มึงว่ากูติดยังวะ

     ใกล้จบป.โททั้งทีจะราบรื่นดีไม่เคยได้เลย เมื่อโรคระบาดเริ่มรุนแรงไปทั่วทุกมุมโลก ทำให้ที่บ้านเรียกตัว เจ้าจันทร์ กลับจากต่างประเทศโดยด่วนแม้เขาคิดว่าที่อยู่ปัจจุบันปลอดภัยกว่าเห็นๆก็เถอะ นอกจากการเดินทางที่แสนยุ่งยากแล้วยังต้องไปกักตัวที่โรงแรมถึงสิบสี่วัน

     แต่นั่นจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาเลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่าคุณนายหรือแม่ของไอ้เจ้าดันหลอกให้เขาไปอยู่กับลูกชายเพื่อนตัวเองในห้องเดียวกัน แถมยังเป็นคนที่เคยสร้างความฝังใจในวัยเด็กของเขาเสียด้วย มีอย่างที่ไหนเอาไข่ดิบมาเคาะบนหัวเขาเพราะอยากรู้ว่าเปลือกไข่กับสมองอะไรอ่อนกว่า!

"เฮ้ยยยย!! เข้ามาได้ไง"

"เปิดประตู"

"แต่กูอาบน้ำอยู่โว้ย"

"แล้วกฎข้อไหนที่บอกว่าอาบพร้อมกันไม่ได้อะ"

"ปี มึงบ้าปะเนี่ย!"

"ก็เห็นมาหมดแล้วยังอายอยู่เหรอ"

"ไอ้ สัด ปี!!!"

     แค่เตรียมรับมือคุณนายคนเดียวมันไม่สาแก่ใจใช่มั้ยถึงต้องส่งไอ้เด็กจอมซึนหน้าหนานี่ตามติดมาด้วยอีกคน ขอไว้อาลัยให้กับชีวิตที่แสนสงบสุขของเจ้าจันทร์นับตั้งแต่รู้จักกับ พันปี เป็นต้นไปเลยเหอะ แม่งเอ๊ย!!

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง

การบรรยายข้อมูลสถานการณ์และการแพทย์เกี่ยวกับโรคระบาดไม่ได้อ้างอิงจากข้อเท็จจริง

โปรดอ่านอย่างมีวิจารณญาณนะงับ

TW : คำหยาบ, NC (inbox)

ฝากเมนต์ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้ด้วยนะงับ จะรีบมาอัปไวไวเนยยย

   FB : KANACEAE      TW : @kanaceae