The Memory หนีให้ได้ถ้านายแน่จริง

 The Memory 

 หนีให้ได้  ถ้านายแน่จริง 

 นิยายวาย  นิยายรักวัยรุ่น  นิยายใสๆเลย 

 นิยายเรื่องนี้ถูกดัดแปลงมาจาก "Love Is Who? รักของผมคือใครกันว๊ะ" 

(คนแต่งคนเดียวกันครับ)

“กูรู้นะ ไม่ใช่กูดูไม่ออก” 

“มึงชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่?” ...ผมเงียบ

“กูไม่ได้รังเกียจมึงหรอกนะ กูแค่อยากช่วยมึง
กูเห็นมึงเป็นแบบนี้แล้วมันไม่ไหวแล้วว่ะ กูอึดอัด” 

“มันจะไปแล้วนะเว้ยเค้ก มึงต้องเปิดใจยอมรับดิวะ” ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

น้ำตาผมไหลมากกว่าเก่า เอิร์นเข้ามากอดผมแน่นมาก
“ขอบคุณนะมึง..

ขอบคุณที่เข้าใจกู ขอบคุณที่ยังคบกู ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกูไปไหน” ผมกอดเอิร์น

“ไม่เป็นไรมึง” เอิร์นพลักตัวผมออก “หยุดร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวมันก็

มาเห็นเอาหรอก” เอิร์นเช็ดน้ำตาให้ผม

“แล้วทีนี้เอาไงต่อ?” เอิร์นถาม

กูชอบมึงว่ะ..  กูชอบมึงว่ะ..

หลังจากหลุดคำนั้นออกไป มิคมันก็หน้าเจื่อนทันที

สตั้นขนาดนั้นก็คงทำไรไม่ถูกสิเนาะ ..ผมเห็นบรรยากาศ

มันเงียบ ก็เลยเลือกที่จะถอยออกมาดีกว่า

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้สักนาทีนึง ก็ยอมไม่พูดมันออกไปเสียยังจะดีกว่า...

ตอนจบแม่ง ไม่ง่ายเหมือนในหนังเลยว่ะมิค..

ก็ตามเหตุการ์ณด้านบนเลยครับ

เดาได้ไม่ยากเลยว่าผมอกหักชัวร์ๆ

เพราะหลังจากวันนั้นมันก็ย้ายไปต่างจังหวัด

แล้วบล็อคผม ทุกการติดต่อ..

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ผมบอกไปมันผิดขนาดนั้นไหม

แต่ที่รู้แน่ๆคือผมต้องทนอยู่กับ

ความรู้สึกผิดนี้มาตลอดระยะเวลา4ปี

หรืออาจจะตลอดไปด้วยซ้ำ

ถ้าไม่บังเอิญว่าโลกแม่งกลม

ผมกลับมาเจอมันอีกโดยบังเอิญ

แล้วผมก็ได้เห็นมันใช้ของที่ผมเคยให้อยู่

ทำให้เหมือนเวลาได้หมุนกลับคืนย้อนไปในวันนั้น..

วันที่ผมทราบว่า มันตัดขาดทุกการเชื่อมต่อกับผม

ตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมด

ตัดทำไม? ถ้ามันไม่ได้ชอบผมก็เข้าใจได้

แล้วมึงยังจะเก็บสิ่งนั้นไว้อยู่ทำไม?

นี่คือสิ่งที่ทำให้ใจผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

ผมต้องหาคำตอบนี้ให้กับตัวเองให้ได้

ผมเคยปล่อยให้มันหนีไป4ปี มันนานเกินพอแล้วมิค

กูอยากได้ความชัดเจนสักที.. กูเจ็บ กูอึดอัด

เขาอยากจะหลบหน้าผม

ก็หลบไป #หนีให้ได้ถ้านายแน่จริง

ถึงคราวที่ผมจะเค้นเอาคำตอบจากปากมันมาให้ได้!