[OS] ยิ้ม 2 [Junhoe x Donghyuk]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[OS] ยิ้ม 2 : Junhoe x Donghyuk (gift for @JunDongcafe by ออมม่าBi )

B E R L I N ❀

เนื้อเรื่อง

{ยิ้ม 02} Give For JunDong Café

ตอนเช้าวันหนึ่งที่อากาศค่อนข้างดี แต่อาจจะเย็นไปสักนิด แต่ก็ไม่ทำให้ดงฮยอกรู้สึกหนาวเลย แต่เขากลับชอบมันด้วยซ้ำ ร่างบางเอนกายนอนอยู่ริมระเบียง นอนเล่นรับอากาศสดชื่นยามเช้า พร้อมกับอ่านหนังสือเพื่อจะเตรียมตัวสอบ ร่างบางกำลังเพลิดเพลินกับสิ่งตรงหน้ากับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงสัญญาณเตือนจากหน้าบ้าน

ติ้งต่อง ติ้งต่อง

เสียงกดเครื่องรับสัญญาณหน้าบ้านดังขึ้น สักพักร่างบางของดงฮยอกก็เดินมาเปิดประตู

พร้อมกับรอยยิ้มสวยที่ยกกว้างขึ้นกับเสียงหัวเราะเล็กที่เจ้าตัวปล่อยออกมา เมื่อเขามาเปิดประตูแล้วไม่เจอใคร มีเพียงแก้วกาแฟที่ยังมีควันกรุ่นๆกับกลิ่นหอมๆหวานๆที่ชวนลิ้มลอง ใต้แก้วมีแผ่นกระดาษสีสวยกับลายรูปวาดเล็กที่เป็นรูปหมาน้อยตัวเล็กคาบดอกกุหลาบสีแดงนั่งเฝ้าหน้าประตูบ้าน แถมยังมีข้อความสั้นๆ ที่เขียนให้เขาทุกวันอีกด้วย ” Waiting for you come to my heart” เขาก็อดจะยิ้มกับความน่ารักของคนให้ไม่ได้ ทุกวันเขาจะได้รับกาแฟหนึ่งแก้ว ทุกวันตอนเช้า เป็นเกือบเดือนมาแล้ว ตั้งแต่วันที่จุนฮเวมาส่งที่หน้าบ้าน

“จุนเน่ เราขอเวลาหน่อยนะ แล้วเราจะให้คำตอบ รอได้ไหม”

“เราจะรอ แต่อย่านานนะ เดี๋ยวเราคิดถึง”

“แน๊ คิดถึงอะไรมันจะเร็วขนาดนั้น”

“ก็คิดถึงมันผิดด้วยหรอ”

“ไม่ผิดหรอก ไม่ต้องทำหน้าเศร้าเลย ก็เพราะแบบนี้ไง เราถึงไม่กล้าตอบตกลง เลยต้องดูว่านายมีความมั่นคงแค่ไหน หรือว่าแค่รักเล่นๆ”

“เราไม่เคยรักใครเล่นๆ และก็ไม่เห็นความรู้สึกของใครเป็นเรื่องเล่นๆด้วย”

“แล้วจะโกรธทำไมเนี่ย แค่พูดเผื่อไว้ แค่นี้ ทำไมต้องโกรธ ก็นายชอบทำตัวแบบนี้ เราก็มีบ้างที่คิดนิหน่า ไม่เห็นต้องโกรธเลย”

“ไม่ได้โกรธ แค่เราไม่อยากให้ดงดงมองเราแบบนั้น”

“หืมเราจะไม่มองนายแบบนั้นก็ได้ รอเรานะ”

“หืมเราจะรอ ก่อนไปขอของปลอบใจหน่อยสิ”

“อะไร”

“หลับตาสิ”

“ไม่หลับหรอกเราไม่ใช่เด็กนะ จะมาหลอกให้หลับตา แล้วจะแอบจูบเรา เชอะ รู้ทันน่า”

“จริงหรอ ไม่ใช่เด็กงั้นก็ไม่เกรงใจนะ:”

ใบหน้าดุเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าหวานที่ไม่ทันตั้งตัว เขาประกบริมฝีปากลงไปเคล้าคลึงริมฝีปากหวาน เนิ่นนาน มือดันท้ายทอยร่างบางให้แนบเข้ามาชิด ค่อยๆดันลิ้นเข้าไปในปากสวยเมื่ออีกคนเผยริมฝีปากขึ้นอย่างคนไม่ประสา คนตัวเล็กที่บอกว่าไม่เด็กแล้ว ตอนนี้กำลังเป็นเด็กที่ไม่ประสาในสายตาของคนตัวสูง โดนล่อลวงให้ทำตามอย่างว่าง่าย ลิ้นหนาตวัดนำลิ้นบางให้จูบตอบเขา เมื่อดงฮยอกทำตาม จุนฮเวยิ่งจูบหนักขึ้น จนลมหายของร่างเริ่มหอบถี่ ลิ้มร่างสูงที่ชิมรสหวานของริมฝีปากอีกคนจนพอใจแล้ว ก็ถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากร่างบาง แต่ยังคงไม่ถอยห่างออกไป เขาจัดการหอมแก้มเนียมทั้งซ้ายและขวา

ฟอด ฟอด

“หื้ม หอมเนอะ ทั้งหอมทั้งหวานเลยนะ ไม่เด็กแล้วเนอะ ชื้นใจ ไปล่ะ”

พูดเสร็จแล้วจุนฮเวก็รีบวิ่งหนีไป ปล่อยให้ดงฮยอกตกอยู่ในภวังค์ กว่าจะรู้ตัวอีกคนก็ไปไกลแล้ว ได้ยินแต่เสียงตะโกนมาว่า นอนหลับฝันดีนะ .................

ยิ่งคิดถึงวันนั้นแล้วยิ่งเขิน พอเช้าวันต่อมา ทุกวันดงฮยอกก็จะได้ยินเสียงสัญญาณหน้าบ้าน พร้อมเปิดออกมาก็จะเจอแก้วกาแฟวางอยู่บนโต๊ะหน้าบ้าน พร้อมกับกระดาษใบเล็กที่โน้ตข้อความแนบมาให้ตลอด หนึ่งเดือนแล้วสินะที่เขาขอเวลาเพื่อดูนิสัย แต่ยิ่งดูดงฮยอกยิ่งรู้สึกว่าคนตัวโตน่ารักมาก ไม่ว่าจะเป็นนิสัย หรือการกระทำ ถึงแม้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น จะดูเหมือนดุ แต่จริงแล้วเขาเป็นคนที่แคร์คนรอบข้างเสมอ

วันนี้ดงฮยอกรู้มาว่ามันเป็นวันเกิดของจุนฮเว และวันนี้ก็คงจะเป็นวันที่ผมจะให้คำตอบเขาสักที รอก่อนนะ กูจุนฮเว

ริมฝีปากสวยยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันตัวเข้าไปในบ้าน โดยไม่ลืมที่จะคว้าเอาแก้วกาแฟกับกระดาษโน๊ตสุดรักเข้าไปด้วย

................................

จุนฮเว

ผมเดินกลับจากบ้านของคนรัก ที่ยังไม่ยอมรับผมเป็นแฟนสักที และกำลังจะไปทำงานที่คาเฟ่ แต่ปรากฏมีป้ายติดหน้าร้านว่า Closed เปิดเวลา 00.00 น. ซึ่งมันแปลกป่ะล่ะครับ ร้านผมปิด 22.00 น. แต่วันนี้เล่นเปิดตอนเที่ยงคืน เออดีเนอะ แถมผมเป็นเจ้าของแต่กลับไม่รู้เรื่องสักนิด แม่งอยากจะกระโดด กระทืบหน้าพี่ทั้งสองคนของผมจริงทำอะไรไม่ปรึกษา แล้วจะไปไหนดีวะเนี่ย ว่างซะแล้ว งั้นแอบไปดูดงดงที่มหาลัยดีกว่า ………..

ร่างสูงคิดได้ดังนั้นก็รีบก้าวเท้าออกจากคาเฟ่ แล้วตรงไปที่มหาลัยของคนตัวเล็กโดยไม่สังเกตสักนิดว่าหลังผ้าม่านของคาเฟ่ มีคนแหวกดูเขาอยู่ภายใน ร่างของพี่ทั้งสองกำลังยิ้มให้กันอย่างมีความสุข แล้วจินฮวานก็จัดการโทราหาใครสักคน แล้วบอกอีกคนว่าจุนฮเวไปแล้ว รีบมาเลยทางสะดวก

ร่างบางรีบวิ่งจากบ้านมาหยุดที่หลังคาเฟ่ก่อนที่จินฮวานจะดึงเขาร้านไป ร่างบางลงมือทำขนมเค้กโดยมีจินฮวานเป็นสอน กว่าจะออกมาหน้าตาน่ากินได้ ก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมง เสร็จจึงออกมาช่วยฮันบินจัดร้าน ที่ตอนนี้บรรยากาศในร้านราวกับงานฉลองสมรสของใครสักคน

เวลา 00.00 น

ร่างสูงของจุนฮเวเดินมาหยุด ที่หน้าคาเฟ่ ก่อนที่จะเริ่มลงมือไขกุญแจ แล้วผลักประตูเข้าไป ภายในคาเฟ่มืดสนิท ไม่มีแสงหรือเสียงใดๆ ร่างยกมือขยี้หัวตัวเอง ก่อนที่จะบ่นในใจ

(แล้วแม่งนัดเปิดร้านทำไมวะ ยิ่งหงุดหงิดอยู่ไปหาดงดงก็ไม่เจอ ไปที่บ้านก็ไม่อยู่)

 จุนฮเวเริ่มอารมณ์ไม่ดี และเตรียมจะหันหลังกลับ เสียงเพลงก็แว่วเข้าหูซะก่อน เขารีบหันกลับมามอง สายตาจับจ้องที่คนถือเค้ก คนที่เขาตามหาทั้งวัน ดงดงของเขากำลังเดินถือเค้กเข้ามา โดยมีอีก5คนเดินตามหลังมา พร้อมกับเสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ที่ทุกคนกำลังร้องให้เขา มันทำให้เขาดีใจมาก จนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แล้วไฟก็สว่างขึ้นเมื่อจุนฮเวเป่าเทียนเสร็จ

ดวงตาของจุนฮเวก็เบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นคนรักของเขาใส่ชุดเมดน่ารักเชียว ก้มหน้าซ่อนความเขินไว้พร้อมกับยื่นเค้กมาให้ โดยมีจินฮวานค่อยแซวบอกตลอดว่าดงดงเป็นคนทำเองเลยนะ กว่าจะทำเสร็จ โอ้ยพี่นึกว่าร้านจะพัง ทุกคนก็ช่วยกันหัวเราะ เมื่อเห็นว่าดงดงอายจนจะมุดลงดินแล้ว ทุกคนก็เดินมาอวยพรวันเกิด ให้จุนฮเว แล้วทยอยกันออกไป จนเหลือดงดงเป็นคนสุดท้าย ร่างหนาจึงทวงถาม

“ไหน ของของผมล่ะครับ ดงดง”

“อยู่นี้ไง”

ร่างบางยื่นกล่องเล็กไปให้ จุนฮเวค่อยๆแกะมันออก เมื่อเขาเปิดออกเขาใบหน้าของเขากลับเศร้าลง เมื่อในนั้นมันเป็นกระดาษโน๊ตที่เขาเอาไปวางให้กับคนตัวเล็กทุกวัน แต่วันนี้คนตรงหน้านี้กลับนำมาคืนเขา แสดงว่าเขาไม่ตอบรับผมเป็นแฟนยังงั้นใช่ไหมครับ อกหักวันเกิดนี่มันเป็นของขวัญที่จะเป็นความทรงจำในวันเกิดไปทุกปีเลยใช่ไหมครับ เจ็บ

สายตาของร่างหนาวูบ สลด เหมือนกับกำลังจะร้องไห้ จนร่างบางทนไม่ไหวเดินเช้าไปใกล้ แล้วเขย่งขึ้นหอมแก้มคนตัวสูง แล้วกระซิปอวยพรวันเกิด

“สุขสันต์วันเกิดนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”

“แล้วจะไม่ให้เราทำหน้าแบบไหนกันล่ะ คนที่เรารักเอากระดาษที่เราบอกรักทั้งหมดมาคืน มันก็แสดงให้รู้แล้วว่า ดงดงปฏิเสธเรา”

“จุนเน่ บ้าไปแล้วอย่าคิดแบบนั้นสิ ฟังเรานะ ที่เราเอากระดาษมาให้นาย เพื่อที่นายจะได้อ่านให้เราฟังจากปากนายเองไง แล้วก็คำตอบมันอยู่ใต้กระดาษใบสุดท้ายนั้นแหละ”

“ห๊ะ ดงดง นายนี่นะ”

จุนฮเวเดินมาดึงมือดงดง ให้ไปนั่งด้วยกัน ตรงโซฟาก่อนจะเริ่มอ่านที่ล่ะประโยคที่เขาเอาไปส่งให้คนตัวเล็ก

จนมาถึงประโยคสุดท้าย ” Waiting for you come to my heart” แล้วเขาก็ค่อยๆหยิบกระดาษที่ดงฮยอกใส่คำตอบไว้ขึ้นมา ข้างหลังกระดาษมีรูปหมาที่เขาวาดให้มันคาบกุหลาบนั่งอยู่หน้าประตู แต่มันแปลกไปก็ตรงที่ ตอนนี้ประตูมันเปิดแล้ว แถมยังมีหมาอีกตัวที่ยื่นหน้ามางัดก้านกุหลาบไว้แทน มือหนาค่อยๆ พลิกกระดาษขึ้นมาอ่าน

“Now you not waiting for me to my heart”

“But I live in your heart a long time”

            ใบหน้าของจุนฮเว ค่อยหันมามองใบหน้าหวานของคนที่เขารัก และรอคำตอบ ก่อนที่ดงฮยอกจะขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วบอกสุขสันต์วันเกิดเขาที่แก้มเบาๆ แต่มันคงไม่พอสำหรับจุนฮเวที่ดีใจมาก เข้ากระชับร่างบางไว้ในอ้อมกอดแล้วจัดการปิดปากของคนตัวเล็กตรงหน้า พร้อมอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วร้องตะโกนดีใจดังลั่น

            “จุนฮเว มีแฟนแล้วเว้ย ขอบคุณนะคิมดงฮยอก”

             “ขอบคุณเหมือนกันที่รอเราไม่หนีไปไหน”

            “จากนี้ เราจะอยู่ด้วยกันนะ ที่รักของผม มายเดียร์ของจุนฮเว”

            ………….จุ๊บ..............

            “ครับ มายเลิฟของดงดง ที่รักจุนเน่”

            …………..จุ๊บ.................

รักที่อาจจะเกิดจากยิ้ม มันอาจจะเร็วไปจนต้องได้รับการพิสูจน์ แต่สุดท้ายการตัดสินมันก็คงจะไม่ใช่สมอง แต่เป็นหัวใจตังหาก มันถึงเรียกว่ารัก รักไม่เคยมีเหตุผล

From writer : ขอให้อ่านให้สนุกนะ รีบไปหน่อยอาจจะไม่ดีแต่ไงก็อย่าลืมบอกรัก จุนเน่กันนะ #SassyJunhoeDay



-------------------------------

จุนดงคาเฟ่ต้องขอบคุณไรท์อีกครั้งนะคะ >< 
อย่าลืมคอมเม้นให้ไรท์เตอร์ผู้น่ารักของเราด้วยน๊าา