สือ ลู่เจียว จอมนางวังหลัง

“มีจดหมายจากชายแดนว่า ท่านแม่ทัพเป่าหายตัวไประหว่างออกรบเจ้าคะ คุณหนู”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ท่านแม่ทัพหายตัวไปงั้นรึ” ลู่เจียวได้ยินเช่นนั้นก็รีบลุกออกจากห้อง

“คุณหนูจะไปไหนเจ้าคะ”

“ไปจวนตระกูลเป่า ท่านน้าอยู่คนเดียวที่นั่น ถ้าได้ยินข่าวเช่นนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้”

ปลายฤดูหนาว

“ฮูหยินผู้เฒ่าขอรับ ท่านแม่ทัพกลับมาแล้วขอรับ” บ่าวชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงาน

“ซีฮันกลับมาแล้ว ลู่เจียว ซีฮันกลับมาแล้ว” ผู้เฒ่าแห่งจวนตระกูลเป่ารีบลุกเดินไปทางหน้าประตูจวน โดยมีลู่เจียวประคองไปไม่ห่าง

ภาพตรงหน้าปรากฏรถม้าสภาพกลางเก่ากลางใหม่ที่ค่อยวิ่งมาจอดที่หน้าจวน ภาพของท่านแม่ทัพแห่งแคว้นที่เดินลงมาจากรถม้า

“บุตรชายของข้ากลับมาแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง ท่านแม่ทัพแทนที่จะเดินมากลับหันหน้าเข้ารถม้าและคอยๆ ประคองหญิงนางหนึ่งลงมาจากรถม้าคันเดียวกัน

“สือ ลู่เจียว รับราชโองการ”