นิยาย Dek-D
อ่านแบบไม่มีโฆษณาที่แอปนิยาย Dek-D
บาปสนธยา
คำสาปแช่ง คุณไสย ที่เปี่ยมล้นไปด้วย ความอาฆาตพยายาท ส่งผลให้ชีวิตของผู้ถูกสาปนั้น อาจต้องพบเจอเรื่องราว เหตุการณ์ ทั้งเหนือธรรมชาติ และอุปสรรค ขวากหนาม ที่คอย ทิ่มแทง ทั้งในภพนี้ ไปถึงภพหน้า
ผู้เข้าชมรวม
101
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
101
หมวด : ระทึกขวัญ / ผี
อัปเดตล่าสุด : 26 ม.ค. 67 / 16:59 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ไอ้ตี๋ ค้นพบตำราของพ่อ ด้วยความบังเอิญ ตั้งแต่มันจำความได้ นายฮ้อยถนอม หรือ “ฮ้อย หนอม ” พ่อของมัน มีอาชีพบังหน้าเป็นนายฮ้อย ผู้มาพร้อมกับการตายปริศนาของตากับยาย ….. คำสาปแช่ง คุณไสย อันโหดเหี้ยม อำมหิต ซับซ้อน ความรุนแรงนั้น ทำให้หลายๆชีวิตที่เกี่ยวข้อง ต้องพบเจอกับความสยดสยอง ก่อนจะตายไป อย่างทุกข์ทรมาน
เรื่องราวจะเป็นย่างไร…… เชิญติดตาม….บาปสนธยา
เนื้อเรื่อง
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ไอ้ี๋ ้นพบำราอพ่อ ้วยวามบัเอิ ั้แ่มันำวามไ้ นายฮ้อยถนอม หรือ “ฮ้อย หนอม ” พ่ออมัน มีอาีพบัหน้าเป็นนายฮ้อย ผู้มาพร้อมับารายปริศนาอาับยาย ….
นวลสาวสวยแห่เมือวิเศษไยาแม่้าสาว ผิวาวนวลผ่อ สมื่อ ลูำพร้า หลัาที่พ่อและแม่หายัวไป พร้อมๆัน บันี้ไ้สละโส ับนายฮ้อยหนุ่ม นายฮ้อยถนอม ทำหนุ่มรุ่นระทไปนถึหนุ่มให่ พาันอหัเป็นแถว รวมทั้ผู้ให่สม้วย
ผู้ให่สม เทียวไล้เทียวื่อ มาสอปีเ็มสาวเ้านวลนั้น ็เล่น้วย ทำเหมือนมีใให้ แถมยัพูาให้วามหวั ู่ๆ ันไม่ใ่ผู้ให่สมที่เป็นเ้าบ่าว ลับลายเป็นไอ้หนุ่มพเนร ไม่รู้หัวนอนปลายีน นนี้ ผู้ให่สม แ้นแน่นอ แ่็ทำอะไรไม่ไ้
สิบห้าปี่อมา ****************
ในืนเือนับ
บริเวป่า้า เรียรายไป้วย หลุมศพ บ้ามีินที่พูนึ้นมาใหม่ๆ บ้า เป็นินเรียบๆ แ่้านบน มีป้ายผุพัปัไว้ บ้า เอียระเท่เร่ ล้มระเนระนา ในวามมืนั้นเียบสนิท ไ้ยินเพียเสียบริรรมาถา พึมพำ สรรพเสีย นิ่สนิท บรรยาาศวัเว
ร่าหนึ่ ลัษะล้ายน ำลั้ม มุหัวลในหม้อินใบให่ แ่่่่่่บแ่บ ๊วบ ๊วบ… เี๊ยว เสียล้ายพึใ ัเป็นบารั้ เล็บแหลมมยาวโ้ แรๆๆ ระทบผิวหม้อ อย่าลืมัว
“ เอ็ ะไ้ราวัลอีหนึ่ิ้น ” เสียหนึ่ัึ้น ร่านั้นะั ่อยๆหันมา ผมเฝ้าอมันเป็นระเิ ใบหน้านั้น ล้ายมีเาหมอ สีำ ลุมาๆ เห็นเพีย วาสีำ ลมโ วาวปานลูแ้ว รอลิ้ไปมา “ นายยยยย….ฮ้อยยยยย…” เสียแหบแห้ัาเป็นห้ว พรายอีสม มันลืมแม้ระทั้ารพูาอย่ามนุษย์ แม้แ่วามเป็นมาอมัน ็ำไม่ไ้แล้ว ฟันแหลมม แสยะ ราบเลือสๆ ไหลย้อย เป็นลิ่มๆๆ เ้าโรนั้น ะเป็นน็ไม่ใ่ ะเป็นสัว์็ไม่เิ
พรายอีสม ลานเหมือนสัว์ ปราๆ เ้ามา
“ โอม ะำ..ปะ ไป..รูปนามปรา สัาร มา…โอม ” พรายอีสม วาำอมันเบิโพล …ปราเป็น รูปร่าเป้าหมาย ในวาสีำสนิท ปราัเน ่อนะาหายไป ….
ร่าำออีพราย พุ่หายไปในพริบา บรรยาาศที่วัเว พลันเปลี่ยนไป สายลมพัโย หรีหริ่เรไร ร้อระม…. พรายอีสม มันำลัะเปลี่ยนแปลสภาวะลายเป็นปอบ ปอบอาม …. ปอบสมิ หรือปอบอาม พวมันลา เป็นัวอมันเอ มันวบุมยา อย่าเผลอ ็แล้วัน นายฮ้อยถนอม บอ ไม่ไ้เหมือนันว่า ้วยอามที่เามีอยู่ ะเอามันอยู่ไหม ..
ร่าพรายอีสม ปราายึ้นบริเวหน้ารั้วบ้านหลัหนึ่ มันยืร่าึ้น ยืนส่ายโนเนไปมา ระโแผล็ว้ามำแพ
“ ึบ ” อีพรายเสียหลัล้มลิ้ ร่าเล็ๆ ามไประทืบ้ำ อีรั้ พรายอีสม ลิ้หลบไ้ทัน มันารเล็บออพุ่ะปบ ปึ้
ร่าเล็ๆสะท้าน ลอยไปอีมุมหนึ่ ั้า พร้อมะระโเ้ามาอีรั้ ฟึ่บ ร่าำๆออีพราย ระแทเ้าเ็มแร
มันไม่รอ้า าเล็บออ ว้า มเล็บ ีร่าลูรอ นแหลเป็นเสี่ยๆ เละ นเหมือนระเบื้อแ
ลูรอ นอน นิ่สนิท หัวเล็ๆ หลุระเ็นลิ้ไปนอรั้ว
พรายอีสม ระโแผล็ว ผลุบเ้าไป ในหน้า่า
มันยืนสูลิ่นแห่วามาย ลิ่นอารถึา ะาา ่าเป็นลิ่นอันน่าพิศมัย สำหรับมัน ยิ่นั
" อ่อ ” เสียผู้ให่สม สะอึ ร่าอีพราย นั่ทับบนอ วาสีำ ลมโ ้อมอมันเม็ เสียหัวใสั่นลัวอมนุษย์ มันไ้ยินัเน วาเบิโพลอมัน ื่นเ้น บันึ้ มันเริ่มมีวามรู้สึ วามทรำบาอย่า ผุึ้นเลือนลา
มันฝัฟันแหลมม ลบนออ พรื เสียเลือพุ่ระูออ ามัหวะารเ้นอหัวใ ฟี้ ฟี้ มัน่อยๆูอย่า้าๆ ลิ่นอายอวามลัว นั้นัเน อ่าาาาาาา มันเริ่มมีประสาทสัมผัสัเนมันสูม ลิ่นเหล่านั้นอย่ารู้สึ ถึพละำลั ที่เพิ่มึ้นมา หูอมันไ้ยินระทั่เสีย เสียเส้นเอ็น ่อยหัวัเปรี้ยะๆ พรายอีสม ำลัะลายร่า บันี้ มันรู้สึ ระปรี้ระเปร่า ไ้ยินเสียาทุรูุมนอไอ้สม มัน่อยๆ สูบเลืออออย่า้าๆๆ แววาอไอ้สมเบิโพล แ่มันยัไม่าย แนาอมันิ้นเร่าๆๆ พรายอีสม ยัอยาเล่นสนุ ับไอ้สม ยัไม่สาแ่ใ วามรู้สึที่บอไม่ไ้นี้ เลือนลา สาแ่ใ สะใ เี้ยววว ั้ๆๆ มันทำเสียแบบนี้ เวลาพอใับอาหาร พรายอีสม าเล็บออ รีลไปยัลิ้นปี่ ผู้ให่สม ร่าสั่นระริ วามเ็บปวพุ่เ้ามานเป็น า มันรู้สึแ่ มีบาอย่าอมัน ไหลออมา รั้แล้วรั้เล่า พรื พรื เสียลำไส้ ทะลัออา่อท้อ ไม่เหลือเลือในร่าายอี่อไปแล้ว เสียัิน ัร้อบๆๆ หัวใเริ่มอ่อนแรล ่อนที่เล็บมๆ ะ ระา ึ
หัวใอุ่นๆ เ้นุบๆๆ อยู่ในอุ้มือ ร่าผู้ให่ัย ระุเฮือสุท้าย าเบิโพล ร่าอมัน แห้ เหี่ยว เหลือแ่หนัหุ้มระู เหมือนลูโป่ที่ปล่อยลมออ …… เี๊ยววววว ั้ ั้
รุ่เ้า ทุน่าโท์านถึารายอันสยสยออ ผู้ให่ัย หนุ่มอายุสิบห้าหยๆ สิบหหย่อนๆ นั่ฟันิ่ๆ มันหลุบแววาอำมหิ ีปาท่อโ๋ ุ่มลในโอวัลิน เี้ยว้าๆ ไอ้ี๋ มันมานั่ินทุวัน ไม่มีสีหน้าแปลใับ่าวร้อนในยามเ้านี้แ่อย่าใ สายาับ้อ ผู้ที่าแฟอยู่หน้าร้าน ปีนี้ นัหมวย มันสวยสะพรั่ ผมยาวสลวย มัรวบ เผยให้เาผิวาวปานหยว เสื้อแนระบอ ผ้าิ่น สีำพาวาสลับับสีแายเสื้อยับึ้นล ามัหวะารเลื่อ นไหว สะโพลมผายไหวๆ ในผ้าิ่นยาวรอมเ่า มันลืนน้ำลายลอ ปลีน่ออวบแน่น ยับเบาๆ ไอ้ี๋ มันบ่นพึมพัม นิ้วโป้ และนิ้วี้ มีี้ผึ้เลือบอยู่ มันลึบาอย่า แผ่วๆโยไม่มีผู้ใสัเุเห็น แววาเหี้ยมเรียม เินวัย เปล่แสวาววับ มันล้วระเป๋า วาเินสิบสลึ แปะไว้บนโ้ะเินผ่านร่านาหมวยไป แผละ มันีน้ำมันใสๆ ลบนปลีน่อ อย่าแนบเนียน เมื่อเินเลยมาสัอึใ “ ลื้อ่ายเินเิน ”เสียอาแปะ ะโนไล่หลั ไอ้ี๋ ยมือึ้น ไม่หันหลัลับมามอ มันยิ้มมุมปาอย่าหมายมา
ืนนี้ อาาศภายนอ เย็นสบาย อาหมวย ลุไปอาบน้ำ มาสอรอบแล้ว วันนี้รู้สึร้อน ระวนระวายใผิปริ
น่อ้านวา ันนเป็นรอบแ ไม่รู้อะไรั เานเป็นแปื้น เหื่อเม็โป้ ผุึ้น เ็มัว ในสมออนนี้ มีแ่นผู้หนึ่ผุึ้น ิในั้นหวามไหว “ มาสิ มาที่นี่ ” เสียหนึ่ัึ้น เหมือนสิับลวูบหนึ่ หมวยน้อย เหมือนวบุมัวเอไม่ไ้ านั้น ออวิ่สุำลั มาหยุอยู่หน้าระท่อมหลัหนึ่ แสะเียวอมๆๆ ลอออมาาประู
ไม่รอ้า หัวิหัวในั้น เ้นไหว เร่าๆ … เมื่ออาหมวยหยุ แล้ว้าวาเ้าสู่ประู
ไอ้ี๋ มันนอนเอเน บนแร่ไม้ไผ่ ท่าทาสบายใ มันมอร่านั้น ผมมวยหลุลุ่ย บนไหล่าวเปลือยเปล่า
มีเพียผ้านุ่ ที่ระโมอไว้ ร่านั้น หายใหอบ เมื่อบานประูปิล
ระท่อมหลันั้น เป็นเาะุ่มอยู่ท่ามลาวามมื ไ้ยินเพียเสีย หอบหายใ อนสอน ลอยออมาเป็นระยะ ระยะ
************************************************************************************************************
อาแปะ หย่อนายลนั่ หลัพิ้นไม้ อาศัยหลบแ โยไม่ไ้มอไปรอบๆ ใบหน้าที่แ่อยู่แล้ว บันี้ ูเหี่ยวยับย่น ราวปีศา แออามหาอาหมวย มาเป็นเวลาว่าเือนหนึ่แล้ว ร้านาแฟปิไว้ ไม่สนใอะไรมาไปว่าลูสาวนเียว “ า า ” อาแปะลืมา ็สบเ้าับวาลมโ ใสแ๋ว วหน้าาวลมเลี้ย มอูแ “ า หลวพ่อท่านให้ไปหา” เ้าหนูัวอ้วนลม แ่ัวสะอาสะอ้าน ี้มือไปยัศาลาหลัหนึ่ ั้อยู่บริเวนั้น แมอเ้าไปเห็นภิษุผู้หนึ่ นั่อยู่ เมื่ออีอนเินเ้ามา แไม่ทันสัเุว่า ัวเอเินเ้ามาในบริเววั อาแปะ ทอสายาูมีแสแห่วามหวั แ่อยๆ ยันัวลุึ้น เรี่ยวแรที่หายเหือ ลับมาระับระเ ึ้นมาเฮือหนึ่ แเินหลัโ ามหลัหนูน้อย
เมื่อยันน้ำึ้นิ่ม น้ำนั้นเย็น ื่นหัวใ อที่แห้ราวผุยผนั้น็ุ่มื่นึ้น สายาแ็แ่มใสว่าที่แล้วมา
“ อาหลพ่อ ่วย ลุเสา อั้วะ ล่วย ” แยมือสั่นเทา ไหว้ประหล ประหล “ อีหายไปเป็ เือๆ เลี้ยวฮ่า ”
พอมีเรี่ยวแร แ็พูยาวๆ หลวพ่อ มอู อาแปะ นิ่ๆ แววาเปี่ยมไป้วย วามเมา “ ไม่เป็นอะไรอโยม ”
“ หมรรมเมื่อไหร่ ลูสาวอโยม ็ะลับมาเอ ” ท่านพูเนิบ้า “ ริ ริ หรือ อาหลพ่อ ” หลวพ่อ พยัหน้า ทอสายาออไปยัเบื้อหน้า นิ่ สบ เยือเย็น … “ ลับบ้านเถอะ โยมเอ้ย ” เรื่ออรรม ้าว่ายอะไรไม่ไ้ หลวพ่อท่าน รู้ ็ บออะไรไมไ้ เ่นัน ไม่ว่าภพใาิใ นเป็นพ่อเป็นแม่ ไม่ทอทิ้ลูสาว ไ้อ บุรรมทำแ่ทั้นั้น “ โยม เวร ย่อมระับ้วยารไม่อเวร ” ท่านพูเบาๆ เหมือนพูับลมับฟ้า ับสิ่ที่ไม่มีใรมอเห็น
************************************************************************************************************
ร่าาวโพลน นอนะแ ผิวาวผ่อ ีราวระาษ “เอ็ะเอายัไ่อ ไอ้ี๋ ” เสียนายฮ้อย พู เบาๆสายาับ้อร่าาวๆนั้น ที่นอนนิ่ไม่ไหวิ ไอ้ี๋ ยิ้ม ทำสีหน้าเ้าเล่ห์ นายฮ้อยถนอม มอแวบหนึ่ นับวัน ลูายอเา ยิ่โ ทั้รูปร่าหน้าา โยเพาะ รอยยิ้ม หรือแววา มันไม่เหมือนเาเลย แ่ลับเหมือน ผู้ให่สมมาว่า
“ ไม่เอาไหรอ พ่อ ันเล่นสนุนพอใแล้ว ัน็ะปล่อยมันไปเอ ”มันพูเรื่อยๆ เหมือนไม่แยแส
“ อือ เอ็รู้อยู่ใ่ไหม ว่า….” “รู้น่าพ่อ น้ำมันอีพรายอพ่อมันแร ฮ่าฮ่าฮ่า ” มันว่าพลาหัวเราะ นัวเย่าั้ ั้ นายฮ้อยถนอม ถอนใยาว ไม่รู้ว่าหนัใอะไร แ่เมื่อมอร่า าวๆนั้น ็รู้สึะหิในใอบล
“ นายยย ฮ้อยย ถนอม ” วาสีำสนิม ลุวาว พรายอีสม บันี้ มัน่อยๆืนวามทรำ มาทีละน้อย “เอ็หายหัวไปไหนมา หึ๊ ” เสียนายอมัน ระา มันแสร้าทำหัวห แสอาารเ็บปว เมื่อถูลโทษ “ฮิฮิ ฮือฮือ ้าลัวแล้ว นายยยย ” เสียท้ายอมันเน้นหนั “นาย”หรือ มึไม่ใ่นายอู อีแล้ว ูเป็นอิสระ้วยัวอูแล้ว มันิในใ หาแสอาารบิัวไปมา ราวเ็บปวเหลือแสน ูะรอวันที่วอมึ ถึา ไอ้ถนอม ….. มันสูมลิ่น ที่มันเริุ่้นเยไ้ลิ่นาๆ ลิ่นไอแห่วาม าย …
“แปะ ามหาอาหมวยเอมั้ย” าสม พ่อาอาแปะ ถามเสียสั่น อาแปะ นั้นวัยไล่เลี่ยันับามสม
“ ไม่เอ ” แปะว่า พลา้มหน้ามอู รูปถ่ายเ่า นระาษนั้นเหลือแล้ว อนาสมทร อุ้มอาหมวยไว้แนบอ วาที่มอออมานั้น เปี่ยมสุ อั้วะหวัว่า ลื้อะุ้มรออาหมวยนะ อาสมทร อาแปะ ั้ิอธิาน ทุวันืน ั้แ่แเลิามหา ามำอหลวพ่อ
แยัมีวามหวั ว่า วันหนึ่ลูสาวอแะลับมา
เย็นแล้ว ะที่อาแปะปิหน้าร้าน ำลัะล้อลูุแ “ เี่ย เี่ย ” เสียเรียแผ่วเบาัมาทา้านหลั อาแปะหันวับ ร่าบาๆนั้น ล้มแผละล ออาแปะ รีบประอ ่อนที่ะร่วลพื้น “ อาหมวย อาหมวย ”
หมวยสลบไสล ไม่ไ้สิมาสามวันเ็มๆ เนื้อัวไร้รอยี่วน วันที่ลับมาอาหมวยใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ไม่ไ้มีสิ่ใๆผิปริ อาแปะ ถึะเบาใ แ่็ยััวลอะไรบาอย่า “ เี่ย ” อาหมวยเริ่มยับ อาแปะรีบเ้าไปประอ ยับหมอนให้หมวยไ้นั่พิ “ สมทร อีเป็นอะไระอั๊วะ หรือเี่ย ” อาหมวย ยิหมั เ้าไปเ็มแรโยไม่รู้ัว
อาแปะ นิ่้า “ ห๊า ” อาหมวยพยัหน้า “ ็แม่ลื้อไ ” “นั่นแหละเี่ย แ่แม่อั้วะ ายไปั้นานแล้ว ”
อาหมวย่อยๆลำับเหุาร์ แล้วเล่าให้อาแปะฟั
“ หมวย มามะ มาหาพี่ ” ไอ้ี๋ ำลัหยอเย้า ร่าอวบอั ที่นอนอยู่เบื้อหน้า อาหมวย หันมามอวาหยาเยิ้ม มอมันอย่านที่หลไหล แทบโหัวไม่ึ้น ไอ้หนุ่ม ำลั้มหน้า ุไร้ ร่าอุ่นๆ ที่บันี้ร้อนระอุราวเปลวไฟ
แนที่วัอมัน ่อยๆ รัเ้า แน่นเ้า “โอ้ย..เห้ย ” ร่าที่นอนอยู่เบื้อล่าเมื่อสัรู่ สะบัมันลไปนอน้านล่าแทน ร่านั้นึ้นร่อมอยู่บนัวมัน ไอ้ี๋ มันเริ่มรู้ัว แ่สายไปแล้ว …. ร่าาวนวลเมื่อรู่ ลายเป็น เาสีำ ผมเผ้าระเอะระเินั้น ผลุบลมา ัอมันเ็มแร ไอ้หนุ่มนามว่าี๋ สะบัแน ฟามันเ็มเหนี่ยว แ่ไม่สะท้านแม้แ่น้อย
ร่านั้น ่อยๆแห้ล พรายอีสม ไม่ใ่สิ บอปสมทร ผละออมา มัน่อยๆย่า้าวออมาภายนอ มีร่าหนึ่
นอนออยู่ับพื้น นายฮ้อยถนอม าเบิโพล เนื้อัวเหวอะหวะ นายฮ้อยถนอม ็เสียท่า ปอบสมทรเ่นัน
ที่มันรู้สึะหิๆับร่าที่นอนทอร่าบนแร่นั้น แท้ริแล้ว ือปอบสมทร ่อนที่มันะลายา พราย มาเป็นปอบนั้น มันพาร่าอหมวยมาริๆ แ่ มัน เอาร่าริอหมวย ่อนไว้ ในระท่อมหลัที่ั้ห่าออไป วามทรำอมัน ลับมาัเน นายฮ้อยถนอม ่ามันาย้วยอาม แล้ว เลี้ยมันให้เป็นผีพรายบริวารรับใ้ มันำไ้แล้วว่าหมวยนั้นเป็นลูสาวอมันเอ …..
อาแปะ ยมือึ้นไหว้ “ หา ลื้อ รับรู้ไ้ อั้วะ อบใลื้อมานะอาสมทร ที่อยปป้อุ้มรอ ลูอเรา อบในะ สมทรเอ้ย ” อาแปะ ยมือ เ็น้ำา “ แม่ลื้อ ามมาปป้อลื้อนั่นล่ะ อาหมวยเอ้ย ”
ปอบสมทร ่อยๆเลือนหายไป …. มันรับรู้แล้ว และทุนที่ไ้ทำอะไรไว้ มัน็่าล้าแ้นไ้สมใ … อมันแล้ว
“ เวร ย่อมระับ้วยารไม่อเวร ” หลวพ่อเปิฝาบารออ ร่าอปอบสมทร ่อยๆสลายลายเป็นวัน
ม้วนัวเ้าไปอยู่ในนั้น …. นานมันเท่าไหร่ไม่รู้ แ่มัน ไม่อยาอเวรผู้ใอี มันึอยาอยู่อย่าสบ ับหลวพ่อ
นว่ามัน ะหมเวรหมรรม ……..
ในลา ทุเ้า ะมีนเห็น หลวพ่อ มาบิบาร บ้า็เห็นเ็เินามหลั บ้า็เห็น สีา นุ่ผ้าาวเรียบร้อยล้ายี เินาม แ่เมื่อหันลับมา สอร่านั้น็หายไป…..
มีนุพบศพ อพ่อแม่ นานวล อยู่ในสวนหลับ้าน บ้า็ว่า นานวล ร่วมมือับผัว ่าพ่อแม่อน
นานวล แม่้าในลาวิเศษไยา นสวย ็ ลายเป็นนบ้า เินถือถ้วย้าว ัินไปามทา าวบ้านร้านลามออย่าสสาร เวทนา … ทุนมีรรมเป็นำเนิ ทำีไ้ี ทำั่วไ้ั่ว
**********************************************************************************************************
ราบอบพระุ ท่านผู้อ่านทุท่าน่ะ ที่ิามอ่านมานถึอนบ … เรื่อสั้นะออมาเรื่อยๆนะะ
เรื่อ่อไปอฝา เรื่อ สาป สนธยา เป็นเรื่อสั้นภา่อ ภา2 ราบอบุอีรั้่ะ
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
รีวิวจากนักอ่าน
นิยายเรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
มาเป็นคนแรกที่เขียนรีวิวนิยายให้กับนิยายเรื่องนี้กันคะแนนรีวิว
- คะแนนรีวิว
- คะแนนรีวิว คือ ระดับความพึงพอใจของนักอ่านที่มีต่อนิยายเรื่องนั้น ซึ่งจะมีทั้งหมด 5 ระดับคะแนน
- วิธีการคิดคะแนน
- คิดจากการนำเอาคะแนนที่ได้รับจากการเขียนรีวิวของนักอ่านมาหาค่าเฉลี่ย
- คะแนนรีวิว = ยอดสะสมดาวทั้งหมดของทุกรีวิว ÷ จำนวนนักอ่านรีวิวทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ราชันย์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ราชันย์
กำลังโหลด...
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น