การใช้ชีวิตของจอมขมังเวทย์ในโรงเรียน

                               เรื่อง การใช้ชีวิตของจอมขมังเวทย์ในโรงเรียน

จอมขมังเวทย์วิชาอาคมหรือ ผีปีศาจ จะเป็นยังไงถ้าคนที่มีพลังเหล่านั้น ต้องมา

ใช้ชีวิตในโรงเรียนกับคนธรรมดากับโรงเรียนที่ไม่ธรรมดา ขอให้อ่านดด้วยความสนุก

                                                            .

                                                            .

                                                            .

                                                            .

“เห้อออน่าเบื่อจริงๆต้องมานั่งปราบผีในโรงเรียนตอนดึกแบบนี้”

เด็กหนุ่มผิวขาวสูง ผมสีดำนัยตาสีแดงอายุ 17 ปี 

ยืนมองโรงเรียนจากดาดฟ้าตึกโรงเรียนชั้น 4 

“อย่าบ่นเลยน่าก็วันนี้มันเวรของพวกเราที่ต้องมานั่งเฝ้าโรงเรียน”

เด็กสาวผิวสีขาวสูง ผมสีน้ำตาล ตาสีดำ อายุ 17 ปี 

พูดกับเด็กชายด้วยนำเสียงหนักแน่น                                                      .

                                                             .

ทันใดนั้นก็มีผี 1 ตนบินมาจากด้านหลังของโรงเรียน เด็กหนุ่มสังเกตดูก็เห็นว่านั่นคือ

ผีกะหังที่กำลังบินมา ผีกะหังตนนั้นได้หัวเราะอออกมา 

“ฮ่า ฮ่า วันนี้แหละฉันจะจับพวกเด็กน้อยไปกินให้อร่อยเลย” 

จากนั้นมันก็บินตรงมาที่หอนักเรียนในโรงเรียน

เด็กหนุ่มเมื่อเห็นแบบนั้นจึงกระโดดลงมาจากดาดฟ้า

“มิน!”เด็กสาวเรียกชื่อเด็กหนุ่มด้วยความตกใจ

“ ไม่เป็นไรชมพู่ ผีกระจอกๆแค่นี้ฉันคนเดียวก็พอ”

มินพูดกับชมพู่ด้วยความมั่นใจ พร้อมกับหยิบมีดอาคมที่เหน็บไว้ที่เอวออกมา 

“เห้ยไอ้ผีกะหัง แกจะมาจับเด็กในโรงเรียนหรอวะ” มินพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจแล้วชี้ไปที่ผีตนนั้น 

ผีกะหังที่บินอยู่ หันลงมามองมินด้วยตาสีส้มออกสีแดง 

“แกไอ้เด็กอวดดีฉันจะจับแกไปกินเอง เพื่อจะให้ปากดีๆของแกหยุดพูดซักที” 

ทันใดนั้นผีกระหังเสกท่อนไม้ขนาดใหญ่ แล้วบินลงมาเพื่อที่จะฟาดใส่มิน

                                                             .

ทั้ง 2 ฝ่ายจึงเริ่มต่อสู้กัน ผีกระหังใช้ท่อนไม้ฟาดใส่มินด้วยความแรงนับคั้งไม่ถ้วน 

“ไงพลังของข้าไอ้เด็กอวดดี รู้สึกเจ็บไปถึงกระดูกเลยใช่มั้ยหละ” 

มินหันขึ้นมามองแล้วยิ้ม พร้อมสายตามั่นใจแล้วพูดออกมา

“อะไรกากๆแบบแกไม่เจ็บไม่คันซักนิดเดียว แค่แกใช้วิชามีดอาคมระดับ 1 ก็เกินพอแล้ว”  

มินใช้มีดอาคมมาฟันด้วยความเร็ว จึ้งทำให้แขนของผีตนนั้นขาด 

จากนั้นมินหยิบกระบอกไม้ไผ่ในย่ามออกมา เพื่อที่จะดูดวิญญาณผีกะหังใส่ 

“หึ หึ คิดว่าจะจับฉันผนึกใส่กระบอกไม้ไผ่นั่นหรอออ” 

ผีกระหังกระโดดถอยหลังพร้อมกับชูแขนขึ้น แขนของมันงอกเพิ่มมาอีก 3 ข้าง 

เล็บยาวขึ้น เขี้ยวยาวขึ้น พร้อมคำรามออกมาเสียงดัง 

“ให้ตายสิยุ่งยากชะมัด หิวข้าวแล้วอะ” มินบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย 

                                                        .

“ หึ ปากดีเกินไปแล้ว ฉันจะหุบปากเน่าๆนองแกเดี๋ยวนี้แหละ” 

ผีกะหังได้เปลี่ยนแขนทั้ง 4 ให้กลายเป็นปีก แล้วสะบัดสร้างพายุขนาดใหญ่ขึ้นมา 

ลมที่พัดแรงจึงทำให้ระโปลงของชมพู่พัดปลิว

“อ้ายยย....” ชมพู่ร้องเสียงหลงพร้อมใช้มือจับกระโปรงไว้ 

“โอ้ววันนี้สีดำหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” มินหันไปแซวชมพู่พร้อมหัวเราะ 

“มินอย่าพูดนะมันน่าอาย!” ชมพู่พูดด้วยความเขิน 

จากนั่นมินหันไปมองที่ผีกะหัง พร้อมร่ายคาถาหยุดพายุ 

“เอาหละมาจบการต่อสู้ดีกว่า ฉันจะผนึกแกได้ในกระบอกไม้ไผ่นี้ 

แล้วจะปลดปล่อยดวงวิญญาณแกให้เป็นอิสระ”

                                                .

“NANI !!!!”ผีกะหังอุทานออกมาด้วยความตกใจ ที่มินหยุดพายุของมันได้

มินท่องมนต์คาถา แล้วยื่นกระบอกไม้ไผ่ออกมา ทันใดนั้นก็มีแรงลมมหาสาร

ดูดเอาร่างของผีกะหังเข้าไป

“ไม่! เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะแพ้ อ่า.......ไม่นะ” 

และแล้วมันก็ถูกจับใส่กระบอกไม้ไผ่ จากนั้นมินได้นำผ้ายันสีแดงมาปิดปากกระบอก

ไว้ แล้วใช้สายศิลมามัด 

“เอาหละเรานำผีตนนี้ไปปลดปล่อยดวงวิญญาณที่แม้น้ำกันเถอะ”

มินและชมพู่ได้เดินไปที่แม่น้ำในเมืองที่ไม่ไกลจากโรงเรียนมาก

หลังจากนั้นมินไปนั่งที่ริมแม่น้ำ มินร่ายคาถาเพื่อให้วิญญาณสงบลง

จากนั้นจึงใช้มือเปิดเอาผ้ายันออกและให้วิญญาณไหลไปตามน้ำ

เพื่อชำระดวงวิญญาณให้ไปสู่ภพภูมิที่ดี

“กลับกันเถอะ” มินหันมาพูดกับชมพู่

“อืม ok แต่นายแอบดู กกน เด็กสาวแบบนี้หยาบคายที่สุด”

ชมพู่พูดใส่มินเสียงดังบวกกับความโมโห