“โลกความจริงไม่ใช่นิยาย”

ฉันชื่อ “น้ำผึ้ง” ฉันใช้ชื่อนี้ให้เป็นนามสมมุติเพราะเป็นสิ่งที่พ่อมักพูดซ้ำๆว่า ตอนเด็กอยากตั้งชื่อนี้ มันดูอ่อนหวาน อ่อนโยน เหมาะสำหรับเด็กผู้หญิง เวลาฉันคิดถึงมันทีไรฉันก็แอบยิ้มทุกครั้ง ชื่อฟังดูน่ารัก หวานและแสนดี แต่พอนั่งมองความจริง ฉันเป็นคนกระด้าง พูดจาไม่หวานแทบจะเรียกได้ว่าพูดจาหาเรื่อง แววตาฉันแข็งเสมอ แม้ฉันจะอยู่เฉยๆและนิ่งโดยที่ไม่ได้คิดอะไร จนฉันต้องมีเรื่องบ่อยๆกับคนใกล้ตัว แต่ถ้าใครรู้จักฉัน เขาจะเข้าใจว่าพฤติกรรมที่ฉันแสดงออกไป มันตรงข้ามกับใจของฉัน และฉันไม่ได้อยากเป็นคนแบบที่คนอื่นมอง แต่บางทีเราอาจไม่จำเป็นที่ต้องอธิบายให้ใครฟังเพราะเขาตัดสินเราจากสิ่งที่เขาเห็นไปแล้ว เรื่องของฉันที่จะถ่ายทอดต่อไปนี้เป็นความจริงทั้งหมดและพื้นที่ตรงนี้จะทำให้ทุกคนเข้าใจ ในมุมมองของเด็กที่โตมาจากครอบครัวที่ไม่อบอุ่น โตมาจากความไม่พร้อม มันจะหลอมเด็กคนนึงให้โตมาในแบบที่พ่อแม่เองอาจไม่คาดคิดว่าเด็กคนนึงสามารถที่จะเลวและร้าย โหยหา เรียกร้อง สิ่งที่เขาขาดได้มากแค่ไหน