ขอแค่หนึ่งวินาทีก็พอ

เนื้อเรื่อง

            .............คุณเคยมีเพื่อนสนิท ที่รักคุณจริงๆไหม ผมมีครับ แล้วคุณเคยลืมเพื่อนสนิทคุณไหม ผมเคยครับ คุณเคยให้ของขวัญวันเกิดเพื่อนสนิทคุณไหม ผมไม่เคยครับ คุณเคยบอกใครต่อใครไหมว่าเค้าคือเพื่อนรักของคุย ผมไม่เคยครับ และสุดท้ายคุณบอกเพื่อนคุณไหมว่าคุณรักเขาแค่ไหน สำหรับผมมันช้าเกินไป บอกเขาเถอะครับ เพราะบางทีเพื่อนคุณก็กำลังรอคำนั้นอยู่ มันเป็นการรอคอยที่มีค่ามากแค่ไหน ไม่มีใครจะเข้าใจหากไม่ได้รู้สึก และคุณเคยเสียเพื่อนไปไหม ผมเคยครับ แบบไหนหรอ แบบที่เธอไม่อาจจะมาหาผมได้อีกเลย ผมได้แต่เพียงบอกเธอในใจ .....เรารักแกนะเพื่อน......


              ..............เพื่อนคืออะไรในใจคุณ เพื่อนคือคนๆหนึ่ง ที่วัยเดียวดัน คุยและปรึกษากันได้ และเพื่อนแท้ เพื่อนสนิท เพื่อนรักล่ะ มันเป็นยังไง เพื่อนแท้ เพื่อนรัก เพื่อนสนิท มันมีหลายความหมายแล้วแต่คนมอง แต่สำหรับผมไม่มีคำไหนจะบรรยายคำว่าเพื่อนเหล่านี้ คำว่าเพื่อนแท้ เพื่อนร้ก เพื่อนสนิทของผมคือ เธอ คนเดียวเท่านั้น 


               ..............ผมก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ทำให้เพื่อนต้องเสียใจ เรื่องมันเกิดตั้งแต่ตอนผมอยู่ปี4 ผมแอบรักใครคนนึง และเธอเพื่อนของผมเธอช่วยผมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นแม่สื่อ คอยทำงานให้เวลาผมไปหาคนที่ชอบ ผมเคยถามเธอว่าทำไมทำเพื่อผมขนาดนี้เธอตอบมาว่า  ....ก็แกจะได้หาแฟนได้สักที มัวแต่อยู่บนคานไม่เบื่อรึไงวะ....
ถึงจะเป็นคำที่ฟังดูไม่มีความหมายลึกซึ้งอะไรในตอนนั้น แต่ตอนนี้มันมีความหมายอย่างมาก 
                ............เธอช่วยผมจน ผมได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที ทำให้โลกของเพื่อนๆของผมแคบลง ทุกๆเย็นที่ผมจะกับบ้านพร้อมเพื่อน ผมต้องรีบกลับพร้อมแฟน และวันนั้นผมไม่ได้บอกเธอด้วย ผมกลับมาถึงบ้านก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้บอกเธอ ตอนนั้นก็เย็นมากแล้วผมรีบกลับไปที่มหาลัย เห็นเธอนั่งรออยู่คนเดียว ในใจของผมเริ่มสำนึกผิดผมเดินไปหาเธออย่างช้าๆ เธอหันมา
........ไปไหนมา รอตั้งนานแล้วรู้ปะ.......เธอบอก เธอไม่ได้โกรธผมผมแอบดีใจแต่ก็อดสำนึกผิดไม่ได้ ผมอยากจะเอ่ยคำว่าขอโทษแต่ก็ไม่กล้า ..........ยืนทำเบื๊อกอะไรกลับบ้านดิ หิวจะแย่แล้ว........เธอตะดกนผมรีบวิ่งตามเธอไป ในใจก็ยังคงขอโทษเธอเสมอ
                 ...............หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้กลับบ้านด้วยกัน เราแยกกัน เราแทบไม่ได้คุยกัน เราพบกันเพียงไม่กี่ครั้งยิ้มทักทายแต่ไม่ได้คุยกัน จนวันนึงผมทะเลาะกับแฟน ผมถึงได้คุยกับเธอ ผมได้รับคำปรึกษาจากเธอ จนวันนี้ วันที่ผมเสียเธอไปผมก็ยังไม่เคยไม่เคยที่จะรู้ว่าเพื่อนคนนี้มีปัญหาอะไรมั่ง...........
                .................เวลาผ่านไปนานนะ ผมกับแฟนไปได้ด้วยดี 
                ..................เวลาผ่านไปนานนะที่ผมกับเธอไม่ได้คุยดันเลย
..................................วันเกิดของผมผมดีใจที่สุดที่แฟนให้มันเป็ตุ๊กตาน่ารักๆ
..................................วันเกิดผมเธอให้สมุดเล่มบางๆที่สามารถล็อคกุญแจได้
..................................ของขวัญแฟนผมตั้งมันไว้หัวเตียง
..................................ของขวัญเธอผมวางไว้ที่โต๊ะโดยไม่ใส่ใจ
...................................เมื่อเวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไผ
...................................และผมก็ได้รู้ว่า เธอชอบผม เรื่องราวนี้ทำให้ผมทะเลาะกับแฟน ผมโกรธเธอ ไม่รู้อะไรทำให้ผมโกณธเธอได้ขนาดนี้ ผมมันบ้า ผมโกรธคนที่ไม่เคยคิดจะโกรธผม แล้วมันก็นำพามาซึ่งความเจ็บปวดที่แสนทรมาน
                  ---- นายโกรธเราหรอ เรารักนายผิดใช่ไหม---
                  ---- ทำไม ทำไมเธอต้องมาชอบเราทั้งๆที่เรา ก็ทีคนที่รักอยู่แล้ว ที่ไม่ค่อยคุยกับเราเพราะชอบเราหรอ --- ผมถามเธอมองหน้าผมอย่างเศร้าๆ น้ำคลอ ผมไม่เข้าใจแค่คำพูดนี้มันจะเสียใจอะไรนักหนา
                  ---- นายคิดยังงั้นแงะ เรายังเหมือนเดิมนะ เรายัง -- เรายังรอนายที่เดิม เรายังอยากจะคุยกับนาย แล้วนายอยากจะคุยกับเรารึเปล่า นายยังเป็นเพื่อนเราเสมอ แล้วเรายังเป็นเพื่อนนายอยู่รึเปล่า --- เธอถาม ผมไม่พอใจอย่างรุนแรงแต่เก็บเอาไว้
                 ---- ยังเหมือนเดิม เธอยังเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิม ---- ผมบอก เธอยิ้มน้ำตาใสๆไหลพราก ....นายโกหก....
                .........ผมโกหกเธอ...... เธกำลังจะเดินข้ามถนน เธอเหลียวมายื่นมือ 
                 ---- ไป ---- เธอชวนแต่ผมกลับเนไปคนเดียวอย่างไม่แยแสผมเดินข้ามไปโดยไม่เหลียวมาดูเธอผมคิดว่าถ้าเกิดผมอารมณ์แล้วเราค่อยมาคุยกันก็ได้ ทำให้ผมเพิ่งรู้ว่า ผมมันโง่งี่เง่าที่สุด 
                   ---- นาย!!! --- เธอตะโกนเรียกผม ผมหัน 
                  ----- นายไม่เหมือนเดิม ขอความจริงได้ไหม เรายังเป็นเพื่อนกันจริงรึเปล่า ---- 
ผมเดินมาหาเธออีก
                   ----ก็จริงน่ะสิ อะไรหนักหนา ไปเหอะ ---- ผมชักรำคาญแล้วเดินไป 
                  -----นาย!!!----เสียงหนึ่งตะโดกนดังขึ้น เอี๊อด!!เสียงรถเบรคกระทันหัน ร่างของผมถูกผลักกระเด็น และภาพนั้น ก็ทำให้ผมเกือบช็อค ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีโอกาสบอกเธออีกแล้วมันสายไปแล้ว............ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!....


              ............1ชม.       ที่ห้องไอซียู
             ..............2 ชม.     หมอใหญ่กำลังเริ่มการช่วยชีวิต
             ..............3 ชม.ผ่านไป ขอเถอะนะ ครั้งสุดท้าย ผมอยากบอกเธอ เธอเป็นเพื่อนรักของผม เธอเป็นคนที่ผมรัก เธอ เธอคือเพื่อนผม ขอแค่ครั้งเดียวขอแค่ให้ผมได้บอกกับเธอแค่ครั้งเดียวได้โปรดแค่ครั้งเดียว
             ...............4ชม.ผ่านไป หมอเดินออกมาพร้อมกับคำที่ว่า --- เราพยายามเต็มที่แล้วแต่คนไข้เองก็มีปัญหาทางจิตใจอย่างมากทำให้ไม่มีกำลังใจที่จะสู้กับการบาดเจ็บ---หมอบอกแล้วเดินจากไป ผมทรุดลงกับพื้น ในที่สุด ผมก็ไม่เหลือใคร ไม่มีแล้วโอกาศ ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว..................
 


                 .............งานศพเธอ ผมยืนมองรูปเธอเจ็บปวด ตอนนี้ผมไม่เหลือใคร แม้แต่คนที่ผมรักก็ทิ้งผมไป ขนาดเพื่อนคนเดียวผมยังรักษาไม่ได้ ขอโทษนะ หลับให้สบายนะ ผมกอดรูปของเธอไว้แน่น น้ำตาใสๆไหลริน ทำไมหรอแค่คำว่าเรายังเป็นเพื่อนกันแค่คำเนี่นผมจะพูดออกมาไม่ได้รึไง ทำไม ทำไมผมไม่คยบอกเอว่า สุขสันต์วันเกิด ทำไม ทำไมผมไม่เคยบอกให้เธอหลับฝันดี ทำไม ทำไม!!


                  .............ผมกลับจากงานศพก็ตรงกลับบ้านทันที ผมกอดเข่านอนร้องไหอยู่ในห้อง เหลือเห็นสมุดเล่มนัน ของเธอ ผมไขกุญแจออกดู น้ำตาของผมไหลพราก 
 
                  --- นายอย่าลืมกินยานะ อย่าลืมล่ะ 16 ตุลาวันเกิดแฟนนายไม่ใหเด๋วเค้าจางอนเอา แล้วก้อย่าลืมห่มผ้าด้วยล่ะ นอนหลับฝันดีนะ ----
                 --- นายจำได้ไหม เรามีความสุขมากนะที่ได้อยู่กับนายได้นายเป็นเพื่อน แต่ตอนนี้คงไม่เหมือนเก่าแล้วล่ะ นายได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที นายจะได้ลงจากคานแล้วเย้ แต่เราคงเหงาแย่เลย เรามีนายคนเดียวจริงๆ เรารอนายอยู่ที่เดิมเสมอนะ ทำไมเราไม่เหมือนเดิม นายเป็นเพื่อนรักเรานะ ทุกครั้งที่เรมีปัญหาเราไม่อยากให้นายเครียด เราก็เลยไม่บอกแต่ถ้านายมีปัญหาเราช่วยได้นะ นายเป็นเพื่อนรักเรานะ และเราเป็นเพื่อนรักนายรึเปล่า ---- ..............
 ผมเปิดไปทุกๆหน้าก็จะผมแต่คำที่เขียนว่า สุขสันต์สันเกิด ที่ถูกเขียนทุกบรรทัด มันเป็การลำบากมาที่จะทำได้ถึงขนาดนี้ ได้แต่โกรธตัวเอง คนที่มีค่าที่สุดของผม ผมกลับมองข้าม ผมมองสมุดเล่มนั้น

                --- มีคำนึง ที่เราไม่เคยบอกเธอเลย เรารักเธอนะ รักมากด้วย เราเป็นเพื่อนเธอนะ เธอเป็นเพื่อนรักของเรานะ เราเหงานะ เราอยากเจอเธอทำไมไม่อยู่ละ เราขอโทษนะ เหนื่อยรึเปล่าที่คบกัน นอนหลับเป็นไงบ้างสบายดีไหม ถ้าหากเราย้อนไป1นาทีตอนนั้นเราจไม่เดินแบบนั้น เราจะอยู่กับเธอ เราจะบอกเธอ แต่ตอนนี้ เราไม่มีแล้ว เราไม่โอกาศแล้ว เธอได้ยินเราไหม ได้ยินรึเปล่า เรารักเธอ ได้ยินใช่ไหม เธอยังอยู่กับเราเสมอนะ อยู่ด้วยกันนะ อย่าไปไหนนะ เรารักเธอนะๆ พรุ่งนี้วันเกิดเธอนี้ เราไปเที่ยวกันนะ ได้ไหม ทำไม ทำไม --- ผมปาดน้ำตากอดสมุดเล่มนั้น
                --- เราสัญญาเราจะต้องได้เจอกันอีก ราจะต้องกลับมเจอกัน เราสัญญา เราสัญญา หลับให้สบายนะเพื่อน....................



               ......และผมก็ได้รู้ว่า เราจะรู้ว่าสิ่งนั้นมีค่าแค่ไหนก็ตอนเสียมันไป อย่าให้เพื่อนคุณเป็นแบบผม คุณเคยรับฟังปัญหาของเพื่อนไหม คุณเคยสุขสันต์วันเกิดเพื่อนไหม คุยเคยบอกขอโทษเพื่อนไหม แล้วคุณเคยกอดเพื่อนไหมถ้าคุณไม่เคยทำเถอะครับ ก่อนที่มันจะสายไป ................