กำจัด แค้น

ณ ป้ายรถเมล์ คนพลุกพล่าน ต่างที่มา ต่างกิจวัตร ทีน่ากับเพื่อนๆ คลุกอยู่ตรงนี้กับเพื่อนๆ คอยท่าว่าจะมีเป้าหมายไหนน่าสนใจน่าเข้าไปแกล้งบ้าง ใครที่ดูแหยๆ มาคนเดียว จะแกล้ง จะตบทรัพย์ไว้ดูเหยื่อก่อน รอไม่นานก็มีป้าแต่งตัวเชยๆ แถมยังมัดจุกขัดกับการแต่ตัวมาก งงใจจริง ทีน่ามองและคิด แล้วสิ่งที่สะดุดตาคือป้าแกควักเอาถุงหนังยางสีสดใสออกมา ในถุงมีหนังยางสีสวยหลายเส้น นางหยิบมาเส้นนึงแล้วก็มัดผมใหม่แทนที่เส้นเก่าที่ขาดไปเมื่อกี๊ นางดูช้าๆ ไม่มีพิษภัย น่าแกล้งจริงๆ ไม่หยุดแค่คิด ทีน่าเดินเข้าไปประชิดตัวคุณป้า “ขอได้มะคะ”ทีน่าถามพร้อมยื่นมือไปจนเกือบจะถึงหน้า คุณป้าผู้ถูกคุกคาม หันช้าๆ มองเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู “ขออะไรคะลูก” คำที่ทีน่าเกลียดมากจนอยากจะกรี๊ดใส่เวลาใครเรียกว่าลูก เธอจึงกระชากถุงหนังยางจากมือป้าทันที “ก็หนังยางนี่ไง ดูไม่รู้รึไง โง่หรือเปล่า” ป้าขมวดคิ้ว มองอย่าง งงงันว่า ทำไมเด้กน้อยถึงอารมณ์ร้อนเร็วขนาดนี้ และพูดจาทำร้ายตัวเองแบบนี้ “อ้อ จะเอาหนังยาง ได้ ป้าแบ่งให้นะ” ทีน่าถลึงตาใส่ ตวาดกลับทันที “ไม่แบ่ง ชั้นจะเอาทั้งหมด แกจะไปไหนก็ไป” ป้ารู้สึกสลดใจ “จ้ะ ป้าหมายถึงแบ่งถุงนี้ให้ ทั้งหมดล่ะจ้ะ” เพราะในใจคือที่บ้านมีอีกมาก แบ่งถุงเล็กๆ ให้เด็กน้อยคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่พูดไปก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร อย่างที่สุภาษิตกล่าวไว้ว่า พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง ที่ถ้าเป็นสมัยนี้คงต้องเปลี่ยนเป็น พูดไปเสียสองสิบ นิ่งสนิทได้หลายล้าน  ละมั้ง แค่คิดก็ขำ ป้าอมยิ้มน้อยๆ เตรียมเดินจากไป แต่ทีน่าไม่จบ “ถ้าจะให้หมดแล้วใช้คำว่าแบ่งทำไม” ป้าจึงหันมาตอบคำที่สงวนไว้ “ป้ามีอีกเยอะที่บ้านน่ะจ้ะ แบ่งให้หนูบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร” ป้าตอบเรียบง่าย ด้วยท่าทีอ่อนโยน ทั้งคำพูดและสายตา ... สายตาอ่อนโยนที่มองมายังทีน่า สายตาที่ทีน่า ไม่ค่อยจะได้รับจากใคร รอยยิ้มที่ส่งมาอย่างเอ็นดู ในแบบที่เด็กเหลือขอ ตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ก็ไม่เคยต้องการเธอ เธอไม่เคยรู้สึกว่ามีใครเอ็นดูเธอ ทำไมป้าคนนี้ไม่กลัว ไม่รังเกียจเธอ “ไม่เห็นจะต้องแบ่งเลย ไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย ป้าจะมาอยากแบ่งให้หนูทำไม” ป้ายิ้มน้อยๆ “การแบ่งปัน ก็แค่อยากแบ่งปัน ไม่ได้ต้องมีเหตุผลอะไรมากมายนี่จ๊ะ และหากจะไม่แบ่งปันก็ไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมากมายเช่นกัน แต่ละคนล้วนมีเหตุผลของตนเอง มากบ้างน้อยบ้าง และหลายครั้งเหตุผลของเราก็ไม่ถูกเข้าใจโดยคนอื่นได้เช่นกัน” ทีน่าเด็กเหลือขอช่างสงสัย จะถามต่อ แต่ถูกเพื่อนคนนึงของเธอชิงถามเสียก่อน “ยังไง ไม่เข้าใจ มีด้วยเหรอถ้ามีแล้วไม่แบ่งมันมีเหตุผลด้วยเหรอ มีแล้วไม่แบ่งมันเห็นแก่ตัวชัดๆ” ป้าพยักหน้าน้อยๆ เริ่มรู้ว่าเด็กๆ มาห้อมล้อมตน และอยากฟังคำตอบ “ป้ามีหนังยาง 1 ถุง มีประมาณ 10 เส้น และป้าก็ใช้แค่เส้นเดียว อีกทั้งที่บ้านก็มีอีกเยอะ ดังนั้นป้าสามารถแบ่งอีก 9 เส้นให้หนูทั้งหมดได้เลย เหตุผลก็ง่ายๆ มีเยอะเกินกว่าที่จะใช้ไปมาก …

แต่…ถ้าป้าเป็นแม่ของลูก 10 คน และป้าเจียดเงิน 10 บาทสุดท้ายที่มีอยู่เพื่อซื้อเจ้าหนังยางถุงนี้เพราะลูกๆ ของป้ารบเร้าให้ป้าซื้อให้มานานมากแล้ว ลูกๆ ที่ไม่เคยขออะไรป้า เพราะรู้ว่าแค่ทำมาหากินให้ทุกคนมีข้าวกินอิ่มท้องก็ยากละ จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อของฟุ่มเฟือยอย่างหนังยาง  วันนี้เป็นวันพิเศษป้าจึงกัดฟัน เอาเงินค่ารถสองแถวเข้าบ้าน 10 บาทไปซื้อหนังยาง ทั้งๆที่ป้าก็รู้ว่าต้องเดินไกลมากกว่าจะถึงบ้าน แต่ป้าก็มั่นใจว่ามันคุ้มค่าเหนื่อยมากที่จะได้เห็นรอยยิ้มของลูกๆ หากเป็นสถาณการณ์นี้ คิดว่าป้าจะแบ่งหนังยางถุงนี้ให้หนูไหมคะ” เด็กๆ นิ่งเงียบไปนานจนเอ่ยถามว่า “ถ้าลำบากขนาดนั้นก็อธิบายลูกๆไปซิว่ายังซื้อไม่ได้” ป้ายิ้มและหันไปหาคนถาม มองเด็กน้อยด้วยสานตาเอ็นดู “บางครั้งแม่ๆ อย่างเราก็ทำอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลเพียงเพราะว่าเรารักลูกของเราก็แค่นั้นเอง บางทีเหตุผลก็แค่เพราะ รัก แค่นั้นล่ะจ้ะ” ตอนนี้เด็กๆ เดินออกไปคนละทิศ ละทาง ไม่มองหน้ากัน แม้ป้าจะงงๆ แต่รถเมล์สายที่จะขึ้นมาละ คงต้องไปละ เพราะกว่ารถจะมาก็เป็นชั่วโมง อีกทั้งถ้าเย็นกว่านี้รถจะแน่นจนป้าก็เบียดไม่ไหว คงต้องทิ้งความสงสัยไว้ตรงนี้