: พี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผมกับชาน.สบัดแขน

เมะ: สิทธิ์เป็นผัวไงคับหรือต้องให้พูดละคับ.ยิ้มหน้านิ่ง