ชะตารัก..ข้ามภพ

ตอนที่ 1 สารภาพรัก

ตึกตัก..ตึกตัก..ตึกตัก
ได้โปรด..ได้โปรด..ขาฉัน ได้โปรดก้าวออกไป…

เด็กสาวยื่นหน้าออกไปยังถนนเส้นนั้น แล้วก็ต้องดึงตัวกลับมายืนหันหลังพิงกำแพงตรงมุมตึกที่ค่อนข้างพลางสายตา.. มือเล็กๆถือกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีแดงเลื่อม ผูกด้วยริบบิ้นสีขาวลายหัวใจสีแดงไว้แน่น จนเหงื่อออกมือ เจ้าตัวยังคงยืนหลบๆซ่อนๆ วาเลนไทน์ปีนี้เธอต้องส่งของขวัญแทนใจบ่งบอกถึงความรู้สึกที่เก็บไว้มานานนี้ให้รุ่นพี่รับรู้ เพราะมันเป็นโอกาสสุดท้าย และเป็นสิ่งเดียวที่ติดอยู่ในใจเธอมานาน

ย้อนไปตอนคาเรนย้ายมาอยู่เมืองเอ ตอนนั้นเธออายุ 16 ปี ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนชื่อดังประจำเมือง ด้วยความเป็นเด็กใหม่ และเป็นคนอัธยาศัยดี มักอาสาทำงานส่วนรวมให้เพื่อนๆอยู่ตลอด เธอค่อนข้างเป็นที่รักของเพื่อนๆร่วมชั้นเรียน จนได้รับความไว้วางใจให้เป็นหัวหน้าห้อง

มีครั้งหนึ่งตอนที่คาเรนกำลังหอบเอกสารกองโต ไปที่ชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติ เดินผ่านบริเวณสนามบาส มีลูกบาสลอยตรงมาที่เธอ คาเรนไม่สามารถหลบหลีกได้ทัน
ลูกบาสจะปาถูกเธอเต็มๆจนเอกสารล่วงหล่นกระจายเต็มพื้น

นักเรียนชายคนก่อเหตุรีบวิ่งมาดูคาเรนด้วยความห่วงใย ตอนนั้นเองที่คาเรนเพิ่งรู้คำว่าออร่าพุ่งคืออะไร… แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยสนใจมองใครด้วยซ้ำแต่กับคนๆนี้ทำให้โลกที่แสนยุ่งเหยิง วุ่นวายของคาเรนเหมือนหยุดลงชั่วขณะ สายตาที่แสดงความห่วงใย มือเรียวยาวที่กำลังช่วยเธอเก็บเอกสาร และ เหงื่อเม็ดเล็กๆที่ค่อยๆไหลลงมาจากปอบผมเส้นเล็กสีอ่อนๆ ปากกระจับบางๆได้รูป มันประทับจิตประทับใจตราตรึงเธอจนแทบลืมหายใจ มาสืบรู้ภายหลังว่าเค้าชื่อ วิลล์ วิลเลี่ยม รุ่นปีเธอ 1 ปี

หลังจากเหตุการณ์นั้น 2 วัน เป็นวันวาเลนไทน์ เธอจึงเตรียมของขวัญเล็กน้อยหวังมอบให้เค้าแทนคำขอบคุณ และเธอก็เพิ่งรู้ซึ้งว่า วิลล์ วิลเลี่ยม ไม่ใช่คนที่เธอจะเข้าถึงง่ายๆ ยิ่งวันนี้ เธอแทบต้องแอบมองอยู่ไกลๆ เอาง่ายๆว่า ถ้าอยากเห็นวิลเลี่ยมอยู่คนเดียวในวันนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลย ปีแรกปีนั้น แน่นอนว่าของขวัญกลับไปอยู่ในที่ของมัน คือห้องนอนคาเรนตามเดิม

ตลอดปีได้แต่แอบมองเค้าอยู่ไกลๆ วาเลนไทน์ตอนเธออายุ 17 ปี คิดว่าเตรียมตัวอย่างดีแล้ว ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ทำไมคนอื่นเค้าถึงกล้าวิ่งตาม มอบของขวัญ หรือแม้แต่ส่งจดหมายแทนใจ แต่เธอยิ่งปล่อยผ่านไปนาน ก็ยิ่งทำให้ความกล้าเธอลดน้อยลง

ปีนี้เธออายุ 18 ปี คาเรนมองไปยังกล่องของขวัญในมือ มันคือช็อกโกแลตที่เธอใช้เวลาทั้งวันทำมันออกมาอย่างสุดความสามารถ กระดาษห่อ ริบบิ้นเธอเลือกสรรมาอย่างใส่ใจ ดวงตากลมโต ภายใต้แว่นตาหนาๆ เต็มไปด้วยความประหม่า

“เอาน่า..คาเรน ก็แค่ให้ของขวัญรุ่นพี่ งานง่ายๆ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า” คาเรนส่งเสียงให้กำลังใจตัวเอง

แต่ถ้ามันทำได้ง่ายนัก วันนี้เธอคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้ มุมเดิมทุกปี…

“โอ๊ยยยย อยากจะบ้า.. ขาเจ้ากรรมมันไม่ยอมก้าวออกไปนะสิ” คาเรนเงยหน้ากัดฟันกรอดๆ โกรธตัวเองที่เป็นคนใจเสาะเหลือเกิน

“กรี๊ดดด.. กรี๊ดดดด รุ่นพี่ รุ่นพี่ มองทางนี้หน่อยค่า” อยู่ๆเสียงกรี๊ดดังสนั่นก็ปรากฎขึ้นใกล้ๆจุดที่คาเรนยืนอยู่

นักเรียนหญิงรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ ต่างก็วิ่งเข้ามาอออยู่รอบๆตัววิลเลี่ยม รุ่นพี่ที่ถึงแม้จบการศึกษาจากโรงเรียนมัทธยมปลายเอ ย้ายไปเรียนระดับมหาวิทยาลัยแล้ว ก็ยังฮอตสุดๆ ขนาดคาเรนมาแอบรอเค้าที่ตรอกเล็กๆทางที่รุ่นพี่ผ่านประจำ ยังไม่วายมีคนคิดเหมือนกัน ดักรอให้ของขวัญและดอกกุหลาบ ขาคาเรนแข็งหนักกว่าเดิม
เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่ ปีนี้ถ้าเธอไม่กล้าให้ของขวัญและจดหมายบอกความในใจกับรุ่นพี่ เธอก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว เพราะเธอได้รับจดหมายจากคุณป้า เรื่องกลับไปเรียนต่อที่ยุโรป

ไม่ว่าผลจะเป็นบวกหรือลบ เธอขอแค่มีโอกาสได้มอบให้..

ขณะที่คาเรนยืบหลบๆอยู่ก็ถูกใครบางคนผลักจากด้านหลังเสียหลักกระโจนออกไปยังทางเดิน ปรากฎต่อหน้าวิลเลี่ยมที่เดินมาถึงจุดนั้นพอดี

คาเรนหันกลับหลังไปมองก็พบเจนนี่เพื่อนสนิทที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนกอดอกยืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่ในตรอก พร้อมทำท่า สู้ สู้ มายังคาเรนที่ตอนนี้ค่อยๆหันกลับมาเผชิญหน้ากับวิลเลี่ยมที่ดูตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่เล็กน้อย

คาเรนยืดตัวขึ้นเต็มความสูง แต่ก็ยังเตี้ยกว่าเค้ามากนัก ใช้นิ้วชี้ดันแว่นตาที่ลงมาอยู่ปลายจมูกขึ้น แต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าสบตากับเค้าโดยตรงได้แต่คอยเหลือบมอง

วิลเลี่ยมรู้สึกคุ้นหน้า คุ้นกับท่าทางแบบนี้ จึงเอามือล้วงกระเป๋าแบบสบายๆ แล้วก้มตัวเล็กน้อยเพื่อมองไปยังคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าแบบนั้น

“คาเรนใช่ไหม..” ในที่สุดวิลเลี่ยมก็เริ่มบทสนทนากับคาเรนก่อน โดยไม่สนใจกลุ่มคนที่วิ่งติดตามเค้ามาอยู่ด้านหลัง

คาเรนตกตะลึงรีบเอาของขวัญที่เตรียมไว้ไปซ่อนด้านหลัง นั่นก็ไม่พ้นสายตาของวิลเลี่ยม เค้าเห็นตั้งนานแล้ว

“ชะ..ใช่แล้ว ขอโทษที่ทำให้รุ่นพี่ตกใจค่ะ” พูดประโยคแรกออกไปทำให้คาเรนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

“มาทำอะไรแถวนี้เหรอ แล้วซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง” วิลเลี่ยมยังคงถามและมองไปยังมือที่ซ่อนอยู่

คาเรนยืนอึ้ง ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไรต่อดี จนกระทั้งเค้าบอกว่า ถ้าไม่มีอะไรพี่ก็ขอตัวก่อน นั่นละ คาเรนถึงรั้งเค้าไว้และก้มหน้าลงด้วยความประหม่า เขินอาย พร้อมยื่นกล่องของขวัญเล็กๆไปตรงหน้า

“ให้รุ่นพี่ค่ะ … “ จากนั้นคาเรนก็รีบหันหลังวิ่งหนีไปอย่างเร็ว เจนนี่ที่ยืนรอดูผลอยู่ในตรอกรีบวิ่งตามไปแทบไม่ทัน

วิลเลี่ยมรับของขวัญมาแบบ งง งง แต่พอตั้งสติได้ใบหน้าก็เปื้อนรอยยิ้ม ในแบบที่เค้าก็ไม่ทันสังเกตตัวเอง ชั่วอึดใจเสียงกรี๊ดและเสียงตะโกนเรียกชื่อเค้าก็ดังขึ้นอีกละลอก จนวิลเลี่ยมเองรีบเอาของขวัญคาเรนใส่ในกระเป๋าเป้ แล้วเดินกลับไปยังหอพักทันที

“อึ๋ย คาเรนรอก่อน เธอจะวิ่งเร็วไปไหนเนี่ยะ” เจนนี่ร้องตะโกนเรียกเพื่อนสาว พร้อมหยุดวิ่งยืนหอบรัวๆ คาเรนได้ยินเพื่อนเรียกจึงหยุดวิ่ และหันกลับไปมองเจนนี่

“เจนนี่เธอเห็นอะไรไหม ฉันให้เค้าไปแล้ว ให้ไปแล้ว” คาเรนมองดูมือตัวเองที่ตอนนี้ว่างเปล่า กล่องของขวัญที่ถือดูตั้งแต่เช้าได้ให้เค้าสักที…