[Fan Fic] บารามอส ตอน ป้าป่ะม้าม่ะ จำเป็น

ลำดับตอนที่ #7 : ตลกร้าย

"เฮ้อ~"เสียงถอนหายใจอย่างสะกดอารมย์ของหนุ่มนักฆ่า สายตาสัม่วงฉายแววหงุดหงิด มองหน้าเพื่อนทั้งสองสลับไปมาอย่างสะกดอารมย์

วันนี้มันอะไรกันเนี่ยทะเลาะกันก็ไม่ว่าหรอก แต่อย่าเอาฉันมาเกี่ยวด้วยได้มั้ยเนี่ย -_-^ นักฆ่าหนุ่มบ่นในใจ เดี๋ยวนี้เช้าตื่นมาก็พบความประหลาดใจที่เฟรินมันตื่นเช้ากว่าทุกวัน ส่วนไอ้คาโลก็ดูจะเย็นเฉียบกว่าเดิม แม้ในใจจะย่ำแย่ก็ตามทีเถอะ แต่มันทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่ปล่อยไอเย็นไปแทน

ส่วนเฟรินที่วันนี้มาก็ดูจะเหมือนเดิม ยิ้มเหมือนทุกวัน แต่ดูก็รู้ว่ามันเปลี่ยนไป เพราะรอยยิ้มที่มันน่าจะทำให้คนอื่นเห็นแล้วยิ้มตาม กลับทำให้คนอื่นเป็นห่วงแทน แถมเดี๋ยวนี้ก็มักพกฟลอนไปไหนด้วยทุกที่ แถมมันยังเรียนแทนตัวเองว่า แม่!!!

แต่ที่เค้าโมโหไม่ใช่เพราะเรื่องที่ทั้งสองงอนกันไม่เลิก แต่เพราะว่าไอ้แขกกิติมศักดิ์(รึป่าว)ทั้ง2คน(ตัว) มันดันมาโผล่หน้า(เจือก)มาถึงห้องอาหารดราก้อน จนทำให้ทั้งห้องปั่นป่วน เดี๋ยวอุณหภูมิ สูงๆต่ำๆ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว จนหลายคนรีบลุกออกจากห้องไปทันที เหลือเพียงเหล่าผู้คุมกฎ สองเสธฯซ้าย ขวา และเหล่านักเรียนป้อมอัศวิน ปี 3 อ้อ! เกือบลืม ฟลอนก็นั่งด้วย

ทุกคึนต่างเสียววาบ กับเหตุการณืตรงหน้า และลำบากกับอากาศที่เปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็ว แต่ที่ลำบากสุดคงเป็นเค้าเนี่ยแหละ นั่งคั่นกลาง ระหว่างเจ้าหญิงจอมป่วน กับเจ้าชายก้อนน้ำแข็งงี่เง่า เนื่องจากอยู่ใกล้สุด เลยรับไปเต็ม จนเส้นอารมย์แทบขาด หาก บทสนทนาข้างๆตัวที่นานๆทีจะประเคนมาถึงที่น่าสนใจกว่า เลยยังคงทนนั่งต่อไป (ที่แท้แกก็พวกสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน -O-)

"คุณเฟลิโอน่าว่าแถวนี้มันหนาวๆมั้ยครับ?"ฟาโรห์ (หรือ บ้าโลด อย่างที่คิลเรียกอยู่ในใจ)ที่ยังไม่เข็ด ยังคงหน้าด้านมาบุกถึงนี่

"ก็คงงั้นค่ะ"เฟรินตอบ เขยิบๆออกห่างอย่างเว้นระยะ กอดฟลอนแน่น พยายามไม่ให้ฟลอนลุกขึ้นไปตะบันหน้าไอ้คนข้างๆนี่ซะก่อน เพราะ ฟลอนส่งสายตาเย็นเฉียบชวนผวาได้ดีเหมือนไอ้ก้อนน้ำแข็งงี่เง่านั่นเหลือเกิน

"เจ้าชายคาโลว่าเที่ยวนี้มันร้อนๆน่ะค่ะ"เอฟีน่า นางพญาจากปราสาทขุนนาง พอรู้ว่าคาโลกับเฟรินทะเลาะกันปุ๊ป ก็โดดมาหาเจ้าชายแห่งคาโนวาลปั๊ป เพื่อรอเข้าแทรกระหว่างรอยร้าวนี้ เจ้าหล่อนมาเกาะแกะ คาโลทันที จนคาโลรู้สึกรำคาญเอามากๆ แต่ยังคงเก็บอาการไว้อย่างดี เพียงแต่พ่นไอเย็นเพื่อให้เจ้าหล่อนออกไปห่างๆและยิ่งพ่นมาขึ้น เมื่อเห็นไอ้บ้าโลด(อย่างที่คิลเรียก)มันเขยิบเข้ามาใกล้เฟรินเรื่อยๆ นางพญายังคงรู้สึกขยาดและยังคงไม้กล้าพอที่จะเข้าใกล้เลยนั่งห่างจากคาโลพอสมควร

"คุณเฟลิโอน่า เย็นนี้ว่าง ไปเที่ยวกันมั้ยครับ?"ฟาโรห์ชวน สงสายตาหวานเลี่ยนมาให้เฟริน และเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"แหม อากาศร้อนๆหนาวจังเลยน่ะลอรี่"ลูคัสเอ่ยขึ้น

เฟี้ยว~ ฉึก!

"อย่าเรียกฉันแบบนั้นลูคัส แล้วอย่ามานั่งติดฉันแบบนี้ ออกไปห่างๆ มันร้อน"ลอเรนซืปามีดแล้วตะคึอกใส่ซาตานอารมย์ดี ซึ่งซาตานก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังคงยิ้ม และหลบมีดอย่างชำนาญ ลอเรนซ์และลูคัสยิ้มให้กันอย่างที่ทุกคนสงสัย พอเห็นทั้งสองมองไปทางมีดที่บินไปก็เข้าใจ

ฟาโรห์กลืนน้ำลายเอื้อก เหงื่อแตกซิกๆ มองมีดเล่มเล็กที่บินมาปักตรงช่องระหว่างนิ้มมือพอดิบพอดี และพอได้ยินคำด่านั้นของของลอเรนซ์ที่ให้ลูคัส เค้าก็เข้าใจทันที เค้าไม่โง่พอที่จะคิดว่านั่นเป็นคำด่าที่นักบวชแห่งป้อมด่าให้ซาตาน แต่รู้ทันทีว่านั่นเป็นการขู่ ไม่ให้เค้าเข้าใกล้เจ้าหญิงคงงาม เฟลิโอน่า เกรเดเวล

"แหม ก็ฉันหนาวนี่ลอรี่"

เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ ฉึก! ฉึก!

"ถ้าแกเข้ามาใกล้ฉันอีก แกตาย!!"นักบวชหน้าบูดตะคอกซาตานอารมณ์ดีที่หลบมีดบินเค้าได้ แล้วทั้งสองก็ยิ้มให้กันอีกครั้ง เพราะมีดอีกสองเล่มมันไปปักเฉียดแขนฟาโรห์เพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ทำเอาคนที่เกือบ(รึเปล่าน่ะ)เป็นเป้ามีดน่าซีดถนัด ชาวป้อมอัศวินปีสองบางคนกลั้นหัวเราะ ส่วนบางคนไม่ต้องการที่จะรักษามารยาทใดๆกับเป้ามีด ก็หัวเราะลั่น

ฟาโรห์ลุกขึ้นพรวด มองหน้าสองผู้คุมกฎอย่างไม่เกรงกลัวใดๆทั้งสิ้น ก่อนจะเดินปึงปังออกไปอย่างอารมณ์เสีย

เมื่อเป็นเช่นนี้ สายตาชาวป้อมอัศวินก็เปลี่ยนมาจ้อง'ผู้ต้องหา' ที่ยังคงนั่งอยู่ แม้กิริยายังคงเชิดหยิ่ง แต่ใบหน้าซีดลงถนัดตา แววตาหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันว่าเรานั่งใกล้กันดีกว่าน่ะ จะได้ไม่หนาวไง ลอ....."

"ฉันขอตัวกลับน่ะค่ะ เจ้าชายคาโล"ยังไม่ทันที่ลูคัสจะพูดจบ เจ้าหล่อนก็รีบพูดอย่างรวดเร็วและรีบเดินออกไปอย่างรักชีวิต แต่ไม่วายยังทำเป็นแกล้งเดินชนไหล่เฟริน ปากพูดขอโทษขอโพยยกใหญ่ แต่สายตาเยาะเย้ยอย่างปิดแทบไม่มิด พอเจ้าหล่อนเดินออกห่างเฟรินได้เพียงก้าวเดียว

"ว้าย!!!!!!!!"

โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"5555555555555555+"





เสียงฮาดั่งสนั่นห้องอาหารดรากอน ส่วนคนที่กลายเป็นจำอวดก็หน้าแดงด้วยความอายและโกรธ เนื่องจากอยู่ดีๆเธอก็ลื่นและล้มโครมอย่างไม่สวยเท่าไหร  เจ้าหล่อนรีบลุกขึ้นหันมามองชาวป้อมอัศวินด้วยความโกรธระคนแค้น ก่อนจะรีบเดินฉับๆออกไป

แม้เจ้าหล่อนจะเดินออกไปแล้ว แต่เสียงหัวเราะยังคงอยู่ ภาพนั้นยังคงติดตาไม่หาย ขนาดนักบวชหน้าบูดอย่าง ลอเรนซ์  ดอร์น  ยังกลั้นไว้แทบไม่ไหว ส่วนคาโลแม้จะไม่หัวเราะ แต่มุมปากระตุกยิ้มอย่างพอใจและมีเลศนัยที่ไม่มีใครสังเกตุ(รึป่าว)

ส่วนเฟรินก็หัวเราะร่วมไปกับคนอื่นๆเรียบร้อย นี่ถ้าไปเล่าให้ใครฟังคงจะไม่มีใครเชื่อแน่ๆ  นางพญา แห่ง เอเธนส์ ลื่นล้มจนกระโปรงแทบเปิด นึกแล้วยังคงขำไม่หาย

"เอาหล่ะ เอาหล่ะ"โรเวนเอ่ย พยายามไม่หัวเราะ"พวกเธอไปเรียนได้แล้วหล่ะ"

แล้วทั้งหมดก็ทำตามอย่างรวดเร็ว เพราะนี่ก็ใกล้เวลาเรียนแล้ว จึงรีบร้อน

"ไปกันเถอะฟลอน"เฟรินเอ่ยเสียงนุ่ม พอเธอลุกขึ้นก็คงลื่น เพราะมีน้ำเจ่อนองเล็กน้อย  เธอหลับตาปี๋ เพื่อรอรับความเจ็บปวด แต่ก็ต้องค่อยๆลืมตาเมื่อพบว่ามันไม่รู้สึกเจ็บสักนิด พอเธอลืมตาน้อยๆ ดวงตาสีน้ำตาลก็เบิกโพลง มองเจ้าของดวงตาสีฟ้าสวยที่ฉายแววห่วงใยอย่างตกใจ รีบผละออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งนั่น

"ขอบใจ"เฟรินเอ่ยเสียงเบา แต่คนที่รับก็พยักหน้าน้อยๆ เฟรินรีบลากฟลอนออกไป

"อย่าบอกน่ะว่า น้ำนี่ฝีมือนาย"เสียงจากข้างหลังทำให้คาโลต้องหันไปมอง

"นายพูดถึงอะไร โร เซวาเรส"

"หึหึ ฝีมือนายสิน่ะ ที่ยัยนางพญานั่นล้มโครมแบบนั้น"เสียงของโรที่ไม่เบาเลย ทำให้สายตาของทุกคนที่ยังอยู่ในห้องหันมามองเจ้าชายน้ำแข็งเป็นตาเดียว

"นายหมายถึงอะไร"คาโลยังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร

"หลักฐานเด่นชัดเลยหล่ะ"โรยังคงพูดต่อไป

"ถ้านายจะพูดเพ้อเจ้อแค่นี้ ฉันขอไปเรียน"คาโลพูด และเดินจากไปอย่างไม่รอฟังเสียงใดๆ

"โรรี่ หมายถึงอะไรเหรอ"เสียงสที่อยากรู้อยากเห็นดังขึ้นข้างๆตัว ทำให้โรหันไปมอง เหล่าผู้คุมกฎกับเสธฯทั้งซ้าย ขวา

"นี่น่ะครับ"โรเอ่ย ก้มตัวไปใต้โต๊ะ ที่มีน่ำเจ่อนองไม่น้อยลย เค้าเอื้อมมือไปหยิบอะไรสักอย่างสีขาวๆ เย็นๆ

"หือ?"โรเวนเลิกคิ้ว เมื่อโรชูเศษน้ำแข็งเท่าฝ่ามือ มาให้"น้ำแข็ง"โรเวนเอ่ย แล้วเผยยิ้มอย่างพอใจ

"น้ำแข็งนี่ละลายเป็นน้ำน่ะครับ เลยทำให้เมื่อกี้เฟรินลื่น แต่โชคดีที่เจ้าชายน้ำแข็งรับไว้ทัน"ไม่วายอธิบายไปพลางเหน็บแนบ"แต่ก่นที่มันจะละลายมันเป็นน้ำแข็ง พอเอฟีน่านั่นเดินมาไม่ทันระวังเลยลื่นล้มในสภาพแบบนั้น"โรเอ่ย ยิ้มขัน กลับตลกร้ายของเจ้าชายน้ำแข็ง

"คาโลนี่ก็ไม่เลวน่ะ"ชิวาส เอ่ยหัเราะน้อยๆ

"นั่นสิ ตลกร้ายจริงๆ"ไธนอสเอ่ยยิ้มที่มุมปาก

"แล้วจะเริ่มแผนของนายเมื่อไหรล่ะโร"โซมาเนียเอ่ยถาม

"ฉันว่า นายคงบอกว่าอีกไม่นาน"ลอเรนซ์พูดเสียงบูด มองเจ้าคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบที่แท้จริง

"เร็วนี้ครับ คงอาจจะเดี๋ยวนี้เลย"โรตอบ เรียกรอยยิ้มจากเหล่ารุ่นพี่ได้เป็นอย่างดี

การหยามเกียรติครั้งนี้ ทำให้พวกเค้าไม่พอใจเอามากๆเลยทีเดียว..........