แหวนสื่อรัก

ปีพุทธศักราช​ 2563

มือขาวเรียวยาวคลิ๊กไปที่เม้าท์​ขนาดพอเหมาะมือ...นางสาว​กรรณิกา​ โชติวงค์​ คณะ​วิศวะกรรมศาสตร์​

เย้!!! ไชโย!! ยะฮู่ว!!! ไอ่มัดติดละโว้ย!!

หญิงสาวตากลมโตยิ้มร่าจนตาหยีรีบวิ่งไปหามารดาผู้ให้กำเนิดกระโดดโลดเต้นยิ้มดีใจที่ตัวเองสอบติดมหาลัยที่ตัวเองอยากเรียนแล้วแถมติดคณะวิศวะด้วย​ คุณกาญ​แม่ของหญิงสาวที่ยิ้มร่ากระโดดโลดเต้นดีใจกลับไม่ยิ้มด้วยพลางเอ่ยบอกลูกตัวเองเศร้าๆ

"ลูกจะไปเรียนที่นั่นจริงๆเหรอ​ วันนี้เเม่ไปดูหมอมาแม่หมอบอกว่าถ้าลูกไปต่างจังหวัดจะมีดวงเสี่ยงถึงชีวิต"

"โถ่!! แม่คะหมอดูคู่กับหมอเดาทั้งนั้น​แม่อย่าคิดมากเลยค่ะ​ ไอ่มัดลูกแม่ซ้ะอย่าง"

"คุณดูลูกคุณสิคะ​ พอโตเป็นสาวก็เริ่มไม่เชื่อฟังแม่เเล้ว"คุณกาญพูดพลางบิดหน้าแล้วก็ทำหน้าน้อยใจ

"คุณก็อย่าเชื่อเรื่องดวงมากเลยลูกอยากเรียนอะไรก็ปล่อยลูกเรียนไปเถอะอีกอย่างเรียนวิศวะก็ไม่ได้เเย่นะคุณ" คุณคมผู้เป็นบิดากล่าวปลอบใจแล้วกอดหญิงสาวผู้เป็นที่รักเมื่อมัดได้ยินพ่อพูดแบบนั้นเเล้วคิดว่าแม่จะต้องใจอ่อนแล้วแน่ๆก็เลยพูดหว่านล้อมไปอีก

"ถ้าหนูไปเรียนที่นู่นหนูจะโทรคุย​กับพ่อแม่ทุกวันเลยค่ะ​ นะคะแม่คะหนูอยากเรียนจริงๆนะคะ​"

เมื่อคุณ​กาญได้ฟังลูกพูดแบบนี้เเล้วก็รู้สึกใจอ่อนลูกพยายามเพื่อที่จะสอบเข้าจนตอนนี้ก็สอบติดเเล้วถ้าจะไม่ให้เรียนที่นี่ลูกก็จะต้องเสียใจแต่ถ้าลูกเป็นอะไรไปล่ะ?

"ไม่ได้นะมัด​ ถ้าลูกไปเรียนที่ไกลบ้านจะอันตรายถึงชีวิตเลยนะ​แม่ไม่ยอมเด็ดขาด!!"

3อาทิตย์​ผ่านไป

คุณกาญจากที่น้อยใจลูกที่ไม่เชื่อฟังวันนั้นก็คิดมากตอนนี้นั่งอยู่ในรถ3คนพ่อแม่ลูกคิดในใจถ้าลูกไปเรียนในที่ไกลๆแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาใครจะช่วยได้แล้วลูกจะทำยังไง​ มัดที่เห็นเเม่ทำหน้าเหมือนคิดอะไรในหัวตลอดตั้งเเต่นั่งรถก็ปลอบใจ

"แม่คะ​ แม่อย่าคิดมากสิคะถ้าหนูอยู่ที่นู่นจะโทรหาพ่อกับแม่ทุกวันเลย"

"แม่รักลูกนะมัด​ ที่แม่ยอมให้เรียนเพราะเห็นเราอยากเรียนจริงๆแม่เข้าใจลูกนะว่ามันคือความฝันของลูก​ไม่ต้องห่วงแม่เรื่องนี้หรอกนะ​ อยู่ที่นู่นลูกต้องดูแลตัวเองดีๆนะ​ พยายามอย่าเดินไปใหนมาใหนคนเดียวในที่เปลี่ยวๆหลับให้ตรงเวลากินข้าวให้ครบทุกมื้อด้วยนะลูก"

"รับทราบค่ะคุณแม่คนสวย​ 555555​ คุณแม่อะอย่าจั๊กจี้หนูสิคะ"

"นี่แหนะๆ​ ดื้อจริงเชียว"

หลังจากที่คุณแม่หยอกล้อลูกสาวเเล้วก็กอดกันเบาะหลังให้คุณพ่อขับรถไปส่วนเบาะหน้าด้านข้างก็มีกระเป๋าเสื้อผ้าจับจองไปแล้วคุณพ่อแซวคุณแม่

"เมื่อกี้ใครกันทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้​ ตอนนี้เห็นมีแต่คนนั่งยิ้ม"

คุณกาญได้ยินเเต่ทำเป็นไม่ได้ยินหันไปกอดลูกสาวแทนส่วน​คุณคมก็ยิ้มอบอุ่นมองครอบครัวของตัวเองอย่างมีความสุขเงียบๆในระหว่างที่เดินทางไปในต่างจังหวัดสามคนพ่อแม่ลูกก็พูดคุยกันตลอดทางเล่าเรื่องตลกบ้าง​ เรื่องเที่ยวบ้าง​ จนกระทั่งถึงที่ต่างจังหวัดแล้วมัดก็ถาม

"พ่อคะ​ หนูว่าเราไปหาอะไรทานก่อนแล้วค่อยไปหาหอกันก่อนดีไหมคะ" 

"ใช่ค่ะคุณ​ นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย" 

"งั้นเดียวเราหาอะไรทานเเถวนี้เเล้วค่อยไปหาหอบริเวณ​มหาลัยที่ลูกอยู่เนาะ" 

"ตกลงค่ะ​ ไปกันเลย" 

มัดมองครอบครัวยิ้มๆอย่างมีความสุขที่พ่อกับแม่เข้าใจเรื่องการเรียน​ถึงแม้ว่ามัดจะไม่ได้เรียนหนังสือเก่งแต่ก็ไม่ถึงขั้นแย่ที่สอบผ่านในครั้งนี้คงต้องยกความดีความชอบให้กับครูสอนพิเศษด้วยครึ่งหนึ่งซ้ะเเล้ว