รักจริกหรอ​(มิคาสะ​ รี​ไว​ล์)​

ติ่ง​ ติ่ง​ เสียงกระดึง​เวลาพักเที่ยง​ได้ดังขึ้น​ เเต่ฉันกับไม่ได้สนใจ​มันเลย​ เพราะภาพตรงหน้ามันกับดึงความ​สนใจฉัน​ไม่สะสนิท​

ภาพของเอเลนกับเเอนนี่ที่กำลังคุยกับอย่าง​สนิท​สนมเกินกว่าเพื่อน​ ฉันงตัดสินใจ​ทำลายความมุ้งมิ่ง​นั้นลง

"เอเลน​ ไหนนายบอกว่าจะไปกินข้าวกับพวกฉันละ"

ความรู้สึก​ต้อนนี้บอก​ได้​เลย​ว่า​เจ็บใจ​สุด​ๆ

เเต่ก็ต้องตีหน้านิ่งเหมือน​อย่างเคย​

"อ้าว​ เอเลนเธอนัดกินข้าวกับพวกเพื่อนเธอเเล้วหรอ

งั้นขอโทษ​ด้วยน่ะมิคาสะ" เเอนนี่ว่าเเล้วก็เดินออกไป

"นิมิคาสะ​ เธอน่ะเลิกยุ่ง​กับฉันเวลาที่ฉันอยุ่​กับเเอนนี่ก่อนได้ไหม๊​ ทางที่ดีเธอน่ะ​ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า​เลยดีกว่า​ เวลาฉันอยู่กับเเอนนี่" "แออนี่รอฉันด้วย​"

" ด้วยเอเลนพูดเเบบนั้นกับมิคาสะทำไม"

อาร์มินเพื่อนที่น่าจะเขาใจฉันมากที่สุดพูดขึ้น​

"ไม่เป็นไร​หรอ​ อาร์มิน​ ปะเราไปกินข้าว​กันเถอะ"

" อ... ออ'

ทำไมเอเลนต้อพูดกับฉันเเบนั้นด้วยน่ะ​ เมื่อตอนเราเด็กๆๆเอเลนไม่เคยพูดเเบบนั้นกับฉันเลย​ ฉันรู้ง่าเอเลนนะ​ ชอบเเอนนี่​ ฉันเต่รู้ว่าเเอนนี่นะ​ ไม่ได้มีเอเลนเเค่เอเลนคนเดียว​หรอ​ยัยนั้นนะ​ ยัยกระ... 

.

.

..

.

"มิคาสะ​ มิคาสะ​ เป็นไรทำไหมเรียกก็ไม่ตอบ" เสียงซาซ่าเรียกฉัน

"ออ​ เเล้วไอ้เอเลนละ" เเจนถาม​

หน้าฉันซีดลงทันที​

"นี่​อย่าบอกน่ะว่าเทาะเลาะ​กับ​เอเลนอีกเเล้ว" เสียงของคริสตร้า​ เพื่อนที่เเสนอ่อนโยน

"คือ​ ชั่งมันเถอะกินข้าวดีกว่า​ หิวเเล้ว" ฉันตอนปัดๆเพราะไม่อยากพูดถึงมันอีก

" นี่มิคาสะ​ เรารู้น่ะว่าเธอกำลังกลุมใจเรื่องเอเลนนะ"

คริสตร้าเป็นคนเปิดประเด็น

"นิมิคาสะ​ ฉันว่าเธอ​ควรไปพูดกับเอเลนให้มันจบไปเลยดีกว่านะ​ จะได้ไม่ต้องมากลุมใจเเบบนี้อะ" แจนพูดขึ้น

" ออ​ ออ​ ใช่" ทุกคนตอนเป็นเสียงด้วยกันหนด

"ออ​ ได้งั้นฉันจะไปคุยกับเอเลนตอนเย็นเเล้วกัน"

ฉันเองก็เห็นด้วยกับความคิกของเเจน​ ฉันอาจจะเคียร​กับเอเลนลงตัวเเล้วกับมาเป็นเหมือนเดิม​

จะได้ไม่ต้องมามั่งกลุมใจเเบบนี้อีก

.

.

.

.

เเละเเล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียนเเล้ว​ ฉันกับพวกอาร์มิน

ก็ยืนรอเอเลนตรงหน้าประตู้รั้ว​มหาวิทยาลัย​โดยมาอาร์มินยืนอยูข้างๆๆฉัน

เเละพวกเเจนยืนหลบอยูข้างรั้ว

เเละเเบ้วฉันก็เห็นเอเลนเดิมมาพอดี​ เเต่ก็ต้องอดเสียใจไม่ได้ที่มีเเอนนี่เดินมาด้วยเมื่อตอน

"เอานี่มิคาสะ​ เราจะต้องทำได้" ฉันพูดกับตัวเองเเล้วเดินไปหาเอเลน​

"เอเลนฉันกับอาร์มิน​ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" 

หลังจากนั้น​ ก็มีเเค่ฉันอาร์มินเเละเอเลน3คนส่วเเอนนี่ยืนรออยูที่หน้ารั้ว

"มีอะไรละ" เอเลนพูดโดนหัวเสียนิดๆ

"เอเลนฟัง​ฉัน​น่ะ เอเลนน่ะไม่ได้รักเธอจริงหรอ​ เเออนี่นะคบซ้อนอยู่นะ​ ฉันไม่อยากให้เธอโดนเเออนี่​ หลอก​ ก็เล... "ยังไม่ยังได้พูดจบก็ถูกพูดเเซก

"มิคาสะ​ เธอเลิกใส่ร้าย​เเอนนี่ได้เเล้วน่ะ" เอเลนตะคอก​ใส่ฉัน

"จิง​ จริง​ น่ะเอเลนผมเองก็" 

"อยู่เลยอาร์มิน​ ฉัน​ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นกับเขาด้วย"

" เอเลนฉัน​"

" มิคาสะจะให้ฉันพูด​อีกกี่รอบ​ เธอน่ะอิจฉา​เเเอนนี่ใช่ไหม​ เธอเลยใส่ร้ายเเอนนี่​ต่างๆนาๆ​  ฉัน... ฉันไม่น้ามาคบเพื่อนเเบบเธอเลยมิคาสะ​ "

"เธอรู้ไหมว่าฉันลำคานเธอ​ เลิกยุ่งกับฉันซักที่เธอน่ะมันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงร่านๆคนหนึ่งหรอ​ ฉันนะไม่สนใจกับผู้ร่านๆขี้อิจฉาคนอื่น​เเบบเธอ​หไปรอก​

มิคาสะ​" 

" พูดจบหรอยัง​ เอเลน"  ฉันที่กมหน้าอยู่ตลอดเงยหน้าขึ้น​ พยายาม​สุดๆที่จะไม่ให้​นำ้ตาลไหลออกมา

"เอเลนครับเเต่"

" พอเถอะอาร์มิน​ ถ้าในเมือนเราอุตส่าห์​มาบอกเพราะความหวัง​ดี​ เเต่เอลนก็ไม่เชื่อ​"

" ก็ปล่อยเอเลนไป"ฉันพูดเสียงสั่น​

" หิ ตะใาพูดเเค่นี้ใช่ไหม​ ไปละเสียเวลา"เอเลนพูดเเล้วเดินออกไปหาเเอนนี่​ 

ทั้ง​สองคนเดินผ่าน​หน้าฉันไปโดยไม่สนใจฉันกับอาร์มินเลย

" มิคาสะครับ"

" กลับกันเถอะ"

" มิคาสะ​ สะะะ"เสียงเพื่อนๆของฉันที่เเอบบอยู่นานเรียกฉัน

"หาา​ ไอ้้านั้นมันพูดกับเธอเเบบนั้นให้ฉันไปต่อยมันไหมมิคาสะ"

เงียบ​ไม่มีเสียงตอนรับจากฉัน

"กลับบ้ิานกับเถอะอาร์มิน" 

"อ๋อ​ ครับ" 

"งั้นมิคาสะพวกเราลับก่อนน่ะ" พวกคริสตร้าพูดขึ้นเเล้วเดินออกไป​ บ้านฉันไปทางเดียวกับอาร์มินเเละเอเลน​ เเต่ตอนนี้ฉันตอนกลับกับอาร์มินเเค่สองคนเเล้ว​ ปกติจะมีเอเลนไปด้วยเสมอ

.

.

.

" ขอบใจน่ะที่มาส่ง" 

"ครับ​ มิคาสะเริ่งเอเลนนะ"

" สั่งมันเถอะ​"

" ฉันขึ้นบ้านก่อนนะ​ บาย"

" ครับ"เเล้วอาร์มินก็เดินกับบ้านไป

ปัง​ ฉันปิดประตู้ห้อง​ เเล้ว้ดินไปยังเตียงทันที​ ปล่อยให้น้ำตาลที่สะสมไว้นานไหลออกมา

"อื้อ​หื้อ​" ทุกสิ่งทุกอย่าง​ที่เก็ยไว้นานปลดปล่อยมันออกมา

ทุกคำพูดที่เอเลนพูดออกมานั้น​ 'ฉันไม่มีวันสนใจยัยผูหญิงร่านขี้อิจฉา​คนอื้นเเบบเธอหรอก'​มันอยู่ในหัวของฉันตลอดจนไม่รู้ว่าฟลับไปตอนไหน

.

.

.

ติ่ง​ ติ่ง​ ติ่ง​ ติ่ง​  เสียงโทรศัพท์​ดังขึ้นทำให้ฉันตื้น

หยิยโทรศัพท์​ขึ้นมาดู

' พี่​ เอลวิน'​พี่โทรมาหรอ​ ฉันมองไปดูนาฬิกา​

20:21 นาที

ฉันกดรับโทรศัพท์​

"ค่ะพี่" 

(มิคาสะ​เธอทำไรอยู่​ ทำไมยังไม่ถึงอีก)​

"ถึงไรค่ะ​" ฉันถามออกไป

(ยัยน้องขี้ลืม)​

วันนี้เป็นงานเลี้ยง​ใหญ่ขอวที่ทำงานฉันน่ะ​ บืมหรอห๊ะ)​

"งานเลี้ยงหรอ" 

"ห้าาา​ ลืมสนิทเลยงานเลี้ยงวันเกิดพี่นิ" 

(ก็ใช่น่ะสิ​)​

"โอ๊ย​ยยย ลืมได้ไงเนี่ย​ หนูจะไปเดียวนี่เเละค่ะ" 

(เอาตรงๆเธอนี้มันจริงๆๆเลยย)​

" เเค่นี้นะค่ะ"

ฉันถอนหายใจ

(มาตอนนี้เดียวนี้เลยน่ะ)​

(เร็ว​ ตอนนี้ทุกคนมาคบเเล้วน่ะเหลือ​เเต่เธอเหละ)

" ค่ะ"ฉันตัดสายโทรศัพท์​

ได้เร่งนักใสไม่​ ไปแม่งชุดนักศึกษานี้เเหละ

คนยิ่งอารมณ์​เรื่องเอเลนอยู่

" อารมณ์​เสียโว้ยยย"

---_________________________________________---

จบไหมอีกหนึ่งตอนค่ะ​ ชอบไมชอบช่วยคอมเมนท์​ด้วยค่ะนะ